CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

30.1.09

Εκπτώσεις (παντού;) - indieannalog set #10

(επειδη εχουν ξαμολυθεί τα λαγωνικά τους blogger
και κυνηγουν μουσικά links σε posts,
τα τραγουδάκια θα τα βρισκετε
πλέον στα σχόλια )

Φωτιά... Κάθε φορά κόβω τις απαιτήσεις μου για να μη νιώθεις πιεσμένος. Όπως και να φερθώ κάτι άλλο περίμενες και εγώ συνεχίζω να σημειώνω τα “dos & don’ts” μεταξύ μας- αυτή η λίστα κοντεύει να φτάσει σε μήκος το Σινικό Τείχος. Εγώ μονίμως σε εκπτώσεις για να με θες ενώ εσύ να ανεβάζεις τις τιμές για να σε αξίζω. Χμ, κάτι δεν πάει καλά εδώ; Alphabeat – What is happening

Γη... Καθισμένη στην αίθουσα αναμονής του παθολόγου, αιχμάλωτο ακροατήριο της TV, και βλέπω ξαφνικά τον crooner της generation X, τον Sinatra των 80ς. «I’ m throwing my arms around Paris» τραγουδάει. «Την Paris Hilton εννοεί;» αναρωτιέμαι. Αλλά ακούω και τη συνέχεια: «I have decided I’m throwing my arms around all of Paris, because only stone and steel accept my love”. «Α, την πόλη λέει» και σηκώνομαι. «Μα δε θα κάτσεις να σου γράψει τα αγχολυτικά σου»- μου λέει η γραμματέας καθώς βουτάω το βιβλιάριο από το γραφείο της. «Δεν τα χρειάζομαι πια» της λέω. «Άμα είναι να μου τα τρώνε οι φαρμακοτριφτες δεν πάω να μου τα φάει ο Migler και ο McQueen καλύτερα»; Morrisey – I' m throwing my arms around Paris

Αέρας... Από τη Θεσσαλονίκη βρέθηκα στο Παρίσι να σκοτώνω τον καιρό μου με βόλτες στο Πεδίον του Άρεως κάτω από τον πύργο του Άιφελ και να τσακίζω πιστωτικές κάρτες στη λεωφόρο των Ηλύσιων Πεδίων. Χειμώνας και τα μαγαζιά έχουν εκπτώσεις –οι εκπτώσεις είναι ωραίο πράγμα αρκεί να μη τις κάνεις στη ζωή σου –και στα συναισθήματα ειδικότερα. Joe Dassin – Les Champs Ulysses &, Oh no, oh my – A walk in the park

Νερό... «Πώς μπόρεσες να πας στο δικό μας Παρίσι;» μου λες βαφτίζοντας με – εμμέσως πλην σαφώς- αναίσθητη. «Ξέρεις το Παρίσι έχει ένα τρομερό μουσείο Φυσικών Επιστημών που δεν το είδαμε και ένα σωρό άλλα μέρη που δεν τα περπατήσαμε μαζί. Οπότε εγώ είμαι σε ένα άλλο Παρίσι, όχι στο δικό μας». «Τι; Δε σ’ ακούω. Με ακούς εσύ; Σε χάνω…» Δε με χάνεις τώρα. Μ’ έχασες από καιρό. Οι εκπτώσεις λένε είναι καταστροφικές για την τσέπη: η φτήνια τρώει τον παρά. Και τον έρωτα. Η φτήνια τον τρώει και τον έρωτα. Κλείνω το κινητό. “Excuse me, do you speak English? How can I get to the Science Museum”? Chairlift - Bruises

24.1.09

Φλας και λινκ

Ένα Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, Θρησκευμάτων και Οικογένειας, μάλλον θα μας ενοχλούσε, αν και πολλές φορές είναι αλήθεια.

[Από την απέναντι και ταυτόχρονα δίπλα σκοπιά, η αδελφή εν Διαφωτισμώ Στάσσα συζητάει με εξαιρετικό τρόπο την κρυφή δύναμη της γλώσσας σε τρεις αναρτήσεις της: εδώ, εδώ κι εδώ.]

22.1.09

Ο γάμος του καλυτερού μου πρώην

Ο γάμος του Μάνου έμοιαζε με reunion: όλοι οι παλιοί συμφοιτητές ήταν εκεί και «πολύ χάρηκαν που με ξαναέβλεπαν». Τότε γιατί μόλις με κοίταζαν έκαναν σα να έβλεπαν φάντασμα; Μα γιατί εγώ δεν ήμουν μια απλή συμφοιτήτρια ή μια φίλη απ’ τα παλιά. Εγώ ήμουν η πρώην.
Ότι θα καλοπάντρευα και τον Μάνο μου, τον μόνο άνθρωπο που φτάσαμε κοντά στη συγκατοικηση και το στεφάνι, ποιος θα μου το λεγε. Αλλά έδειξα επαρκή ανωτερότητα. Μην πω υπέρ του δέοντος!
Ο αδερφός μου που με συνόδευσε υπολόγιζε στην καλύτερη περίπτωση να καταρρεύσω και στη χειρότερη να βάλω τρικλοποδιά στη νύφη, να πετάξω βρασμένο ρύζι την ώρα του Ησαΐα και γενικώς να κάνω μια βαρβάτη κατινιά. Εγώ πάλι κόντρα σε κάθε προγνωστικό χαζογέλαγα όλη την ώρα, έκανα black humor και φίλησα σταυρωτά την νύφη που έμεινε να με κοιτάζει απορημένη: «σε ξέρω από κάπου»;
-Ο Άρης και η Μελίνα είναι αδέρφια, με την Μελίνα ήμασταν συμφοιτήτριες, εξήγησε κάπως αγχωμένος ο γαμπρός.
«Επίσης με την Μελίνα έχουμε ξεσκιστεί σε κάθε γωνιά στο σπιτιού, του εξοχικού, του αμαξιού και δε γκαστρώθηκε ποτέ για να με τυλίξει παλιοκουνέλα, που είσαι ήδη δυο μηνών», σκέφτηκα. Αλλά χαμογέλασα και το βούλωσα.
Αυτό έμαθα να το κάνω με τον Δημήτρη –άλλη ωραία σχέση. Τι να μιλάω και να πλακωνόμαστε όποτε διαφωνούσα –όλη την ώρα δηλαδή- απλά χαμογέλαγα και το βούλωνα. Κάθε πρώην αφήνει κάτι διδακτικό, η αλήθεια είναι ότι με τοσους πρώην και άρα τόση μόρφωση θα έπρεπε να έχω γίνει Ακαδημαϊκός, αλλά διδάσκω ακόμα σε Γυμνάσιο –δε βαριέσαι.

