Για μια ποικιλία από λόγους, ο σημαντικότερος των οποίων είναι ότι αυτήν την περίοδο δουλεύω πάρα πολλές ώρες στον υπολογιστή για να βλέπω το ιστολογείν ως δημιουργική απασχόληση στον ελεύθερο χρόνο μου, έχω μάλλον αφήσει το ιστολόγιο στα ικανά δάχτυλα της Ινδιάννας. Από εμένα συναντάτε πλέον μόνο σύντομα σχόλια με παραπομπές σε κείμενα άλλων, αναδημοσιεύσεις πολιτικές, ενίοτε και προτάσεις μουσικές που μου ταίριαξαν στην ημέρα: τίποτα περισσότερο από ενδείξεις ότι συνεχίζω να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στην μπλογκόσφαιρα και την κοινωνία με κάποιο ενδιαφέρον.
Σε αυτήν την περίοδο λοιπόν ήρθε η πρόσκληση του αγαπημένου George Le Nonce σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι, επινόησης του σατυρικού και χολικού Infesto, να περιγράψω τη σχέση μου με πέντε αμαρτίες που αναφέρονται στο Πηδάλιον της Ορθοδόξου Πίστεως και συγκεκριμένα τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, τη μοιχεία, την αιμομιξία και την πορνεία. Θα μπορούσα να προφασιστώ την πρώτη παράγραφο λέγοντας τη μισή αλήθεια και να ξεφύγω από την πρόκληση, αλλά δε μου έκανε καρδιά να αρνηθώ στο Nonce. Δέχτηκα λοιπόν, υποσχόμενος ότι θα του απαντήσουμε από κοινού με την Ινδιάννα, αφού είχε καλέσει στο παιχνίδι τον Αμμαζόνιο και όχι ονομαστικά εμένα.
Με αυτόν τον ελιγμό σκόπευα να αποφύγω το βασικό μου πρόβλημα με το παιχνίδι, που ήταν ότι δεν ήθελα να μιλήσω ειλικρινά για κανένα από αυτά τα θέματα. Το συγγραφικό παιχνίδι που σχεδίαζα όμως με την Ινδιάννα δεν τελεσφόρησε (μια συρραφή κειμένων δικών μου και δικών της, που κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει ποιος από τους δύο έχει κάνει τι) και έτσι καταλήγω σήμερα να παίζω το παιχνίδι λίγο ιδιότυπα, εξηγώντας δηλαδή κυρίως γιατί δεν μπορώ να το παίξω.
Έχοντας ζήσει τόσο τη μεθυστική προστασία της περσόνας (παλαιότερα ήμουν ένας «άμμος» που έμενε κάπου στη Θεσσαλονίκη) όσο και τo νηφάλιο ρίσκο του ονοματεπώνυμου (πλέον με λένε Κώστα Σπηλιώτη, είμαι φιλόλογος και μένω στο Βύρωνα), δε νοσταλγώ πολλά από την προηγούμενη περίοδο. Περνώντας την πρώτη χαρά του νεοφώτιστου ιστολόγου, βρέθηκα σύντομα να βαριέμαι τις συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο που δεν ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω από τα προσωπεία μας, τα σχόλια που ήταν μακριά νυχτωμένα για την πραγματικότητά μου και επέμεναν ότι έχουν δίκιο, τις ηλεκτρονικές επιστολές που απογοητεύονταν ή γοητεύονταν με ένα συγγραφέα που τους έμοιαζε αληθινός, αλλά όχι με εμένα. Προφέροντας το πραγματικό μου όνομα, σαν να πραγματοποίησα ένα ξόρκι φίμωσης σε όλες τις άσχετες φωνές, επανακτώντας τον έλεγχο πάνω στην αλήθεια τους.
