CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

31.3.08

ο ξανακερδισμένος χρόνος

Ξέρω ποιος είμαι μόνο στην επιφάνεια των εικόνων μου. Τις φτιάχνω, τις λέω, τις πιστεύω. Έτσι έμαθα ότι θα πείσουν. Και πείθω και χαίρομαι και ζω. Και τα λεφτά μου τα βγάζω κάνοντας το χόμπι μου. Μαλάκες μικροαστοί, κοινό βουβό, άθλιο, βαρεμένο.
Και έτσι κάθε φορά με το πριόνι. Μαζεύει τα πόδια, πατάει το κουμπί, βγαίνουν τα ψεύτικα τα πόδια. Κι εγώ λέω και ντύνομαι το γρίφο μου και κόβω. Μέχρι εδώ καλά και η μπέρτα μακριά και εγώ με βλέμμα καστανό και γυάλινο. Και η κυρία πάντα εκεί να δείχνει στο μικρό, να μη βλέπει τον μεγάλο, να γουστάρει εμένα. Αυτό είμαι εγώ, ο καθρέπτης που δε σε βλέπεις, που σε αντανακλά.
Κι έτσι που λες κάθε φορά με το πριόνι, πατάει το κουμπί, μαζεύει πόδια, κόβω κι εγώ, όλα καλά ή και καλά, τελειώνει η ώρα. Μετά τροχόσπιτο και μακαρόνια με έτοιμη σάλτσα, κανένα σεξ, από πίσω όλο και πιο συχνά, χωρίς γούστα δε σηκώνεται πια, έπρεπε να αλλάξω βοηθό. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Ξέρεις, ξαφνικά βρίσκεις αντίσταση και επιμένεις. Ξέρεις ότι είναι καινούριο, ότι κανονικά δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό και επιμένεις. Ακούς τις κραυγές να είναι αλλιώς, βλέπεις τη κυρία να μη διασκεδάζει σήμερα και επιμένεις. Και καβλώνεις και γουστάρεις και είναι παράσταση αληθινή, για μια φορά μετά από χρόνια.
Και ο χρόνος ξανακερδίζεται εδώ, που έχεις χρόνο να σκεφτείς, που το μικρό κοινό έγινε μεγάλο, και μετά τίποτα, νεότερα νέα πήραν τη θέση σου κι εσύ σκέφτεσαι απλά πόσο ωραία φαινότανε η κόκκινη σάρκα, ο λευκός κύκλος και μέσα το αχνό ροζ του μεδουλιού. Όσο σε τραβάν μακριά, όσο σε βρίζουν, σε ρωτάνε, το βλέπεις το κατόρθωμα, το αχνό ροζ απ' το μεδούλι.
Και αυτό είναι ο ξανακερδισμένος χρόνος, ο χρόνος με άλλα μέτρα, ο δικός σου.

30.3.08

ο χαμένος χρόνος

Το ξημέρωμα κάθε τελευταίας Κυριακής του Μάρτη γυρνάμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά. Χάνουμε χρόνο από τη ζωή μας. Μια ολόκληρη ώρα μετάξύ 3 και 4 .

ο κερδισμένος χρόνος

«Μην την κάνεις να νιώσει ηλίθια» του είχε πει. Δηλαδή ποτέ δεν του είχε πει έτσι, είχε πει «θυμάσαι στο love actually, εκείνη τη σκηνή που ο Άλαν Ρίκμαν λέει στην Εμα Τομσον «συγνώμη, είμαι ηλίθιος» επειδή νοερά την απατούσε με την γραμματέα του κι εκείνη του λέει «με έκανες να νιώσω ηλίθια, εγώ και όλη η ζωή που ζούμε». «Μην την κάνεις ποτέ να νιώσει ηλίθια», του είχε πει έτσι έμμεσα.
Κι εκείνος το σκέφτηκε, δε θα την έκανε ποτέ να νιώσει ηλίθια. Και περίμενε. Μήνες. Πολλούς μήνες. Μέχρι εκείνη την Κυριακή του Μάρτη.

Είχαν πάει σινεμά. Η νέα ταινία Τσαν Γουκ Παρκ. «Αυτού που έχει κάνει το Old Boy» της είπε. Όχι, η Ευγενία δεν ήθελε να την δει. ΟΚ, θα πήγαινε μόνος. Δηλαδή μόνος μαζί της. Ραντεβού στις 8 έξω απ’ το σινεμά.
Στις σκηνές με το αίμα η Νάντια έκλεινε τα μάτια κι έπεφτε με φόρα στον ώμο του κι εκείνος γέλαγε. Και όταν έβαλε τα κλάματα στο τέλος, της έπιασε το χέρι «έλα, μην κλαις». Και μετά για ποτό, «ένα στα γρήγορα, δε θέλω να αργήσω» της είπε. Κι εκείνη τον κοίταξε «ό,τι και να γίνει απόψε μην την κάνεις να νιώσει ηλίθια» κι εκείνος την κοίταξε «ξέρω τι κάνω».

Και έγινε ότι ήταν να γίνει. Και επιστρέφοντας σπίτι γύρισε το ρολόι του μια ώρα μπρος. Η τελευταία Κυριακή του Μάρτη. Τα ρολόγια από 3 δείχνουν 4.

-Γύρισες; Του είπε παραμιλώντας στον ύπνο της η Ευγενία.
-Μμμ, είπε αυτός καθώς ξεντυνόταν στα σκοτεινά.
-Καλό το έργο;
-Συμπαθητικό.
-Τι κάνει η Νάντια;
-Τα γνωστά;
-Τίποτα ενδιαφέρον;
-Να αλλάξουμε τα ρολόγια αύριο. Προσπεράσαμε μια ώρα. Από 3 πήγε ξαφνικά 4. Μη σκορπάς κι άλλη ώρα μιλώντας. Καληνύχτα!

Και ξάπλωσε δίπλα της. Το καλό ήταν ότι τα πόδια την ήταν ζεστά –παραδόξως. Το καλύτερο ότι δεν την έκανε να νιώσει ηλίθια.
Αυτό που έζησε δεν έγινε ποτέ. Αυτό που έζησε ήταν μια ώρα που ποτέ δεν υπήρξε. Και ήταν αλλόκοτο. Γιατί εκείνη τη στιγμή, εκείνη η ανύπαρκτη ώρα, είχε γεμίσει όλη του την ύπαρξη.

Αυτοί οι Βόρειοι ξέρουν από ζεστή μουσική - indieannalog set 21

Γη... Από εκείνο το καταπληκτικό άλμπουμ των Notwist, που περιέχει το pilot και το pick up the phone, o ??? έβαλε σε ένα γράμμα το Off the rails και το έστειλε στο Αμμαζόνιο. Μοιράζομαι τη μουσική, κρατάω όμως τον φάκελο με τα γραμματόσημα για ιδιωτική συλλογή!

Φωτιά... Berg sans nipple, η μπάντα που έχει κάνει κατάληψη στα πικ-απ εδώ και μήνες, με ένα δίσκο που δεν θες να παραλείψεις γραμμή πάνω του. Επέλεξα τελικά το "Along the quai" όχι επειδή είναι το καλύτερο, απλά επειδή είναι το πρώτο τους που άκουσα και με κατέκτησε πλήρως.

Αέρας... Οι Plants and Animals έρχονται από τον Καναδά και θυμίζουν αρκετά πατήρ και υιό Buckley. Oι Stateless πάλι θυμίζουν dj shadow, καταφθάνουν από Αγγλία μεριά και έχουν υπογράψει στην γερμανική Κ7. Τι σχέση μπορεί να έχουν μεταξύ τους; Χμ, τόσο το "Lola who" όσο και το "The language" ανακαλούν πολύ στη μνήμη Radiohead και Thom Yorke.


Νερό... Οι Bon Iver είναι τέσσερις, εκ των οποίων οι τρεις είναι οι εξής δυο: ο Justin Vernon. Με δύναμη απ' το Γουισκόνσιν που, απ' ό,τι φαίνεται οι κατοικοί του για να τα βγάλουν πέρα με τη βαρεμάρα και το κρύο γράφουν ζεστή μουσική. Μόλις βγήκε από το τζάκι το Blindsided...

Όποιος ανακατευεται με τα πίτουρα


τον τρώνε οι φασίστες.