Είχαμε ξεκινήσει να πάμε στο γάμο από νωρίς, αλλά στο δρόμο έβρεχε. Φτάσαμε στην εκκλησία με είκοσι λεπτά καθηστέρηση. Παρόλα αυτά ο γαμπρός ήταν στημένος εκεί. Την ώρα που περνάμε το προαύλιο ο Άρης λέει «να σε κατεβάσω εδώ; Η άλλη άργησε πολύ, μπορεί να έχει βαρεθεί, να πάρει εσένα και να τελειώνουμε». Χα χα, χαριτωμενο –αλλά η ηλίθια δεν έχω προνοήσει: φοράω μαύρο φουστάνι. Το οποίο μόλις σκέφτομαι ότι ταιριάζει και με το τραγούδι «φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα…», μερικοί στίχοι δεν βγάζουν νόημα μέχρι να τους ζήσεις.

Κατεβαίνω λοιπόν, βλέπω τον Μάνο και ψάχνω για παρέα. «Ααα η Μελίνα»! είναι η πρώτη κουβέντα που ακούω πλησιάζοντας τους παλιούς, κοινούς μας φίλους, αλλά το «Άααα» δεν είναι θαυμαστικό, είναι τρομακτικό. Με κοιτάνε δε με ένα αλλόκοτο ύφος συμπάθειας και συμπόνιας μαζί και δε βλέπω το λόγο- αναμφισβήτητα είμαι μια κούκλα εκείνο το βράδυ, γιατί με λυπούνται ακριβώς;
-Αχ, πώς αδυνάτισες έτσι; Ρωτάνε όλοι.
Αυτό πια, που θεωρείται αγένεια να ρωτάς κάποιον «πώς πάχυνες έτσι» ενώ το να ρωτάς το ανάποδο και μάλιστα με ξινισμένα μούτρα είναι αποδεκτό, που το πάς;
Βλέπω τη Λένα και σπεύδω.
-Αχ, Μελίνα μου, πώς την πατήσαμε; Άλλη είχαμε εμείς για ξαδέρφη και άλλη μας έφερε αυτός.
Η Λένα για ένα διάστημα με φώναζε «ξαδέρφη» και αυτή ήταν η προσφώνηση σε όλα τα mail ή τα μηνύματα στο κινητο. Ο δε αδερφος της ο Κωνσταντίνος «ο μεγαλύτερος και μοναδικός μου αναγνώστης» όπως αυτοαποκαλείται, ήταν πιο μαζεμένος:
-Μέλι μου, αυτή θα είναι τώρα ξαδέρφη αλλά εγώ δε θα γίνω ποτέ ο μεγαλύτερος και μοναδικός της αναγνώστης.
-Γιατί, του λέω, γράφει κι αυτή;
-Όχι. Μα γι’ αυτό!
-Πώς είναι εμφανισιακά η Ζέτα; Ρωτάω τη Λένα.
-Σάμπως μας την έχει γνωρίσει; Για να την κρύβει τόσο καιρό, πώς να ’ναι; Χάλια όπως το όνομά της.
-Γιατί, πώς τη λένε κανονικά;
-Ζαμπέτα!
Γελάμε και οι δύο, αν και ξέρουμε. Το γούστο του Μάνου είναι τυπικό: ψηλή, αδύνατη, μελαχρινή. Αν δεις τις κοπέλες του είναι σα να τα έχει διαρκώς με την ίδια γυναίκα. Τι ελπίδες έχουμε να δούμε τον Κουασιμόνδο; Τόσες όσες να δούμε και την Ναόμι Γουατς στο πιο μελαχρινό της.
Με το που σκάει μύτη η νύφη, εγώ αγκαζέ με τη Λένα μες στη μέση του κόκκινου χαλιού παραμιλάμε ταυτοχρόνως: «όχι ρε, δε γίνονται αυτά»!
Η Ζέτα είναι κουκλάρα! Έχει τέλειο πρόσωπο, θεϊκό κορμί και κάτι πράσινα μάτια που σε μαγευουν –τόσο που την κοιτάξαμε την κοπέλα είναι θαύμα που δεν τη ματιάσαμε να γκρεμοτσακιστεί πουθενά.
Ο Άρης πλησιάζει.
-Τι θεά είναι αυτή, του λέω.
-Σιγά τώρα που αυτή είναι ωραία. Μετριότατη είναι.
Είπαμε ο αδερφός να συμμεριστεί τον πόνο μου, αλλά να προσποιείται σχεδόν πλήρη τύφλωση, ε, ήταν κομματάκι υπερβολικό.
-Τι λες παιδί μου, είναι Θεά!
-Τι λες μωρέ, είναι μετριότατη!
Ε, ότι θα πήγαινα στον γάμο του πρώην μου και να υποστηρίζω και τη γυναίκα του, αυτό παραπήγαινε!

Μπήκα μέσα να απολαύσω το μυστήριο, αλλά εκεί ένιωσα το ζόρι του πράγματος. Ο Μάνος όλη την ώρα γυρισμένος προς τη μεριά της, να την κοιτάει και να απλώνει στα μούτρα του ένα χαμόγελο μακαριότητας. Δύσκολα αθλήματα. Να μερικά πράγματα που δεν πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του. Ένα από αυτά, να καμαρώνεις τον άντρα που αγάπησες να φοράει το γοβάκι σε μιαν άλλη.
Εκείνη η ώρα που θες να βάλεις τα κλάματα, όχι που ο άλλος είναι ευτυχισμένος αλλά που δεν είσαι εσύ, και βρίσκεσαι ασυνόδευτη ανάμεσα σε παντρεμένους, η κίνηση που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις έναν εργένη φίλο για συμπαράσταση και στήριγμα σε ατάκες τύπου «κορόιδα, σας πνίγει η θηλιά, εμείς ακόμα κρατάμε γερά, αναπνέουμε ελευθερία» κλπ, κλπ. Εγώ, μιας και δεν είχαμε άλλον εργένη πρόχειρο, βρήκα τον Ζακ. Ο Ζαχαρίας μεγάλη χαρά έκανε που με είδε και άρχισε να μου δείχνει φωτογραφίες του 18άρη γκόμενού του –«τα χει πατημένα τα 18 ή θα σε πάνε μέσα;» τον ρώτησα με ειλικρινές ενδιαφέρον. Ευτυχώς που οι περισσότεροι φίλοι δεν ήξεραν για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις έτσι παίξαμε ωραιότατα το ρόλο «είμαστε ελεύθεροι και ωραίοι και φλερτάρουμε και μεταξύ μας άμα λάχει».
Στο τραπέζι φυσικά κάτσαμε όλοι μαζί –παρότι είχα πει στο Μάνο ότι θέλω να με βάλει σε ένα τραπέζι με ανύπαντρους φίλους του.
-Ξέρεις να έχω άλλον ανύπαντρο εκτός απ’ το Ζακ;
-Τώρα που το λες, μήπως εγώ πρέπει να κάνω ένα γάμο με το Ζακ; Να χαρεί κι αυτού η μανούλα του, να βάλω κι εγώ το νυφικό να μου φύγει το μαράζι;
-Ναι αλλά θα σ’ αφήσει να το βάλεις το νυφικό –μήπως θέλει να το βάλει αυτός, δεν ξέρω, είχε πει ο Μάνος.
-Καλά, η Ζέτα δεν έχει τίποτα ανύπαντρους φίλους;
-Άμα είχε λες να παντρευόταν εμένα;

