CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

22.3.09

London Calling (σε άκουσα, έρχομαιιι) - indieannalog set # 17

τα λινκ των τραγουδιών ειναι στα σχόλια

Γη... Για όλα φταιει η Βρετανική μουσική! Και ο μπαμπάς μου που, όταν τα άλλα παιδάκια άκουγαν τη "Λιλιπούπολη", εμάς μας αγοραζε Kinks και Beatles. Ε, άμα συνδεσεις την brit pop με την παιδική σου ηλικία, πάει, εισαι μια ζωή στοιχειωμένος από αυτην! Beatles - She loves you

Αέρας... Πάραυτα πέρασα από 40 κύμματα (και άλλα τόσα μουσικά ειδη!) για να ξαναγυρισω στην pop. Και παρότι πια δεν ακουω James, δε θα ξεχάσω ποτέ τα χρόνια που ήμουν φοιτήτρια και η φωνη του Booth γέμιζε χρώματα τη μιζερη Αθήνα. (μάλλον ίδιες αναμνησεις θα έχουν και οι Jukebox the Ghost στο Hold it in, που θυμιζει ιδιαιτερα James)

Φωτιά... Και τώρα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: Λονδινο σου 'ρχομαι!!! Σε ποια μουσεια θα πάμε -θέλω να δω τους δεινοσαυρους του Δαρβίνου, θέλω να δω την Tate modern- και το μουσείου του Shakespeare, όχι μιουζικαλ ρε -μπάλα να πάμε να δούμε, καλά: θα έρθω μαζί σας στο Chicago αν έρθετε μαζι μου στον Pete Doherty. Ε, όχι και χάλια ο άνθρωπος που μαζι με την Amy έχει ανανεώσει όλη την αγγλική σκηνη!! ΟΚ, δε σας αρέσει, συμβιβασμός κάπου στη μέση: θα πάμε στις Joy Formidable! Joy Formidable - Cradle

Νερό... Ουφ... πάει και το εφηβικο μου όνειρο! Εγινε πραγματικοτητα. Και τώρα; Τι θα απογινουμε χωρις βαρβάρους; Χμ πού αλλου να πάμε; Σουηδία;- έχει το καλυτερο Πανεπιστήμιο για παλαβές ειδικοτητες (βλ. Ουψάλα). Μπέργκεν; -έχει καλή μουσική! Όχι, όχι, το βρήκα, Ισλανδία: έχει τα πιο παράξενα γεωφυσικά φαινομενα! Και επίσης την Bjork, τους Sigur Ros και τους Sin Fang Bous! Sin Fang Bous - Advent in Ives garden

ΥΓ. Εξυπακούεται ότι την άλλη Κυριακή δεν θα έχει indieannalog! Θα κάνω πικ νικ στα βρετανικά λιβάδια! :)

19.3.09

The prospectives that always Spring brings

«Αχ, Άντα μου η ζώη δεν είναι παραμύθι»! λέει η μια και η άλλη συμπληρώνει «αυτό με το γάμο είναι μεγάλος μύθος: όσοι είναι απέξω θέλουν να μπουν μέσα και όσοι είναι ήδη μέσα θέλουν να βγουν». «Και το μωρό, το μωρό να το αργήσετε πολύ» λέει η τελευταία.
«Είστε σίγουρες ότι η ζωή, η δική μου η συγκεκριμένη, όχι οι άλλες, η δική μου δεν είναι παραμύθι», θέλω να τις ρωτήσω. «Γιατί αν δεν είναι πώς έχει γίνει να βρίσκομαι στη μέση του τραπεζιού της καφετέριας σαν την νεογέννητη βασιλοπούλα που την ραίνουν χάρες οι καλές τις Μοίρες. Που μου δίνουν συμβουλές, ευχές και κατάρες»;

Δυο μέρες μετά χτυπάει το κινητό, «έλα» λέω. «έεεεεεεεεεελα!!!» λένε οι φίλες μου όλες μαζί. «Μπα που να σκάσετε!» τους κάνω νόημα. Βγαίνω έξω να του μιλήσω. Γυρνάω λίγο μετά, με το που κάθομαι ξαναχτυπάει. Η αδερφή μου είναι. «Έλα
» λέω. Ξεκαρδίζονται οι άλλες. «Τι πάλι;» λέω. « Όχι τίποτα, απλά αυτό ήταν το κανονικό σου «έλα», του νταλικέρη, το άλλο ήταν σαν τη φωνή που έκανε ο Λύκος για να πείσει τα κατσικάκια ότι είναι η μαμά τους και να του ανοίξουν την πόρτα να τα φάει»!
Γι΄ αυτό σας ρωτάω, είστε σίγουρες ότι η ζωή, η δική μου η συγκεκριμένη, όχι οι άλλες, η δική μου δεν είναι παραμύθι, γιατί κι εγώ κάπως έτσι νιώθω: σε ένα κυκεώνα μεταμορφώσεων, μαγικών μεταλλάξεων και με το χέρι καλών νεράιδων και κακών μαγισσών να μετακινεί άλλοτε κοντά άλλοτε μακριά τον στόχο μου.