28.3.08

Άμλετ, θέλω να βγω έξω. Πάμε για καφέ;

Τελευταία αισθάνομαι αφόρητα πληκτική. Δε θέλω να μιλήσω σε άνθωπο. Μια μέρα σαν κι αυτή, που ξαναχειμώνιασε αιφνιδίως, ο μόνος με τον οποίο θα έπινα καφέ θα ήταν ο Αμλετ (να μου λέει τον πόνο του, να μη χρειάζεται να μιλάω εγώ)

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου.
Δανός πρίγκηπας, ορφανός από πατέρα (πριν χωνέψουμε τα κόλλυβα απ’ την κηδεία του φάγαμε τα κουφέτα των γάμων της μητέρας μου με το θείο). Θα έλεγα πως αυτό που βλέπετε σ΄εμένα είναι κάτι λιγότερο από τρέλα μα κάτι παραπάνω από προσποίηση.

Πώς περνάς τη μέρα σου;
Αν δεν διαβάζω «λέξεις, λέξεις, λέξεις» βγαίνω για κυνήγι –μου αρέσει ιδιαιτέρως να κυνηγάω πεταλούδες, να σκοτώνω περιστέρες και ν’ αποκεφαλίζω χαρούμενα λουλούδια στο διάβα μου.

Πού σε βρίσκει η νύχτα;
Συνήθως στον ψηλότερο πύργο –αφ’ υψηλού όπως ορίζει η πριγκηπική οίηση!- συνομιλώ με τον πατέρα για την ποίηση της τέχνης του θανάτου –γιατί ένας ωραίος θάνατος, ως το τελευταίο έργο μιας ζωής, είναι αυτός που ανεβάζει στα ύψη την αξίας της.

Τι σε κάνει χαρούμενο;
Με έκανε χαρούμενο ο Γιόρικ –ο Τρελός του παλατιού μας- πριν πεθάνει. Ο Ροζενγκρατς κι ο Γκιλντεστερν –πριν με προδώσουν και σκοτώσουν τη φιλία μας. Τον τελευταίο καιρό δεν έχω καμία χαρά, βάρυνε μέσα μου ο κόσμος.

Τι σε βασανίζει ρε παιδί μου;
Αν κατάφερε τελικά το ποτάμι -αγιασμένο απ’ το κορμί της Οφηλίας – να ξεπλύνει τη ντροπή των γυναικών, που φόρτωσε στο γένος τους η άπιστη μητέρα μου.

Έχεις μετανιώσει για την Οφηλία; Εννοώ πλήρωσε για...
Δεν την πλήρωσε για κανέναν. Δε θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Εσύ τι κάνεις; Βγαίνεις με κανέναν τελευταία;

Δε βρίσκω λόγο ούτε νόημα να βγω. Με κανέναν. Νιώθω πληκτική. Βαριέμαι και με βαριέμαι. Τι δίνει νόημα στο χρόνο που περνά;
Ο κόσμος μας που γέρνει και γκρεμίζεται. Και ξέρουμε ότι έπρεπε να γεννηθούμε εμείς για να τον στεριώσουμε. Να σου πω, βγες απ' την τσιχλόφουσκα που έχεις κολλήσει μέσα της. Ξεκόλλα. Βυθίζεσαι σε μια μολυσματική αίσθηση απελπισίας – που όσο την ρουφάς τόσο το κενό μένει και θες κι άλλη κι άλλη. Μέχρι που η απελπισία σε γεμίζει και είσαι μονάχα αυτό (νομίζω μια άλλη λέξη για τον εθισμό στην απελπισία είναι ο κυνισμός)

Τι θα είσαι στην επόμενη ζωή;
Δαχτυλίδι –για να χωράω την αγάπη μιας γυναίκας μέσα μου -μη γελάς, το εννοώ

Πώς θες να σε θυμούνται από αυτήν;
Δεν έχω επιλογή. Ο καθένας έχει ήδη κάνει τις κρίσεις του. Με θυμάται όπως θέλει. Εσύ πώς θα με θυμάσαι;

Δεν ξέρω. Σαν δικό μου άνθρωπο, μάλλον. Αλήθεια όταν σε βλέπουν στο δρόμο ποια είναι η ερώτηση που σου κάνουν πιο συχνά;
Αν το “To be or not to be” είναι πληρέστερο στην στη μετάφραση του Ρώτα ή του Χειμωνά.

Θα κεράσεις τους καφέδες, τα οικονομικά μου είναι ένα δράμα.
Δεν ξέρω! Θα πεις κανένα καλό λόγο για την Δανέζικη μουσική σκηνή;

(Στα χρωματιστά γράμματα είναι αυτούσιες λέξεις από τους Cure – Prayers for rain, Jules Laforges - Αμλέτος & Σαίξπηρ – Άμλετ)

27.3.08

Βραδιά ποίησης και μουσικής στο Nosotros

Το πήρα χαμπάρι τελευταία στιγμή:
Ομάδα Πρωτοβουλίας από τον Κώστα Κρεμμύδα ποιητή, Ευτύχη Μπιτσάκη φιλόσοφο, Ανδρέα Παγουλάτο ποιητή, Δημήτρη Παπαχρήστο συγγραφέα, Χρύσα Προκοπάκη ποιήτρια, καλεί σε μια βραδιά ποίησης και μουσικής, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2008 με θέμα: "Ο ποιητής ως πολίτης"
Σημερα στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο NOSOTROS, Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια

26.3.08

Θέλουν αρετή και τόλμη τα παιχνίδια

Για μια ποικιλία από λόγους, ο σημαντικότερος των οποίων είναι ότι αυτήν την περίοδο δουλεύω πάρα πολλές ώρες στον υπολογιστή για να βλέπω το ιστολογείν ως δημιουργική απασχόληση στον ελεύθερο χρόνο μου, έχω μάλλον αφήσει το ιστολόγιο στα ικανά δάχτυλα της Ινδιάννας. Από εμένα συναντάτε πλέον μόνο σύντομα σχόλια με παραπομπές σε κείμενα άλλων, αναδημοσιεύσεις πολιτικές, ενίοτε και προτάσεις μουσικές που μου ταίριαξαν στην ημέρα: τίποτα περισσότερο από ενδείξεις ότι συνεχίζω να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στην μπλογκόσφαιρα και την κοινωνία με κάποιο ενδιαφέρον.
Σε αυτήν την περίοδο λοιπόν ήρθε η πρόσκληση του αγαπημένου George Le Nonce σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι, επινόησης του σατυρικού και χολικού Infesto, να περιγράψω τη σχέση μου με πέντε αμαρτίες που αναφέρονται στο Πηδάλιον της Ορθοδόξου Πίστεως και συγκεκριμένα τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, τη μοιχεία, την αιμομιξία και την πορνεία. Θα μπορούσα να προφασιστώ την πρώτη παράγραφο λέγοντας τη μισή αλήθεια και να ξεφύγω από την πρόκληση, αλλά δε μου έκανε καρδιά να αρνηθώ στο Nonce. Δέχτηκα λοιπόν, υποσχόμενος ότι θα του απαντήσουμε από κοινού με την Ινδιάννα, αφού είχε καλέσει στο παιχνίδι τον Αμμαζόνιο και όχι ονομαστικά εμένα.
Με αυτόν τον ελιγμό σκόπευα να αποφύγω το βασικό μου πρόβλημα με το παιχνίδι, που ήταν ότι δεν ήθελα να μιλήσω ειλικρινά για κανένα από αυτά τα θέματα. Το συγγραφικό παιχνίδι που σχεδίαζα όμως με την Ινδιάννα δεν τελεσφόρησε (μια συρραφή κειμένων δικών μου και δικών της, που κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει ποιος από τους δύο έχει κάνει τι) και έτσι καταλήγω σήμερα να παίζω το παιχνίδι λίγο ιδιότυπα, εξηγώντας δηλαδή κυρίως γιατί δεν μπορώ να το παίξω.
Έχοντας ζήσει τόσο τη μεθυστική προστασία της περσόνας (παλαιότερα ήμουν ένας «άμμος» που έμενε κάπου στη Θεσσαλονίκη) όσο και τo νηφάλιο ρίσκο του ονοματεπώνυμου (πλέον με λένε Κώστα Σπηλιώτη, είμαι φιλόλογος και μένω στο Βύρωνα), δε νοσταλγώ πολλά από την προηγούμενη περίοδο. Περνώντας την πρώτη χαρά του νεοφώτιστου ιστολόγου, βρέθηκα σύντομα να βαριέμαι τις συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο που δεν ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω από τα προσωπεία μας, τα σχόλια που ήταν μακριά νυχτωμένα για την πραγματικότητά μου και επέμεναν ότι έχουν δίκιο, τις ηλεκτρονικές επιστολές που απογοητεύονταν ή γοητεύονταν με ένα συγγραφέα που τους έμοιαζε αληθινός, αλλά όχι με εμένα. Προφέροντας το πραγματικό μου όνομα, σαν να πραγματοποίησα ένα ξόρκι φίμωσης σε όλες τις άσχετες φωνές, επανακτώντας τον έλεγχο πάνω στην αλήθεια τους.
Το ξόρκι όμως ήταν πολύ δυνατό, τόσο ώστε να φιμώσει τελικά κι εμένα (κι εδώ αρχίζω να μην παίζω το παιχνίδι, αγαπητέ Nonce). Όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική του αυνανισμού, δε μπορώ να μιλήσω δημόσια για τη σχέση μου μαζί της, όταν συνδέεται τόσο εύκολα με τους συνειρμούς του ερωτικά μόνου ή του ηλίθιου. Επιπλέον, όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική της ομοφυλοφίλιας, ούτε για αυτή μπορώ να μιλήσω δημόσια, με τόσο κοινωνικό ρατσισμό παντού γύρω μου, σε χώρους εργασίας, οικογενειακά και φιλικά περιβάλλοντα. Ακόμη, όσο διαδεδομένη αν είναι η πρακτική της πορνείας, ειδικά αν συγκαταλέγουμε και τους πελάτες σε αυτήν, ποιος μπορεί να μιλήσει δημόσια για αυτές τις επισκέψεις του σε χώρους που από πάνω τους πλανιούνται τα αφροδίσια νοσήματα, το τράφικινγκ και η θεμιτή κριτική του φεμινισμού; Και φτάνοντας στη μοιχεία και την αιμομιξεία, δε βρίσκω τρόπο να μιλήσω δημόσια για αυτές, χωρίς να πληγώσω ανθρώπους που είχαν μόνιμη σχέση μαζί μου ή είναι συγγενείς μου, καθώς η παραβίαση αυτών των ταμπού δεν αφορά μόνο εμένα.
Μοιάζω σαν να έχω υποπέσει σε όλα αυτά τα «αμαρτήματα», πράγμα που δεν ισχύει, κάποια τους ούτε καν έχουν περάσει απ’ το μυαλό μου, άλλο είναι όμως το θέμα του κειμένου. Στη ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις: εγκαταλείποντας την περσόνα μου προσέφερα στον καθημερινό εαυτό μου μια θέση στη δημόσια σφαίρα και στη φωνή μου αναγνωρισιμότητα, έχασα όμως τη δυνατότητα να ιστολογώ για πολύ προσωπικά θέματα. Και για να το πω αλλιώς, το παιχνίδι του Infesto, αγαπητέ Nonce, απευθύνεται σε ψευδώνυμους ειλικρινείς, επώνυμους ψεύτες, αγίους ή ηρωικά θαρραλέους. Δεν είμαι τίποτα δυστυχώς από όλα αυτά, και πάω πάσο.