‘Ετσι λοιπόν καταλήξαμε στο τραπέζι η Λένα και ο σύζυγος, ο Κωνσταντίνος και η αρραβωνιαστικιά, ο Κούκ και η Κατ, ο Κώστας και η Ματθίλδη, και εγώ με τον Ζακ να είμαστε επί των δημοσίων σχέσων. Τον ακάθιστο είχαμε. Από φίλο σε φίλο πηγαίναμε, από παρέα σε παρέα. Φυσικά η χάρη μου έφτασε μέχρι τους κουμπάρους και τη χαρούμενη πεθερά της Ζέτας.
Μια μετριοπάθεια έβλεπα γενικώς. Να περνάνε ένα στυλάκι «μπα, ο Μάνος δεν πολυκαιγόταν, ήρθε, μου είπε «έχω βρει μια κοπέλα, άντε πάμε να τη δεις να τελείωνουμε» αλλά όσο και να μου το έλεγε η μαμά του αυτό, εγώ δε μπορούσα να ξεχάσω εκείνο το ερωτευμένο βλέμμα του καθώς κοίταζε τη Ζέτα στην εκκλησία.
Φύγαμε νωρίς παρότι ήθελα να κάτσω και να χορέψω με τα παιδιά –«έχεις πιει ήδη πολύ και καλό είναι να αποχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά και όχι μπουσουλώντας απ’ το πιώμα» είπε ο Άρης και με μάζεψε.

Φύγαμε και γύρισα στον Γιάννη που μου κράταγε μούτρα «γιατί είχε όρεξη να βγει και κλείστηκε να με περιμένει να γυρίσω απ’το γάμο –«δεν είμαι το σκυλάκι σου». Που εγώ του είχα πει να έρθει στο γάμο. ’Η να βγει. Και μόνο αν δε βγει να τα πούμε.
Έγινα χειρότερα. Όχι που όλοι οι άλλοι γύρω μου ήταν ευτυχισμένοι. Αλλά που δε θα γίνω κι εγώ. Που ο Μάνος με έβρισκε ανυπόφορη και ο Γιάννης με βρίσκει ανυπόφορη και ο Δημήτρης δε μου το είπε ποτέ αλλά με κεράτωνε διαρκώς, άρα μάλλον με έβρισκε ανυπόφορη. Που κανείς δε δείχνει ευτυχισμένος κοντά μου. Και άμα κανείς δεν είναι πώς θα γίνω κι εγώ. Πώς θα γίνω κι εγώ;

21.1.09

Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και την κατάργηση του δουλεμπορίου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

[Έλαβα από το σωματείο μου την παρακάτω ανακοίνωση, την οποία παραθέτω σε ελαφρώς συντομευμένη μορφή.]
Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη! Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει!
Συγκέντρωση Πέμπτη 22/01 6μ.μ. Προπύλαια και πορεία στο Υπουργείο Εργασίας

