CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

29.11.09

Αν έχει LAK. διάβαινε... - indieannalog set #48

Γη… Μια 50άρα θείτσα δοκιμάζει μπότες για εφήβους που ζουν στην Δανία. «Πώς τις βλέπετε;» ρωτάει την πωλήτρια καθώς καμαρώνει το είδωλο της στον καθρέφτη –που όπως σε όλα τα μαγαζιά είναι παραμορφωτικός: ψηλώνει και αδυνατίζει. «Πάρα πολύ ωραίες πάνω σας» απαντά εκείνη, παρότι μέσα τους η θείτσα είναι σαν παπουτσωμένος γάτος! «Είναι σαν βάρκες στο πόδι σας» θέλω να της πω «και μεταξύ μας, μήπως στην ηλικία και στα κιλά σας να μη φοράτε γούνινες μπότες γιατί σας κάνουν να θυμίζετε αρκούδα»; Όχι, όχι, δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Απλά δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά!

Αέρας… «Σου αρέσει η δουλειά σου;» θέλω να ρωτήσω τον υπάλληλο που είναι αρκετά ωραίος για μοντέλο, αλλά πολύ χαμηλών τόνων για να περπατήσει στην πασαρέλα. «Τι να του αρέσει η δουλειά του, μας δουλεύεις;» μου λέει ο Ηλίας βγαίνοντας από το δοκιμαστήριο, «νομίζεις ότι ο Μηνάς δουλεύει εδώ για τον επιούσιον; Η οικογένεια του δεν ξέρει τι έχει! Απλά του αρέσει η μόδα, η επαφή με το αντικείμενο- τα ρούχα». Α, ώστε εδώ δουλεύουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη, ναι, βέβαια λογικό. Μπορώ να τσιρίξω τώρα;;;
«Α Ηλια, να σε ενημερώσω ότι την άλλη εβδομάδα έχουμε τριήμερο bazaar , 40% σε όλα» του λέει χαμηλόφωνα και σχεδον συνομωτικά ο υπάλληλος που δουλεύει για την πλάκα του.
«Θες να δεις κάτι να πούμε του Μηνά να μας το κρατήσει να το πάρεις με την έκπτωση;» με ρωτά ο Ηλίας. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, σε ποιον Γαλαξία ζεις; Τι παίρνεις και δε μας δίνεις;
«Ναι, τώρα που το λες, είδα ένα φουστάνι Burberry, έκανε 2.884 ευρώ- αλλά νομίζω ότι και με 90% έκπτωση δε θα μπορούσα να το πάρω»!

Φωτιά...
«Και να σε ρωτήσω κάτι; Αυτό το τζιν είναι σκισμένο κι έχει πάνω χυμένη μπογιά και κάνει 479 ευρώ, κι αυτό που δείχνει καινούριο κάνει 220; Είναι λογικό;;
«Ε, φυσικά, όσο πιο ταλαιπωρημένο είναι ένα ρούχο, τόσο περισσότερο κοστίζει η παραγωγή του».
Α, πεσ’ το βρε άνθρωπε! Πες μου ότι οι πλούσιοι αγοράζουν αυτό που δε μπορούν να έχουν. Την αληθινή ζωή! Πες μου ότι αγοράζουν τον ιδρώτα του εργάτη, πες μου ότι φοράνε σκισμένα τζιν για να δείξουν ότι ξέρουν τι σημαίνει να βάφεις όλη μέρα ή να ανακατεύεις ασβέστες και να σκίζεις τα τζιν σου σε καρφιά στα γιαπιά. Αχ, μόνο που αν τους βάλεις να πιάσουν στ’ αλήθεια ένα ρολό και να βάψουν θα ανοιγοκλείνουν τα μάτια σαν γουρουνάκια που κάποιοι παλαβοί τους ζητησαν να κοπιάρουν την Μόνα Λίζα. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, θες να ρίξω λίγη βαφή μαλλιών στο παλιό σου τζιν να στο κάνω εγώ …καινούριο;

