μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις σάλταρε...

Αέρας... Τον τελευταίο καιρό μίλαγε συνέχεια με κλισέ εκφράσεις. Τον ρώταγες για την Ελένη σου έλεγε «όπως έστρωσε να κοιμηθεί». Του έλεγες πώς πάει η δουλειά –θα μείνει εκει ή θα πάρει μετάθεση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Πώς τα πάνε με την ανακαίνιση στο σπίτι «ο χρόνος είναι χρήμα αλλά δεν έχω τίποτα από τα δυο». Τον κοίταζα και ήθελα να σκίσω το σελοφάν απ’ τις κατεψυγμένες εκφράσεις του, να βρω από πίσω εκείνο το στόμα γεμάτο φρέσκο λέξεις, όπως το είχα γνωρίσει πριν 20 χρόνια, που ήμασταν διπλανοί στο σχολείο, τότε που έπιανε και χάλαγε την ορθογραφία σε όλες τις τετριμμένες υποσχέσεις όπως τα περιβόητα friends for ever και τα έκανε fries for everest.

Πέρασε, βέβαια, ο άνθρωπος, 15 χρόνια γάμου, τρεις δουλειές την ημέρα για χιλιάδες μέρες, υπέστην αφραγκίες, απιστίες, χωρισμούς, επανασυνδέσεις, αμφιβολίες, ψέματα, απογοητεύσεις. Εντάξει, η ανθρώπινη μηχανή έχει πολύχρονη εγγύηση, αλλά δε θέλει και πολύ να λασκάρει καμιά βίδα. Και αρκεί να λασκάρει μια βίδα. Το έριξε, λοιπόν, ξαφνικά στη θρησκεία. «Κάνε το σταυρό σου, την υγειά μας να 'χουμε» και «ο Θεός είναι μεγάλος», "θα έρθουν μέρες με χαρές, αρκει να περιμένεις" και με έσκασε να πληρώσει τους καφέδες, γιατί ήθελε να χαλάσει «δεν έχω ψιλά και θέλω να ανάψω ένα κερί, της Οσίας Ερμίνας σήμερα».

Νερό... Τον κοίταξα με συγκατάβαση, λες και μίλαγα σε αλλοδαπό στο φανάρι: «έχω ψιλά, θα σου δώσω εγώ». «Α, δεν πιάνει η ευχή αν σου δώσει τα λεφτά άλλος». Τον ακολούθησα στην εκκλησία, να φιλάει εικόνες, να ανάβει κεριά και να δείχνει τόσο απελπισμένος και μοιρολάτρης, που ήθελα να τον χαστουκίσω, μπα και ξυπνήσει από την ύπνωση» «Βάλε το κερί πίσω και τσακίσου έλα έξω μην αρχίσω να κατεβάζω καντήλια».

Γη... Δεν καταλαβαίνω, είπε. Κι αυτός τα κορόιδευε αυτά, είπε. Αλλά πήγε στο μοναστήρι του Όσιου Τάδε και πείστηκε. Τον δοκίμασε, είπε. «Ποιον δοκίμασες;» ρώτησα. Το Άγιο! Του είπα τα προβλήματα μου και τον προκάλεσα να με βοηθήσει. Και πέρασε τη δοκιμασία! Ο Όσιος, είπε, του έκανε καλό: τον τράκαρε κάποιος και του έφτιαξε το αμάξι- το παλιό, σαράβαλο αμάξι-, του το έκανε καινούριο! «Σύνελθε» του έλεγα, «τι άγιος είναι αυτός που για να κάνει καλό σ’ εσένα κάνει κακό σε κάποιον άλλο»- «όχι, όχι, γιατί ο άλλος είχε εταιρική ασφάλεια, τα πλήρωσε η εταιρία που δούλευε». Καλός Θεός, αγαθός, παίρνει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς, φαντάστηκα την Οσία Ερμίνα σαν την Παπαρήγα με φωτοστέφανο.

Φωτιά... Η ζωή είναι χάλια αν έχεις διαβάσει πολύ- όσο περισσότερα ξέρεις γι’ αυτήν, τόσο πιο απαισιόδοξος γίνεσαι. Η ζωή είναι χάλια και η θετική σκέψη και τα new age κουραφέξαλα είναι ζάχαρη άχνη να πασπαλίζονται οι βουτυρομπεμπέδες. Η θρησκεία είναι το όπιο των λαών –και όπως όλα τα ναρκωτικά, δεν είναι τσάμπα (φροντίζουν να πληρώσεις για τη δόση σου, τα μοναστήρια και οι εκκλησίες).
«Βλέπεις συνέχεια το ποτήρι μισοάδειο, αντί μισογεμάτο» λέει.
«Σταμάτα να μιλάς με λαϊκές ρήσεις και κλισέ, μου έχεις σπάσει τα νεύρα» λέω!
«Γιατί δε μου τα έχεις σπάσει εσύ; Άντε να σε δει κανένας γιατρός»
«Κι εσύ, άντε να σε διαβάσει ο Πνευματικός σου».
Γύρισε με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω, σα να με λυπόταν
«Μοναχή σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα».
Εσυ, πάλι, που δεν πηδάς, έχεις σαλτάρει -ήθελα να του πω. Αλλά ήπια μια γουλιά καφέ και ξεφύσηξα.
"Τι;" ρώτησε εκεινος που περίμενε μιαν απάντηση.
"Του τρελού το μάτι, στο μεγάλο το κομμάτι" του είπα.
Ε, δε με παρατάτε, το ξέρω ότι ήταν άσχετο, αλλά δε μου ερχόταν άλλη παροιμια εκεινη την ώρα!