«Λοιπόν, πώς τα πάτε» ρωτάει ο Μιχάλης; «Ε, καλά… Για την ώρα… Δεν ξέρω τι θα γίνει με την άλλη…». «Έχει κι άλλη»;! «Ναι, αλλά δεν είναι τόσο αυτή το πρόβλημα, όσο η μητέρα του. Φημολογείται ότι είναι σαν την μητριά της Χιονάτης ένα πράγμα. Αυτός ο καημένος έχει όλο σταθερές σχέσεις αλλά καμιά τους δεν άρεσε στην περιβόητη μητέρα». «Ε, εντάξει, εσένα όμως σε συμπαθούν συνήθως και τα πιο στριμάδια μαμάδες»! «Ναι, ε, υπάρχει και άλλο ένα θεματάκι. Δε μένει στην Αθήνα. Το καλοκαίρι μένει στη Χίο και τον χειμώνα στην Αυστρία…». «Αμάν ρε Άντα», ουρλιάζει ο Μιχάλης, «δηλαδή μια φορά δε μπορείς να βάλεις στόχο η σχέση σου να μην μοιάζει με arcade game; Δηλαδή πόσες πίστες πρέπει να περάσεις για να είσαι μαζί του;»!
Έλα μου ντε!
Αλλά και αγάπη δίχως βάσανα δεν έχει νοστιμάδα και, εξάλλου, σε όλα τα παραμύθια περνάς εμπόδια για να επέλθει ισορροπία, δικαιοσύνη και να ευοδωθούν οι κόποι σου
«Άντα, σύνελθε, η ζωή δεν είναι παραμύθι».
«Είσαι σίγουρος; Δεν λέω για τις άλλες ζωές, λέω για τη δική μου συγκεκριμένα , είσαι σίγουρος ότι η δική μου ζωή δεν είναι ένα παραμύθι»;

Μαγειρεύουμε ταϊλανδέζικο στην κουζίνα σου. Εσύ δηλαδή μαγειρεύεις- εγώ είμαι πνευματικός άνθρωπος- σου απαγγέλω Cummings. «Αφού το αίσθημα είναι πρώτο- όποιος και λίγο νοιάζεται για των πραγμάτων τη σύνταξη…». «Το κάρυ είναι πρώτο» λες. «το κάρυ;» λέω, «το κάρυ βάλαμε πρώτο και μετά το γάλα καρύδας» και γελάς» είναι νηστίσιμο το γάλα καρύδας»; «Ναι!» λέω. «Ο Cummings είναι νηστίσιμος με τέτοιο όνομα ε;» λες. «Και το seminal milk που αναφέρει επιτρέπεται να το διαβάζεις αλλά όχι να το γεύεσαι; Μα τι τυπολατρία»! «Ανοίγεις τον απορροφητήρα;» σου λέω, «δε μου αρέσει ο θόρυβος του» λες, «μου αρέσει όμως το φως του». Και με φιλάς, τα ζαρζαβατικά βράζουν κι εμείς το ίδιο, γυμνοι ξαφνικα μέσα στη ζέστα των υδρατμών του φαγητου και στο ημιφως, «καλά που τρίζει το κρεβάτι, τρίζει και το τραπέζι» λες, «μέχρι να πας στο νησί θα τρίζει όλο το σπίτι» λέω, «δε θέλω να πάω στο νησί χωρίς εσένα». Είστε σίγουροι ότι η ζωή μου δεν είναι παραμύθι;

«Θα της το πω» λες, «σιγά μην της το πεις» λέω. Σκέφτομαι την άλλη σαν Αρετούσα στο παραθύρι να τον περιμένει κεντώντας και εντάξει, ο ιππότης μου καλός –χρυσός αλλά είναι λίγο κότα και πιο ευαίσθητος από κορίτσι ώρες- ώρες, οπότε πάλι εγώ πρέπει να καθαρίσω: με βλέπω να φοράω την πανοπλία μου σαν άλλη Ζαν Ντ΄Αρκ «εγώ θα πάω στον πόλεμο» σκέφτομαι, «εις το όνομα του Έρωτα και των Ονείρων και της Υπόσχεσης για νέα ζωή που η Άνοιξη φέρνει, εγώ θα πάω να πολεμήσω και οι ουρανοί θα είναι μαζί μου, ο ήλιος και τα αστέρια, γιατί πιστεύω εις ένα Theo πατέρα παντοκράτορα ποιητή ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων και στο ipod μου που το γεμίζει μουσική και στις τσέπες που μου κρύβει τα σοκολατάκια που φτιάχνει και έτσι δε θα εγκαταλείψω- χωρίς μάχη δεν κερδίζεται τίποτα και όποιος πιστεύει ότι ο έρωτας είναι κάτι εύκολο, αυτός ζει σε Άρλεκιν και όχι σε παραμύθι. Στα παραμύθια ποτέ τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ξόρκια, μάγια, αίμα, αγώνας, πόνος, θλίψη, οργή, όλα στο μίξερ μέχρι να βρεις το φως.

