Πασχαλιά ή μήπως... Πας χάλια;

Νερό... Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την αραμαϊκή pascha < εβραϊκή pesah, που σημαίνει "πέρασμα, διάβαση". Η λέξη περιέγραφε μια από τις πληγές κατά των Αιγυπτίων, όπου -σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση- ο άγγελος προσπερνούσε τις πόρτες των Ιουδαίων, που ήταν βαμμένες με αίμα αρνιού και δε σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά τους. Η εορτή ταυτίστηκε με την ελπίδα και βρήκε τη θέση της μέσα στην Άνοιξη: την εποχή που τηρεί την υπόσχεση την ανάσταση της φύσης, μετά τον βαθύ, σαν θάνατο, ύπνο του Χειμώνα.

Αέρας... Από τότε έχουν περάσει 2000 χρόνια και κάτι ψιλά. Ο αυταρχικός Θεός αντικαταστάθηκε από διαλλακτικούς ανθρώπους, από την κοινωνία και τον πολιτισμό. Που παρότι πολεμούν τον συντηρητισμό και την τυφλή υπακοή που επιζητούν οι θρησκείες, κι αυτοί με τη σειρά τους απαιτούν την υπακοή μας. Ένα νέο, ανεξερεύνητο είδος τοξικότητας παραλύει τους πολίτες της Δύσης και είναι υπεύθυνο για την έξαρση που γνωρίζουν οι ψυχικές ασθένειες στην εποχή μας.

Στις μέρες μας, πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι από την ψυχική καταπίεση, αφού δεν καταπονούμε το σώμα και την ψυχή μας με νηστείες, στερήσεις και απαγορεύσεις, προκειμένου να εκπληρώσουμε τις θεϊκές εντολές. Στερούμαστε, όμως, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση, τον ελεύθερο χρόνο μας και νηστεύουμε ευλαβικά αξίες, γνώσεις και ιδεολογίες, για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες της Κοινωνίας. Που η δική της εντολή διατάζει για μέγιστη επιτυχία και αναγνώριση, ανεξαρτήτου κόστους για το σώμα και την ψυχή. «ΟΚ, αλλά κι εγώ τι μπορώ να κάνω;»

Γη... Προσπάθησε να θυμάσαι ότι δεν είσαι «ελεύθερος» να επιλέξεις, όπως νομίζεις. Και μην συνηθίζεις και θεωρείς αυτονόητο τον καθημερινό πόνο που σου παρέχουν οι επιλογές που σου αφήνει. Το καλάθι της σύγχρονης κουλτούρας διαθέτει κυρίως πολιτική παρακμή, αξίες σαπουνόπερας, αποθέωση της κοινής γνώμης, πασαλείμματα εκλαϊκευμένης επιστήμης και μια καταναλωτική πανδαισία πανάκριβου τρόπου διαβίωσης και πανέμορφων ανθρώπων. Και, παρότι η Κοινωνία στηριζει τις μειονότητες με μια political- correct επηρμένη ρητορική, ναρκώνει την συντριπτική πλειοψηφία με «λάμψη» κι «ευκολία», δελεάζοντας την να ασπαστεί την κυρίαρχη ιδεολογία: να χαζεύουμε βιτρίνες, περιοδικά και τηλεόραση και να μην ξεστραβωνόμαστε να δούμε τίποτε άλλο.

Φωτιά... Αυτή την Ανάσταση , ένας φίλος πέρασε από αυτό τον κόσμο σε άλλο, μακρινό. Ξέμπλεξε από τις πληγές του Φαραώ, την κόλαση των άλλων και έλυσε το υπαρξιακό «να ζει κανείς ή να μη ζει». Όσοι μείναμε πίσω σκεφτόμαστε ποιο είναι το δικό μας καθημερινό «πάσχα» μέσα στη ζωή. Κι αν άραγε θα αποφασίσουμε να θυσιάσουμε τη βόλεψή μας και να βάψουμε με το αίμα της την πόρτα μας. Μπας και μας λυπηθεί ο άγγελος.

