κλειστόν λόγω ηλιθιότητος- indieannalog set #41

Γη… Οι άνθρωποι σπουδάζουν για να «ανοίξει» το μυαλό τους. Να μην βλέπουν μόνο την επιφάνεια αλλά το βάθος των πραγμάτων και να τα κατανοούν. Να αναγνωρίζουν αιτιακές σχέσεις όπου υπάρχουν, σταθερά μοτίβα και «παραδείγματα» και παράλληλα να έχουν την ωριμότητα να αποδέχονται ότι κάποιες φορές αυτά δεν υπάρχουν, γιατί βρίσκονται μπροστά σε μια χαοτική κατασταση. Ο έρωτας δεν είναι χαοτικό σύστημα –οι άλλοι απ’ έξω βλέπουν τα «μοτίβα» που δημιουργούνται, μονάχα εσύ που είσαι μέσα ζεις στο χάος. Αν ήσουν αμόρφωτο κοριτσόπουλο θα σου δίναμε ελαφρυντικό μικρή μου αθώα ύπαρξη, αλλά κάνεις διδακτορικό. Οπότε τι δικαιολογία έχεις αυτή τη φορά για την ευπιστία και την ηλιθιότητά σου;

Φωτιά… Αυτή τη φορά δεν έχω καμία δικαιολογία που έπεσα πιο χαμηλά κι απ’ τη Λάσκαρη στον Κατήφορο- και δεν έγινε και για χάρη ενός Κουρκουλου το κακό- άσε που δεν υπήρχε κι ένα καλό παιδί- Βουλγαρίδης να μαζέψει τα σκατά μετά! Γυρνάω στην φωλιά μου σαν αλεπού που η ουρά της πιάστηκε στο δόκανο και πια ντρέπεται να βγει ξανά έξω κολοβή και να την κοροϊδεύουν τα άλλα ζώα. Πλέον πρέπει να ξαναγυρισω στα μόνα πλάσματα που ξέρω ότι με αγαπούν και δε θα με προδώσουν- το pc μου, τη μουσική μου, τα μολύβια και τα χαρτιά μου, τον γάτο μου…

Αέρας… Αυτό που με θυμώνει περισσότερο είναι ότι κάτι μυστήριο μου συμβαίνει και ποτέ δε μπορώ να θυμώσω αρκετά με αυτόν που βοήθησε στο να καταστραφεί η ζωή. μου Δεν μπορώ να του κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα, δεν μπορώ να κάνω κλικ, να κλείσω τον διακόπτη των συναισθημάτων, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου κλπ, κλπ. Μαζί μου καθένας μπορεί να πιστευει ότι όλες οι μαλακίες επιτρέπονται γιατι πάντα θα τις δικαιολογώ αφού τον αγαπάω. Αυτή τη φορά όμως καταλαβαίνω ότι συγχωρώντας συνεχώς απλά κάνω τον άλλο πιο γαϊδούρι απ’ ότι ήταν και στρώνω το χαλί για την κόλαση της ανευθυνότητάς του. Και πια θέλω να αλλάξω δρόμο. Θέλω κι εγώ να δω πώς διάολο μοιάζει αυτός ο Παράδεισος επιτέλους

Νερό… I'm just a little person, οne person in a sea, οf many little people who are not aware of me. I do my little job and live my little life, eat my little meals & miss my little kid and wife. And somewhere, maybe someday, maybe somewhere far away I'll find a second little person who will look at me and say: “I know you, you're the one I've waited for let's have some fun”. Συνεχίζω να κολυμπάω στην θάλασσα των μικρών ανθρώπων. Αν σκοπεύεις να με βρεις δεύτερο μικρό ανθρωπάκι, βιάσου. Έχω παγώσει και δεν ξέρω για πόσο ακόμα μπορώ να μείνω στην επιφάνεια….