Το βράδυ της Δευτέρας 22 Δεκέμβρη 2008 η συνάδελφος Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, επιστρέφοντας από τη δουλειά της δέχτηκε δολοφονική επίθεση. Δύο τραμπούκοι τής ρίχνουν βιτριόλι στο πρόσωπο και με βία την αναγκάζουν να το καταπιεί. Νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην Εντατική Μονάδα του νοσοκομείου Ευαγγελισμός έχοντας υποστεί σοβαρές βλάβες στο πρόσωπο και μόνιμες αναπηρίες σε ζωτικά όργανα, ενώ έχει ήδη χάσει την όρασή της από το ένα μάτι. Κινδυνεύει η ίδια η ζωή της… Η δολοφονική αυτή επίθεση είναι η εκδίκηση για τη συνδικαλιστική της δράση, τον αγώνα της να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των συναδέλφων της.
[...]
Η Κωνσταντίνα είναι γυναίκα, μητέρα ανήλικου παιδιού, εργαζόμενη-συνδικαλίστρια και μετανάστρια. Θέλει και επιμένει να είναι πραγματική συνδικαλίστρια και να παλεύει για τα εργατικά δικαιώματα. Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ (Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού) επιμένουν να αποκαλύπτουν από το 2000 όσα κρύβονται πίσω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες: οι διοικήσεις των οργανισμών, των νοσοκομείων, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στηρίζουν το δουλεμπόριο που γίνεται από τους εργολάβους. Καταγγέλλουν ότι καταπατούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα: το κράτος δίνει διπλάσια και τριπλάσια χρήματα στους εργολάβους, αυτοί όμως δηλώνουν πλασματικές ώρες και δεν πληρώνουν τις ώρες που εργάζονται, υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν λευκά χαρτιά με αποδοχές που ποτέ δεν είδαν στα χέρια τους, πληρώνουν κάτω από τη ΣΣΕ, (Συλλογική Σύμβαση Εργασίας) για 8 ώρες εργασίας 500 Ευρώ, για 6 ώρες εργασίας 400 Ευρώ, για 3 ώρες εργασίας 150-180 Ευρώ, δεν πληρώνουν τις υπερωρίες. Υποχρεώνουν τις καθαρίστριες να υπογράφουν με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δεν βάζουν ένσημα, δεν κολλούν τα βαρέα με αποτέλεσμα να μη θεμελιώνεται δικαίωμα σύνταξης, τις αναγκάζουν να υπογράφουν ότι πληρώνονται για μεγαλύτερο ποσό στην είσπραξη του δώρου, ενώ παίρνουν λιγότερα στο χέρι, ασκούν ψυχολογική βία, εκβιάζουν με απολύσεις και μαύρες λίστες.
Η Κωνσταντίνα και η ΠΕΚΟΠ αποκαλύπτουν το δουλεμπόριο, την εργοδοσία που στήνει εργοδοτικά σωματεία. Καταγγέλλουν τον εργασιακό μεσαίωνα των καθαριστριών στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που όμως αρνείται να τους στηρίξει. Καταγγέλλουν καθημερινά στις ελεγκτικές υπηρεσίες, στο ΙΚΑ. Φέρνουν τις Επιθεωρήσεις Εργασίας στους τόπους εργασίας. Με αγωγές ενάντια στην εργοδοσία είναι δίπλα στις εργάτριες που σηκώνουν κεφάλι. Ζητούν στοιχεία που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί επικαλούνται προσωπικά δεδομένα! Απαιτούν το αυτονόητο, να καταργηθεί το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει στις δημόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να υπάρχει δουλεμπόριο, ζητούν να τελειώσουμε μια για πάντα με τον νόμο 2956 του 2001 (με Υπουργό Εργασίας τον Ρέππα του ΠΑΣΟΚ) που στο άρθρο 20 βαφτίζει τους δουλεμπόρους εταιρείες προσωρινής απασχόλησης και το νταβατζηλίκι μεσολάβηση για εξεύρεση θέσης εργασίας. Ζητούν να πληρώνονται από τα ταμεία των διοικητικών υπηρεσιών του δημοσίου και όχι από τους εργολάβους. Ζητούν να καταργηθεί η εγκύκλιος 182 του 1985 που προβλέπει ότι όσοι δουλεύουν κάτω από 6 ώρες στην καθαριότητα δεν δικαιούνται ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά, ζητούν να ελεγχθούν οι εργοδότες από τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών, γιατί δεν πληρώνουν και δεν ασφαλίζουν τις εργαζόμενες. Καταγγέλλουν ότι, αν και η εγκύκλιος 182/85 για τα νοσοκομεία προβλέπει ότι οι καθαρίστριες δικαιούνται όσες ώρες και να δουλεύουν βαρέα ένσημα, τις δηλώνουν σαν γενικών καθηκόντων, τραπεζοκόμες, βοηθούς μαγείρων ή εργάτριες στα πλυντήρια και τους κολλούν απλά ένσημα… Η απάντηση των διοικήσεων των δημόσιων οργανισμών είναι: «εμείς αναθέτουμε και πληρώνουμε τους εργολάβους για να καθαρίζουν. Με ποιους δουλεύουν, πώς δουλεύουν, είναι δική τους δουλειά, εμάς δεν μας ενδιαφέρει».
[...]
Τα όσα συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού είναι μία μόνο από τις περιπτώσεις του σύγχρονου δουλεμπορίου. Το δουλεμπόριο από τους εργολάβους, η νομιμοποίηση της εργοδοτικής ασυδοσίας, η ελαστική εργασία προωθήθηκαν με διάφορους τρόπους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Δεν είναι μεμονωμένες αυθαιρεσίες αυτές που συμβαίνουν στο χώρο των εταιρειών καθαρισμού. Είναι μέρος της συνολικότερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων, της αναίρεσης κατακτήσεων, της αμφισβήτησης του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση. Δείχνουν που θέλουν εργοδότες και η πολιτική της κυβέρνησης να πάνε τα πράγματα για όλους μας.
Γι’ αυτό και η υπόθεση αυτή μας αφορά ΟΛΟΥΣ.
Ήρθε η ώρα την απάντηση να δώσει το εργατικό κίνημα που δεν σιωπά μπροστά στο έγκλημα, που θα δώσει τη μάχη μέχρι τέλος για να καταργηθεί το θεσμικό πλαίσιο της ελαστικής εργασίας και να τελειώσει μια για πάντα το δουλεμπόριο των εργαζομένων, αλλά και για να αμείβονται αξιοπρεπώς και να έχουν πλήρη ασφάλιση. Τα σωματεία να μη σιωπήσουν, να πάρουν θέση, να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, να στηρίξουν έμπρακτα τον αγώνα ενάντια στο δουλεμπόριο. Ειδικά τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που βρίσκονται σε χώρους όπου απασχολούνται ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν να σταματήσει το απαράδεκτο αυτό καθεστώς, να γίνουν προσλήψεις και διορισμοί προσωπικού καθαριότητας και να επιστρέψουν στις δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και εταιρείες όλες οι λειτουργίες που έχουν ανατεθεί σε ιδιώτες και εργολάβους και να απαιτήσουν αμέσως η πληρωμή αυτού του προσωπικού να γίνεται με ευθύνη των ΔΕΚΟ και των Δημόσιων Ιδρυμάτων και όχι των δουλεμπόρων. Τέλος, είναι αίτημα του εργατικού κινήματος να χορηγηθεί τώρα πλήρης σύνταξη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Κωνσταντίνα.
Να στηρίξουμε τον ηρωικό αγώνα της ΠΕΚΟΠ. Είναι χρέος τιμής στην Κωνσταντίνα να γίνουν μέλη της ΠΕΚΟΠ όλες οι εργάτριες καθαρίστριες και να συμβάλουμε όλοι στη δικαίωση του αγώνα που δίνουν οι συναδέλφισσές μας. Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Να κλείσουν οι δουλεμπορικές εταιρείες. Κανένας εργαζόμενος ενοικιαζόμενος. [...]

Συγκέντρωση Πέμπτη 22/01 6μ.μ. Προπύλαια και πορεία στο Υπουργείο Εργασίας

Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων
για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και την κατάργηση του δουλεμπορίου στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

[
Παρέλειψα κάποια σημεία από την εκτενή ανακοίνωση, ώστε να κάνω πιθανότερη την ανάγνωση μιας έστω συντομευμένης μορφής, κάνοντας όμως κλικ αμέσως παρακάτω μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη ως αρχείο κειμένου ή pdf.Επίσης, παρόλο που θεωρώ ηθικά και πολιτικά υποχρεωμένο το ελληνικό κράτος να προσφέρει πλήρη συνταξιοδότηση στην κα Κούνεβα, φοβάμαι πως αυτό δεν είναι βέβαιο, τουλάχιστον άμεσα, οπότε παραθέτω και τον αριθμό λογαριασμού στον οποίο μπορείτε να βοηθήσετε οικονομικά οι ίδιοι/ες την κα. Κούνεβα:
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA.]