Το ξόρκι όμως ήταν πολύ δυνατό, τόσο ώστε να φιμώσει τελικά κι εμένα (κι εδώ αρχίζω να μην παίζω το παιχνίδι, αγαπητέ Nonce). Όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική του αυνανισμού, δε μπορώ να μιλήσω δημόσια για τη σχέση μου μαζί της, όταν συνδέεται τόσο εύκολα με τους συνειρμούς του ερωτικά μόνου ή του ηλίθιου. Επιπλέον, όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική της ομοφυλοφίλιας, ούτε για αυτή μπορώ να μιλήσω δημόσια, με τόσο κοινωνικό ρατσισμό παντού γύρω μου, σε χώρους εργασίας, οικογενειακά και φιλικά περιβάλλοντα. Ακόμη, όσο διαδεδομένη αν είναι η πρακτική της πορνείας, ειδικά αν συγκαταλέγουμε και τους πελάτες σε αυτήν, ποιος μπορεί να μιλήσει δημόσια για αυτές τις επισκέψεις του σε χώρους που από πάνω τους πλανιούνται τα αφροδίσια νοσήματα, το τράφικινγκ και η θεμιτή κριτική του φεμινισμού; Και φτάνοντας στη μοιχεία και την αιμομιξεία, δε βρίσκω τρόπο να μιλήσω δημόσια για αυτές, χωρίς να πληγώσω ανθρώπους που είχαν μόνιμη σχέση μαζί μου ή είναι συγγενείς μου, καθώς η παραβίαση αυτών των ταμπού δεν αφορά μόνο εμένα.
Μοιάζω σαν να έχω υποπέσει σε όλα αυτά τα «αμαρτήματα», πράγμα που δεν ισχύει, κάποια τους ούτε καν έχουν περάσει απ’ το μυαλό μου, άλλο είναι όμως το θέμα του κειμένου. Στη ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις: εγκαταλείποντας την περσόνα μου προσέφερα στον καθημερινό εαυτό μου μια θέση στη δημόσια σφαίρα και στη φωνή μου αναγνωρισιμότητα, έχασα όμως τη δυνατότητα να ιστολογώ για πολύ προσωπικά θέματα. Και για να το πω αλλιώς, το παιχνίδι του Infesto, αγαπητέ Nonce, απευθύνεται σε ψευδώνυμους ειλικρινείς, επώνυμους ψεύτες, αγίους ή ηρωικά θαρραλέους. Δεν είμαι τίποτα δυστυχώς από όλα αυτά, και πάω πάσο.
[Αν βέβαια κάποιο μέλος των παραπάνω κατηγοριών επιθυμεί να παίξει, του περνάω ευχαρίστως τη σκυτάλη.]
Σε αυτήν την περίοδο λοιπόν ήρθε η πρόσκληση του αγαπημένου George Le Nonce σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι, επινόησης του σατυρικού και χολικού Infesto, να περιγράψω τη σχέση μου με πέντε αμαρτίες που αναφέρονται στο Πηδάλιον της Ορθοδόξου Πίστεως και συγκεκριμένα τον αυνανισμό, την ομοφυλοφιλία, τη μοιχεία, την αιμομιξία και την πορνεία. Θα μπορούσα να προφασιστώ την πρώτη παράγραφο λέγοντας τη μισή αλήθεια και να ξεφύγω από την πρόκληση, αλλά δε μου έκανε καρδιά να αρνηθώ στο Nonce. Δέχτηκα λοιπόν, υποσχόμενος ότι θα του απαντήσουμε από κοινού με την Ινδιάννα, αφού είχε καλέσει στο παιχνίδι τον Αμμαζόνιο και όχι ονομαστικά εμένα.
Με αυτόν τον ελιγμό σκόπευα να αποφύγω το βασικό μου πρόβλημα με το παιχνίδι, που ήταν ότι δεν ήθελα να μιλήσω ειλικρινά για κανένα από αυτά τα θέματα. Το συγγραφικό παιχνίδι που σχεδίαζα όμως με την Ινδιάννα δεν τελεσφόρησε (μια συρραφή κειμένων δικών μου και δικών της, που κανείς δε θα μπορούσε να καταλάβει ποιος από τους δύο έχει κάνει τι) και έτσι καταλήγω σήμερα να παίζω το παιχνίδι λίγο ιδιότυπα, εξηγώντας δηλαδή κυρίως γιατί δεν μπορώ να το παίξω.
Έχοντας ζήσει τόσο τη μεθυστική προστασία της περσόνας (παλαιότερα ήμουν ένας «άμμος» που έμενε κάπου στη Θεσσαλονίκη) όσο και τo νηφάλιο ρίσκο του ονοματεπώνυμου (πλέον με λένε Κώστα Σπηλιώτη, είμαι φιλόλογος και μένω στο Βύρωνα), δε νοσταλγώ πολλά από την προηγούμενη περίοδο. Περνώντας την πρώτη χαρά του νεοφώτιστου ιστολόγου, βρέθηκα σύντομα να βαριέμαι τις συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο που δεν ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω από τα προσωπεία μας, τα σχόλια που ήταν μακριά νυχτωμένα για την πραγματικότητά μου και επέμεναν ότι έχουν δίκιο, τις ηλεκτρονικές επιστολές που απογοητεύονταν ή γοητεύονταν με ένα συγγραφέα που τους έμοιαζε αληθινός, αλλά όχι με εμένα. Προφέροντας το πραγματικό μου όνομα, σαν να πραγματοποίησα ένα ξόρκι φίμωσης σε όλες τις άσχετες φωνές, επανακτώντας τον έλεγχο πάνω στην αλήθεια τους.