The morning sickness of intimacy

Απόψε θα ήθελα να μέναμε μαζί
(όχι για τη νύχτα, για πάντα εννοώ)
ώστε πια να μη σκέφτομαι πως πρέπει να σε αποχωριστώ
πριν σε κρατήσω αρκετά
πριν σε φιλήσω αρκετά
πριν κάνουμε όσα είπαμε

Αλλά τελικά έφυγες
-η οικειότητα σου φέρνει αναγούλα όταν ξυπνάς
σαν δύσκολη, κακή εγκυμοσύνη

Κι εγώ έμεινα να κοιτάω το ταβάνι
και να σκεφτόμαι γιατι δεν μου το έμαθαν σχολείο
πώς όσο και να διαβάσεις ή να προσπαθήσεις
δε γίνεται όλα να τα έχεις:
και κάποιον να σε κοιτά στα μάτια
και τους φίλους σου στα τηλέφωνα
και την δουλίτσα σου να μην σε πιέζει
και την καρδιά σου στη θέση της

Ποια είναι η θέση της; Μη ρωτάς.
Ξαφνικά έχω τόσο κενό μέσα μου
που τη μετακινώ διαρκώς

κανείς να μην τη βρει
να με πληγώσει.

when there' s a will, there' s a way - indieannalog set #40

Γη… Η επιστροφή στην πόλη σημαδεύτηκε με συννεφιά και βροχές- όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στο εργασιακό χώρο. Η μια συνάδελφος πέταγε κεραυνούς ή άλλη μπουμπούνιζε και η τρίτη κρατούσε το στυλό σαν αλεξικέραυνο πάνω από το κεφάλι της λέγοντας «μήπως να καταγράφαμε το γεγονός στα πρακτικά να είμαστε καλυμμένες»; Ο Αγιασμός με βρήκε να στέκομαι με τα καλοκαιρινά μου πέδιλα μέσα στη βροχή και να αναπολώ την ιαματική επίδραση του ήλιου -που γιατρεύει κάθε φθινοπωρινή διάθεση...

Αέρας… Δε γκρινιάζω για να γκρινιάξω. Αν η δουλειά σε ένα σχολείο είχε να κάνει μόνο με τα παιδιά, όλοι οι εκπαιδευτικοί θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι για 5 ώρες έχεις να κάνεις με υπέροχα πλάσματα αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα αντιμετωπίζεις δηλητηριώδεις γονείς και τερατώδη γραφειοκρατία (διευθυντές που συμπεριφέρονται σαν άβουλα τσιράκια των προϊσταμένων τους και προϊσταμένους που την έχουν δει κυρίαρχοι του σύμπαντος και καλύπτουν γονείς οι οποίοι απαιτούν πέρα κάθε νόμου και τάξης)!

Φωτιά… Κι επιτέλους, έπειτα από τόσες μέρες στη βροχή έφτασε μια ηλιόλουστη Κυριακή. Ακούω μουσική, πίνω καφέ και ξεκαθαρίζω τη βιβλιοθήκη μου –α, ώστε εδώ είχα τα παλιά fractal press, τα magnet και τα fanzins μου! Σκέφτομαι όλους εκεινους τους ανθρώπους που επειδή γουστάρουν τη μουσική μαζεύονται και βγάζουν έντυπα γι' αυτήν. Σκέφτομαι ότι πρέπει να παραδειγματιστώ από αυτούς και να σταματήσω τη γκρίνια για τις φετινές συνθήκες εργασίας μου: είμαι lo- fi γενιάς οπότε και μόνο με το ψωράλογο του ενθουσιασμού μπορώ να ξεπεράσω την καλπάζουσα οκνηρία των βαριεστημένων καρεκλοκενταύρων, που για να σκοτώσουν την ώρα τους δημιουργούν προβλήματα αντί να επιλύνουν. Κι αφού τους ταράζει τον ύπνο η βραχνή μου σάλπιγγα μπορώ να δώσω το σύνθημα της δράσης με ένα χαρούμενο μπάντζο!

