CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

27.5.11

Το μόνο που θέλω

θα μπορούσα να τρώω μόνο αυτή τη μουσική
-μου φτάνει για να ζήσω
αυτή και δυο- τρία βιβλία ποίησης

αρκεί να ήξερα ότι υπάρχεις κι εσύ κάπου
για να έχει νόημα η μουσική
οι στίχοι
ο ήλιος που ανεβαίνει στον ουρανό
(χωρίς εσένα μοιάζει να το κάνει από γινάτι
ισα να με θαμπώνει καθώς οδηγώ)

τις νύχτες ξεκουράζομαι στη χλόη του βλέμματός σου
μετράω πυγολαμπίδες όπως χαμογελάς
μα μόλις φτάνει το πρωί καταδικάζεις το φιλί
να σταυρωθεί στα μάγουλα

κι όλο μαδάω τις συλλαβές από τις λέξεις
θέλει, δε θέλει/ θες, δε θες/ θες, δε με θες…
κι άμα σιωπή
οποίους δεν αγαπάς
να γυρίσουμε στον τάφο μας.

8.5.11

(ώχου ρε) μάνα, μητέρα, μαμά!

Αέρας… Η μαμά σε λέει «φυστικόμπαλα» όταν είσαι μικρό. Σου γαργαλάει τα πόδια και σου ζουλάει τον αφαλό. Είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και παίζεις ξύλο με τους συμμαθητές σου για χάρη της. Η μαμά είναι αυτή που σε φροντίζει, σε κανακεύει και ανησυχεί όταν είσαι μικρούλι : «πάρε με μόλις φτάσεις στην κατασκήνωση»! Βέβαια, μόλις μεγαλώσεις λίγο, ο τόνος στη φωνή της αλλάζει. Η τρυφερή μητερούλα μοιάζει με δυνάστη σε έξαρση εξουσιαστικής παντοδυναμίας που τσιρίζει κάθε φορά που πας να κλείσεις την πόρτα: «πάρε κι ένα τηλέφωνο άμα αργήσεις ΠΑΛΙ»! ’Ασε μας ρε μαμά, 19 είμαι πια!


Γη… Όταν πλέον φτάσεις στα 29, η μητέρα αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν κουάκερος σε γαλέρα, που ψάχνει να τακτοποιήσει σε ένα καλό και τίμιο σπίτι, τους σκλάβους τους οποίους δε μπορεί πια να ταΐζει: όπου βρεθεί κι όπου σταθεί απαριθμεί τις σπουδές και τα προσόντα σου, παραπονιέται για το πόσο ζώον είσαι, που στερείσαι καπατσοσύνης, που πώς να γνωρίσεις άνθρωπο έτσι που είσαι συνέχεια μέσα στο σπίτι και στον υπολογιστή και παραθέτει όλα σου τα προτερήματα, περιμένοντας να ακούσει μια καλή προσφορά. Για γάμο!


Φωτιά… Τίποτα σαν την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας, γελάει η Ίλια και όλοι στην παρέα ψάχνουμε να θυμηθούμε σε ποια ηλικίας αυτή η αγάπη μετατρέπεται σε παραλυτικό δηλητήριο που τρέχει υποδόρια και σου καταστρέφει κάθε κύτταρο αυθεντικότητας, προσπαθώντας να σε κάνει το καλό παιδί για το οποίο θα καμαρώνουν οι άλλοι: και κυρίως η μαμά σου. Πότε φτάνει η στιγμή που τα κορίτσια, που ως τα 12 θέλουμε να γίνουμε ίδιες η υπέροχη μανούλα μας, ξυπνάμε ένα πρωί και κάνουμε τα πάντα για να μην της μοιάσουμε; Και τελικά καταλήγουμε στα 40 να κουβαλάμε τις ίδιες νευρώσεις και υστερίες της, λες και μας έβγαλαν με καρμπόν.


Νερό… Όχι ρε μάνα, δε θα σε πετάξω έξω από το σπίτι αν το γράψεις στο όνομά μου. Όχι, δε θα σε κλείσω σε γηροκομείο όταν δε θα είσαι πια λειτουργική. Ναι, θυμώνω που με ρωτάς 4 φορές το ίδιο πράγμα επειδή δεν ακούς καλά πια. Και που με ρωτάς συνέχεια «τι λέει εδώ» γιατί ξέχασες τα γυαλιά σου και δε βλέπεις. Γιατί σε θυμάμαι αλλιώς και είναι δύσκολο να καταλάβω πόσο αλλάξαμε και οι δύο. Και γιατί είμαι κουρασμένη κι εγώ με τη δική μου ζωή, για να πρέπει να ρυθμίζω κάθε πτυχή της δικής σου. Αλλά είμαι στο πλευρό σου. Γκρινιάζοντας- φυσικά! Αλλά είμαι. Και θα είμαι. Απλώς σταμάτα να με πρήζεις να παντρευτώ! Γιατί δεν ξέρω αν θέλω, αν μπορώ, αν γουστάρω και αν αντέχω να γίνω μάνα!

