"αφού το συναίσθημα είναι πρώτο
όποιος και λίγο νοιάζεται για των πραγμάτων τη σύνταξη
ποτέ του δε θα σε φιλήσει ολοκληρωτικά"
e.e.cummings
Τα ομόηχα με ανάβουν,
μου θυμίζουν εμάς
ακουγόμαστε ίδιοι,
σημαίνουμε άλλα
αν συναντηθούμε σε φράση
το νόημα θα εκραγεί
με προσωδία αναπάντεχη.
Δρασκελίζω της σύνταξης τον φράχτη
κι έρχομαι να σε βρω
με αυτόματη γραφή.
Μα, να'σαι πάνω σε ένα συνώνυμο
σε μια σελίδα αντιγραφής.
Δε λέω, "επανάληψις μήτηρ πάσις μαθήσεως"
μα το έπαιζες "περιπετειώδης εκ φύσεως".
Τα ρήματα ανώμαλα τα ΄θελες σταθερά,
τις εξαιρέσεις ζήταγες και τα υπερθετικά
πηδούσες τα ονόματα χωρίς σταματημό
ξεχνούσες τα ουσιαστικά για ένα κοσμητικό.
Και τώρα αποφάσισες να αφήσεις τη σαγήνη
"όχι περίτεχνη γραφή, θέλω να βρω γαλήνη";
Εγώ θέλω εσένα κι όχι από ματαιοδοξία
δεν είναι προορισμός η ομοιοκαταληξία.
Σε επιθυμώ αναπόδραστα, όχι για τη ρίμα
ακραία με ενεργοποιείς, με κάνεις ρήμα.
Μα τώρα με αφήνεις στα επιρρήματα:
ίσως, μπορεί, μετά,
άμα, όταν, ξανά,
όποτε η δική σου γραμματική
ξεμείνει από επίθετα
χρειαστεί επιβεβαίωση.
Κι όσο μιλάς σκέφτομαι πόσο είναι κρίμα
εντοιχίζεις τον εαυτό σου στο πεζό
αντι να
ρέουμε
μαζί
σαν
ένα
π
ο
ί
η
μ
α
.