18.1.09

Darwin's music evolution - indieannalog set #9

Πώς η θεωρία της εξέλιξης των ειδών εφαρμόζεται στην μουσική
(ή πώς να φέρετε την βιολογία κοντά στον έφηβο μαθητή)

Εξέλιξη είναι η διαδικασία που αφορά τις αλλαγές που παρατηρούνται στα χαρακτηριστικά των ζωντανών οργανισμών με το πέρασμα των χρόνων, από γενεά σε γενεά. Στη μουσική ας πούμε ότι ξεκινάμε από την γενιά του 60’s rockabilly και ειδικότερα του surf. Βeach boys - I get around

Οι απόγονοι της κάθε γενεάς μπορεί να διαφέρουν από τους γονείς τους με διάφορους τρόπους. Όταν αυτές οι διαφορές είναι χρήσιμες, ο απόγονος έχει μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης και αναπαραγωγής. Αν δηλαδή είσαι μουσικός, κουβαλάς μεν τις επιρροές σου αλλά στην πορεία βάζεις και κάτι δικό σου και διαφοροποιείσαι. Αν π.χ άκουγες surf αλλά δε θες να είσαι και νερόβραστος ίσως τελικά καταλήξεις κάτι σε Ramones

Τα επιτυχημένα διαφορετικά χαρακτηριστικά του οργανισμού κληροδοτούνται στην επόμενη γενεά μέσα από τους απογόνους του. Κατ' αυτό τον τρόπο, οι διαφορές μπορούν να συσσωρευτούν κατά τη διάρκεια του χρόνου, γεγονός που οδηγεί σε σημαντικές αλλαγές σε έναν πληθυσμό ή ένα είδος. Οι Ramones δημιούργησαν το νέο είδος garage/punk που στα 80’ς ακουγόταν κάπως έτσι: Sonics - Strychnine

Η εξέλιξη λοιπόν εμφανίζεται μέσω των αλλαγών στα γονίδια των "συνταγών" για την κατασκευή του οργανισμού. Όταν ένας οργανισμός αναπαράγεται συμβαίνουν και κάποιες μεταλλάξεις, δηλαδή μικρές τυχαίες αλλαγές στο γενετικό υλικό, που καθιστούν τον απόγονο διαφορετικό από τον γονέα. Έτσι παρότι και οι Strokes εκκινούν από τους Ramones φαίνονται να ανήκουν σε πιο εξελιγμένο είδος - θες γιατί η φωνή του Καζαμπλάνκας δε μοιάζει με του Joey, θες γιατί έχουν πραγματικά εξαιρετικές συνθέσεις; Το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο ο punk/garage ήχος αλλά ακόμα και τα all star έμοιαζαν καινούρια σ’ αυτούς. Strokes - Last night

Μερικές φορές, αυτές οι αλλαγές βοηθούν τον απόγονο να επιζήσει και να αναπαραχθεί. Όταν αυτό συμβαίνει, τα γονίδια για τα ευεργετικά χαρακτηριστικά μεταφέρονται στον απόγονο του οργανισμού, και γίνονται πιο κοινά στην επόμενη γενεά. Έτσι καταλήγουμε σε πολλους ευρωστους απογόνους από τους power pop Cribs ως τους "βρομικους" Libertines.

Τα γονίδια που δεν βοηθούν τους οργανισμούς να αναπαραχθούν μπορούν να γίνουν σπανιότερα ή να αποβληθούν εντελώς από τον πληθυσμό. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται φυσική επιλογή και αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες της εξέλιξης. Μέσω της φυσικής επιλογής, οι πληθυσμοί των οργανισμών μεταβάλλονται αργά κατά τη διάρκεια του χρόνου, καθώς προσαρμόζονται στις αλλαγές στο περιβάλλον τους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν λοιπόν μπάντες που είτε δεν έκαναν την παραμικρή μετάλλαξη και τους βαρεθήκαμε, είτε οι αλλαγές που έκαναν δεν τους πολυβοήθησαν. Ας πούμε κάτι τέτοιο υπολογίζω ότι θα πάθουν οι Glasvegas (τι βαρετοι, τι κοινοτοποι, ω, τι ρέπλικες Θεέ μου...)

( οι πληροφορίες για την εξέλιξη ειναι από την Βικιπέδια)

17.1.09

Ένα τραγούδι για την ειρήνη

[Ο σύντροφος Ηρακλής Οικονόμου από τα Μουσικά Προάστια είχε την έμπνευση να επενδύσει την αγαθοβιόλικη μορφή του μπλογκοπαιχνιδιού με σοβαρό περιεχόμενο και με κάλεσε να παρουσιάσω ένα τραγούδι και μια εικόνα για τη μαρτυρική Παλαιστίνη. Οι οδηγίες του για την ακρίβεια ήταν: 1) Διαλέξτε μια φωτογραφία και ένα τραγούδι που να εκφράζουν τις δικές σας σκέψεις για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη. / 2) Δημοσιεύστε τα στο μπλογκ σας (τη φωτογραφία μπορείτε να την κάνετε και μόνιμη εικόνα – banner) / 3) Προσκαλέστε όσους άλλους θέλετε να κάνουν το ίδιο.]

Θα διαφοροποιηθώ κάπως από τις οδηγίες του φίλου Ηρακλή, χωρίς βέβαια να διαφωνώ μαζί του, με αφορμή τον προβληματισμό μου για το μαχητικό φιλειρηνισμό στην Ελλάδα (καλοί Σέρβοι – κακοί Μουσουλμάνοι, καλοί Παλαιστίνιοι – κακοί Εβραίοι κτλ.). Έτσι η εικόνα αφορά το Ισραήλ και όχι την Παλαιστίνη, και συγκεκριμένα το Κίνημα των Ισραηλιτών/ισσών Αντιρρησιών Συνείδησης, τους/τις Shministim. Μπροστά στο θάρρος αυτών των νεαρών Ισραηλιτών/ισσών να φυλακιστούν για τις αντιμιλιταριστικές ιδέες τους, όλοι οι ελληνικοί ριζοσπαστισμοί μου φαίνονται οδοντόκρεμες (φυσικά αποτελώ μέρος τους, και πρώτα τα μούτρα μου βρίζω). Παρακολουθήστε το βιντεάκι και αν συμφωνείτε, μπορείτε να τους/τις υποστηρίξετε με μια επιστολή στην Ισραηλινή κυβέρνηση, εδώ.