Νερό… «Τι θα κάνουμε μ’ εσένα βρε Δον Κιχώτισσα;» λέει ο καλός μου. «Τι κερδίζεις με το να πολεμάς τους ανεμόμυλους»; Κερδίζω το να μην προλαβαίνει να κάτσει η σκόνη πάνω μου. Το να μην καταντήσω ένα άβουλο λείψανο σαν τους περισσότερους μονιμάδες γύρω μου. Κερδίζω το να μ’ αγαπούν άνθρωποι σαν κι εσένα – ακόμα κι αν δεν ξετρελαίνονται με τον Θερβάντες όσο εγώ. Άνθρωποι που το σούρουπο της Κυριακής, την πιο μελαγχολική μου ώρα, σιγομιλούν μαζί μου καθώς χαζεύω τις πυγολαμπίδες που στραφταλίζουν.
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοείς τα φώτα της πόλης;
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοώ τα μάτια σου μωρό μου!
;)

πάντα κάπου είναι καλοκαίρι... indieannalog set #39

Γη... Ήταν, λοιπον, εκείνη η παραλία στο νησί. Τα νερά ήταν πράσινα και τα ψάρια βιολετί. Τα μάτια της σαν μαύρα αμύγδαλα, αλλά εκείνη δεν είχε δει ποτέ αμύγδαλα, στο τροπίκο νησί. Και ο αέρας δρόσιζε τα βράδια, μα δε γινόταν ποτέ κρύος. Ποτέ δυσάρεστος. Όπως οι σκέψεις του.

Αέρας... Του ειχαν πει πως εκει στα νότια θα ξεχάσει. Του ειχαν πει ότι η θαλασσα θα μουλιάσει και τους πιο δυσκολους λεκέδες στη μνημη του. Όλα θα καθαρίσουν. Του ειχαν πει πως θα γυρισει άλλος άνθρωπος. Μα σάμπως ήξερε πια ποιος είναι; Καθοταν, λοιπον, σ’ εκεινη την παραλία και άκουγε τραγούδια από τους ντοπιους. Μα όλα λυπημενα του φαίνονταν. Και πώς να χαρεί. Έμεινε εκει κάποιο καιρό. Μα δε μπορούσε να χαλαρωσει στ’ αλήθεια.

Ο τρόπος που κοιτούσαν, ο τρόπος που μιλούσαν στην αγνωστη διάλεκτο, ένα σούσουρο αδιάκριτων ηχων και βλεμμάτων δεν τον άφηνε να στραφει μέσα του, να αφουγκραστεί τις φωνές που δεν τον αφηναν να ησυχάσει.

Νερό... Ωσπου ένα βράδυ «έλα», του ειπε εκεινη με τα μαύρα αμύγδαλα για μάτια, «έλα να σου δειξω ένα μέρος που μπορείς να ημερέψεις. Γιατι μερικους τους ξεκουράζει η θάλασσα και ο βουβός ορίζοντας, μα όχι όλους. Έλα απόψε το βράδυ να σου δείξω ένα μέρος που μπορεις να νιωσεις ασφάλεια, ένα μέρος που δεν μπορεις να κάνεις κακό στον εαυτο σου»

Φωτιά... Το βράδυ τον πήγε στο δωμάτιο με τα σκεπάσματα. Ένα δωμάτιο που αντί για τοίχους ειχε ράφια και τα ράφια ήταν γεματα αφράτες, φρεσκοπλυμένες, μοσχομυρωδάτες πετσέτες και σεντόνια. «Τιποτα κακο δε μπορει να συμβεί εδώ. Όλα είναι μαλακά και ευωδιαστά και μπορεις να γείρεις το κεφάλι σου και να νιώσεις την ασφάλεια μιας αγκαλιάς. Μείνε εδώ όσο θες. Μόνο φέρε μου το κλειδί βγαίνοντας». Εκείνος, μές στο μισοσκόταδο χαμογέλασε. Ακούμπησε το αξυριστο μάγουλο του σε μια πετσέτα. Κι ένιωσε το κεφάλι του να αδειάζει. Ένιωσε πως για πρώτη φορά η ηρεμία βρήκε το μυαλό του. Κι ήρθε για να μείνει… Χαμογέλασε σα να σκέφτηκε πως όσο μαύρα και να είναι όλα, παντα κάπου είναι καλοκαίρι... Κι αυτο έμοιαζε πολυ αισιόδοξο ξαφνικά!