CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

16.8.09

Skyscrapers - indieannalog set #38

Αέρας… Λοιπόν, άκου να δεις πώς έχει το πράγμα. Η νυχτοπεταλούδα προτιμά να καψαλίσει τα φτερά της αγκαλιάζοντας τη λάμπα παρά να ζήσει στο σκοτάδι και μερικοί άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν συνέχεια άλματα απ’ το τραμπολινο της φαντασία τους προς τα πάνω –ακόμα κι αν το μόνο που καταφέρνουν είναι να αφήνουν γρατζουνιές στον ουρανό, καθώς τον ξύνουν με τα νύχια τους στην προσπάθεια να τον πιάσουν. Τους λένε ειρωνικά "ουρανοξύστρες".
Οι άλλοι άνθρωποι, που τους βλέπουν από τους ουρανοξύστες της λογικής τους καθισμένοι στο pool- bar και διερωτόμενοι μήπως δεν ήταν καλή επένδυση το Cherokee και έπρεπε τελικά να αγοράσουν το τζιπ της BMW, θέλουν πραγματικά να είχαν μια σφεντόνα εκείνη την ώρα: να σημαδέψουν στην ηλίθια καρδιά αυτά τα αλυσιτελή ανθρώπινα πουλιά, να πάψουν οι χαρμόσυνες τσιρίδες και να τους συνετίσουν μια κι έξω. Ουρανοί και αηδίες. Δε μας φτάνουν τόσες δουλειές στη γη δηλαδή, να χουμε και τους ουρανούς να σκεφτόμαστε…

Φωτιά… Μια φορά πέτυχαν έναν τέτοιο Ουρανοξύστρα, που προσγειώθηκε καταμεσής στη θάλασσα. Τον περιμάζεψε μια γοργόνα αλλά δεν είχε σκοπό να ανταλλάξει την ψαρίσια της ουρά με ανθρώπινα πόδια- με φλεβίτιδα και κότσια- για χάρη του. Εξάλλου κι αυτός δε φαινόταν τύπος που θα της αγόραζε Manolo Blanic για fair trade. Τον πήγε μέχρι την ακτή και περίμενε κάποιος να τον βρει. Τον βρήκαν δύο έφηβοι και του πήραν όλα τα υπάρχοντα. Τον άφησαν γυμνό εκεί. Μόνο κάτω απ’ τον ήλιο. «Εντάξει, είναι σε καλά χέρια» είπε η γοργόνα και γύρισε ήσυχη στα βαθιά. «Όλους τους γιατρεύει ο ήλιος»…

Γη… Εκείνος ξύπνησε στο νοσοκομείο. Λευκό δωμάτιο, λευκά σεντόνια, ωχρές κοπέλες μ’ άσπρες στολές, υγρά διάφανα στα σωληνάκια και χάπια πολλά –σαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια στο δωμάτιο της κοπέλας του. Την ειδοποίησε με γράμμα. Εκείνη έτρεξε κοντά του. Τον βρήκε ευτυχώς αρτιμελή, όμορφο και μελαγχολικό όπως πάντα, με μια ρήξη συνδέσμου και τρεις σχισμές στο μπράτσο: «τίποτα σοβαρό, μια μικρή μορφολογική ανωμαλία, μια φτερούγα είχε φυτρώσει, μην ανησυχείτε την κόψαμε». «Δόξα τω Θεώ» -σκέφτηκε εκείνη, «θα γίνει πια φυσιολογικός».

