Χτες ειπα να κάνω παρέα στη μητέρα μου και να δω μαζί της τον τελικό για την επιλογή τραγουδιού στη Eurovision. Δεν τα κατάφερα. Στη μια ώρα έβγαζα αφρούς απ' το στομα και καπνούς από τ' αφτιά. Κι αυτό γιατί η μητέρα μου με ενημέρωνε προκαταβολικά, πριν ακούσω κάθε τραγούδι, για τους λόγους που δεν της άρεσε. Λόγους που ειχε ακουσει σε μεσημεριανά και πρωινά ενημερωτικά προγράμματα και τους μετέφερε κατά λέξη, λες και διάβαζε Ευαγγέλιο:
-Η Απέργη μοιαζει στην Γερμανίδα που εστειλαν πέρσι στον διαγωνισμό -ε, όχι και να αντιγράφουμε τουε Γερμανούς τώρα.
-Η Ηλιάδη είναι σαν Τουρκάλα και ο διαγωνισμός ειναι να διαφημίσουμε τον ελληνικό πολιτισμό, όχι των τούρκικο.
-Οι Koza Mostra με τις φούστες και με τον γέρο, τον ρεμπέτη, είναι σκηνική παρουσία τώρα αυτή;
Τέτοια άκουσα και άλλα. Και κάθε χρόνο φουρκίζομαι με την Eurovision, μα φέτος πια δεν άντεξα άλλο.
Κάθονται και μαλώνουν στα μεσημεριανά για το ποια Ελλάδα εκπροσωπεί ποιος. Λες και η Ελλάδα ειναι μια. Κι αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει από σχολικά θρανία.
Είμαστε στην άκρη μιας κωλοηπείρου που μας έχει χεσμένους. Μια Μεσόγειος δρόμος απ' τον Τρίτο Κόσμο και την εμπόλεμη Ανατολή. Στα νότιαδυτικά ειμαστε Μεσόγειος, στα βοριόανατολικά Ανατολή, στα βόρεια Βαλκάνια στα αστικά κέντρα Ευρώπη. Ποια Ευρώπη; Για ποια ευρωπαϊκή ταυτότητα μιλάς; Και για ποια ελληνική ακριβώς;
Στην ιστορία μας έχουμε επιρροές από Πέρσες, Αραβες, Ρωμαίους, Φράγκους, Οθωμανούς, Γερμανούς, Αμερικάνους. Και ταυτόχρονα αυτοί έχουν επιρροές Ιώνων, Αχαιών, Μακεδόνων, Ελλήνων, Βυζαντινών, Γρεκών. Οι πολιτισμοί κυλάνε ο ένας μέσα στον άλλο και κανεις ποτέ δε θα βρει έναν ακραιφνή εθνικό πολιτισμό. Ακόμα και τα Δημοτικά μας τραγούδια, ακόμα κι αυτά τα παραδοσιακά μας όργανα, μπολιασμένα είναι. Αν ηταν να κρατησουμε μονο τα ελληνικά, με μια άρπα του Απολλωνα θα παίζαμε ακόμα και μια φλογέρα του Πάνα.
Αυτές λοιπόν οι ταμπέλες, της Ηλιάδη με τα κακά-Τούρκικα και του Αγάθωνα με τα καλά-ρεμπέτικα (που δεν ειναι λες τουρκικα κι αυτά ε;) είναι διαχωρισμοί γελοίοι. Αλλά όχι για γέλια, για κλάμματα.
Οι Έλληνες ειμαστε για κλαμματα. Τόσα χρόνια, τόσες επιρροές και θα έπρεπε να έχουμε την πιο πλούσια κουλτούρα. Να ειμαστε ανοιχτόμυαλοι, δημιουργικοί, καινοτόμοι. Και αντι να κοιτάξουμε να δούμε ενωτικά τις συνιστώσες μας, να βρουμε μια εθνική ταυτότητα κοσμοπολίτικη, πλούσια και μεστή, τελικά, το μόνο που κάνουμε ειναι να μαλώνουμε ποια πολιτιστική συνιστώσα θέλουμε να προβάλλουμε! Ποια θα βαφτίσουμε εθνική. Μια μόνο. Οι άλλες να κρυφτούν κάτω από ευρωπαϊκό χαλί! Ε, ντροπή.
Τελικά ελληνικότητα (?!?) ειναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με ενα ένδοξο παρελθόν. Η τουρκοκρατία δεν αποτελει ένδοξο παρελθόν άρα τα τσιφτετέλια ειναι εκτός ελληνικότητας, παρότι τα τσιφτετέλια εκπροσωπούν την μουσική επιλογή και επομένως την κουλτούρα και νοοτροπία του 70% των Ελλήνων.
Ελληνικότητα για κάποιους είχε μόνο ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκης, ο Ελύτης. Ήταν πράγματι κάποτε, για μια άλλη Ελλάδα. Αλλά η ελληνικότητα ειναι κάτι δυναμικό, έχει ρίζες στο παρελθόν αλλά ανθίζει στο παρόν και θα καρπίσει στο μέλλον. Ελληνικότητα έχει κι ο Λάνθιμος με τον Αλεξίου, ο Π. Παυλίδης κι ο Θ. Παπακωνσταντίνου κι ο Κ. Μαραβέγιας. Ελληνικότητα που δεν ελίναι εσωστρεφής και τόσο αφοσιωμλενη στην ομφαλοσκ΄πηξη της ένδοξης (προ)ιστορίας της, μας ζει στο σήμερα, κοιτάει γύρω της. Κοιτά ποιοι είμαστε τώρα και πού πάμε.
Πού πάμε, γλυκό μου παιδί; Πού πάμε...