[Αν βέβαια κάποιο μέλος των παραπάνω κατηγοριών επιθυμεί να παίξει, του περνάω ευχαρίστως τη σκυτάλη.]

24.3.08

25η Μαρτίου του 2008

Με αφορμή την εθνική επέτειο, δύο σχετικά τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, τα Καινούρια Φτερά και το Μάθημα Ελληνικής Ιστορίας.

Επίσης με αφορμή την επέτειο, δύο φαινομενικώς άσχετα κείμενα, του Αθήναιου και της Ίσιδας.

23.3.08

mainstream but still outsiders - indieannalog set 20

Γη... Πριν μια πενταετία ο wrens έβγαλαν το εκπληκτικό meadownlands εκ των οποίων το everyone chooses sides ήταν το πιο mainstream κομμάτι του άλμπουμ και δεν το άκουγα ποτέ. Τις προάλλες ξεκαθαρίζοντας mp3 το άκουσα και με κέρδισε με τη μια (ε, μετά από τόση σαβούρα που κυκλοφορεί στον rock τομέα, κάθε πέρσι και καλύτερα)! Εχει εκπληκτικό riff και αυτά τα παιδιά ξέρουν πραγματικά να χρησιμοποιούν τον θόρυβο -όχι ως εφέ αλλά για να χτίσουν τον ήχο πάνω του. Άντε, μετά τους Modest, τους Spoon, τους Of Montreal και τους National ελπίζω σύντομα να σπάσει η γκίνια και να γίνουν γνωστοί και πέρα από τη γειτονιά τους.

Φωτιά... Σιχάθηκα Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys, Kasabian, Long Blondes και όλη τη συνομοταξία και θα ψηφίσω τον Colin MacIntyre που είναι Σκωτσέζος, που τόσα χρόνια την παλεύει να μπει στο αγγλικό top-10 αλλά τζίφος και φέτος έβαλε όλους τους προηγούμενους στο μπλεντερ και έβγαλε το rock cocktail "Stalker". Άντε, και σε καλή μεριά (στα charts)!

Αέρας... Το Νησί περνάει δύσκολες εποχές και η Amy πόσο θα ζήσει να διατηρεί το hype (κοψ' τη ντρογκα ρε κοπέλα μου, δε μας φτάνουν τα προβλήματά μας έχουμε και την έννοια σου κάθε μέρα, αν ζεις ή αν πέθανες). Το Longest time των Battle
είναι ωραιότατο αλλά όχι κάτι νέο, θυμίζει το (εκπληκτικό, μαγικό, υπέροχο, μοναδικό) New Year's Day των U2, απλά με μερικά αισθητικά "τραβηγματάκια" στην παραγωγή (έχει γίνει εξαιρετική δουλειά ομως, μπορώ να έχω το τηλέφωνο του πλαστικού σας παρακαλώ);

Νερό... Bang gang - Find what you get. Εκ Ισλανδίας ορμώμενος ο Bardi Johannson, θα μου επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ότι ο Βορράς (από Σουηδία και πάνω, άντε αρχίσατε πάλι στη Θεσσαλονίκη να μου κορδώνεστε!) εκτός από πετρέλαιο ανακάλυψε κάτω από το χιόνι και πολλή και καλή μουσική. Και μετά σου λένε για τις καταστροφικές συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Τόση μουσική που ξεθάφτηκε απ' τους πάγους, αυτό καλό δεν είναι;;;

20.3.08

3. Η Κοκκινοσκουφίτσα που ήταν Λύκος

Με το αμάξι στους δρόμους. Κλειστά παράθυρα μα θόρυβοι δεν την αφήνουν να σκεφτεί. Η ακοή της οξύνεται πια δυο μέρες πριν την Πανσέληνο. Κάθε τρίξιμο, κάθε ψίθυρος ακούγεται βόμβος στα αφτιά της.
Ένας μήνας πέρασε από τότε που πέθανε εκείνο το αδέσποτο λυκόσκυλο στα χέρια της. Για την ακρίβεια 28 ημέρες από εκείνη την Πανσέληνο. Σήμερα είναι η επόμενη.
Η Isabel Scholerr φοβάται μην δαγκώσει πάλι κάποιον. Κάποιον που θέλει να κρατήσει πλάι της, σαν τον Καθηγητή της τον Hans. Κι έτσι αυτό το βράδυ θέλει να φύγει μακριά. Μακριά από τους ανθρώπους. Απ’ τον βόμβο της κοινωνίας τους. Πρέπει να το πάρει απόφαση πλέον πως θα γεράσει μόνη. Γιατί σε αυτή την κιβωτό είναι το είδος δίχως ταίρι.

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, παρατά το αμάξι στην άκρη του δρυμού και κρύβεται μέσα του. Βαδίζει στο σκοτάδι με το κόκκινο παλτό με την κουκούλα. Λύκος μεταμφιεσμένος σε Κοκκινοσκουφίτσα. Ένα πουλί ακούει την ανάσα της, την ανάσα του λύκου. Αλαφιασμένο κάνει να πετάξει, «χραπ», το πιάνει στο χέρι της. Κρατά το λαιμό του ανάμεσα δείκτη και αντίχειρα.

-Λυπήσου με, της λέει, έχω ένα φίλο Μοναχό, αν με σκοτώσεις θα μείνει για πάντα μόνος.
-Λυπάμαι, του λέει και του χαϊδεύει το λαιμουδάκι, αλλά χρειάζομαι αίμα επειγόντως.
Και μετά, κρακ, το σπάει. Και το δαγκώνει.
Το ρουφάει όπως μικρή έπινε με καλαμάκι το carnation. Χωρίς ανάσα. Αλλά δεν έχει την ίδια έκφραση ευτυχίας στο πρόσωπό της. Μάλλον αηδίας περισσότερο.
-Το χειρότερο με το αίμα είναι πως είναι ζεστό. Πώς το πίνουν οι άλλοι λυκάνθρωποι; Άραγε έχουν το ίδιο πρόβλημα ή πάλι κι εδώ, εγώ είμαι η ιδιότροπη; Μονολογεί.