Είμαι σίγουρη ότι η δική μου ζωή, η δική μου συγκεκριμένα είναι ένα παραμύθι- παρότι κανείς δε με πιστεύει και κανείς δε με καταλαβαίνει. Και καβάλα στον φτερωτό μου δράκοντα θα έρθω να σε κλέψω αγόρι από σοκολάτα , μια μέρα δίχως ήλιο (να μη μου λειώσεις πριν προλάβω να σε φιλήσω) και μετά θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο μαζί- μέχρι να βρούμε ποια γη μπορεί να μας χωρέσει.

Δικη μου είναι η ζωή, δικό μου είναι το παραμύθι.
Θα κάνω ό,τι θέλω κι ό,τι θέλει ας γίνει.

15.3.09

deeper into you - indieannalog set #16

τα λινκ των τραγουδιών ειαι στα σχόλια

Αέρας... Η ζωή μου τελευταία μοιάζει όλο και περισσότερο με ταινία, μια αλλόκοτη ταινία που η πρωταγωνίστρια αναρωτιέται σε όλο το έργο "τι γυρεύω εγώ εδώ, ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ευκατάστατους μα ανεπιτήδευτους και ψαγμένους ανθρώπους-" για να καταλήξουμε στην τελευταία σκηνή να επιβεβαιωθεί η ΖΕΝ -συμπαντική δικαιοσύνη του "ό,τι δίνεις παίρνεις", όλα τα καλά του υλικού κόσμου να πέσουν στα πόδια μου και μαζί με αυτό ένα αγόρι που ακούει Yo La Tengo!! Υο La Tengo - Deeper into movies και Sennen- Opened up my arms

Γη... Ομολογώ ότι ξόδεψα μια μικρή περιουσία στον Ψ μου για να μάθω να το δέχομαι αυτό. Όταν έρχονται τα καλά να λέω "ευχαριστώ" και να τα παίρνω και όταν έρχονται τα σκατά να λέω "ευχαριστώ, δε θα πάρω"! Ήμουν πραγματικά ανεπίδεκτη στο να μάθω πως όταν σου σου έρχονται εξαρχής όλα στραβά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να προσπαθείς να τα φτιάξεις (γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και συχνά ούτε οι καταστάσεις μεταξύ τους). Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι δεν είμαι σουπερ ήρωας, δε θα σώσω εγώ όλους παλαβούς που τυχαίνουν στο διάβα μου. Μου πήρε πολύ καιρό να μη νιώθω τύψεις επειδή αποφάσισα πώς δε θα ξανασχοληθώ πάνω από ένα τρίμηνο με ανθρώπους που χρήζουν ειδικής φροντίδας και συμπεριφοράς. Αλλά πλέον το έχω σχεδόν τελειοποιήσει: ανοίγω τα χέρια μου σε όλα τα καλά που θα έρθουν μα αν αυτά πρέπει να είναι δύσκολα και ψυχοβγαλτικά, δε θα πάρω. Απλά δε θα πάρω! Δεν είναι έπαρση, είναι αυτοσυντήρηση. Τέλος πάντων γιατί υπάρχουν οι πόρτες αν όχι για να κλείνουμε απ' έξω όσους μας κάνουν κακό; Bailter Space - Splat!

Φωτιά... Ξέρω πώς η ζωή είναι ένας τρελός λαβύρινθος με περίπλοκα μονοπάτια, δρομάκια, σταυροδρόμια, σκοτεινές διαδρομές που όμως, αντιθέτως με τους κανονικούς λαβυρίνθους, εδώ δεν υπάρχει μονόδρομος για να πας εκεί που θες. Αυτό το κομφούζιο σου δίνει ποικίλους συνδυασμούς διαδρομών για το ίδιο αποτέλεσμα. Και το καλύτερο: εκεί στο δρόμο, όλο και κάποιον/αν συναντάς! Για την ακρίβεια πολλούς/ ες συναντάς. Μέχρι να συναντήσεις το άλλο σου μισό και να πείτε ταυτοχρόνως "εσένα έψαχνα τόσα χρόνια" keep on walking! Μην το βάζεις κάτω σου λέω, keep on walking! Friska Viljor - The streets sound like