Με παρόμοια λογική, το τραγούδι που ανεβάζω δεν αφορά ούτε κι αυτό την Παλαιστίνη, αλλά την Ελλάδα, το θλιμμένο βλέμμα της ευαισθησίας μας/μου μπροστά στο δέκτη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή, το άπραγο υπόλοιπο σώμα μας/μου. Η Ελένη Βιτάλη τραγουδά το τελευταίο χορικό από τη Μήδεια του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και μουσική Σταμάτη Κραουνάκη, με τίτλο “Σιωπή”.

Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα
οι θεοί υφαίνουν
τη ζωή μας.
Εκείνα που ήταν να γίνουν
δεν έγιναν ποτέ.
Και αυτά που γίνονται
δεν ήταν να γίνουν.
Σιωπή...

Καλώ με τη σειρά μου να συμμετέχουν, αν το επιθυμούν, τους/τις blogger Maya, Gazaka, Στάσσα, Πρωτοβουλία Κατοίκων Καρέα, Φωτούλα, Polsemannen, Zaphod, Herr K., Imaginaire Radical, Αθήναιο, και φυσικά όποιον/α άλλο/η ενδιαφέρεται.

11.1.09

The heresy of brit pop - indieannalog set #8

Γη… Το κομμάτι που άκουσα τελευταία και με πήγε πίσω σε Manchester μουσικές εποχές. Ίσως η brit pop να ήταν αίρεση τελικά και χαίρομαι που έχει πιστούς ακόμα! :) Choir of young believers – Action reaction

Αέρας… Οι Adorable μάλλον πήραν το όνομά τους προς τιμήν του Adored των Stones Roses, που σαφέστατα τους έχει εμπνεύσει -αν κρινουμε από το τραγουδι τους Homeboy.

Νερό… Τέτοια μουσική θα έγραφαν οι mates of state αν είχαν για παραγωγούς τους Duran Duran! No & the Maybes – Hummingbird bed

Φωτιά… Και τέλος πάντων, σκέψου ότι φοράς τα iPOD και περπατάς κουκουλωμένος μέσα στον σκούφο σου και όλα είναι παγωμένα και θλιβερά εκεί έξω, κι εσύ περπατάς χοροπηδητά και γελάς γιατί ακούς αυτό το τραγούδι! Επιτέλους υπάρχει και μουσική που φτιάχνει τη διάθεση! ;) Starfucker – German love

7.1.09

Μεγάλος βαρετός γάμος (μέρος β)

(για να διαβάσετε το α' μέρος πατήστε εδώ)

Άλλος ένας μεγάλος βαρετός γάμος έφτασε στο τέλος του.
Νιώθω σα να είμαι βουτηγμένος στο όπιο. Παραιτημένος σε ζάλη μεθυστική.
Σήριαλ ονείρου: Επεισόδιο #1: εγώ, εσύ, έρωτας. Επεισόδιο #2: εγώ, εσύ, αγάπη. Επεισόδιο #3: εγώ, εσύ, γάμος. Επεισόδιο #4: εγώ, εσύ και το σόι σου. Επεισόδιο #5: εσύ, τα παιδιά σου και το σόι σου. Επεισόδιο γάμησέ τα: γαμήσου κι εσύ και το σόι σου.

Σηκώνομαι και περπατάω ως τη στάνη. Άδεια. Τα σφάξανε όλο για το γάμο. Ακουμπάω στα κάγκελα. Το χορτάρι ξερό. Από κάτω ο κάμπος με τα σπαρτά. Τα δεμάτια με τα άχυρα. Κάποιοι αλωνίζουν και φεύγουν στον ουρανό χρυσαφένιες κλωστές. Τα ζουζούνια γρατζουνάνε τον αέρα, σα να συνοδεύουν το σκούξιμο της λύρας. Βλέπω από μακριά τα σόγια να χορεύουν πιασμένα σε κύκλους. Οι ρακές ρέουν άφθονες και το κέφι μαζί τους. Νιώθω τόσο αποκομμένος απ’ αυτή τη γιορτή. Σαν ένας κουτσός στο πανηγύρι των αγγέλων.
-Διαφωνώ, μου λέει και κάθεται δίπλα μου.
-Με τι πράγμα;
-Διαφωνώ, εγώ νομίζω ότι γενικώς, όλοι είμαστε για τα πανηγύρια εδώ πέρα…

Σιγά μη δε διαφωνούσε η Ρένα. Το πνεύμα της αντιλογίας. Μεγαλώσαμε στη ίδια μήτρα, την ίδια ώρα και κατά ένα περίεργο τρόπο δεν έχουμε τίποτα κοινό. Εγώ είμαι βολικός ο καημένος. Αν και συμμερίζομαι συχνά τη γκρίνια της. Ο αέρας μυρίζει γιδοπίλαφο κι ευτυχία. Αυτή την γλυκόπικρη Κυριακάτικη ευτυχία που ξέρεις πως τελειώνει τη Δευτέρα το πρωί.
Πρωί γεμάτο χρώματα, νύχτα ζεστή, η μουσική γεμίζει τα κενά που αφήνουν τα ζουζούνια όταν πετάνε, όλοι γελάνε. Χορεύουν. Δεν αντέχω άλλο την ακαταπράυντη ομορφιά αυτού του κόσμου.
Η Ρένα τράβηξε κάτω απ’ το φουστάνι της ένα μπουκάλι κρασί.
-Θες; μου είπε.
-Πολλά θέλω αλλά…
-Πάμε να το κάνουμε; ρώτησε συνωμοτικά.
-Ποιο;
-Πάμε να την πάρουμε; Να την κλέψουμε!
-Τη Μαρία; Τώρα; Πού να την πάμε;
-Πάμε με το αγροτικό στην παραλία, να βάλουμε τα δικά μας τραγούδια; Να της βάλουμε pulp, που της αρέσουν;