Our DJ's gone to heaven...

Θα μου λείψεις -αλλά αυτό μιλάει για εμένα κι όχι για εσένα.

Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά – αλλά δεν έχει νόημα, αφού δεν είσαι πια εδώ για να τα ακούσεις.

Σε βλέπω σαν τώρα, να λες «είναι οι Polyphonic Spree –με double e»! και «είναι το Today is the day –στην E.P version» (βλέπεις, γνωριστήκαμε την εποχή που δεν υπήρχε το tag music στα κινητά και, για να μάθεις τι παίζει ο DJ, έπρεπε να ρωτήσεις τον DJ) !

Σε βλέπω ξανά, σε ένα άδειο ΡΟΡ –θα ΄χε, δε θα΄χε ανοίξει δυο μήνες: εσύ, Χριστοφορος, Λιλίκα, εγώ και Δημήτρης κι εκείνο το αγόρι με την μπλούζα YLT παραδίπλα να στέκεται μόνο. Απ’ τα ηχεία το if you need someone κι όλοι να νιώθουμε ότι εδώ είναι το μόνο μέρος στη γη που θέλουμε να είμαστε. Εδώ. Και έτσι!

Θα σε θυμάμαι πάντα να ανεβαίνεις τη σκάλα, για το πατάρι που φύλαγες τους δίσκους στο μαγαζί. Ένα δωμάτιο γεμάτο δίσκους κι εσύ, σαν αλχημιστής, να ψάχνεις κάθε βράδυ τη σωστή δοσολογία θορύβου και μελωδίας για το ελιξίριο της ευτυχίας. Το είχες φτιάξει, είναι η αλήθεια! Αλλά πήρες το μυστικό μαζί σου.

Και, τώρα, οι Δευτέρες μένουν καθημερινές, αφού δεν είσαι εσύ στα πικ-απ να τις κάνεις γιορτές. Και μόνο με παρηγορεί, που θα βρεις και τον Μίλτο εκεί. Και την Χαρούλα μας. Κι εσείς οι τρεις μαζί, oh, you know how to throw a party!

- Ελπίζω να έχεις ειδοποιήσει τον Άγιο Πέτρο να έχει σκληρή πόρτα τις Παρασκευές στον Παράδεισο, γιατί με τις μουσικές σου θα γίνεται της …Κολάσεως, εκεί πάνω! Φωνάζω, καθώς σε βλέπω να απομακρύνεσαι.

Μια μικρή μαύρη γραμμούλα ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και των ανοιξιάτικων χρωμάτων.

Σηκώνεις το χέρι καθώς ξεμακραίνεις. Σα να λες «το άκουσα» και «αντίο» κι «ευχαριστώ για το tip» .

Δε γυρνάς πίσω. Πώς αλλιώς αφού, σίγουρα θα τραγούδαγες, καθώς βάδιζες…

...and if they follow you
don’ t look back
like Dylan in the movies...

ΥΓ. Όλα τα τραγούδια ειναι επιλογές από όσα έπαιζε ο Νίκος, τον πρώτο καιρό στο ΡΟΡ

...άλλα λόγια να αγαπιώμαστε!

Αέρας...
(το θέμα των ομώνυμων και ομόηχων λέξεων)

-…ο Ιησούς, λοιπόν, είχε έναν πολύ καλό φίλο, τον Λάζαρο
-Α, τον ξέρω, κυρία, είναι ένας με ένα κόκκινο λοφίο που παίζει στην τηλεόραση
-Χμ, όχι αγάπη μου, Λάζαρος κι αυτός, αλλά δεν είναι αυτός, απλή συνωνυμία. Και όταν πέθανε ο Λάζαρος, ο Ιησούς τον ξαναζωντάνεψε και αυτό το λέμε «ανάσταση»: η ανάσταση του Λαζάρου»
-Α,α, κυρία, ξέρω ποιος είναι, είναι στο master chef!
-Όχι αγάπη μου, άλλος Λαζάρου αυτός, κι αυτός συνωνυμία... (πόσο γαμημένα μικρός ειναι αυτός ο μεγάλος κόσμος!)