Νερό... "You don't need treats/ you don't need tricks/ you don't need no Halloween and you don't need me". Μα γιατί το λες με τόση στενοχώρια; Φυσικά και δεν σε χρειάζομαι! Μα τι νόημα θα είχε αν σε είχα "ανάγκη"- θα ήμουν μαζί σου καταναγκαστικά γιατί δε μπορώ αλλιώς. Μα μπορώ και αλλιώς. Είμαι μαζί σου επειδή θέλω όχι επειδή δεν έχω άλλη επιλογή, επειδή είναι ανάγκη. Οπότε σταμάτα να μου αγοράζεις ακριβά φορέματα, σταμάτα να με καλοπιάνεις, γιατί δε θέλω κόλπα ούτε φοβέρες, δε θέλω δώρα -είσαι δίπλα μου και είσαι το μεγαλύτερο μου δώρο! :) Mother Mother - Ghosting

12.3.09

το σώμα

Ο Βαγγέλης βρήκε θέση ως γραφίστας σε ένα καινούριο περιοδικό. Λένε πως μια μικρή αλλαγή φέρνει μια μεγάλη. Και πράγματι, δουλεύοντας 10 ώρες τη μέρα εκεί, ο Βαγγέλης άρχισε να παραμελεί τον Κλέ. Που Κλέ δεν ήταν ο ζωγράφος αλλά ο Κλέαρχος, εκείνος που μοιραζόταν μαζί του τα τελευταία έξη χρόνια της ζωής του.
Είχαν ταιριάξει εξαρχής, παρότι δυο άνθρωποι τελειως διαφορετικοί –ο Βαγγελής
ιδεαλιστής και μέχρι πρότινος άνεργος, τελούσε χρέη «νοικοκυρού» στο σπίτι ενώ ο δυναμικός Κλέαρχος ήταν μηχανικός δικτύων σε πολυεθνική τηλεπικοινωνιών. Ήταν τόσο διακριτικοί που η ιδιοκτήτρια δεν είχε υποψιαστεί καν ότι είναι ζευγάρι –πόσο μάλλον όταν στο σπίτι που συγκατοικούσαν άρχισε να μπαινοβγαίνει η Βέρουσκα, εκ Μολδαβίας ορμώμενη, με μεγάλα πράσινα μάτια μα χωρίς πράσινη κάρτα για να μείνει στην Ελλάδα. Ο Βαγγέλης σκέφτηκε πως θα την κρατήσουν λίγο καιρό, μονάχα μέχρι να σταθεροποιήσει ένα ωράριο εργασίας που να του αφήσει ώρες να γυρίζει σπίτι και να προλαβαίνει να φροντίζει τα πάντα για τον Κλε του. Έτσι δεν τον πείραξε που ήταν παράνομα εκεί, καλύτερα να μη μπλέκουν με το ΙΚΑ, την κοιμιζαν κάποια βράδια στο σπίτι και τα χρήματα της τα έδιναν μαύρα -αυτο τη βόλευε, έπαιρνε πιο πολλά στο χέρι.

Μια μέρα ο Βαγγέλης γύρισε νωρίτερα από τη δουλειά κι έπιασε να βάλει πλυντήριο. Η Βέρουσκα πήγε να τον σταματήσει "κύριος Βαγγέλης, εγώ βάλει, αφήστε", μα εκείνος επέμενε «άσε με, δεν ειναι βάρος, θέλω να το κάνω, τον έχω παραμελήσει» έλεγε και ξανάλεγε. Έχωνε τα χέρια του μέσα στα παντελόνια και τα πουκάμισα του Κλε, ψάχνοντας για ξεχασμένα εικοσάευρα, για εισιτήρια ΜΕΤΡΟ ή αποδείξεις ΑΤΜ -"όλο κάτι ξεχνάει και αυτα διαλυονται στο πλυντήριο και γεμιζουν ασπράκια όλα τα ρούχα" της είπε γελώντας. και "να" της έδειξε μια απόδειξη στο τέλος.
"Αν ειναι από εστιατόριο ή μπαρ κρατηστε τη, μπαινει στην εφορία" του ειπε εκεινη.
"Είναι... γεύματος. 312 ευρώ. Στο Balthazar".
"Θα τη φυλάξω" είπε η Βέρουσκα και την άρπαξε απ’ το χέρι του που είχε παγώσει.
Ο Βαγγέλης την έπιασε απ’ τον αγκώνα.
"Πες μου πάλι την ημερομηνία. Την ώρα και την ημερομηνία",» της είπε.
Ήταν δυο βράδια πριν. Που του είχε πει πως θα πήγαινε να δει λίγο τους δικούς του στην Κηφισιά και να συζητήσουν κάτι κληρονομικά με τον πατέρα του. Ο Βαγγέλης έκατσε στον καναπέ. Η Βέρουσκα έβαλε το πλυντήριο. Τον πλησίασε και του έδωσε ένα σοκολατάκι –της τα είχαν στείλει απ’ την πατρίδα. Ο Βαγγέλης το δοκίμασε μα ήταν ασκέτη ηδία –λογικό, η Μολδαβία δε φημίζεται για τα σοκολατάκια της. Κοίταξε τη Βέρουσκα που καθόταν απέναντί του. Ήταν περίεργη γυναίκα, λευκή επιδερμίδα και τα μάτια λίγο μισόκλειστα της έδιναν μια Απω Ανατολίτικη ομορφιά. Ίσως σε προηγούμενη ζωή να ήταν παλλακίδα και στην τωρινή δεν έχει αλλάξει ακόμα κάστα, πάλι άντρες υπηρετεί. «Άντρες» σκέφτηκε ο Βαγγέλης και γέλασε. Το καθίκι ο Κλε: με ποιον τον απατούσε;