Νερό...
«Μωρό μου, επειδή εσύ δε ντύνεσαι έτσι και δε μπορείς να εκτιμήσεις ένα καλοραμμένο ρούχο, δε σημαίνει ότι είναι όλα αηδίες»! Όχι Ηλία μου, απλά να σου θυμίσω εκείνο το McQ κοντομάνικο που πλήρωσες 180 ευρώ και δεν έστρωσε ποτέ η καλοραμμένη ΣΤΡΑΒΗ ραφή του;;; Δε θα μιλήσω, υπάρχουν στιγμές που η μεγαλύτερη εξυπνάδα είναι να κάνεις τον μικρόνου
«Ξέρεις το έχω σκεφτεί, ο Γαβαλάς ντύνεται έτσι εκκεντρικά γιατί τι άλλο να κάνει; Εννοώ από παιδάκι ντυνόταν με όλα αυτά τα υπέροχα ρούχα, αυτός ο άνθρωπος δεν πάει ποτέ να ψωνίσει και μονό από τους δειγματισμούς που κάνει μπορεί να βρει ό,τι θέλει, πώς να μη βαρεθεί και να κυκλοφορεί με κιλτ και τιγρέ σορτς μετά;
Πίνω τον φραπέ μου (που αγοράσαμε από το μοναδικό ίσως καφέ που σερβίρει ακόμα φραπέ στο Κολωνάκι του εσπρέσο και του καπουτσίνο). Τον κοιτάω. Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που έχει τζιπ και που έχει κολλητό τον Γαβαλά. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που οι άνθρωποι γυρω του απολυονται απο τις δουλειές τους, μένουν άνεργοι, άστεγοι, ανασφάλιστοι κι όλα τα α- στερητικά κι αυτος σκέφτεται το δράμα του Γαβαλά. Αχ Ηλια μου, σ' αγαπάω και μη στενοχωριέσαι, θα στειλω εγώ λεφτά στη WWF και απ' τουε δυο μας, εσυ στηριξε τα Burburry μην φαλιρισουν με την οικονονική κρίση!
«Πάμε μετά να πάρω κι εγώ εκείνο το παλτό που είδα στα ZARA ;» του λέω.
«Ναι αμέ. Πόσο έκανε είπες»!
«79.99 ευρώ»
«Αποκλειεται! 799 θα ήταν και δεν το πρόσεξες μωρό μου»
Κι όμως ναι, υπαρχουν άνθρωποι που αγοράζουν παλτά στην τιμη που εσυ αγοράζεις ένα ζευγάρι κάλτσες απο κασμιρι αγάπη μου. Ηλια μου, αχ Ηλια μου...

*(Ο Ηλιας ειναι το αγόρι βορείων προαστίων της κομμώτριας εκ Μπουρναζίου Λίτσας, στο Litsa.com -τη σειρά με το super indie- pop soundtrack που προβάλλεται κάθε Τετάρτη στις 22.00 στην ελληνική TV)

22.11.09

like a friend - indieannalog set #47

Φωτιά… Τα βιβλία αυτοβοήθειας συμβουλεύουν τα άτομα με μειωμενη αυτοεκτίμηση να έχουν ένα κουτί πρώτων βοηθειών για περιπτώσεις πτώσης του ηθικού: ένα κουτί μέσα στο οποίο να φυλάνε αναμνηστικά από τις στιγμές που τους ανέβασαν πολύ και ένα ημερολόγιο στο οποίο να γράφουν τι τους έλεγαν άνθρωποι σημαντικοί γι ‘αυτούς την εποχή που περνούσαν καλά μαζί τους. Η Μέμα είναι συγγραφέας ήτοι άτομο με ειδικές ανάγκες στον τομέα της αυτοεκτίμησης. Έτσι πριν λίγες μέρες άνοιξε το κουτί Α’ Βοηθειών της αλλά πριν καν το σκαλίσει είδε πάνω πάνω ένα σημείωμα «δε θέλω να γαμησω απεγνωσμένα, θέλω να γαμησω απεγνωσμένα εσένα»!». Χαμογέλασε και κοίταξε τον άσπρο τοίχο μπροστά της. Σαν σε πανί σε σινεμά είδε ξανά εκείνη τη σκηνή.

Αέρας… Τώρα, 12 χρόνια μετά, εν αναμονή της έκδοσής ενός ακόμα βιβλίου της –που ήλπιζε να πουλήσει περισσότερο από τα προηγούμενα -δεν ήξερε τι φοβόταν πια πιο πολύ: την κακή κριτική ή την καθόλου κριτική.
–Θέε μου αν με πιάσει στο στόμα του ο Κουρτοβικ δε θα έχω μούτρα να ξαναβγώ από την πόρτα

-Όλα στο παιχνίδι είναι, πέσε και κολύμπα, ειπε ο Νώντας χωρις να σηκώσει τα μάτια από την εφημερίδα του.