Το ξόρκι όμως ήταν πολύ δυνατό, τόσο ώστε να φιμώσει τελικά κι εμένα (κι εδώ αρχίζω να μην παίζω το παιχνίδι, αγαπητέ Nonce). Όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική του αυνανισμού, δε μπορώ να μιλήσω δημόσια για τη σχέση μου μαζί της, όταν συνδέεται τόσο εύκολα με τους συνειρμούς του ερωτικά μόνου ή του ηλίθιου. Επιπλέον, όσο κοινή και φυσιολογική αν είναι η πρακτική της ομοφυλοφίλιας, ούτε για αυτή μπορώ να μιλήσω δημόσια, με τόσο κοινωνικό ρατσισμό παντού γύρω μου, σε χώρους εργασίας, οικογενειακά και φιλικά περιβάλλοντα. Ακόμη, όσο διαδεδομένη αν είναι η πρακτική της πορνείας, ειδικά αν συγκαταλέγουμε και τους πελάτες σε αυτήν, ποιος μπορεί να μιλήσει δημόσια για αυτές τις επισκέψεις του σε χώρους που από πάνω τους πλανιούνται τα αφροδίσια νοσήματα, το τράφικινγκ και η θεμιτή κριτική του φεμινισμού; Και φτάνοντας στη μοιχεία και την αιμομιξεία, δε βρίσκω τρόπο να μιλήσω δημόσια για αυτές, χωρίς να πληγώσω ανθρώπους που είχαν μόνιμη σχέση μαζί μου ή είναι συγγενείς μου, καθώς η παραβίαση αυτών των ταμπού δεν αφορά μόνο εμένα.
Μοιάζω σαν να έχω υποπέσει σε όλα αυτά τα «αμαρτήματα», πράγμα που δεν ισχύει, κάποια τους ούτε καν έχουν περάσει απ’ το μυαλό μου, άλλο είναι όμως το θέμα του κειμένου. Στη ζωή πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις: εγκαταλείποντας την περσόνα μου προσέφερα στον καθημερινό εαυτό μου μια θέση στη δημόσια σφαίρα και στη φωνή μου αναγνωρισιμότητα, έχασα όμως τη δυνατότητα να ιστολογώ για πολύ προσωπικά θέματα. Και για να το πω αλλιώς, το παιχνίδι του Infesto, αγαπητέ Nonce, απευθύνεται σε ψευδώνυμους ειλικρινείς, επώνυμους ψεύτες, αγίους ή ηρωικά θαρραλέους. Δεν είμαι τίποτα δυστυχώς από όλα αυτά, και πάω πάσο.
[Αν βέβαια κάποιο μέλος των παραπάνω κατηγοριών επιθυμεί να παίξει, του περνάω ευχαρίστως τη σκυτάλη.]
7 σχόλια:
Ἔπαιξες, ὅμως. :)
καλημερα.
Σημερα ειναι μια μερα που αισθανομαι δις σαν μπουφος, οποτε θα προσπαθησω να ξεμπουφοποιηθω στο πιο ανωδυνο κομματι της σημερινης μου μπουφοσυνης. Αρχικα να χαιρετησω τον κ. Αμμο και τον Σαμανο(χαιρετε) πριν συνεχισω μπουγοσκουντουφλωντας.
Καθως περδιαβαινα στα παλαιοτερα ποστ του μπλογκ, επεσα πανω σ ενα της Ινδιαννας, που μεταξυ αλλων μπλογκερ ευχαριστουσε και εμενα και στην συμπλογκερ για..τι? εχουμε χαθε αμφοτερες εδω και καιρο απο την μπλογκοσφαιρα, και προφανως η Ινδιαννα μας ειναι γνωστη ως καποια αλλη περσονα αλλα..ποια ειναι? Αυτα.
Ζητω την επιεικεια σας, ειναι δυσκολη μερα
Νομίζω πως πιο σταράτη και άμεση απάντηση δεν θα μπορούσε να δώσει κανείς σχετικά.
