Το πλοίο με τους σκλάβους στα καλιφορνέζικα ύδατα...

Γη… Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τα σκουλήκια, εξάλλου είμαι μεγάλη φαν της ιστορίας που ο ψαράς έφαγε το ψάρι που έφαγε το σκουλήκι που έφαγε τον βασιλιά (η πιο ρεαλιστική θεωρία για τη μεταφορά ενέργειας και τη ζωή μετά θάνατον)! Με εκνευρίζουν μόνο οι συγκεκριμένες σκουληκαντέρες, που λες και ξεπήδησαν από το men in black, μπορούν να μεταμορφώνονται σε γλυκύτατες κι εξυπηρετικές συναδέλφους, οι οποίες ανάμεσα σε κολακείες και χαριτωμενιές έχουν κοτσάρει το όνομά τους στη δουλειά σου κι εσύ κοιμάαααασαι. Και πού είναι ο Will Smith με τα όπλο του να τις κάνει σκουληκοχλαπάτσα όταν τον χρειάζεσαι, ε; Εεε;;;

Αέρας... Δε φτάνει, λοιπόν, που τελευταία έχω τιγκάρει στο εργασιακό παράσιτο έχω κι ένα διδακτορικό που σκέφτομαι να το ονομάσω «το Κουτί της Πανδώρας συναντά το Γιοφύρι της Άρτας»: κάθε θέμα που πιάνω να γράφω στην πορεία βγάζει δεκάδες υποθέματα, τα οποία δε λύνονται αυτοσχεδιάζοντας, αλλά διαβάζοντας δεκάδες άλλες θεωρίες. Τελικά, ολημερίς το γράφω και το βράδυ γκρεμίζεται. Αυτό δεν είναι μελέτη, είναι ψυχολογικό θρίλερ. «Αν σε παρηγορεί, κι εγώ σκλάβος στο ίδιο πλοίο είμαι…» λέει ο επίσης πηγμένος Καθηγητής μου. «God hates as all» που θα έλεγε και ο Hank Moody

Φωτιά… Θέλω διακοπές! Θέλω διακοπές!! Αληθινές όχι εικονικές, σαν κι αυτές που έκανα πέρσι- με την Γλωσσολογία και τη Σημειωτική παραμάσχαλα και με δυο μπάνια όλα κι όλα. Θέλω διακοπές, να λιώσω στον ήλιο, να γυρίσω με σενεγαλέζικο μαύρισμα και το μαλλί ράστα από το αλάτι, θέλω να ακούω τα κύματα να κυλούν και καμία ανθρώπινη φωνή, να ανταλλάξω το κινητό με κοχύλια και να το παραδώσω σ΄ έναν κάβουρα που αναζητάει την κυρία καβουρίνα –η οποία κάνει βόλτες με τον σπάρο στην Αθήνα…

Νερό... «Μα, κάθεσαι και κάνεις solarium με την ακτινοβολία της οθόνης, γιατί δεν έρχεσαι για μπάνιο μαζί μας;» ρωτά η αδερφή μου.
Δε λέω, για κάποιους είναι μεγάλη τύχη που το ντόπιο L.A έχει την δική του Venice Beach στα Νότια - γεμάτη πλαστικές ξανθιές με brazilian μαγιό και μελαμψούς σφίχτες που παίζουν ρακέτες στην άμμο. Αν κάποιος θέλει να πάρει τη δόση του από καλοκαιρινή ελαφρότητα, η Γλυφάδα είναι δίπλα. Τώρα άμα βγάζεις φλύκταινες, σαν κι εμένα, με την καλιφορνιοποίηση, σου έχω καλύτερο: το μπαλκόνι μου βλέπει στο καλιφορνέζικο γαλάζιο και το pc είναι γεμάτο μουσικές για ένα indie beach bar. Θα ρίξω κάτω όλη την άμμο που έχω για τις γάτες κι εσύ φέρε το κουβαδάκι σου και βότκα. Αν δεν ακούω το κουδούνι, ξαναχτύπα: θα έχω πάει να κόψω lime από τον γειτονικό κήπο! Φίλε, θα γίνει της Caipiroskas σήμερα σου λέω!