Δυο μέρες κράτησε τη σιωπή ο Βαγγέλης μα την τρίτη ξέσπασε ένας καυγάς, απίστευτος. Ο Κλε δεν παραδέχτηκε τίποτα,
"καχύποπτο" τον είπε και "υστερικό", πως την απόδειξη του την έδωσε η αδερφή του γιατί έψαχνε το τηλέφωνο του μαγαζιού για να κλείσει τραπέζι για τα γενέθλιά του. Ο Βαγγέλης δεν πίστευε, ο Κλε έκλεισε την πόρτα κι έφυγε εκείνο το βράδυ. Ο Βαγγέλης έπινε όλη νύχτα και ήταν σχεδόν ξημέρωμα όταν άνοιξε την πόρτα της Βέρουσκας και μπήκε στο δωμάτιό της. Χώθηκε στο κρεβάτι της και μύρισε την ζεστασιά στο λαιμό της. Εκείνη ξαφνιάστηκε μα δεν ταράχτηκε, πήρε το χέρι του και το πέρασε απ’ τη μέση της, "έλα, αγκαλιά" του είπε. Ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει ο Βαγγέλης και με τα μάτια κλειστά, κρυμμένος κάτω απ’ τα σκεπάσματα ένιωσε να βουλιάζει κάτω απ’ το βάρος της απόρριψης, της κοροϊδίας, της απιστίας, της ζωής στο ψέμα δίχως έρωτα. Άρχισε να κλαίει στα βουβά.
Η Βέρουσκα γύρισε και αγκάλιασε το πρόσωπό του. Εκείνος έγειρε σε στάση εμβρύου στα χέρια της, σαν αγιογραφία Βρεφοκρατούσας. Την κοιταξε για μια στιγμή κι έπειτα ανέβασε το πρόσωπό του και τη φίλησε. Η Βέρα δεν τραβήχτηκε, μονάχα συνέχισα να του χαϊδεύει τα μαλλιά. Πήγε να την γυρίσει μπρούμυτα μα «όχι» του είπε. Τον έσπρωξε ανάσκελα στο στρώμα, τον έγδυσε απαλά και σαν Μαγδαλήνη σφουγγιξε με τα μαλλιά της το νερο απ' τα μάτια του. Κι εκείνος που ήθελε
σύντροφο, που ήθελε φροντίδα, την κοίταγε σαν ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο, σαν μια μορφή που είχε ξεκολλήσει από πίνακα του Vermeer, σαν κάτι που δεν ήταν αμαρτία γιατί δεν ήταν αληθινό.
Κι όταν η Βέρουσκα τον πήρε μέσα της και άρχισε να κουνιέται, ο Βαγγέλης ένιωσε σα να κολυμπούσε ξαφνικά, σα να έβγαινε απ’ τον εφιάλτη και να έμπαινε σ’ ένα όνειρο, το όνειρο που ήταν το ανθρώπινο κορμί και η ζεστασιά του. Και όταν η Βέρουσκα τινάχτηκε μες σε σπασμούς και γαντζώθηκε πάνω του ο Βαγγέλης έμεινε να κοιτάζει απορημένος το ταβάνι. Τι παράξενη αίσθηση. Ένιωθε το σώμα της να πάλλεται σε εκείνο το σημείο. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει ...εκεί.
Ο Βαγγέλης έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή. Στην ζεστή υγρή ταχυπαλμία της. Για μια στιγμή ένιωσε να γυρνάει πίσω στη μήτρα που τον γέννησε. Για μια στιγμή ένιωσε αγνός. Ασφαλής. Αποδεκτός. Ξανά. Και τον πήρε επιτέλους ο ύπνος...

8.3.09

πολιτισμός vs ενστίκτων - indieannalog set #16

τα λινκ των τραγουδιών ειναι στα σχόλια

Γη... Βρίσκω την καθιέρωση Παγκόσμιων Ημερών μια απ' τις πιο ηλίθιες εφευρέσεις όλων των εποχών. Αισθάνομαι σχεδον προσβεβλημένη που πρέπει να υπάρχει μια ημέρα για να θυμόμαστε τον έρωτα, τις γυναικες, τις μαμάδες, το AIDS ή ακόμα και τον πλανητη μας. Προσβεβλημένη όχι ως "γυναίκα" αλλά ως άνθρωπος που βλέπει να γιορτάζουμε τα στερεότυπα και τους κοινωνικους εγκλεισμους σε κατηγορίες. Janis Joplin- Move over (η Janis δεν ήταν ούτε άντρας, ούτε γυναικα, ήταν και τα δυο μαζι και μάλιστα πιο άντρας από όσους ξέρω και σιγουρα πιο γυναικα από πολλές- και αυτο το καταλαβαινεις από ένα άλαθητο στοιχειο- από το πώς ένας άνθρωπος μπαίνει στον έρωτα και τον θάνατο. Κι εκεινη έμπαινε με θάρρος. Και αφηνόταν ολοκληρη)