Μέσα σε αυτές τις σκέψεις προχωρά και βλέπει φως ξαφνικά. Είναι η Σελήνη που καθρεφτίζεται στη λίμνη. Κι από εκεί η λάμψη της, σαν τεράστιος προβολέας ρίχνει φως στο Μοναστήρι της Mariah Laach.
Πεντάμορφη σε βαθύ ύπνο η Μονή, μα σ’ ένα παράθυρο ακούει την φλόγα ενός κεριού που σπινθηρίζει. Ακούει τις σελίδες που γυρνούν. Ακούει τη φωνή του «αλμυρά νερά, πλέουσα Πανσέληνος, διαβαίνει...».

Πλέουσα Πανσέληνος» -καλό! Ακόμα και η ποίηση έχει αποδεχθεί την κυματική φύση του φωτός, σκέφτεται εκείνη.
Και τότε έκπληκτη ακούει: «γλώσσα μεταφορική αλήθεια λέγει, πώς σου ξέφυγε τέτοια αλήθεια ρε Νεύτωνα...».
-Βλέπει το φεγγάρι στη λίμνη κι αντί να σκέφτεται ρομάντζα, σκέφτεται Φυσική! Κι άλλος «εμμονευτωνικός»!
Και τρέχει να τον συναντήσει! Πιάνεται από ένα αναρριχόμενο φυτό και σκαρφαλώνει. Βλέπει έναν Μοναχό μονάχο να διαβάζει με προσήλωση. Τρέμοντας μην πέσει, χτυπά το τζάμι.

Εκείνος, χωρίς να σηκώσει τα μάτια απ’ το βιβλίο, ανασηκώνεται και ανοίγει.
-Τι έγινε μικρέ, είχες αϋπνίες; λέει νομίζοντας πώς ήταν ο φίλος του, το τριζόνι.
Η Isabel νιώθει ένα τσίμπημα στο στομάχι. Κι άλλο. Μόλις πηδάει μέσα απ’ το περβάζι, πέφτει στα γόνατα απ’ τον πόνο.
«Μ-ε -έ-φ-α-γ-ε», βγαίνει από μέσα της φωνή πουλιού.
Και τότε ο Μοναχός την βλέπει.
-Κοκκινοσκουφίτσα; ψελλίζει. Πού είναι ο Καλόγερος;
-Δεν είμαι η Κοκκινοσκουφίτσα και μάλλον εσύ είσαι ο Καλόγερος, απαντά.
-Το πουλί λέγεται Καλόγερος, πρόκειται για το είδος parus major, πού είναι;
«μ-ε- ε-χ-ε-ι- μ-ε-σ-α- τ-η-ς, μ-ε-έ-χ-ε-ι-φ-ά-ε-ι» ακούστηκε πάλι του πουλιού η φωνή.
-Θα με τρελάνεις! Τι κάνεις; Τη ρώτησε.
-Το έφαγα, ομολόγησε τότε εκείνη. Λυπάμαι, δεν ήξερα ότι ήταν δικό σου. Μου είπε το πουλί για έναν μοναχό, δεν κατάλαβα ότι εννοούσε Μοναχό- δηλαδή εσένα...
Ο Μοναχός την κοίταξε διερευνητικά.
-Δεν είσαι η Κοκκινοσκουφίτσα;
-Έλα, κόψε τα αστεία! Με λένε Isabel και βρέθηκα εδώ...
-...μέσα από τον δρυμό.
-Ναι. Πάρκαρα περίπου δυο χιλιόμετρα δυτικά και μπήκα να...
-Έτσι εξηγείται. Σ’ αυτό το δάσος –λένε- έγραφαν οι αδερφοί Γκριμ και τις ιστορίες δεν τις φαντάζονταν, υπήρχαν. Λένε πώς όλοι οι ήρωες που περιέγραψαν να ζουν στα δάση των ιστοριών τους, κατοικούν εκεί. Λένε πώς αν περάσεις απ’ το δάσος μεσάνυχτα με Πανσέληνο έχεις μια παρενέργεια παραμυθιού. Αλλά μόλις ξημερώσει σου περνάει.
-Δεν το πιστεύεις αυτό, έτσι; Απλά φοράω κόκκινο παλτό με κουκούλα, δεν έχω γίνει Κοκκινοσκουφίτσα! Και τον κοίταξε με ύφος «είσαι Φυσικός, δε μπορεί να πιστεύεις σε μαγείες και μεταφυσικά φαινόμενα».
Αλλά σκεπτόμενη ότι αν δε δεχόταν αυτή την ερμηνεία, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι είναι Λυκάνθρωπος και μια νύχτα το μήνα μιλά τη γλώσσα των ζώων, δεν το σχολίασε περαιτέρω. Φυσικά και ο Μοναχός δεν τόλμησε να της πει πως πίστευε σε δεισιδαιμονίες γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πιστέψει πώς του σάλεψε, που κάθε Πανσέληνο καταλαβαίνει κι αυτός τη φωνή των πουλιών.

-Έχεις κάτι να πιω;
-Νερό.
-Κάτι πιο δυνατό; Έχω πραγματικά ανάγκη από ...τοματόζουμο, είπε τότε εκείνη, μην τολμώντας να ζητήσει... αίμα.
-Υπάρχουν λαχανικά στον κήπο... Ντομάτα, σέλινο... Υποθέτω ότι μπορείς να κάνεις ένα αυτοσχέδιο “Virgin Mary” της είπε εκείνος.
-Μωρέ, θα το κάνω εγώ ωραιότατο Bloody Mary, σκέφτηκε εκείνη

Ο Μοναχός έφερε κρυφά τα υλικά και μέχρι να φέρει και λίγο κρασί για εκείνον η Isabel έτριψε το λαιμό ενός καημένου σκίουρου με φουντωτή ουρά και τον στράγγιξε μέσα στο ποτήρι της, εκσφενδονίζοντας το κουφάρι του απ’ το παράθυρο.
Σαν γύρισε ο Μοναχός έκατσαν και οι δυο και κοίταξαν τη Σελήνη. Άρχισαν να μοιράζονται απόψεις περί αστρονομίας και ποίησης. Εκείνη έπινε το Bloody Squirrel της κι εκείνος κρασί.

-Ναι, αλλά δεν μπορείς να πιστεύεις σε όλα. Αποφάσισε! Πιστεύεις ότι μας επηρεάζει η βαρύτητά της; Οι καινούριες έρευνες λένε όχι αλλά...
-Μας επηρεάζει. Δεν ξέρω τι λένε οι έρευνες των άλλων αλλά, αν σε έφερε εδώ απόψε, μέσα από το δάσος των παραμυθιών, στη θέση του πουλιού- του φίλου μου, τότε ναι, η δική μου εμπειρία θα δεχτεί ότι μας επηρεάζει.
-Μπα, κοντά σου μάλλον με έφερε ο Νόμος της Παγκόσμιας Έλξης μεταξύ των «Εμμονευτωνικών», είπε εκείνη γελώντας με ύφος εγκυκλοπαιδιστή φιλόσοφου.
-Ποιων αιμο-Νευτωνικών, αυτών που πίνουν το αίμα του Νεύτωνα; είπε εκείνος και έσκυψε να αφήσει κάτω το άδειο μπουκάλι.
-Αυτών που έχουν εμμονή με τον Νεύτωνα, γέλασε εκείνη. Αλήθεια, εσύ πώς κατέληξες επιστήμονας άνθρωπος σε αυτό το μοναστήρι; Είπε εκείνη και τον κοίταξε.

Αλλά όπως βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο αντικριστά, εκείνος σαν υπνωτισμένος έπιασε να την φιλήσει. Μα είχε τόσο καιρό να πλησιάσει θηλυκό που απ’ τη φόρα του, κουτούλησαν τα δόντια τους και της έσκισε τα χείλη. «Άαα» έκανε εκείνη μα δεν της άφηνε το πρόσωπο να ξεκολλήσει. Και τότε ακαριαία, ένιωσε κάτι καυτό να στάζει στη γλώσσα του.

Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Αγύμναστος για καιρό ένιωσε ξάφνου το κορμί του δυνατό. Οι κοιλιακοί του πετάχτηκαν κάτω απ’ το δέρμα, σκληροί, γεμάτοι ραβδώσεις και οι φλέβες φούσκωσαν στα χέρια του. Τα μάτια του απέκτησαν όραση αετού κι έβγαλε τα μυωπικά γυαλιά του. Εκείνη τον κοίταξε.

