βροχερό πρωινό στα προάστια

Αέρας… Ο Λόνυ μου γαργαλάει τη μύτη ακριβώς τη στιγμή που με φιλάει ο Τζέιμς. Κουνάω το χέρι μου νευριασμένη, «μμμ» μουγκρίζω «φύγε». Μέχρι να καταφέρω να με φιλήσει ο Τζέιμς έχω πηδήξει από ένα κτήριο (δε θυμάμαι γιατί), πασχίζω να γράψω στίχους στα αγγλικά για μια αλλόκοτη μουσική από βιολί (το πρότεινε μια φίλη), φοράω ένα 50ς φουστάνι και βρισκομαι να κανω δημόσιες σχέσεις στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Φιλιπ Ροθ (με έχει αναγκάσει να πάω ο εκδότης μου). Ακούω υπομονετικά τον Τζέιμς ΜακΑβόυ να με πρήζει για τη γυναίκα του και όταν του λέω «ποια φιλάει καλύτερα, η Κιρα Νάιτλι ή η Αντζελίνα Τζολί;» (είμαι σιγουρη ότι θα με ρωτησει κανενα τέτοιο κουτσομπολιό η Μαργκώ όταν γυρισω Ελλάδα, και πρέπει να έχω κάτι να της πω) μου λέει «μπορεί να συμμετάσχει και τρίτη διαγωνιζόμενη;» και με φιλάει. Και ο Λόνυ βρίσκει την ώρα, εκείνη τη στιγμή, να με γαργαλάει με την ουρά του, σκαρτς σκράτς με το πόδι του, «ξύπνησες»;. Μπα που να σκάσεις βρομογατο, λύσσαξες να μου το χαλάσεις. Ναι, ξύπνησα…
Βροχερό πρωινό στα προάστια, βούρτσισμα στα δόντια και κονσίλερ κάτω από τα μάτια, καφές μπας και συνέλθω και μετά αρχεία και επεξεργασία. Σε ποιον να βασιστούμε σήμερα, στον τύπο από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο ή στον παλαβό από το Κέμπριτζ; Ποιο κομμάτι της θεωρίας να γράψω- το κοινωνιολογικό ή το ψυχολογικό; Όχι Τζέιμς, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να χοροπηδάς μέσα στο κεφάλι μου, το ξέρω ότι έχουμε αφήσει κάτι στη μέση, αλλά δε θα κάτσω τώρα να γράψω για εσένα. Πρέπει να γράψω τη θεωρία του διδακτορικού, λέμε! «Moro mou, you have all the time in the world to do that» λέει εκείνος –και το «moro» με πολλά ρρρρρ, σαν γνήσιος Σκωτζέζος, «ain’t you taking this year off school»;

Φωτιά… «ο Βασίλης είναι σπαθί, ό,τι μπορεί να το κάνει θα το κάνει» είχε πει η Αντιγόνη , «αν είπε ότι θα πάρεις την άδεια που δικαιούσαι, θα την πάρεις». Ο Βασίλης είναι σπαθί και κανείς δεν αμφιβάλει, αλλά το Υπουργείο είχε διαφορετική άποψη και ξαφνικά μένω με το διδακτορικό στη μέση, σ’ ένα σχολειό στο πουθενά, με έναν καθηγητή που θέλει να βοηθήσω στα νέα προγράμματα, έναν εκδότη που με ρωτάει αν έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο κα ο Τζέιμς περιμένει να ξαναπάω για ύπνο για να τελειώσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση. Αχ, Βασίλη, αισθάνομαι ανασφάλεια και καθόλου σίγουρη για τον εαυτό μου, πες μου τι θα γίνει, δείχνεις τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου- ποιο είναι το μυστικό σου-, νομίζω ότι ο χρόνος μου τελειώνει, τι θα γίνει με το θέμα μου»; «Τι θα κάνεις Βασίλη μου για το κορίτσι τώρα;» ρωτάει η Αντιγόνη; «Τι άλλο να κάνω; Ό,τι μπορούσα να κάνω για να της καταστρέψω τη ζωή το έκανα, πόσα πια να κάνω κι εγώ» λέει ο Βασίλης και γελάει αυτοσαρκαζόμενος.

Νερό… «Πώς είσαι έτσι; Λες και σου έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!» λέει η αδερφή μου. «Κοντά έπεσες, βασικά ο Ουρανός έχει πέσει στον Κριό και, μη ρωτάς λεπτομέρειες, αλλά αυτό δεν το λες καλό» λέει η Μαργκώ. «Κορίτσια, εδώ δε ζούμε στο sex & the city, η ζωή μου δεν έχει Monolo Blanhik κι αφήστε με στην κόκκινη περιστρεφόμενη καρέκλα μου (ΙΚΕΑ, 2007) μπροστά στο γραφείο μου (σκουπίδια, 2005) να γυρνάω γύρω- γύρω κοιτώντας το ταβάνι ( πολυκατοικία, 1987) και να πίνω καφέ με τον υπολογιστή μου (γείτονας, 2001). Ναι, ήθελα μια άλλη ζωή. Ναι, ήθελα να γίνω Ακαδημαϊκός ή συγγραφέας, να ξεφύγω από ηλίθιες συναδέλφους και πρωινά ξυπνήματα, να μπορώ να αγοράσω ένα τετραπύρηνο σφαιράτο pc και μια κρυστάλλινη οθόνη apple. Πήρα την απόφαση να κάνω απανωτά μεγάλα άλματα για το καινούριο, με τη σιγουριά ότι δε θα χτυπήσω πουθενά. Τελικά κατέληξα κλινήρης, με μερικά σπασμένα κόκαλα. Εντάξει, ας μην το κάνουμε θέμα. Προετοιμάσου απλά να πάθεις υπερκόπωση με το να επαναλάβεις όσα έκανες φέτος και σε διέλυσαν: να δουλεύεις σχολείο, να κάνεις την έρευνα σου, να γράφεις την θεωρία, να βοηθάς στα νέα προγράμματα, να προχωράς το νέο βιβλίο, να πηγαίνεις γυμναστήριο, να βγαίνεις με φίλους σου και να πηγαινοέρχεσαι Αθήνα – Σάμο, για να βλέπεις τον καλό σου.

Γη… «Αθήνα- Σκωτία εννοείς», λέει εκείνος. «Ρε Τζέιμς, δε μας φτάνουν οι ζωντανοί, θα μας κάνουν παράπονα και οι fiction ήρωες τώρα; Εμείς θα τα λέμε στον ύπνο μου, είναι πιο οικονομικό». «Μα είχες υποσχεθεί για Εδιμβούργο φέτος, δε μπορείς να με αφήσεις έτσι». «Ναι, θα ερχόμουν Εδιμβούργο φέτος, αλλά…». Δε μπορώ να πάω σε ένα τρίημερο γιατί δεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις και χάνεις δυο μέρες στο πήγαινε-έλα. Ναι, θα πήγαινα Εδιμβούργο φέτος που θα είχα την άδεια, να κάτσω 5 μέρες, να με σέρνει στις λάσπες του σκωτσέζικου υπαίθρου και να μου δείχνει τον φούρνο που δούλευε και γκλασάριζε γλυκά –ναι, ξέρω, τη μισούσες αυτή τη δουλειά.

Ο Τζέιμς δε μιλάει κι εγώ πάω να κάνω δεύτερο καφέ. Ο καιρός είναι ακόμα βροχερός και τίποτα δεν πάει καλά…