Το πέπλο της Μαρίας ανέμιζε πάνω απ’ την καρότσα. Τα μάγουλά της κατακόκκινα απ’ το ποτό και τη συγκίνηση. «Θα με σκοτώσει ο Θανάσης» έλεγε και ξανάλεγε. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, αφού σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή…» της έψελνε η Ρένα.
Τα κορίτσια βγάλανε τα παπούτσια και άρχισαν να τρέχουν στην άμμο. Η Μαρία είχε τα χέρια ψηλά, σα να κρεμιόταν απ’ τον πολυέλαιο του ήλιου και να πέταγε πάνω από ένα άναυδο κοινό. Κι ο ήλιος, θες απ’ το βάρος της, έγερνε σιγά- σιγά, έπεφτε πίσω απ’ τα βουνά.
Εγώ με το Μάρκο καταρρεύσαμε στη άμμο. Τα κορίτσια χόρευαν με τη μουσική απ’ το κασετόφωνο του αυτοκινήτου και τραγούδαγαν ουρλιάζοντας “Am I talking toο fast/ or are you just playing dump/ if you want I can write it down…”.
-Δε θα ξεχάσω τα λόγια ποτέ! φώναζε η Μαρία.
-Ούτε κι εγώ! φώναζε η Ρένα.
Και ο χορός συνεχιζόταν κι αγκαλιαζόντουσαν κι εμείς είχαμε ένα μπουκάλι ρακί και πίναμε και λέγαμε μαλακίες αντρικές, απ’ αυτές που καμία γυναίκα δε βρίσκει αστείες και μας κοιτούν ειρωνικά όταν τις λέμε, αλλά εμείς τις βρίσκουμε θεσπέσιες.
Βέβαια και ορισμένοι άντρες μας βρίσκουν ανώριμους και μαλάκες, όπως ας πούμε ο Θανάσης, ο σύζυγος της Μαρίας, που έφτασε με το τζιπ και μας έριξε άμμο στα μούτρα όπως πέρασε τρέχοντας από κοντά μας για να αρπάξει τη Μαρία απ’ το χέρι και να της πει ότι «δεν κάνανε καλή αρχή, κι άμα δε θέλει να είναι μαζί του να του το πει, κι όχι να φεύγει και να τον αφήνει σα τον μαλάκα να την ψάχνει μέσα στο γλέντι».
Και η Μαρία πόναγε, αλλά δε μίλαγε, γιατί είχε δίκιο ο Θανάσης και το είχε διαλέξει αυτό: να του δίνει δίκιο, αν ήθελε να τα πηγαίνουν καλά και να μην γίνονται μύλος όποτε σήκωνε κεφάλι. Πια η Μαριώ έπρεπε να σκέφτεται για δυο κι όχι μονάχα για τον εαυτό της.
Και φύγανε μαζί. Με τις δαχτυλιές του Θανάση στο μπράτσο της, σαν παράσημο. Παράσημο γενναιότητας. Γιατί πρέπει να έχεις κότσια για ν’ αντέξεις του ζεύγους το ζυγό.
Έφυγε κι ο Μάρκος πολύ στενοχωρημένος για τη θέση που φέραμε τους νιόπαντρους. Και μείναμε πάλι με τη Ρένα. Οι δυο μας. Όπως τότε στην κοιλιά της μάνας μας. Μόνο τώρα σωριασμένοι στη νοτισμένη αμμουδιά.
Το φουστάνι της μούσκευε στο πλάι απ’ το κυματάκι που ανέβαινε μαζί με το σκοτάδι, αλλά δεν τον μάζευε. Γύρισα και την κοίταξα.
-Τι; Μου είπε εκείνη
-Τι, μπουγελωμένη Ιουλιέτα» και χτύπησα τα πόδια μου στο νερό, πιτσιλώντας την όλη.
-Σταμάτα, ηλίθιε! κι άρχισε να μου πετάει άμμο.
-Είμαστε μαλάκες;
-Είμαστε…, συμφώνησε κι εκείνη.
-Να σου πω, δεν το διασκέδασα κι όπως παλιά.
-Ούτε κι εγώ. Ήταν μια κατασκευασμένη σκανταλιά. Προσποίηση ότι είμαστε ακόμα παιδιά.
-Μα πώς της το κάναμε αυτό; Να την κλέψουμε απ’ το γάμο της;
-Αυτή πώς το έκανε στον εαυτό της αυτό; Να παντρευτεί;
-Εσύ θα τον παντρευόσουν ποτέ τον Κώστα;
-Όχι.
-Γιατί;
-Γιατί ήταν μαλάκας, σαν κι εμάς.
-Μη μιλάς έτσι γι’ αυτόν.
-Εκεί που είναι δεν ακούει. Αν άκουγε θα είχε γυρίσει.
Μα πια ήταν ώρα να φύγουμε κι εμείς.

Το αεροπλάνο πετάει πάνω από ροζ σύννεφα. Ξημέρωμα στην Αττική. Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού ποτέ δεν είχε φανεί τόσο γέρικη. Ποτέ δεν είχε φανεί τόσο κρύα. Η αδερφή μου κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρο. Εγώ κοιτάζω την αδερφή μου. Εμένα δε με κοιτάζει κανείς. Ακόμα.

5.1.09

Phantomcast 3: Μανιοκατάθλιψη των γιορτών

Αφιερωμένο στην Ινδιάννα, (χωρίς να την αφορά ντε και καλά)

[Στα italics θα διαβάσετε τους στίχους από την "Ερημιά" της Λένας Πλάτωνος, ένα από το τραγούδια του δίσκου "Ημερολόγια". Όλα τα υπόλοιπα λόγια είναι δικά μου.]

Μπήκε η άνοιξη
τα λουλούδια ανθίζουν
τα φώτα τής γιορτής
διασχίζουν την ερημιά μου

Στη μάλλον ανισόρροπη δεκαετία μου από τα 20 ως τα 30, οι γιορτές δε μου είχαν κάνει ποτέ καλό: άλλοτε απομονωνόμουνα υπερήφανος, άλλοτε κρυβόμουνα απελπισμένος, άλλοτε γλεντούσα ντελιριακά και μέχρι τελικής πτώσεως. Μιλώντας πλέον από διαφορετική πείρα και θέση, οι γιορτές δεν χρειάζεται να είναι μανία και η θλίψη δεν χρειάζεται να γίνεται κατάθλιψη - αρκεί βέβαια να χαλαρώσουμε λίγο με την πάρτη μας και τα προβλήματά της.
[Shortbus, In the end.]


που δεν είναι βρεγμένο ρούχο
ούτε σχισμένο πέπλο
είναι η σάρκα μου.