Φωτιά... Στα Όσκαρ ο σεναριογράφος του Milk (ένας κούκλος gay που δεν συγκράτησα το όνομά του) βγήκε να παραλάβει το αγαλματάκι και θεώρησε την βραβευση μια νίκη για την "κοινοτητα"- "αν μας αποδέχεται η Ακαδημία, θα μας αποδεχτει και η Εκκλησία- αδελφια μου ο Θεος μας αγαπάει". Μου ήρθε να τσιριξω εκεινη την ώρα, για την πλυση εγκεφάλου του Καθολικισμού στην αμερικανική νεολαία, για τον τρόπο που η θρησκεια ως τηλεχειριστήριο των ενστικτων πιστευει ότι μπορει να σου πατάει το pause στα πάθη και να σε κρατάει σε μια διαρκή αναμονή- ούτε μπρος, ούτε πίσω, στη μέση, στο πουθενά, χωρις νόημα, στο τίποτα. Απλα γιατι δεν εισαι όπως η μάζα! Karen O - Backass (το αγοροκόριτσο των Yeah Yeah Yeahs δεν τραβάει το ίδιο κουπί με το κοριτσάγορο Antony Hagerty, γιατι για κάποιο λόγο το να εισαι αγοροκόριτσο ειναι μια χαρά αποδεκτό - όπως μας διδαξε και η Birkin στα 70ς- αλλά να είσαι άνδρας θηλυπρεπής χμ, αυτό είναι σοβαρό παραπτωμα. Και μετά μιλάμε για...ισότητα ε;)

Νερό... Στην ψυχολογία διάβαζα για τα "τρία κυμματα" που περιγράφουν τις κοινωνικές και άρα τις, συνακολουθα επηρεαζόμενες, ψυχολογικές μας δομές: πρώτο ήταν το συντηριτικό, των οικογενειών του παρελθοντος μας- καθορισμένοι ρόλοι, το κάθε φύλο ήξερε τη θέση του, πώς, πού και πότε υποτάσσεται στο άλλο. Στα μέσα των 70ς ως και το 2000 σηκωνεται το δευτερο κύμα: της επαναστασης- οι ρολοι δεν ειναι πλέον ορισμένοι, οι άντρες γινονται πιο γυναικες, οι γυναικες αρρενοποιούνται στον επαγγελματικο στιβο, η κάθε μέρα ειναι μια μάχη επικράτησης. Ειναι το κύμα της συγκρουσης, της φθοράς, των διαζυγίων. Και πλέον προσπαθούμε να περάσουμε στο τρίτο κύμα, αυτο της σύνθεσης: οι ρόλοι δεν ειναι καθορισμένοι και fix για όλους αλλα τους καθοριζεις και τους προσδιορίζεις σε σχέση με το ποιον έχεις απεναντι. Οι ρόλοι φτιάχνονται για να δουλεψει σωστά η σχέση σου, η ομάδα στην εργασία. Ειναι ρευστοί, επιδέχονται αλλαγές και μπορούμε να ειμαστε ό,τι θέλουμε πια- στο βαθμο που αφηνουμε και τον άλλο να ειναι αυτο που θέλει να είναι. Πώς αλλιως αφου αγαπιούνται οι άνθρωποι- θα έλεγε ο Ελύτης. Πώς αλλιως αφού θα κατασπαραζε ο ένας τον άλλο μωρο μου- λέω εγώ! :) Hole- Violet (η Courtney Love, η γυναικα -αράχνη της show-biz που εκανε την Madonna να μοιαζει με κοριτσι του παρθεναγωγείου και έχει "πάρει" τα πιο κουλ αγόρια της υφηλίου -James Moreland. Kurt Cobain, Mickey Rourke, Edward Norton, και πια και τον Billy Corgan- έχει δηλώσει πώς "I'm not a woman, I'm a force of nature". Αυτο ξαναπέστο...!)