-Τι να κάνω με την παρουσίαση, να ζητησω λες από τον Παυλίδη να το παρουσιάσει;
-
Δεν ξέρω, ζητα του.
-Ναι αλλά ντρέπομαι, εννοώ, δεν είναι καθολου το στυλ του αυτό το βιβλιο και δε θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση- ξέρεις επειδη ειμαστε γνωστοί.

-Ε, μην του ζητάς

-Μήπως να του έλεγα τουλάχιστον να πει στον Κουρτοβικ να μη με κάνει ρεζίλι;

-Πες του

-Ναι αλλά για να το ζητησω αυτό πρέπει να διαβάσει το βιβλιο μου αλλά δεν γράφω τόσο καλά όσο αυτός και δεν ξέρω αν θέλω να το διαβάσει

-Ε, μην του ζητάς

-Ρε συ Νωντα δε με βοηθάς

-Τι θες πια από εμένα; Είπε και την κοιταξε ενοχλημένος


Νερό… Θέλω να με κοιτας σα να ειμαι σημαντική για εσένα κι όχι παράσειτο που αντι να μαγειρευω και να φροντιζω το παιδί μας κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και γράφω. Θέλω να μην χρειάζεται να ανοιγω το κουτι Α' Βοηθειών για να θυμηθω ότι ένα σωρο άνθρωποι με αγάπησαν αλλά κανείς δεν άντεξε να μείνει μαζι μου. Θέλω να μην σκέφτομαι συνέχεια ότι οι συγγραφείς δε γίνεται να γράφουν και να έχουν και κανονική ζωή. Και ότι πρέπει να διαλέξω ένα από τα δυο.
-Ναι ρε χαζή, φυσικά και θέλω και μπορώ να σου κάνω την παρουσίαση! Χαρά μου, θα είναι, είπε ο Παυλίδης μόλις τον πήρε τηλέφωνο. Άκου «αν θέλω» και «αν μπορώ» να παρουσιάσω το βιβλίο σου. Μα δηλαδή μερικές φορές πραγματικά αναρωτιέμαι τι ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις!

Ερωτήσεις εμπιστοσύνης. Κι ευτυχώς που εσύ τουλάχιστον τις απαντάς σωστά.


Γη… Δέκα χρόνια μετά θυμάσαι τα γέλια που κάναμε, θυμάσαι που σου έφερνα τα γραπτα μου και μου έλεγες "κάποτε θα μου πάρεις τη δουλεια", θυμάσαι τα μεθύσια στην Καλλιδρομίου και μετά να με πηγαίνεις σπίτι μου με το σαραβαλάκι σου «ν’ ανέβω;», «όχι βρε άθλιε, που θες να πηδήξεις ότι κινείται», «όχι κάνεις λάθος», «κανένα λάθος, θες να γαμήσεις απεγνωσμένα», «ναι αλλά όχι ό,τι κινείται, θέλω να γαμήσω απεγνωσμένα εσένα»!
-Μέμα, τώρα που θα γίνεις διάσημη και θα μου πάρεις τη δουλειά μήπως σκοπεύεις να μου ...πάρεις και τιποτ’ άλλο εκτός από την δόξα και την καριέρα μου;

Η Μέμα στο ακουστικό και γελάει.
-Ο λύκος κι αν εγέρασε...ε;
Κλείνει το τηλέφωνο και γυρνάει ευδιάθετη στο σαλόνι. Ο Νωντας διαβάζει ακόμα την εφημερίδα του.

-Τι σου είπε ο Παυλάκης;

-Παυλίδη τον λένε.

-Αυτός!

-Ό,τι θα μου έλεγε κι ένας φίλος.
-Δεν ήξερα ότι ειστε φίλοι.

-Δεν είμαστε...

Κοιτάει ξανά τον άσπρο τοίχο. Βλέπει ξανά όλη εκείνη την πολυχρωμη ζωή. "Συγγραφέας και κανονικη ζωή δε γινεται, υπαρχει ασυμβιβαστο" μονολογεί. "Μαλακίες. Πώς θα αντεξεις την κανονικη ζωή αν δεν είσαι συγγραφέας;" και πάει να μαγειρέψει το κοκκινιστό. Πρωί Κυριακής και περιμένουν τα πεθερικά της να τους κάνει το τραπέζι για την έκδοση.