-Απίστευτο... Ακόμα και σε μέρος που δεν το πιάνει ο Σατανάς, ο πειρασμός τρυπώνει. Ε, μα τι να πω, είσαι άξιος της ανθρώπινής μοίρας σου.
-Δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι Λύκος της Στέπας, είμαι μοναχός...
-Ναι, καλά, Λύκε της Στέπας έγινες λύκος της αγέλης τώρα και σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, δεν μπορείς πια να μείνεις εδώ ως Μοναχός. Διότι δεν είσαι μοναχός. Είμαστε δυο. Απ’ το ίδιο είδος.

Κι αφού πια την είχε πάθει τη ζημιά και δεν κινδύνευε άλλο, του έδωσε να κρατήσει το Bloody Squirrel της, ενώ εκείνη έχωνε τα δόντια της στο λαιμό του. Αχ και ήταν τόσο καθαρή η γεύση του απ’ τη νηστεία των ημερών, τόσο ελαφρύς κι αρωματικός ο κόκκινος χυμός του.
Όπως είχε γείρει το κεφάλι του, παραδομένος ο Μοναχός, η Πανσέληνος ισορροπούσε πάνω στο σέλινο στο ποτήρι, σε μια παράδοξη δυική συμμετρία...

σ’ αυτή την κιβωτό είμαι το είδος δίχως ταίρι» Μιχάλης Γκανάς.
«αλμυρά νερά, πλέουσα Πανσέληνος, διαβαίνει», Ιερομόναχος Συμεών, «με ιμάτιον μέλαν», εκδόσεις ΑΓΡΑ)

19.3.08

Η θάλασσα

Τη θάλασσα
Δέκα τέσσερα χρόνια
Είχα να τη δω
Υποθέτω πως έτσι ξαναγεννιέται κανείς
Ανοίγοντας τον εαυτό του
Μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα
Σε μιαν ανείπωτη αγκαλιά
Για τη μητέρα του κόσμου
Τη θάλασσα.

[από τα "Ημερολόγια" της Λένας Πλάτωνος]

Η Λένα Πλάτωνος επέστρεψε

Στον κατάμεστο Ιανό χτες το απόγευμα μια πραγματική ηρωίδα των νεανικών μου χρόνων, η Λένα Πλάτωνος, ανένηψε με τρόπο θαυμαστό και παρουσίασε τον τελευταίο της δίσκο, τα "Ημερολόγια".
Ακουστέ το πρώτο της νέο τραγούδι, δείτε μια παλαιά της εκπομπή και κυρίως αγοράστε το δίσκο. Ένας λόγος παραπάνω ότι εκδίδεται από την Οδό Πανός του Γιώργου Χρονά, ένα συνεπές Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων.

17.3.08

Συμβόλαιο συμβίωσης και ομοφυλόφιλα ζευγάρια

Αναδημοσιεύω από τον gay super hero:
Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο. Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Tύπου, το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα 'συμβόλαιο συμβίωσης' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό 'συμβόλαιο' μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.
Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

16.3.08

Προσεχώς «Άνοιξη», από 21/ 3 - indieannalog set 19

Γη... Ναι, πάλι Rod Stewart –έχουμε κανένα πρόβλημα; Τι Άνοιξη είναι αυτή που θα μπει χωρίς Baby Jane δηλαδή? Τι αισιοδοξία θα είναι αυτή χωρίς ένα «when I give my heart again it’s gonna last forever»? Δε θέλω «ου», άντε βάλε στη μπάντα τον κυνισμό και βγες να μαζέψεις ήλιο σου λέω!

Φωτιά... Αν δε σε πείσει και ο Teitur να βγεις και να αρχίσεις να χοροπηδάς στα πεζοδρόμια και τους δρόμους, λυπάμαι που το μαθαίνεις από εμένα αλλά... μάλλον έχεις κατάθλιψη. Μιλάμε για το τραγούδι Κούκο που κατ’ εξαίρεσην -παρότι μοναχός!- φέρνει την Άνοιξη.

Αέρας... Τα τελευταία χρόνια τα συγκροτήματα με αγγλικό στίχο και brit pop επιρροές ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια –ζωή να ’χουν τα παιδιά, εμείς μαζί τους είμαστε. Αλλά πριν 10 χρόνια τέτοιες μπάντες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και οι Jaywalkers ήταν απ’ τους πιο συμπαθείς (αν και μεταξύ μας, ε, κάνουν πολύ boys don’ t cry στο συγκεκριμένο ε);

Νερό... Hey Willpower – Handredair. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου με χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωο σε πειράματα μπηχαβιοριστικού τύπου με OMD και Human League και μου έχει μείνει το εξαρτημένο αντανακλαστικό, όποτε ακούω electro pop να χοροπηδάω –μη γελάτε, δεν ξέρετε σε τι τρελή οικογένεια μεγάλωσα! ;Ρ

13.3.08

Καλλιτεχνική ενημέρωση

Η "Θυμωμένη Τέχνη" φαίνεται πως δεν ξεθύμωσε. Για δείτε αυτό.

12.3.08

Ύβρις και Νέμεσις

(Μια από τις δυο ιστορίες φημολογείται ότι είναι αληθινή. Το σίγουρο είναι ότι είναι πολύ δυσκολο να ξεχωρίσεις πότε η ζωή αντιγράφει την τέχνη και πότε η τέχνη τη ζωή).

Ο Reynaldo Blasco, περιθωριακός, καταραμένος και αυτοκαταστροφικός καλλιτέχνης του Μιλάνο, αποφασίζει να αυτοκτονήσει όταν η κατά 12 χρόνια ερωμένη του –που ήταν και ετεροθαλής αδερφή του- μετακόμισε από το σπίτι που συγκατοικούσαν «αδελφικά» μαζί, για να μείνει με έναν άλλο.

Ο Reynaldo πήρε χάπια και έπεσε σε κώμα που κράτησε καιρό. Όταν επανήλθε η νοσοκόμα του ζήτησε αυτόγραφο πάνω στο «διάγραμμα ημερήσιας παρακολούθησης ασθενούς»: ο φόβος να μείνει φυτό ή να πεθάνει είχαν κάνει τα έργα του ευπώλητα και τον ίδιο διάσημο.

Ο Reynaldo έζησε την απόρριψη με να τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο η κάθε άγνωστη θαυμάστρια αλλά όχι η αδερφή του, η οποία είχε παντρευτεί στο μεταξύ και βρισκόταν σε ταξίδι του μέλιτος. Μόλις το έμαθε ο Reynaldo άνοιξε το παράθυρο και έπεσε από τον τρίτο όροφο του νοσοκομείου. Αλλά για κακή του τύχη, από κάτω περνούσε η καθαρίστρια με το τεράστιο καρότσι γεμάτο άπλυτα: τη γλύτωσε με μερικά σπασμένα πλευρά.

Τότε ήρθαν και τα κανάλια και να τον ρωτούσαν:
«μα γιατί θέλετε να πεθάνετε τώρα που είστε τόσο διάσημος».
«Γιατί δε θέλω να είμαι διάσημος, θέλω να είμαι πεθαμένος»!

Η καρδιακή του φίλη και εκκεντρική γκαλερίστα Laura Tintoretti του έδωσε τότε την ιδέα: «γιατί δε συνδυάζεις και τα δύο: να γίνεις διάσημος πεθαίνοντας; Το πιο ζεστό κόκκινο φωλιάζει στις φλέβες μας, άνοιξέ τις στο φως και φτιάξε το τελευταίο σου αριστούργημα. Ένα έργο που θα γεννηθεί από τον θάνατο. Θα αναπνέει όσο εκπνέεις εσύ».

Ο Reynaldo ακολούθησε την εμπνευσμένη, λυτρωτική ιδέα της φίλης του, και την ίδια βραδιά έκοψε τη «βασιλική» φλέβα και έφτιαξε το τελευταίο του έργο που ονόμασε «Ίμερο» ("lust") προφανώς παίζοντας με το "last" (τελευταίο).

Το έργο εκτέθηκε για μήνες στην γκαλερί της Tintoretti και τον Οκτώβρη του 2006 πωλήθηκε για €456.000 στα Sothebys. Το εξωφρενικό ποσό αντικατόπτριζε την μοναδικότητά του, μιας και κανένας δε θα μπορούσε να το πλαστογραφήσει ποτέ, εφόσον ήταν εξ’ ολοκλήρου φτιαγμένο από το dna του δημιουργού.

