like a friend - indieannalog set #47

Φωτιά… Τα βιβλία αυτοβοήθειας συμβουλεύουν τα άτομα με μειωμενη αυτοεκτίμηση να έχουν ένα κουτί πρώτων βοηθειών για περιπτώσεις πτώσης του ηθικού: ένα κουτί μέσα στο οποίο να φυλάνε αναμνηστικά από τις στιγμές που τους ανέβασαν πολύ και ένα ημερολόγιο στο οποίο να γράφουν τι τους έλεγαν άνθρωποι σημαντικοί γι ‘αυτούς την εποχή που περνούσαν καλά μαζί τους. Η Μέμα είναι συγγραφέας ήτοι άτομο με ειδικές ανάγκες στον τομέα της αυτοεκτίμησης. Έτσι πριν λίγες μέρες άνοιξε το κουτί Α’ Βοηθειών της αλλά πριν καν το σκαλίσει είδε πάνω πάνω ένα σημείωμα «δε θέλω να γαμησω απεγνωσμένα, θέλω να γαμησω απεγνωσμένα εσένα»!». Χαμογέλασε και κοίταξε τον άσπρο τοίχο μπροστά της. Σαν σε πανί σε σινεμά είδε ξανά εκείνη τη σκηνή.

Αέρας… Τώρα, 12 χρόνια μετά, εν αναμονή της έκδοσής ενός ακόμα βιβλίου της –που ήλπιζε να πουλήσει περισσότερο από τα προηγούμενα -δεν ήξερε τι φοβόταν πια πιο πολύ: την κακή κριτική ή την καθόλου κριτική.
–Θέε μου αν με πιάσει στο στόμα του ο Κουρτοβικ δε θα έχω μούτρα να ξαναβγώ από την πόρτα
-Όλα στο παιχνίδι είναι, πέσε και κολύμπα, ειπε ο Νώντας χωρις να σηκώσει τα μάτια από την εφημερίδα του.
-Τι να κάνω με την παρουσίαση, να ζητησω λες από τον Παυλίδη να το παρουσιάσει;
-Δεν ξέρω, ζητα του.
-Ναι αλλά ντρέπομαι, εννοώ, δεν είναι καθολου το στυλ του αυτό το βιβλιο και δε θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση- ξέρεις επειδη ειμαστε γνωστοί.
-Ε, μην του ζητάς
-Μήπως να του έλεγα τουλάχιστον να πει στον Κουρτοβικ να μη με κάνει ρεζίλι;
-Πες του
-Ναι αλλά για να το ζητησω αυτό πρέπει να διαβάσει το βιβλιο μου αλλά δεν γράφω τόσο καλά όσο αυτός και δεν ξέρω αν θέλω να το διαβάσει
-Ε, μην του ζητάς
-Ρε συ Νωντα δε με βοηθάς
-Τι θες πια από εμένα; Είπε και την κοιταξε ενοχλημένος

Νερό… Θέλω να με κοιτας σα να ειμαι σημαντική για εσένα κι όχι παράσειτο που αντι να μαγειρευω και να φροντιζω το παιδί μας κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και γράφω. Θέλω να μην χρειάζεται να ανοιγω το κουτι Α' Βοηθειών για να θυμηθω ότι ένα σωρο άνθρωποι με αγάπησαν αλλά κανείς δεν άντεξε να μείνει μαζι μου. Θέλω να μην σκέφτομαι συνέχεια ότι οι συγγραφείς δε γίνεται να γράφουν και να έχουν και κανονική ζωή. Και ότι πρέπει να διαλέξω ένα από τα δυο.
-Ναι ρε χαζή, φυσικά και θέλω και μπορώ να σου κάνω την παρουσίαση! Χαρά μου, θα είναι, είπε ο Παυλίδης μόλις τον πήρε τηλέφωνο. Άκου «αν θέλω» και «αν μπορώ» να παρουσιάσω το βιβλίο σου. Μα δηλαδή μερικές φορές πραγματικά αναρωτιέμαι τι ερωτήσεις είναι αυτές που κάνεις!
Ερωτήσεις εμπιστοσύνης. Κι ευτυχώς που εσύ τουλάχιστον τις απαντάς σωστά.

Γη… Δέκα χρόνια μετά θυμάσαι τα γέλια που κάναμε, θυμάσαι που σου έφερνα τα γραπτα μου και μου έλεγες "κάποτε θα μου πάρεις τη δουλεια", θυμάσαι τα μεθύσια στην Καλλιδρομίου και μετά να με πηγαίνεις σπίτι μου με το σαραβαλάκι σου «ν’ ανέβω;», «όχι βρε άθλιε, που θες να πηδήξεις ότι κινείται», «όχι κάνεις λάθος», «κανένα λάθος, θες να γαμήσεις απεγνωσμένα», «ναι αλλά όχι ό,τι κινείται, θέλω να γαμήσω απεγνωσμένα εσένα»!
-Μέμα, τώρα που θα γίνεις διάσημη και θα μου πάρεις τη δουλειά μήπως σκοπεύεις να μου ...πάρεις και τιποτ’ άλλο εκτός από την δόξα και την καριέρα μου;
Η Μέμα στο ακουστικό και γελάει.
-Ο λύκος κι αν εγέρασε...ε;
Κλείνει το τηλέφωνο και γυρνάει ευδιάθετη στο σαλόνι. Ο Νωντας διαβάζει ακόμα την εφημερίδα του.
-Τι σου είπε ο Παυλάκης;
-Παυλίδη τον λένε.
-Αυτός!
-Ό,τι θα μου έλεγε κι ένας φίλος.
-Δεν ήξερα ότι ειστε φίλοι.
-Δεν είμαστε...
Κοιτάει ξανά τον άσπρο τοίχο. Βλέπει ξανά όλη εκείνη την πολυχρωμη ζωή. "Συγγραφέας και κανονικη ζωή δε γινεται, υπαρχει ασυμβιβαστο" μονολογεί. "Μαλακίες. Πώς θα αντεξεις την κανονικη ζωή αν δεν είσαι συγγραφέας;" και πάει να μαγειρέψει το κοκκινιστό. Πρωί Κυριακής και περιμένουν τα πεθερικά της να τους κάνει το τραπέζι για την έκδοση.