Δεν είναι μόνο που γνωρίζουμε το κατά κόσμον όνομά σου, Άμμε, είναι και που ως περσόνα ιστολογίου έχω την εντύπωση πως προτιμούσες εξ'αρχής να κρατάς ένα αλλιώτικο προφίλ και να μην πλάθεις εξωφρενικούς μύθους γύρω από το άτομό σου.
Ακόμα κι αν δεν γνωρίζαμε πως σε λένε Κ.Σ, από τον Άμμο που γνωρίζαμε εδώ και τόσο καιρό παρόμοιες εκμυστηρεύσεις θα μας φαίνονταν κάπως παράξενες.
Όχι φυσικά λόγω αιδούς ή ταμπού ή ψευτοσεμνότητας ή απλής κόμπλας-ποτέ δεν φάνηκες έτσι, απλώς επειδή μας είχες αφήσει να καταλάβουμε πως ακόμα και πίσω από ένα νικ ο άνθρωπος που πληκτρολογούσε τις σκέψεις του κι εξέφραζε τις απόψεις του σεβόταν τα μυστικά του αρκετά ώστε να μην τα διαφημίσει ούτε για πλάκα.
Τέτοια ζητήματα, εφόσον ανήκουν στον αυτοβιογραφικό χώρο μας, μπορούμε ίσως να τα κουβεντιάζουμε με τον εαυτό μας, με τους φίλους μας ή και με κανέναν.
Αν πρόκειται για γενικότερη άποψη τύπου γκάλοπ (τί πιστεύετε για το άλφα ή βήτα θέμα) τότε το ζήτημα καθίσταται πιο απρόσωπο και απορρέει από τις φιλοσοφικές τοποθετήσεις του καθενός, άρα καμία σχέση με την ζωή του γράφοντος. Τότε, νομίζω, μπορούμε να το κουβεντιάζουμε με την άνεσή μας και πολύ καλά θα κάνουμε αν αυτό θέλουμε.
Επίσης, όπως πολύ σωστά είπες, ειδικά όταν εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να νιώσουν δύσκολα από τις εκμυστηρεύσεις μας, τότε η προσοχή μας θα πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Προσωπικές απόψεις τα ανωτέρω, φυσικά, και καθόλου κριτικά ή δεσμευτικά για οποιονδήποτε πέρα από εμένα την ίδια.
Υπάρχουν ιστολόγοι (σκέφτομαι κανα δυο) που με χαρά θα συμμετείχαν στο παιχνίδι χωρίς να γίνουν ασόβαροι ή αδιάκριτοι. Το αντίθετο μάλιστα! Και, προσωπικά, θα διάβαζα με ενδιαφέρον όσα θα είχαν να πουν και μακάρι να τα πουν.
Απλώς, εν προκειμένω, νομίζω πως την απάντησή σου την περίμενα γιατί τελικά ο Άμμος μοιάζει πολύ με τον Κώστα :-)
@ sia + meza
χμ, είναι όντως δύσκολη μέρα για εσάς
ρίξτε μια ματιά στο blog σας
νομίζω έχω ρίξει λίγο φως στο σκοτάδι της ενημέρωσής σας.
Καλημέρα!
Όπως το βλέπει κανείς, αγαπητέ Νονς :-) Ευχαριστώ πάντως για την πρόσκληση.
Χαίρετε και αγάλλεσθε, αγαπητές Σία και Μέζα. Η Ινδιάννα σας τα εξήγησε στο μπλογκ σας, από τη μεριά μου εύχομαι ταχεία ανάρρωση και ανασυγκρότηση.
Καλή μου Θεώρημα, το παιχνίδι αυτό δεν ήταν γκάλοπ, σε αυτήν την περίπτωση δε θα είχα πρόβλημα να τοποθετηθώ, αν και θα έγραφα μάλλον κοινοτοπίες. Στο βαθμό που ζητούσε εξομολογήσεις, υπήρχαν όλα τα ζητήματα που βάζεις κι εσύ. Παρεμπιπτόντως, κάποιες φορές είναι συγκινητικό το πόσο καλή γνώμη έχεις για μένα :-) Να είσαι καλά.
To paixnidi ayto moiazei san apokyima enos kakoithoys myalou.
Vain μου, από το λίγο που ξέρω τον Ινφέστο ως μπλόγκερ, μάλλον θα τον κολάκευε το σχόλιό σου :-D
Δημοσίευση σχολίου