Γη...

(η τεχνολογία και η επίδραση στη γλώσσα)

-Άσε έχεις χάσει τεύχη, λέει η Ίλια
- Τεύχη; Λέει η Μάργκω. Ποιος χρησιμοποιεί ακόμα την έκφραση «τεύχη»;
-Κάποιος που διαβάζει ...ακόμα; λεει με φρικη ο ανιψιός μου, λες και το διαβασμα ειναι το πιο παρωχημενο χομπυ του κόσμου.
-Επεισόδια δε λέμε πια; «Έχεις χάσει επεισόδια», λέω εγώ!
-Επεισόδια; Που ζείτε μωρέ; «Post» λέμε. Θεέ μου! Πόσα post πίσω, είστε»;

Φωτιά...
(μεταφορές και παραλληλισμοί)

-Πώς ζουν μερικοί άνθρωποι, χωρίς να είναι ερωτευμένοι;
- …με τις υγείες τους!
-Και δηλαδή πού πάει η παλιά φλόγα; Καίγεται; Εξατμίζεται;
-…πτητικός
-Και δεν αφήνει ούτε ίχνος, κάτι να τον θυμάσαι;
-…χωρίς ίζημα
-Εντάξει αν δεν υπάρχει επικοινωνία, είναι λογικό να δηλητηριάζει τη σχέση
-…τοξικός σε συνύπαρξη με..
-Με γράφεις;
-Οχι, απλώς καταγράφω πόσες κοινές ιδιότητες έχει ο έρωτας με το οινοπνευμα. Δεν ειναι τυχαιο που, το ένα συνδράμει το άλλο, συνηθως...

Νερό...
(όταν κάτι δεν οριζεται ρητά, μπορει να σημαινει οτιδήποτε)

Τον κοιτάει. Την κοιτάει.
-Με θέλει; σκέφτεται αυτή
-Πω πω, πώς είναι έτσι αυτή; Σαν λατέρνα! σκέφτεται αυτός

Ο καθένας σκύβει και φιλάει τον σύντροφο του, πλάι του. Και μετά ξανακοιτιούνται μεταξύ τους.

-Και το παλληκάρι δίπλα της, μια χαρά είναι, τι της βρήκε της κιτσαρίας, σκέφτεται αυτός!
-Τι μαλάκας! σκέφτεται αυτή. Τα έχει με την άλλη δίπλα του και κοιτάει εμένα! Πόσα κιλά μαλάκας!

Σταματάνε να κοιτιούνται

-Τι θα κάνω, ρε γαμώτο; Να κάνω την αίτηση στη HOL να γλυτώσω απ’ το πάγιο του ΟΤΕ ; σκέφτεται αυτός κοιτώντας αφηρημένα τον τοίχο.
-Κοίτα τον τώρα, κάνει ότι δε τον ενδιαφέρω και-καλά! σκέφτεται αυτή.

Λίγο μετά, το ζευγάρι του τύπου φεύγει. Περνώντας από μπροστά τους, κοιτιούνται μια τελευταία φορά.

-Κι όχι τίποτε άλλο, νομίζεις ότι είσαι και ωραία, τρομάρα σου… σκέφτεται αυτός
-Λες να κοιτάει και ο δικός μου άλλες; σκέφτεται αυτή. Και αρχίζει να κουνάει νευρικά το πόδι της.
-Γιατί δε μιλάς, του λέει
-Τι να πω, λέει αυτός, χαλαρώνω
-Χαλαρώνεις ή βαριέσαι;
-Τι έπαθες τώρα;
-Εγώ τι έπαθα ή εσύ που έχεις ξεστραβωθεί να κοιτάς την σερβιτόρα
-Τι λες μωρέ; Πας καλά; Να την πληρώσω προσπαθώ μια ώρα και δε με βλέπει!
-Καλά, εντάξει, σε πιστέψαμε.

εσείς, πόσο ...καλά συνεννοηθηκατε και σημερα;