8.11.09

Μίλα μου για μήλα - indieannalog set #46

Φωτιά... Όταν ο Θεόφιλος και η Iουλίτα έκλειναν τα εισιτήρια για Νέα Υόρκη δεν πρόσεξαν ότι αντι για Νοέμβριο του 2008 χτύπησαν καταλάθος Νοέμβριο 2009 κι έτσι χρέωσαν την πιστωτική του Θεόφιλου με 7.000 δολάρια (εισιτήρια και ξενοδοχείο) και έπρεπε να περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο για να πάνε το ταξίδι τους στο Μεγάλο Μήλο! Και δεν φανταστηκαν ότι θα χώριζαν μέσα σε έξη μήνες και μετά ο καημένος ο Θεόφιλος θα προσπαθούσε να βρει τρόπο να αλλάξει το όνομα της νέας του κοπέλας για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει εκείνη το εισιτήριο: " Ιωάννα, Ιωαννούλα, Αννουλίτα ωωω, έλα να αλλάξουμε το όνομά σου"!

Νερό...
Μα η Ιωάννα, Ιωαννούλα, η Αννουλίτα ωωω, έψαχνε να βρει ένα σπίτι εκείνο τον καιρό -"και το σπίτι μου είναι όπου εισαι κι εσύ, το σπίτι του είναι όπου βρίσκομαι μόνη μαζί σου" ήθελε να του πει, "αλλά δε θέλω να αλλάζω ονόματα, ταυτότητες και όσα είμαι για να σου αρέσω". Κι έτσι εκείνη κάθεται μπροστά στη "μηλιά" του
-ήτοι σε αυτό το mac book της apple και δεν βγάζει μιλιά. Την έχει πρήξει με την πρώην του πια κι αισθάνεται να μην ανήκει ξανά πουθενά...

Αέρας...

-Λοιπόν, τι λες να πάμε στις Μηλιές τελικά την άλλη βδομάδα; τη ρωτάει ο Θεόφιλος
-Απ' το Big Apple στις Μηλιές, τι ξεπεσμός, λέει εκείνη άχρωμα
- Και πού να σου λεγα δηλαδή να πάμε στην Μηλίτσα, παρακάτω, γελάει ο Θεόφιλος
-Δεν ξέρω... Εσύ δεν ήθελες Μονεμβασιά είχες πει;
-Εγώ βασικά θέλω να είμαι το μωρό σου απόψε, να με κρατάς έτσι αγκαλιά και ας είμαστε όπου να 'ναι
-Εγώ μπερδευτηκα τώρα γιατί νόμιζα ότι ήθελες να μεινουμε κάπου παραλιακά...
Την κοιτάζει παραξενεμένος
-Όλα όσα είπαμε έχουν και βουνό και θάλασσα. Τι λες;
Έλα μου ντε, τι λέει;
-Δεν είμαι καλά, άσε με λίγο.

Νερό...
-Δε σ' αφήνω, μπορείς να βγάλεις τις ηλίθιες σκέψεις από το μυαλό σου και να σταματήσεις να με πυροβολείς συνεχώς γιατί σχέση έτσι δε γίνεται;
Και ο Θεόφιλος τραβάει την Ιωαννα, Ιωαννούλα, Αννουλίτα ωωω να χορέψουν εκεί, μαζί, μπροστά στην ανοιχτή tv που παίζει Παπακαλιάτη σε επανάληψη και στη σιδερώστρα με το σίδερο όρθιο να πετάει ατμό.
-Δε με νοιάζει αν θα πάμε σε μεγάλο ή μικρό μήλο, αρκεί να είμαστε μαζί χαζή, όλα τα μήλα είναι νόστιμα μαζί σου!
Εκείνη ξινίζει τα μούτρα- "καλά σε πιστέψαμε"!
-Ναι, ακόμα και τα ξινόμηλα μωρό μου!
Κι εκείνη σκέφτεται "έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, αλλά καμία δεν κάνει Θεόφιλους". Και τον σφίγγει πάνω της...

