και στα δικά σας...

Γη… Το μικρό θαύμα τρεις μέρες, το μεγάλο τέσσερις- πάει και ο πριγκιπικός γάμος. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι οι αγγλίδες ξημεροβραδιάζονταν έξω από τα ανάκτορα μπας και δουν ένα στιγμιότυπο απ’ την βασιλική φιέστα. Η ευρωπαϊκή χώρα, που επενδύει περισσότερο από κάθε άλλη, στις επιστήμες, την τέχνη και τον πολιτισμό (όχι από καλοσύνη στους πολίτες της, αλλά ως το μείζον εξαγώγιμο προϊόν της), συντηρεί με επιμέλεια τον μύθο της βασιλείας –με την ένδοξη αποικιοκρατική της συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη και την παραμυθένια καθημερινότητά της. Τι καλύτερο από το να έχεις άρτια εκπαιδευμένους τεχνοκράτες, που αντί να ξεσηκώνονται για την οικονομική κρίση, να κοιμούνται όρθιοι μέσα στα αμφιθέατρα του Cambridge και να ονειρεύονται ότι ίσως, κάποτε, ζήσουν κι αυτοί μια τέτοια ζωή.

Νερό… Η Θάτσερ είχε εκμεταλλευτεί δεόντως αυτό το όνειρο, πείθοντας προεκλογικά- και στην μετέπειτα πορεία της- την μεσαία τάξη, ότι θα μπορέσει να αποκτήσει την μεγαλοαστική χλιδή. Γιατί μόνο η Κάθριν να φοράει το MCQ νυφικό, μπορεί και η δική σας κόρη! Όταν όμως, άνοιξε το λαμπερό κουτί της οικονομικής πολιτικής της, βοήθησε την αστική τάξη να ψωνίζει μόνο από την Bond str. και την μεσαία να κατρακυλήσει στα όρια της φτώχιας. Ποτέ στην Αγγλία οι φτωχοί δεν ήταν τόσοι πολλοί, όσο την εποχή που πίστεψαν τόσο έντονα ότι θα κατακτήσουν τον μεγάλο πλούτο. Και τους πήρε δυο τετραετίες να καταλάβουν τι γίνεται, και μια τρίτη για να μπορέσουν να αποτινάξουν οριστικά το φιλόδοξο όνειρο της πριγκιπικής ζωής και την Θάτσερ από την εξουσία…

Αέρας… Η κοινωνία δεν είναι μια καλόκαρδη μητέρα. Είναι μια κουνέλα, που το μόνο που ξέρει είναι να αναπαράγεται. Κι όπως η κουνέλα δεν νοιάζεται αν τα μωρά της θα καταλήξουν γούνινοι γιακάδες ή στιφάδο, έτσι κι εκείνη δεν τη νοιάζει αν θα καταλήξουμε άνεργοι ή αυτόχειρες. Στη μήτρα της -το σχολείο- η κουλτούρα, σε ρόλο ομφάλιου λώρου, μας τρέφει τις κοινωνικές εμμονές: υπακοή, εξειδίκευση, εργασία, κατανάλωση. Μας καθοδηγεί να γινόμαστε όλο και περισσότερο «λογικοί» αντί «συναισθηματικοί», με τη λογική όπως ορίζεται εντός ενός αυστηρού μονολιθικού ορθολογισμού, στον οποίο μετράει μονάχα ότι μπορεί να μετρηθεί: η κινητή περιουσία, τα ακίνητα και το ρευστό. Κανείς δεν ονειρεύεται έναν πριγκιπικό γάμο από έρωτα, αλλά για τις ανέσεις, τη διασημότητα και τα λεφτά! Αυτό το έργο το έχω δει πολλές φορές, και σε εγχώριους γάμους. Το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά.

Φωτιά… Οι γάμοι είναι κοινωνικά συμβόλαια. Άλλοι τα υπογράφουν για να τους αφήσουν ανενόχλητους να κάνουν παιδιά. Άλλοι για να μοιραστούν το στεγαστικό δάνειο. Άλλοι για να δηλώσουν συνυπηρέτηση και να πάρουν μετάθεση. Άλλοι για να έχουν φωτογραφίες με ωραία ρούχα και αστραφτερά χαμόγελα. Και πού ειναι η αγάπη τελικά; Πόσοι είναι εκεινοι που παντρεύτηκαν τον μεγάλο τους έρωτα, όπως στα παραμύθια; Ή, σωστότερα: πόσοι ειναι εκείνοι που δεν παντρευτηκαν τον μεγάλο τους έρωτα, παρα τον απαρνηθηκαν για χάρη της πριγκιπικής, ασφαλούς ζωής. Με πιάνει θλίψη πια στους γάμους. Και τους πριγκιπικούς και τους χωριάτικους. Γιατί όσο κι αν επιφανειακά μοιάζουν ιδεαλιστικά παραμυθένιοι, στην ουσία τους, είναι όλοι τόσο αποτρόπαια πραγματιστικοί. Θα ήθελα να ήταν ολα αλλιώς. Αλλά δεν είναι...