Νερό… Και σαν σε μια νύχτα πέρασε το καλοκαίρι, κι από Αύγουστο -χειμώνας. Η νυχτοπεταλούδα αντικαταστάθηκε από ανθρώπους στα παλτά τους που δεν τους περνά απ’ το νου να πετάξουν –αφού δεν έχουν φτερά. Ο ήλιος ανάβει όλο και λιγότερο και μερικοί συνεχίζουν να χοροπηδάνε στο τραμπολίνο του μυαλού τους προσπαθώντας να τον φτάσουν. Θέλοντας να αφήσουν πίσω αυτόν τον βαρύ χειμώνα και το διαρκές σκοτάδι της Nordic λογικής. Για να γλυστρά πιο γρήγορα ο καιρός χρησιμοποιούν το γράσο του αλκοολ και τα βράδια πάρτυ φαντασμαγορικά κάνουν στους ουρανοξύστες.
Σου άρεσε πάντα να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά. Και θέλω να ειμαι κοντά σου. Αλλά δε θέλω να πάρω το ασανσέρ με όλους αυτους τους ξενέρωτους και ειναι πολυ μακριά με τις σκάλες. Άκου λοιπόν πώς έχει το πράγμα: πάρε μου ένα ποτήρι σαμπάνια και περιμενέ με στην ταράτσα. Μπορεί να γκρεμοτσακιστώ βεβαια πετώντας απ' το τραμπολίνο μου, αλλά θα το ρισκάρω. Πώς αλλιώς, αφού σ' αγαπάω...

ΥΓ. Η Ινδιάννα θα επιδίδεται σε υψηλές πτήσεις για ένα διάστημα. Μέχρι την επιτυχή προσγείωση της στον Αμμαζόνιο...
εις το επανειδείν!

9.8.09

disco 2009 - indieannalog set #37

Φωτια… δε με απασχολεί αν είναι η επιτομή του mainstream, υποκλίνομαι στους black eyed peas γιατί έχουν τον τρόπο να με κάνουν να θέλω να χορεύω του σκοτωμού! Τους γουστάρω δε ακόμα περισσότερο όταν θεωρώ ότι κλέβουν τους Zita Zwoon -αν μη τι άλλο έχουν και καλό γούστο! Άντε πάμε, όλοι μαζί: tonight it's gonna be a good good night!

Γη… Οι Zita Zwoon πάλι έχουν καλό γούστο στη μουσική αλλά δε θα έλεγες το ίδιο και για τα ρούχα τους (ακόμα θυμάμαι τον τραγουδιστή τους -όταν ήταν μέλος των dEUS- που έσκασε στη σκηνή του ΡΟΔΟΝ με εκείνη τη μάξι λαχανί φούστα: ήταν και 1996, ούτε ο Ρουβάς δεν είχε βάλει τη φούστα ακόμα να πάρουμε μια πρώτη κρυάδα)! Τώρα βέβαια θα μου πεις μπορεί η φούστα να ήταν Dries Van Noten (respect) οπότε πάω πάσο και τους καμαρώνω ως bananaqueens σε μια νοερή disco, να χορεύουν και να λάμπουν πιο πολύ κι απ’ την ντισκομπάλα- και τον τύπο που γνώρισε η Μ. στην Μύκονο και της συστηθηκε ως Τζέλα! Hey! my life is OK, I said hey!! my life is OK...

Αέρας… Οι Metric τουλάχιστον έχουν το γνώθι σαυτόν και ονομάζουν το τραγούδι τους stadium love. Μόνο που όταν το πρωτοάκουσα εκτός από stadium rock το κουπλέ θύμιζε ανησυχητικά και το everlasting love της Sandra –απλά σε πιο ζόρικη εκδοχή. Καλά, δηλαδή αν είναι να επηρεαστείς απ' τα 80ς, χάθηκαν οι Duran Duran; Η Sandra σε εμπνέει; Ήμαρτον!