1.11.09

This charming Newton - indieannalog set #45

Γη... Το ηλιοβασίλεμα στην ποίηση είναι συνυφασμένο με την αναπόληση του παρελθόντος. Νομίζω αυτό συμβαίνει γιατί εκείνη την ώρα ο ουρανός έχει τόσα πολλά και τόσο μαγικά χρώματα που θες κάποιον για να του τα δείξεις και να σχολιάσετε
-Red in the morning, sailor’s warning- red in the night, sailor’ s delight, λένε οι ναυτικοί
-Kι άμα είναι έτσι μοβ ο ουρανός, αυτό τι σημαίνει;
-Πού να ξέρω ρε Indie; Δεν είμαι κι ο Νεύτωνας!


Αέρας...
-Αφού το μοβ είναι το αγαπημένο σου χρώμα, ίσως σημαίνει ότι ήρθε καιρός να σταματήσεις να θυμάσαι και να βρεις έναν καινούριο να του δείξεις το χρώμα σου! Λέει η Margot
-Ναι, αλλά πού να βρίσκεται αυτός ο γοητευτικός ξένος;
Κοιτάω έναν- έναν όλους τους θαμώνες στο καφέ, όχι, δεν είναι κανένας από αυτούς. Με κάτι τέτοια καταλήγω να λέω θα γίνω asexual σαν τον Morrissey. Ή τον Sir Isaak Newton.
-Καλά, άμα τον είχα γνωρίσει εγώ τον Isaak
, θα τον είχα φέρει στον ίσιο δρόμο. Θα είχε παρατήσει την οπτική να ασχοληθεί με την απτική πάνω μου. Αλλά έχε χάρη που γεννήθηκα με 300 χρόνια καθυστέρηση
-Ευτυχώς, τη γλύτωσε ο Νεύτωνας από τον βιασμό και σώθηκε η Επιστήμη!
-Δε φταίω εγώ, smart is sexy και ο Isaak ήταν πολύ έξυπνος, άρα πολύ σέξι!
-Αμάν ρε Indie, βρες μια φορά κι έναν αληθινό άνθρωπο να ερωτευτείς, κάθε φορά όλο με πεθαμένους ασχολούμαστε!


Φωτιά... Στους πεθαμένους ανήκουν και οι πρώην για τις φίλες μου. Καμιά φορά βλέπω κάποιον πρώην στον ύπνο μου κι εκείνες λένε «Είχαμε πάλι επίσκεψη του μακαρίτη; –καλά, μόνο εσύ κι ο Άμλετ τόσο κουτσομπολιό με φαντάσματα». Κι αν αναπολήσω κάποια καλή στιγμή του παρελθόντος μαζί του δε θα παραλείψουν να πουν «άμα είναι να του κάνουμε πάλι μνημόσυνο να φέρνεις και κανένα κόλλυβο να μασουλάμε με τον καφέ -ασ’ τον πια στην ησυχία του, θα τρίζουν τα κόκαλα του». Αχ, αυτές οι φίλες μου!

Νερό... Σάββατο πρωί και η Margot λέει «δεν έχει κανένα παζάρι να πάμε αυτή τη βδομάδα;» -με την οικονομική κρίση έχουμε πάρει σβάρνα τα εκπτωτικά μπαζάρ που κάνουν γνωστές φίρμες.
-Έχει από Δευτέρα το BodyTalk –άντε να ψωνίσω καμιά καινούρια φόρμα μπας και μου έρθει όρεξη να πάω γυμναστήριο.
-Και τι να κάνουμε σήμερα; Πάμε ΙΚΕΑ να ψωνίσουμε σολομό κοψοχρονιά;
Βγαίνοντας έξω μετά από δυο ώρες (στις οποίες προσπαθούσαμε να διαλέξουν τον σολομό τον σωστό, τον νόστιμο) το κρύο ξυρίζει. Ο ήλιος δύει κι όσο η Margot ψάχνει πάλι «πού να πάρκαρα; Θυμάσαι» εγώ κοιτάω τον ουρανό.
-Σήμερα είναι κόκκινος, μάλλον επειδή φυσάει και δεν έχει υγρασία- αν θυμάμαι καλά το μπλε σκεδάζεται περισσότερο όταν συναντά εμπόδια- βλέπε υδρατμούς- άρα ο ουρανός είναι μοβ όταν έχει υγρασία και το μπλε σκορπιζεται περισσότερο κι ανακατέυεται με το κόκκινο...
Η Margot με κοιτάει και μουρμουράει κουνώντας το κεφάλι της
-Καλά, άμα εσύ δεν πηδήξεις τον Νεύτωνα δε θα ηρεμίσεις ποτέ !
Και ξεκλειδώνει το αυτοκίνητο να μπούμε.