Αέρας... Πάντα ήθελα να ειμαι αγόρι, μου αρέσουν πολυ τα αγόρια, το σώμα τους, τα ρούχα τους, το στυλ τους. Επειδη βεβαια θα ήμουν μάλλον πιο άσχημο αγόρι απ' ότι κοριτσι, η φυση προνοησε και με έφτιαξε στο σωστό σώμα. Και τελευταια συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πώς σε αυτή τη ζωή ειναι καλύτερα να εισαι γυναικα. Και παρότι δεν παθαινω συχνά κρίσης ανωτερότητας, τελευταια όλο και πιο συχνα πιάνω τον εαυτο μου να λυπάται τους άνδρες. Γιατι ειναι ευνουχισμένοι από τον πολιτισμό. Γιατι ως "δυνατο" φύλο τους έχουν πεισει ότι πρέπει να ειναι "έτσι" και όχι "αλλιώς" και καταπιέζονται μια ζωή να μπουν στο καλούπι που τους έβαλαν. Γιατι δεν έχουν προσωπικά όνειρα παρα μόνο κοινωνικα -και αν έχουν απλα δεν τα κυνηγούν. Αυτη την Hμέρα της Γυναικας εγώ σκέφτομαι όλους τους άντρες που ξέρω- ξαδέρφια, φίλους, εραστές και συναδέλφους- και εύχομαι τις υπολοιπες 364 ημέρες του χρονου- που δεν ...γιορταζουμε εμεις- να γιορτάζετε εσεις. Γιατι αγόρια, ειστε πολυ λυπημένα τελευταία. Πολυ καταπιεσμένα. Και σας θαυμάζουμε και σας αγαπάμε πολυ για να σας βλέπουμε σε αυτα τα χάλια... (το Hardly wait της PJ Harvey σε εκπληκτική εκτέλεση της Juliette Lewis -δειτε και την live performance της στην ταινία Strange Days της Kathleen Bigelow)

5.3.09

Οφηλία δίχως να θες

Μου είπαν να χαλαρώσω λίγο. Μου είπες «χαλάρωσε λίγο, άστο να κυλήσει». Μου είπαν άσε το ποτάμι να κυλήσει. Δεν μπορείς να αλλάξεις τη ροή. Σταμάτα να θες να αλλάξεις τη ροή –δε θα πάει ούτε πιο γρήγορα μήτε πιο αργά. Σταμάτα. Και είπες «σταμάτα πια να πιέζεις, όλο ζητάς, γιατί δεν παίρνεις τα πράγματα όπως έρχονται, εγώ παίρνω τα πάντα όπως έρχονται, χωρίς προσδοκίες και απαιτήσεις».

Σε σκέφτηκα εκεί στη μέση. Στο ποτάμι. Που έρχεται όπως θέλει κι εσύ το δέχεσαι. Και σκέφτηκα κι ένα ποταμόπλοιο μπαταρισμένο και μούτσοι. Να πετάνε πράγματα στο νερό να αλαφρώσει το βάρος. Κι εσύ στη μέση στο ποτάμι. Έρχονται πάνω σου κιβώτια, μπαούλα, καφετιέρες και αρβύλες, καπέλα ψάθινα, πιρούνες φαγητού. Έρχονται πάνω σου κι εσύ κολυμπάς μια δεξιά, μια αριστερά. Τα αποφεύγεις. Μια δεξιά, μια αριστερά. Μια ζωή τα παίρνεις όλα όπως έρχονται. Μια ζωή απλώς αποφεύγεις.

Δε θέλω να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν. Δε μπορώ. Δεν είμαι εγώ αυτό. Δε μ΄ αρέσει να μένω μέσα στο παγωμένο νερό και όλα να παίρνουν το δρόμο τους ερήμην μου. Όχι, δε θέλω απλά να υπάρχω. Μέσα στο νερό. Με το δέρμα μου να ζαρώνει σ’ αυτή την υγρασία, σ’ αυτή την απουσία προσδοκιών κι ελπίδων, δε θέλω να γεράσω πριν γεράσω, να διαβρωθώ πριν το γευθώ όλο όσο μου μένει να ζήσω –καταλαβαίνεις; Όχι, δε θέλω το ποτάμι να κυλήσει, δε θέλω καν να μπω σε ένα ποτάμι που δεν ξέρω για πού κυλάει. Δε με νοιάζει.

Με νοιάζεις εσύ που δε μιλάς. Έχεις εξαφανιστεί –που στο διάολο γυρνάς; Είπες να μη σε πιέζω –δε σε πιέζω εγώ ηλίθιε, είναι το νερό. Έχεις γύρω σου τόσο νερό. Και μας έχει απέναντι. Και σου λέω «είμαι εδώ και σε θέλω». Κι εσύ εκεί. Απέναντι. Το αίνιγμα. Με κοιτάς. Με κάτι μάτια γυάλινα που όλο λένε «δεν». Όλο δεν. «Δε είμαι». Και «δε θέλω». «Δε μπορώ». Και «δε γίνεται». Ε, λοιπόν τελείωσε το παιχνίδι Δανέ μου πρίγκιπα!

Ναι θέλω να κυλήσει με δύναμη το νερό. Εγώ θα σπάσω το φράγμα και θα κυλήσει. Εγώ –δε θα περιμένω να γίνει μόνο του. Δε θα περιμένω μια ζωή να θυμηθεί ο χρόνος να μου κάνει το χατίρι. Βρύα και λειχήνες να κρατάω ανθοδέσμη. Με πράσινα μαλλιά και μουχλιασμένο νυφικό δε θα περιμένω, όχι. Δε θέλω. Θέλω να το πάρει το νερό. Να το πάρει το ποτάμι. Το αίνιγμα. Θέλω να ξέρω.