Πριν μερικές μέρες, στις 3 Φεβρουαρίου 2008, ο σύζυγος της αδερφής του Reynaldo, πλήρωσε €17.000 αποζημίωση στον ιδιοκτήτη του πίνακα, για να πάρει δείγμα αίματος απ' τον καμβά και να το πάει για εργαστηριακή ανάλυση. Αποδείχθηκε ότι ο βιολογικός πατέρας του παιδιού του, δεν ήταν ο ίδιος παρά ο Reynaldo Blasco. Και χώρισε την γυναίκα του.

Η Angelina Blasco γύρισε στο σπίτι που έμενε μαζί με τον Reynaldo. Και συνέχισε να τον βρίζει, ακόμα και πεθαμένο, που ακόμα την καταδιώκε το ερωτευμένο φάντασμά του...


O Henry Ziegland ήταν ένα ομορφόπαιδο από το Honey Grove του Τεξας που για περίπου δυο χρόνια έβγαινε με την Dolores Washington. Παρότι την είχε εκθέσει ανεπανόρθωτα και της είχε κλέψει το «πολυτιμότερον», μια μέρα του Απρίλη του 1893, ο Henry παράτησε την φιλενάδα του.

Ο αδερφός της, ένα δεκαεννιάχρονο κολεγιόπαιδο που το έπεισαν ότι πρέπει να ξεπλύνει τη ντροπή, αποφάσισε να εκδικηθεί για τη χαμένη τιμή της οικογένειά του. Έτσι, μια ανοιξιάτικη μέρα, πήγε και βρήκε τον Henry στο χωράφι του και έκανε το «καθήκον» του: τον πυροβόλησε ίσια στο κεφάλι.

Η σφαίρα όμως ίσα που έγδαρε βαθιά το μάγουλο του Henry και πήγε και καρφώθηκε στο δέντρο πίσω του. Το τραύμα ήταν ελαφρύ και το αίμα που έτρεξε δεν ήταν αρκετό ώστε το ξανθό χωριατόπαιδο να χάσει τις αισθήσεις του. Όμως λιποθύμησε επιτόπου -ίσως απ' το σοκ. Ο αδερφός της κοπέλας, έχοντας κάνει το καθήκον του και ξέροντας πώς αν τον έπιαναν για φόνο εκ προμελέτης θα κατέληγε στην αγχόνη, αυτοκτόνησε με το ίδιο όπλο.

Είκοσι χρόνια μετά, το φθινόπωρο του 1913, ο Henry αποφάσισε να φτιάξει μια μικρή αποθήκη στο χωράφι του. Για να γίνει αυτό σκέφτηκε να μην κόψει απλά ένα- δυο δέντρα αλλά να τα μετακινήσει συθέμελα, απ’ τις ρίζες τους, ώστε να δημιουργηθεί και τρύπα για να μπουν τα θεμέλια. Δε μπορούσε φυσικά να τα σπρώξει ή να τα πετάξει γι' αυτό χρησιμοποίησε δυναμίτη. Με τη δύναμη της έκρηξης όμως, όπως διαλύονταν οι κορμοί, απεγκλωβίστηκε με τόση ορμή η καρφωμένη σφαίρα και πέτυχε θανάσιμα τον Henry στο κεφάλι.

Ήταν η σφαίρα που προοριζόταν γι' αυτόν εξαρχής...

9.3.08

Αποκριάτικα ταξίδια - αστραπή.

Θεσσαλονική – Μόντε Κάρλο: πτήση Xaxakes, αναχώρηση σούρουπο από την κορυφή του Λευκού Πύργου με τις χήνες του Νιλς Χολγκερσον. Δεν περιλαμβάνεται γεύμα αλλά χαρτοπόλεμος, να ρίχνετε πάνω απ’ την πόλη και να βρέχει πολύχρωμο χιόνι στο κατσούφικο πολιτικό σκηνικό της Μακεδονίας.

Βανκούβερ – Βαρκελώνη. Πτήση Buble, αναχώρηση από το χείλος του ποτηριού με τη σαμπάνια, ταξιδεύεις μέσα σε μεγάλη μπουρμπουλήθρα- και παρακαλάς να μην σας πετύχει ράμφος πουλιού στο δρόμο, ώστε να αναγκαστείτε να παίξετε το lost. Προσγείωση στην οικία Meglio Stasera οίκημα που μοιάζει βγαλμένο από Αλμοδοβαρικό σύμπαν και διαμονή με τις γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (θα είναι μια ευχάριστη αλλαγή μετά την διαμονή για ένα χρόνο στο ποπ-κλουβί με τις τρελές ).

Ρίο - Λονδίνο (μέσω Άγκρα Ινδιών). Πτήση μεσημεριανή με μαγικό χαλί απ' το κεφάλι του αγάλματος του Ιησού στον λόφο της πόλης, αλλαγή χαλιού στην Άγκρα (όσο θα φορτώνουν μπαχαρικά μπορείτε να επισκεφθείτε το Ταζ Μαχαλ -το οποίο η Ακρόπολη φαίνεται να το κερδίζει στην ψηφοφορία για τα 7 (νέα) θαύματα του κόσμου). Άνετο ταξίδι στην αγκαλιά αεροσυνοδών ντυμένων (γδυμένων) με βραζιλιάνικα μαγιώ, φτερά και πούπουλα που, αν είστε κόσμιος και επιμένετε να μην απατήσετε τη γυναίκα σας, θα σας ρωτήσουν με υγρά μάτια σκύλου σε απταιστα αγγλικά (ας είν' καλά η αποικιοκρατία): don' t ya think I’m sexy; Ε, τώρα σου βαστά να το αφήσεις παραπονεμένο το κορίτσι; (Υ.Γ: ναι, του Rod Stewart είναι το original).

Πάτρα - Cardiff (Ουαλίας), πτήση πρώτη πρωινή, γυρνώντας λιωμά από τους λάτιν χορούς, μια σφυρίχτρα μάρκας Neon Neon σε τραβάει απ’ τα πόδια σαν τον Μαγικό Αυλό και, ξαφνικά πίνεις τα ποτά σου στη μπάρα ενός μπαρ που θυμίζει την κιτς βρετανομάνα μου σε έθρεψε ως παιδί κι αναρωτιέσαι, όλα αυτά τα indieόπουλα, που βγάζουν free press και ροκ μουσικές στην πόλη σου πού κρύβονται όταν γίνεται το Πατρινό Καρναβάλλλι, που ξεκινάει τη λάτιν φιέστα από τον Οκτώβρη και την τελείωνει τον Απρίλιο; Και έχουν σκοπό να άλλάξουν αυτό το "Πατρινό Καρναβάλλλι για πάντα" σε κάτι πιο σύγχρονο πχ. "Partyνό Καρναβάλλλι με μπάντα"; (trivia: οι neon neon είναι η, 80'ς προσανατολισμένη και ο- Ζαν- Μισέλ- Ζαρ -συναντα- τον- jungle- ήχο-, side project μπάντα του Gruff Rhys που ξέρουμε απ΄τους super furry animals).

Βενετία - Αθήνα. Πτήση DeadCanDance, αναχώρηση από τη γέφυρα των Στεναγμων με την ανατολή του ηλίου, πετάτε με σερπατίνα ξετυλιγμένη που την ταξιδεύει ο ανοιξιάτικος αέρας και η προσγείωση θα εξαρτηθεί απ’ την νοσταλγική βαρύτητα –αν κάποιος σας περιμένει θα πέσετε στα μαλάκα- στην αγκαλιά του, αν δεν έχετε κανέναν θα πρότεινα να ταξιδεύετε επ’ άπειρον στους ουρανούς -μέχρι να βρείτε έναν άλλο ξεχασμένο στο διάστημα και να μείνετε παρέα στον πλανήτη σας!


6.3.08

Ammοscast 0: Ένας χρόνος με την Ινδι-άννα

Πριν ένα χρόνο και κάτι δεν ήταν στα πολύ καλά της, όπως συχνά.
Της είπα να γράφει στο μπλογκ, από εκτίμηση και νοιάξιμο - δέχτηκε.
Ξεκίνησε με δυνατές μουσικές, παράξενες στο αυτί μου.
Ακολούθησαν οι ιστορίες της, κοφτερά παραμύθια για την αγάπη.

Στην Αθήνα πια εγώ, έτρεχα όλο και πιο πολύ, έγραφα όλο και πιο λίγο.
Με έπιασε το πολιτικό και αυτήν το χαρούμενό – συμπληρωθήκαμε ξανά.
Ένα χρόνο μετά, γίναμε καλύτεροι φίλοι, βγάλαμε γούστα, συνεχίζουμε.
Μια χαρά όλα.