1.5.11

και στα δικά σας...

Γη… Το μικρό θαύμα τρεις μέρες, το μεγάλο τέσσερις- πάει και ο πριγκιπικός γάμος. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι οι αγγλίδες ξημεροβραδιάζονταν έξω από τα ανάκτορα μπας και δουν ένα στιγμιότυπο απ’ την βασιλική φιέστα. Η ευρωπαϊκή χώρα, που επενδύει περισσότερο από κάθε άλλη, στις επιστήμες, την τέχνη και τον πολιτισμό (όχι από καλοσύνη στους πολίτες της, αλλά ως το μείζον εξαγώγιμο προϊόν της), συντηρεί με επιμέλεια τον μύθο της βασιλείας –με την ένδοξη αποικιοκρατική της συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη και την παραμυθένια καθημερινότητά της. Τι καλύτερο από το να έχεις άρτια εκπαιδευμένους τεχνοκράτες, που αντί να ξεσηκώνονται για την οικονομική κρίση, να κοιμούνται όρθιοι μέσα στα αμφιθέατρα του Cambridge και να ονειρεύονται ότι ίσως, κάποτε, ζήσουν κι αυτοί μια τέτοια ζωή.


Νερό… Η Θάτσερ είχε εκμεταλλευτεί δεόντως αυτό το όνειρο, πείθοντας προεκλογικά- και στην μετέπειτα πορεία της- την μεσαία τάξη, ότι θα μπορέσει να αποκτήσει την μεγαλοαστική χλιδή. Γιατί μόνο η Κάθριν να φοράει το MCQ νυφικό, μπορεί και η δική σας κόρη! Όταν όμως, άνοιξε το λαμπερό κουτί της οικονομικής πολιτικής της, βοήθησε την αστική τάξη να ψωνίζει μόνο από την Bond str. και την μεσαία να κατρακυλήσει στα όρια της φτώχιας. Ποτέ στην Αγγλία οι φτωχοί δεν ήταν τόσοι πολλοί, όσο την εποχή που πίστεψαν τόσο έντονα ότι θα κατακτήσουν τον μεγάλο πλούτο. Και τους πήρε δυο τετραετίες να καταλάβουν τι γίνεται, και μια τρίτη για να μπορέσουν να αποτινάξουν οριστικά το φιλόδοξο όνειρο της πριγκιπικής ζωής και την Θάτσερ από την εξουσία…


Αέρας… Η κοινωνία δεν είναι μια καλόκαρδη μητέρα. Είναι μια κουνέλα, που το μόνο που ξέρει είναι να αναπαράγεται. Κι όπως η κουνέλα δεν νοιάζεται αν τα μωρά της θα καταλήξουν γούνινοι γιακάδες ή στιφάδο, έτσι κι εκείνη δεν τη νοιάζει αν θα καταλήξουμε άνεργοι ή αυτόχειρες. Στη μήτρα της -το σχολείο- η κουλτούρα, σε ρόλο ομφάλιου λώρου, μας τρέφει τις κοινωνικές εμμονές: υπακοή, εξειδίκευση, εργασία, κατανάλωση. Μας καθοδηγεί να γινόμαστε όλο και περισσότερο «λογικοί» αντί «συναισθηματικοί», με τη λογική όπως ορίζεται εντός ενός αυστηρού μονολιθικού ορθολογισμού, στον οποίο μετράει μονάχα ότι μπορεί να μετρηθεί: η κινητή περιουσία, τα ακίνητα και το ρευστό. Κανείς δεν ονειρεύεται έναν πριγκιπικό γάμο από έρωτα, αλλά για τις ανέσεις, τη διασημότητα και τα λεφτά! Αυτό το έργο το έχω δει πολλές φορές, και σε εγχώριους γάμους. Το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά.

Φωτιά… Οι γάμοι είναι κοινωνικά συμβόλαια. Άλλοι τα υπογράφουν για να τους αφήσουν ανενόχλητους να κάνουν παιδιά. Άλλοι για να μοιραστούν το στεγαστικό δάνειο. Άλλοι για να δηλώσουν συνυπηρέτηση και να πάρουν μετάθεση. Άλλοι για να έχουν φωτογραφίες με ωραία ρούχα και αστραφτερά χαμόγελα. Και πού ειναι η αγάπη τελικά; Πόσοι είναι εκεινοι που παντρεύτηκαν τον μεγάλο τους έρωτα, όπως στα παραμύθια; Ή, σωστότερα: πόσοι ειναι εκείνοι που δεν παντρευτηκαν τον μεγάλο τους έρωτα, παρα τον απαρνηθηκαν για χάρη της πριγκιπικής, ασφαλούς ζωής. Με πιάνει θλίψη πια στους γάμους. Και τους πριγκιπικούς και τους χωριάτικους. Γιατί όσο κι αν επιφανειακά μοιάζουν ιδεαλιστικά παραμυθένιοι, στην ουσία τους, είναι όλοι τόσο αποτρόπαια πραγματιστικοί. Θα ήθελα να ήταν ολα αλλιώς. Αλλά δεν είναι...