Νερό… Γι’ αυτό σας λέω: air France (όχι η εταιρία, το συγκρότημα). Αν είναι να κάνεις μια μπάντα με σκοπό την αναβίωση της disco τουλάχιστον να έχεις εκλεπτυσμένο γούστο και αισθητική! Δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τραγούδι για την καλοκαιρινή πίστα του μυαλού μου. Τώρα μένει μόνο να βρω κάποιον και να τον τραβήξω να χορέψουμε! ;)

2.8.09

retroτευμένοι... -indieannalog set #36

Γη… Απέραντα παιδικά καλοκαίρια στο νησί. Ο χρόνος δεν εχει νόημα ακόμα και καταλαβαίνεις την ώρα απο το τι τρως: γάλα με hemo το πρωί, λουκουμάς από πλανόδιους στην παραλία στις δέκα, τηγανιτά ψάρια και σαλάτα το μεσημέρι. Όλα είναι γρήγορα, όλα είναι δροσερά –κανείς δεν καταλαβαίνει τη μαμά που όλη την ωρα λέει «αφόρητος ήλιος, ζέστη, ζέστη» και κάνει αέρα με τη βεντάλια της σαν κάτι κυριες από ελληνική ταινία...

Φωτιά…Τα μεσημέρια ξεκινά το μέγα παιδικό μαρτύριο του ύπνου. Οι μεγάλοι θέλουν να ξεκουραστούν, τα παιδια πρέπει να κάνουν ησυχία. Βιβλία πάνω στο κομοδίνο μου, Μικι Μάους κάτω από το κρεβάτι, walkman με μισοάδειες μπαταρίες- διαβάζω, ζωγραφιζω, ακουω μουσική και κοιτάω το ρολόι ανά δέκα λεπτά: αυτός ο κοντοχοντρος, αργοκίνητος δείκτης, δεν λέει να προχωρήσει! Ο μεσημεριανός ύπνος ειναι η επιτομή της βαρεμάρας και της μοναξιάς. Όταν τελικά όλοι ξυπνούν τρέχω στο καφενειο –ο παππούς μου παίρνει γκαζόζα. Το ανθρακικό μου γαργαλάει το λαιμό μετα την άπνια της χαλαρότητας.

Aέρας… Τα βράδια γυρνάω σπίτι όλο παράσημα: γρατζουνιές από βάτα, σκισμένα γόνατα από κουτουλιές του τράγου (αξέχαστος θα μου μείνει αυτος ο τράγος!), σπασμένο δόντι από κλωτσιά του μουλαριού (πόσες φορές σου ειπα να μην τραβας την ουρα του;), σκισμένες φτέρνες από τρέξιμο πάνω στα βράχια ξυπόλητη (φόρα παιδι μου τα παπούτσια σου), φουσκιασμένο δέρμα από τσουκνίδες, προσωρινή τύφλωση από εκκλειψη ηλίου που την ειδα καταματα. Η μαμά μονολογεί από ποιον εχω πάρει και ειμαι τέτοια διαβόλου φύτρα ενω περιποιειται τις πληγές μου. Η γιαγιά μου μαγειρεύει πατάτες τηγανιτές με σάλτσα ντομάτα να φάει να γειάνει το κοπέλι και λέει ιστορίες από την εποχή των Τούρκων –όπως της τις έλεγαν οι γιαγιάδες της

Νερό… Φέτος είμαι σε ένα άλλο νησί. Αντι για κουβαδάκια απλώνω αρθρα science education στις ξαπλώστρες. Τα λεπτά μετριούνται με σελίδες (δέκα την ωρα). Το μεσημέρι ο καλός μου κοιμάται και θέλει να με έχει δίπλα του (εγώ ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ μεσημέρι- αλλά μ’ αρέσει να τον χαζεύω ετσι ξαπλωμενο, μέσα στο μελένιο μεσημεριανό φως που γλυστρά απ' τα στόρια). Τα απογεύματα πίνουμε μετεξελιγμένες γκαζόζες με 0% ζαχαρη, εγώ γράφω στο laptop του κι αυτός φτιάχνει playlists στο iphone του. Ο χρόνος ξανά δεν έχει νόημα- τον μετράμε με βλέματα, φιλιά και αγκαλιές. Απέραντο παιδικό καλοκαίρι στο νησί ξανά. Και είναι τόσο περισσότερο όμορφo τώρα που έχω κι ένα άλλο παιδάκι κοντά να το μοιραζόμαστε…