Ένας χρόνος μετά

Ο Σαμμάνος μπήκε στο blog πριν ένα χρόνο για να βάζει μουσικές. Ήταν χωρισμένος, απογοητευμένος από τη ζωή του, το μισό μισθό τον έτρωγε ο ψυχολόγος και τον άλλο οι τεκίλες στο ΡΟΡ.

Μέσα στο blog ανακάλυψε δεξιότητες που δεν ήξερε πως είχε (ένα τρόπο να «μιλάει» χωρίς να ανοίγει τις πληγές του -ας είν’ καλά η γλώσσα της μουσικής!- και έναν για να χαρτογραφεί το παράλληλο σύμπαν όπου ζει -γράφοντας πάνω στην άμμο παραμύθια της καθημερινότητας).

Ο Σαμμάνος σύντομα απέκτησε «φίλους» με κοινά σημεία αναφοράς στα διαβάσματα και τη μουσική κι έτσι σταμάτησε να νιώθει την επιτακτική ΑΝΑΓΚΗ για ένα ταίρι που να μοιράζεται μαζί του τη ζωή του. Το φάντασμα της «πρώην» του πήγαινε και ερχόταν στις ιστορίες του αλλά, καλή της ώρα όπου και να ‘ναι, κάποια στιγμή αποφάσισε να μετακομίσει από το κεφάλι του. Κι έμεινε χώρος να μπουν άλλα εκεί μέσα!

Τώρα στο μυαλό του συνωστίζονται ιδέες καινοτόμων δράσεων, καινούριες μουσικές και στίχοι ποιητών, τα παιχνίδια-ταιριάσματος στο facebook και οι κουβέντες στο gtalk, φατσούλες και χαμόγελα ανθρώπων που τον έκαναν να νιώσει αποδεκτός, τα λόγια και οι πράξεις όσων θαύμασε (ανθρώπων ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ «μεγάλων» που έδειχναν τόσο ...απλοί!) και αποφάσισε να τους μοιάσει και να εξελιχθεί προς το καλύτερο κι αυτός.


Ο Σαμμάνος αγνοείται απ’ όταν πλημμύρισε η έρημος.
Πίστευα ότι θα γυρίσει να με ξαναβρεί.
Ήμουν μισή. Μισή Indie Anna.
Και τον φώναζα.
Αλλά ο Σαμμάνος δε γύρισε. Ήταν αλλού.


Στην αρχή ένιωθα «κενό», κάτι να λείπει. Μια ήμουν καλά, δυο χάλια. «Πού είναι το άλλο μου μισό»- αναρωτιόμουν. «Πότε επιτέλους θα με βρει»; Όλο «έπεφτα» και «ανέβαινα». Έπεφτα- ανέβαινα. Μέχρι που συνήθισα αυτό που ως τότε μου φαινόταν αδυναμία της προσωπικότητας και αδεξιότητα του χαρακτήρα μου: συνήθισα να πέφτω και να σηκώνομαι. Και όλη την ώρα, να πέφτω και να σηκώνομαι, άρχισε να σκληραίνει το δέρμα –δε σκίζονταν πια. Και όλη την ώρα να πέφτω και να σηκώνομαι, λες κι όλες μου οι αιχμές στρογγύλεψαν. Και πια σταμάτησα να μαγκώνω στο χώμα και να ακινητοποιούμαι. Άρχισα να κυλάω.

Έχονταν χάσει όλη μου τη ζωή ριζωμένη στη μιζέρια να κοιτάζω τα παπούτσια μου, ήταν πολύ εντυπωσιακό όταν κυλώντας είδα πρώτη φορά τ’ αστέρια. Πόσο μάλλον όταν ανάμεσα σε αυτά είδα εκείνο το μικρό alien να μου χαμογελάει από το διάστημα. Και του χαμογέλασα κι εγώ.

Ένας χρόνος «αλληλεπίδρασης» μαζί σας,
κυλάω ανάμεσα σε ανθρώπους και γνώσεις
ανακαλύπτω τον Νέο (γενναίο) Κόσμο παρέα με εξωγήινους
και πια,
χαμογελάω κι εγώ!

(Παρότι αυτή δεν είναι η τελετή των Όσκαρ θα ήθελα να ευχαριστήσω για την ανοχή τους τόσο καιρό και την φροντίδα τους bloggers: Άμμο, Vain, Γητεύτρια, Theorema, Sot, Albert, Maya, Sia +Meza, Idaki, danossiel και τους μη- bloggers Άγγλο (ψυχ) ασθενή & Τομ Μπάρμαν καθώς και τους Τ.Β & Γ.Φ -οι δύο τελευταίοι μου άλλαξαν τη ζωή και όποτε γράφω τα αρχικά τους σκέφτομαι το t.b.t.f. του Kevin Drew –τι τραγούδι!

4.3.08

Σχετικά με τις νομοθετικές ρυθμίσεις των μπλογκ

Ακολουθεί δελτίο τύπου της ομάδας freebloggers και της πρωτοβουλίας digitalrights.gr σχετικά με τις διαρροές για την επικείμενη νομοθετική ρύθμιση της ελεύθερης έκφρασης στα blogs και το διαδίκτυο.

Αθήνα, 2 Μαρτίου 2008

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθoύμε με ανησυχία τη διαρροή στον Τύπο, με αφορμή τη γνωστή υπόθεση του blog press-gr, σχεδίων της κυβέρνησης για τη νομοθετική ρύθμιση της έκφρασης στο διαδίκτυο. Οι προθέσεις αυτές, αν ισχύουν με τον τρόπο που δημοσιοποιήθηκαν (συμπυκνώνονται σε έναν πρωτόγνωρο για τα διεθνή δεδομένα περιορισμό τής ανώνυμης/ψευδώνυμης έκφρασης μέσω ιστολογίων), πλήττουν θεμελιακά δικαιώματα κάθε πολίτη, δυνητικού χρήστη του διαδικτύου, παγιωμένα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αναγνωρισμένα από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από το διεθνές δίκαιο. Οι διαρροές αυτές δεν έχουν μέχρι στιγμής επισήμως επιβαιωθεί, πλην όμως η μη κατηγορηματική διάψευσή τους από την Κυβέρνηση δεν επιτρέπει εφησυχασμό.

Ως Έλληνες πολίτες και bloggers, με διαρκή αγωνία για την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, στον τόπο μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, δηλώνουμε ότι δεν θα ανεχθούμε κανενός είδους ρύθμιση που θα φέρει την Ελλάδα κοντά σε διεθνώς δακτυλοδεικτούμενα μελανά παραδείγματα χωρών που καταπατούν τα ψηφιακά δικαιώματα των πολιτών τους, όπως η Κίνα, η Βιρμανία και η Αίγυπτος. Εξάλλου, υπενθυμίζουμε, εξακολουθεί να εκκρεμεί δικαστικά η υπόθεση blogme.gr, η οποία, ως απόπειρα ποινικοποίησης του απλού υπερ-συνδέσμου (link), μας εκθέτει στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα.

Διανύοντας μια εποχή κατά την οποία η ιδιωτικότητα συρρικνώνεται διαρκώς και τα κάθε λογής απόρρητα υποχωρούν σε βάρος των πολιτών, χάριν κρατικών και όχι μόνο σκοπιμοτήτων, και κατά την οποία το άτομο, ως μονάδα, συνθλίβεται από οικονομικά και επικοινωνιακά μεγαθήρια, διατηρούμε την πεποίθηση ότι η διαδικτυακή ανωνυμία ή ψευδωνυμία είναι στοιχειωδώς απαραίτητη εγγύηση για την εξασφάλιση τής ελεύθερης ατομικής έκφρασης, της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και του υγιούς δημόσιου διαλόγου.

Το ισχύον νομικό πλαίσιο επιτρέπει, υπό δικαστικές εγγυήσεις, την ταυτοποίηση ψευδώνυμων ή ανώνυμων χρηστών του διαδικτύου στις περιπτώσεις που τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην ελεύθερη έκφραση και στην ιδιωτικότητα, σταθμιζόμενα με την ανάγκη προστασίας άλλων σοβαρών έννομων αγαθών, κρίνεται ότι πρέπει να υποχωρήσουν. Το καθεστώς αυτό, σε συνδυασμό με την αυτορρύθμιση των ψηφιακών κοινοτήτων, θεωρούμε ότι είναι επαρκές για την προστασία από έκνομες αντικοινωνικές συμπεριφορές που εκδηλώνονται μέσω του διαδικτύου.