4.3.09

Πορεία διαμαρτυρίας για την επίθεση στο Στέκι Μεταναστών

[Γράφτηκαν πολλά για την επίθεση με χειροβομδίδα στο Στέκι Μεταναστών, αναδημοσιεύω όμως αυτό συγκεκριμένα το κάλεσμα για διαμαρτυρία, επειδή επιμένει στο ελάχιστο που πιστεύω μας ενώνει όλους και όλες, την αντίθεση προς τη βία απέναντι στους κοινωνικούς/ές αγωνιστές/τριες, όπου αυτοί/ές και να συμετέχουν: στην Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα, σε μια εκδήλωση του Σύνδεσμου Αντιρρησιών Συνείδησης όπως τα παρολίγον θύματα του Στεκιού, σε ένα εκπαιδευτικό συλαλλητήριο όπως ο Δημήτρης Κουσουρής. Περισσότερα δελτία τύπου και καλέσματα μπορείτε να βρείτε στο indy, στο indymedia αλλά και σε μια προηγούμενη ανάρτηση του μπλογκ.]

Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ

Η ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφυλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας) καταγγέλλει την δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα που έγινε την Τρίτη 24.2.2009 στις 10 το βράδυ στο Στέκι Μεταναστών, ενώ διεξάγονταν εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Μόνο κατά τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα. Ο «άγνωστος» δράστης ήθελε να προκαλέσει το θάνατο. Δεν τον ενδιέφερε ακόμη κι αν το θύμα ήταν κάποιος/α περαστικός/η.
Θεωρούμε ότι η επίθεση αυτή στρέφεται εναντίον όλων μας, και όχι μόνο επειδή η έδρα του σωματείου μας βρίσκεται στο κτίριο της Τσαμαδού 13, όπου συγκατοικεί με τις υπόλοιπες ομάδες και οργανώσεις που λειτουργούν εκεί. Είναι ένα ακόμη κρούσμα σε μία σειρά βίαιων επιθέσεων σε αυτές και αυτούς που ορθώνουν το ανάστημά τους και διεκδικούν τα δικαιώματά τους, όπως η μαφιόζικη επίθεση στη γενναία συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Σ’ αυτούς που θέλουν να καταστρέψουν την αλληλεγγύη, αλληοαποδοχή και αλληλοϋποστήριξη που βιώνουμε στο Στέκι Μεταναστών, απαντάμε:

ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ. ΔΕΝ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΟΥΜΕ

Καλούμε όλες και όλους να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση και την πορεία διαμαρτυρίας την Πέμπτη 5.3.2009 στΙς 18.00, στα Προπύλαια.

Ομοφυλοφυλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας
τηλ: 6947434353
e-mail: info@olke.org
www.olke.org

1.3.09

Άλλο indie κι άλλο Indi - indieannalog set #15

τα λινκ των τραγουδιών ειναι στα σχόλια

Γη...
Πριν μερικά χρόνια οι Chemical έβγαλαν το Galvanize και μας τσάκισαν το νευρικόσύστημα (δεν μας έφταναν τα πρωινάδικα με τα σκυλάδικα, ξαφνικά ακούγαμε αμανέδες και στα σκληροπυρηνικά clubs)


Αέρας... Φέτος τα Όσκαρ μας γλύτωσαν από την λαίλαπα του Αποκριάτικου latin, κάνοντας της μόδας το τραγούδι του slumdog millionaire (σημ. η Ακαδημία γενικώς επέδειξε την αντιρατσιστική της πλευρά -τα βραβεία σάρωσαν μια ταινία για Ινδούς και μια για gay)! 5 χρόνια πριν, στο inside man, η πρώτη σκηνή μένει χαραγμένη στο μυαλό σου για τι ξεκινάει με ένα κομμάτι που αφήνει το στίγμα της πολυπολιτισμικής μητρόπολης στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία...

Νερό... Αυτό είναι που κάνουν οι Αυστραλοί με τις έθνικ επιρροές (φτιάχνουν τον ήχο με τρόπο που σε ταξιδεύει πάνω από ηπείρους και θάλασσες). Εντάξει δεν είναι ένας οποιοσδήποτε βέβαια ο Stuart Matthewman (aka cottonbelly) - έχει πάρει και τα Grammy ο άνθρωπος!

Φωτιά... Κι αυτό είναι που κάνει ο υπόλοιπος κόσμος όταν εννοει electro- ethnic (είναι η Nouri, αλλά θα μπορούσε να είναι και η Βανδή- αν πιάσεις ένα Buddha Bar ποτέ δεν ξέρεις τι τσιφτετέλι θα ξεπηδήσει από μέσα του). Βοήθειά μας!