Κι όταν λέω “να χαλαρώσουμε με την πάρτη μας”, αναφέρομαι κατ' αρχήν στα κοινωνικά μας πρόσωπα, μια επίπονη διαδικασία η οποία ενώνει από τον μαχητικό φρίκουλα αναρχικό που πετάει μολότωφ στο πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέχρι την υπέρκομψη καταναλώτρια της Ερμού που ποζάρει λαμπερά τσιτωμένη μπροστά από το δεύτερο. Δεν τρέχει και τίποτα αν δεν είμαστε ηρωικοί/ές, υπέροχοι/ες, ευτυχείς ή επιτυχημένοι/ες. Μπορούμε απλώς να δείχνουμε τα δόντια μας και είτε μας βγει στο “γκρρρ” είτε στο χαμόγελο, κέρδος θα είναι.
[Batman returns, η μεταμόρφωση της Selina Kyle σε Catwoman]


Έρπει στον αιχμηρό πλανήτη
με όραση χαώδη

Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα για τον αυθεντικό εαυτό πίσω από το κοινωνικό πρόσωπο, το οποίο συχνά προκύπτει λίγο πριν ή λίγο μετά την πρωτοχρονιά (ποιος/α είμαι, από που έρχομαι και δε συμμαζεύεται). Στη δική μου περίπτωση αυτές οι ερωτήσεις έχουν κάνει σχεδόν μόνο κακό, εκτοξεύοντας με σε μια αφηρημένη κοσμάρα, όπου είχα εποπτεία για τα πάντα αλλά και για τίποτα συγκεκριμένα. Βαριεστημένος πια από το διανοουμενισμό και την αυτοψυχανάλυσή, αν σκεφτώ τον αυθεντικό εαυτό μου, βλέπω ένα ζωάκι που μιλάει και έχει ανάγκη από τρυφερούς οργασμούς, παρέα και δημιουργικότητα.
[2001 Space Odyssey, Η αυγή του ανθρώπου.]


με ήχο αλύχτισμα
πεινασμένης ἀγέλης.

Για τους/τις αγαπητούς/ές αναγνώστες/τριες που θα δυσανασχετήσουν με όλη αυτήν την ήπια αισιοδοξία και το μινιμαλισμό του ποστ, έχω αντιπρόταση: ακολουθήστε το εναλλακτικό πνεύμα των ημερών και εξοργιστείτε, με τον εαυτό σας, τους γύρω σας, το σύστημα. Αν δε μπορείτε δηλαδή να το φτιάξετε, χαλάστε το τελείως.
[Who's afraid of Virginia Wolf, Ο βίαιος χορός.]


“Που πηγαίνεις;” με ρώτησε ο Θεός.
Ενώ ήξερε.

Ας μην παρεξηγηθώ όμως, δεν προτρέπω σε καμία περίπτωση σε ένα νέο κύκλο βίαιων επεισοδίων (ειδικά μετά τη σημερινή απόπειρα εναντίον του αστυνομικού, η άποψη αυτή δείχνει μεγαλόπρεπα τον όλεθρο της ανοησίας της). Αναφέρομαι απλώς στη μεταφορά του πνεύματος της Αποκριάς στα Χριστούγεννα, στη βίαιη αντί για την ειρηνική αναγέννηση, στους άγριους χυμούς της Μητέρας Φύσης αντί για τον ήμερο λόγο του Πατέρα Θεού.
[Nightmare before Christmas, Εισαγωγή.]

4.1.09

Περσεφόνη ξύπνα, ήταν μονο ένα όνειρο - indieannalog set #7

Αέρας… (Calla - Bronson που θυμίζουν Pixies στο Lovely Day) Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι κάποιος είναι χάλια με τη θέλησή του. Είναι ίσως μια ανάγκη του και όταν θα νιώσει ότι αυτό δεν του χρειάζεται θα συνέλθει. Ποτέ δεν συμπόνεσα τους καταθλιπτικούς και τους έβρισκα απλά τεμπέληδες , παραιτημένους, ανθρώπους δεν προσπαθούν να είναι καλά. Και το δικό μου «χάλια» πίστευα πως είναι μια επιλογή. Πραγματικά νόμιζα ότι έχω μια επιλεκτική, μια εστέτ κατάθλιψη κατά παραγγελία. «Σήμερα θα το ρυθμίσω» έλεγα. «Αύριο θα την τιθασεύω» όπως εκείνο το κλασσικό «από αύριο δίαιτα». Από αύριο τέρμα η θλίψη. Και όταν θα αποφασίσω να γίνω κοινωνική ξανά και να είμαι καλά, απλά θα γυρίσω το κουμπάκι.

Φωτιά… Rosebuds – Bow to the middle. Ε, λοιπόν, πρόσφατα ανακάλυψα ότι δεν υπάρχει κουμπάκι. Και όταν το «χάλια» που επέλεξες δεν φεύγει ακόμα και όταν το διατάζεις («φύγε θέλω να δω την Theorema και το Phantom του Αμμαζονιου σήμερα σου λέω, ΦΥΓΕ»), τότε μάλλον αναγκάζεσαι να δεις και την άλλη όψη: δεν ορίζεις εσύ την διάθεση σου όπως νόμιζες, αυτή σε ορίζει. Κι αν αισθάνεσαι ότι το σώμα σου είναι αδύνατον να κουνηθεί δεν είναι θέμα αυθυποβολής: είναι που έχεις καβάλα σου την θλίψη και ζυγίζει πολύ πανάθεμά την, σε έχει καταβάλει.

Νερό… Έχω κατατονία, πάνε τώρα 6 γεμάτοι μήνες που κάθε πρωί ξυπνάω και λέω «βγες έξω, κάνε κάτι, πήγαινε επιτέλους γυμναστήριο, κουνήσου ντε» αλλά μένω σπίτι, όλη μέρα με τις πιζάμες, το δωμάτιό μου μοιάζει κυβερνοπανκ εικόνα -κοντεύω να πνιγώ μέσα στο τεχνολογικό σκουπίδι και το free press που ούτε καν διαβάζω, μόνο συσσωρεύω- και η εμφάνιση μου θυμίζει άστεγο. Είναι σα να είμαι και να μην είμαι εγώ αυτό που βλέπω στον καθρέφτη. Είναι σα να είμαι μισοξύπνια, να ξέρω ότι βλέπω εφιάλτη μα δε μπορώ να ξυπνήσω. Απλά δε μπορώ… School of seven bells - Half asleep.

Γη… Cocteau Twins – Lorelei. Θα ξυπνήσω. Θα ακολουθήσω την φωτεινή κλωστή της φωνής της Elisabeth Fraser. Θα ξυπνήσω. Θα βγω απ’ το λήθαργο. Δεν ξέρω ακόμα πότε. Αλλά θα ξυπνήσω… Εφιάλτης είναι και θα ξυπνήσω. Κρατήστε μου μια θέση στον επάνω κόσμο. Θα ξαναγυρισω. Το υποσχομαι...