  • Επισημαίνουμε ότι η νομοθέτηση εν θερμώ και καθ' υπερβολή εκθέτει τη νομοθετική διαδικασία για έλλειψη νηφαλιότητας, απροσωποληψίας και ρυθμιστικής συνοχής.
  • Υπενθυμίζουμε ότι η κοινωνία των blogs δεν συνιστά κλειστή κάστα για λίγους, με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά αποτελεί καθρέφτη όλης της κοινωνίας, ανοιχτό πεδίο έκφρασης για οποιονδήποτε πολίτη.

Συνεπώς,

  • Καλούμε την κυβέρνηση να δηλώσει σαφώς τις προθέσεις της και να διαψεύσει απερίφραστα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες σχετικά με πρόσθετη νομοθετική ρύθμιση της ελεύθερης έκφρασης στο διαδίκτυο.
  • Καλούμε το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών φορέων να λάβουν θέση απέναντι στα σχέδια αυτά και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους προς οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία στο μέλλον η οποία θα έχει παρόμοια παράλογα χαρακτηριστικά.
  • Επιφυλασσόμαστε για στενή παρακολούθηση του ζητήματος και για ανάπτυξη κάθε μορφής οργανωμένης δράσης (επικοινωνιακής, νομικής, θεσμικής).

Υπογράφουν οι ιδιοκτήτες των blogs,

και η πρωτοβουλία digitalrights.gr για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο Καλούμε όσους bloggers στηρίζουν το κείμενο αυτό να το αναρτήσουν στα ιστολόγιά τους.

Περισσότερες πληροφορίες

  • Για την ομάδα freebloggers: Ζαφείρης Καραμπάσης (chocolatehorizon at yahoo.gr), Θωμάς Τζήρος (tom.tziros at gmail.com)
  • Για την πρωτοβουλία digitalrights.gr: Αστέρης Μασούρας (asterios at gmail.com)

Το digitalrights.gr αποτελεί κόμβο πληροφόρησης για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο. Μεταξύ άλλων, τα αντικείμενα δράσης περιλαμβάνουν ιδιωτικό απόρρητο (privacy), ανοικτά πρότυπα (open standards), πατέντες λογισμικού, πνευματικά δικαιώματα ψηφιακού περιεχομένου, και ελεύθερο λογισμικό.

Αναδημοσιεύσεις στήριξης: metablogging.gr, Ματθαίος Τσιμιτάκης, magicasland, Inlovewithlife, Για σκέψου, Ροδιά, Ώρα Ελλάδας, Φώτης Περλικός, Σπύρος Ντόβας, Argos, Nylon, BlogSpace, vrypan, nefelikas, Reality Tape, arxedia MEDIA, Άγγελος Μάρκος, digital-era, e-rooster, Ιστολόγιον, ANemos, Θόδωρος Καρούνος, indy.gr, Στέφανος Παπανώτας, Crazymonkey, Ασάρωτος Οίκος, Dark Angel, Vjay's club, Under Const-Action, ar_lav, Γιώργος Μαργαρίτης, plagal, Postnuclear Icehouse, Μαύρος Γάτος, Marion Barfs, NickTheCreek, Ροίδη Εμμονές, Metajournalism, Design Insane, Γιώργος Παπανδρέου, 221.gr, Γιώργος Κρόγιας, Θέλω να πω μιά γνώμη, thinkinadvance, Ασωπός SOS, ΣΥΡΙΖΑ Γλυφάδας, Free Action, Σπύρος Αγγελόπουλος, Δημήτρης Ζιούζιος, Άει σιχτίρ, Το μικρό φουαγιέ, Μικρό ανάλογο, Butterfly, Κόκκινη Πιπεριά, Μοναχικός λύκος, DPurpler, Θεουλίνι, Kozima, Greek Alert, netfreaks.gr, Cybernero, @ρ@τε πύλας, arch-dialogue, Stathis957, don-ald, 69100, Όσα φέρνει ο άνεμος, Αιγιάλεια, Hellenic Revenge, Αντώνης, Uroborus, Οίκος Αντοχής, Έχεις μήνυμα, pølsemannen, neolaia.gr, chouvi, Ο Άγιος, Το χέρι, Νέα γενιά εν δράσει, Adventures in England, Γνώμες και επιστήμη, Μηρυκασμοί ενός δαμάσκηνου, Disorder, Καφενείον η Ωραία Ελλάς, hypatia's story, grbloopers, gpapoul, mrpc, Jigi Art, DeaD BuDDieS, Ε.Α.Μ., Έγερσις, Διαγόρας, gmendrinos, Έξυπνο, Free Greece Tech News, Τσουνάμι, Θέμα, και η πρωτοβουλία digitalrights.gr

Διευκρινίσεις:

  • Το δελτίο τύπου αναφέρεται στις νομοθετικές ρυθμίσεις που διέρρευσε η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, στις 25/2. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προανήγγειλε την επομένη, και το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανήγγειλε στις 28/2, την ολοκλήρωση του έργου νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για την ενσωμάτωση της Διεθνούς Συνθήκης της Βουδαπέστης για το Κυβερνοέγκλημα, που υπέγραψε η Ελλάδα το 2001, κι η οποία αφορά αδικήματα παράνομης πρόσβασης σε συστήματα Η/Υ, κι όχι αδικήματα προσβολής προσωπικότητας. Ούτε οι δηλώσεις των 2 υπουργών, αλλά ούτε κι αυτή του Πρωθυπουργού προχτες στη Βουλή διέψευσαν το δημοσίευμα του ΕΤ, αφήνοντας ανησυχίες για τροπολογία "σφήνα" στο νομοσχέδιο, που μπορεί να προσβάλλει την ελευθερία της έκφρασης στη χώρα μας. Αυτή ακριβώς την ανησυχία επισημαίνει το δελτίο τύπου
  • Το δελτίο τύπου εκφράζει όσους βοήθησαν στη σύνταξή του -μιά ομάδα πολιτών - bloggers που υπογράφουν με τη διεύθυνση των ιστολογίων τους- όσους το ανεβάσουν στα ιστολόγιά τους και την πρωτοβουλία digitalrights.gr. Kανείς απ' τους προαναφερόμενους δεν προσπαθεί να καπελώσει τη μπλογκόσφαιρα, ή να μιλήσει εκ μέρους όλων των bloggers. Δεν εκπροσωπούμε κανέναν εκτός απ' τους εαυτούς μας. Αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων, που σίγουρα θα υπάρξουν

2.3.08

Γεωμετρία της μουσικής - indieannlog set 17

Γη... Απ’ τη μέρα που είδα live τον Caribou θυμάμαι σε άσχετες στιγμές της μέρας τους δύο geeks να βαράνε τα double drums (ήταν διπλά, τ’ ορκίζομαι, δεν είχα πιει- ακόμα!- τόσο) και ακαριαία φαντασιώνομαι Meg White μαζί με Caribou να διασκευάζουν grass roots! Grass roots – Midnight confessions

Φωτιά... Caribou – Sandy: Για κάποιο λόγο τον βρίσκω πολύ επίκαιρο και μέσα στο κλίμα μεταμορφώσεων των ημερών: βλέπετε ο Dan Snaith είναι καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Sheffield και στον ελεύθερο χρόνο του ντύνεται Caribou (παλιά ντυνόταν Manitoba αλλά επειδή υπήρχε και άλλος με την ίδια στολή αναγκάστηκε να αλλάξει) και εφαρμόζει τη γεωμετρία του Reinmann σε ό,τι 60s υλικό βρει μπροστά του, πετυχαίνοντας να έχει χίλιες παράλληλες επιρροές χαμένες στον ηχοχώρο του αλλά να μη μπορούμε να εντοπίζουμε ούτε μια ευθύγραμμη παραπομπή στη μουσική του! Να σας το πω με μη- μαθηματικούς όρους: ο τύπος μοιράζει μεταλλαγμένο LSD σε μουσική κάψουλα!

Αέρας... Αν πάλι είστε της Ευκλείδειας Γεωμετρίας η πιο σύντομη διαδρομή ανάμεσα σε δυο σημεία είναι η ευθεία, οπότε δείτε με πόση ...ευθύτητα και τι συνοπτικές διαδικασίες (κανόνα και διαβήτη) ο Billie Burke Estate μεταφέρει στο perky muscle girl όλο το κουπλέ του eyes without a face του Billy Idol. Τώρα άμα του πατήσει μια μήνυση ο γερό Billys του Billie φταίει; Δεν φταίει.

Νερό... Art in Manila – Our addictions. Μεγάλη εξάρτηση με αυτό το τραγούδι. Μα μεγάλη εξάρτηση...