Ξέρω ποιος είμαι μόνο στην επιφάνεια των εικόνων μου. Τις φτιάχνω, τις λέω, τις πιστεύω. Έτσι έμαθα ότι θα πείσουν. Και πείθω και χαίρομαι και ζω. Και τα λεφτά μου τα βγάζω κάνοντας το χόμπι μου. Μαλάκες μικροαστοί, κοινό βουβό, άθλιο, βαρεμένο.
Και έτσι κάθε φορά με το πριόνι. Μαζεύει τα πόδια, πατάει το κουμπί, βγαίνουν τα ψεύτικα τα πόδια. Κι εγώ λέω και ντύνομαι το γρίφο μου και κόβω. Μέχρι εδώ καλά και η μπέρτα μακριά και εγώ με βλέμμα καστανό και γυάλινο. Και η κυρία πάντα εκεί να δείχνει στο μικρό, να μη βλέπει τον μεγάλο, να γουστάρει εμένα. Αυτό είμαι εγώ, ο καθρέπτης που δε σε βλέπεις, που σε αντανακλά.
Κι έτσι που λες κάθε φορά με το πριόνι, πατάει το κουμπί, μαζεύει πόδια, κόβω κι εγώ, όλα καλά ή και καλά, τελειώνει η ώρα. Μετά τροχόσπιτο και μακαρόνια με έτοιμη σάλτσα, κανένα σεξ, από πίσω όλο και πιο συχνά, χωρίς γούστα δε σηκώνεται πια, έπρεπε να αλλάξω βοηθό. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Ξέρεις, ξαφνικά βρίσκεις αντίσταση και επιμένεις. Ξέρεις ότι είναι καινούριο, ότι κανονικά δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό και επιμένεις. Ακούς τις κραυγές να είναι αλλιώς, βλέπεις τη κυρία να μη διασκεδάζει σήμερα και επιμένεις. Και καβλώνεις και γουστάρεις και είναι παράσταση αληθινή, για μια φορά μετά από χρόνια.
Και ο χρόνος ξανακερδίζεται εδώ, που έχεις χρόνο να σκεφτείς, που το μικρό κοινό έγινε μεγάλο, και μετά τίποτα, νεότερα νέα πήραν τη θέση σου κι εσύ σκέφτεσαι απλά πόσο ωραία φαινότανε η κόκκινη σάρκα, ο λευκός κύκλος και μέσα το αχνό ροζ του μεδουλιού. Όσο σε τραβάν μακριά, όσο σε βρίζουν, σε ρωτάνε, το βλέπεις το κατόρθωμα, το αχνό ροζ απ' το μεδούλι.
Και αυτό είναι ο ξανακερδισμένος χρόνος, ο χρόνος με άλλα μέτρα, ο δικός σου.
Και έτσι κάθε φορά με το πριόνι. Μαζεύει τα πόδια, πατάει το κουμπί, βγαίνουν τα ψεύτικα τα πόδια. Κι εγώ λέω και ντύνομαι το γρίφο μου και κόβω. Μέχρι εδώ καλά και η μπέρτα μακριά και εγώ με βλέμμα καστανό και γυάλινο. Και η κυρία πάντα εκεί να δείχνει στο μικρό, να μη βλέπει τον μεγάλο, να γουστάρει εμένα. Αυτό είμαι εγώ, ο καθρέπτης που δε σε βλέπεις, που σε αντανακλά.
Κι έτσι που λες κάθε φορά με το πριόνι, πατάει το κουμπί, μαζεύει πόδια, κόβω κι εγώ, όλα καλά ή και καλά, τελειώνει η ώρα. Μετά τροχόσπιτο και μακαρόνια με έτοιμη σάλτσα, κανένα σεξ, από πίσω όλο και πιο συχνά, χωρίς γούστα δε σηκώνεται πια, έπρεπε να αλλάξω βοηθό. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Ξέρεις, ξαφνικά βρίσκεις αντίσταση και επιμένεις. Ξέρεις ότι είναι καινούριο, ότι κανονικά δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό και επιμένεις. Ακούς τις κραυγές να είναι αλλιώς, βλέπεις τη κυρία να μη διασκεδάζει σήμερα και επιμένεις. Και καβλώνεις και γουστάρεις και είναι παράσταση αληθινή, για μια φορά μετά από χρόνια.
Και ο χρόνος ξανακερδίζεται εδώ, που έχεις χρόνο να σκεφτείς, που το μικρό κοινό έγινε μεγάλο, και μετά τίποτα, νεότερα νέα πήραν τη θέση σου κι εσύ σκέφτεσαι απλά πόσο ωραία φαινότανε η κόκκινη σάρκα, ο λευκός κύκλος και μέσα το αχνό ροζ του μεδουλιού. Όσο σε τραβάν μακριά, όσο σε βρίζουν, σε ρωτάνε, το βλέπεις το κατόρθωμα, το αχνό ροζ απ' το μεδούλι.
Και αυτό είναι ο ξανακερδισμένος χρόνος, ο χρόνος με άλλα μέτρα, ο δικός σου.
6 σχόλια:
Όσο μεγαλώνω παρατηρώ πως ο δικός μου προσωπικός χρόνος φθίνει. Γίνεται χρόνος των άλλων. Προσαρμόζω το χρόνο μου στις συνιστώσες του χρόνου των άλλων. Πώς ξεφεύγει κανείς από αυτό? Κλέβοντας χρόνο από το χρόνο του, διεκδικώντας, επιμένοντας, συνειδητοποιώντας ίσως?...
Όσο περνά ο καιρός ο χρόνος δυσκολεύει.
ε; εντάξει με τον κερδισμένο χρόνο πιο κάτω στο αλλο ποστ. αλλά με τον ξανακερδισμένο το ρηχό μου πνευμα ζοριστηκε καπως.
Δε θα ηταν καλυτερα να διαγραφαμε εννοιες οπως ο χρονος. Κανω την αρχη και πεταω το ρολόι μου (που δε φοραω ουτως η αλλως).
Χμμ, βάζεις δύσκολο θέμα καλή μου theorema, σε μια εποχή που το αισθάνομαι κι εγώ πολύ. Η μόνη λύση που βρίσκω μέχρι στιγμής είναι να ξοδεύομαι δημιουργικά, σε δουλειές που μου μιλάνε, με διαβάσματα που με ενδιαφέρουν, τσιμπώντας το καροτάκι που βρίσκω νόστιμο εν όλιγοις, και όχι αυτό που βρίσκεται πρώτο μπροστά μου. Σιγά τη λύση βέβαια.
Καλέ μου Κειμάκη, δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα, μια ιστοριούλα με πρωτότυπο κέρδισμα χρόνου είναι απλώς. Το ότι θα πετάξεις το ρολόι που δεν έχεις, είναι πολύ κοντά στο συναίσθημα που είχα γράφοντάς το πάντως.
Hello, Ammos!
I loved this post. Thank you.
NURIN JAZLIN
MURDERED. 9 YEARS OLD. WHY? ARE WE HUMAN?
.
Please!
TO AVOID SUCH A TRAGEDY HAPPENING AGAIN, AND FOR THE SALVATION OF OUR CHILDREN, WE ARE DOING A WORLDWIDE CAMPAIGN, DISPLAYING THE IMAGE OF NURIN JAZLIN JAZIMIN IN BLOGS ALL OVER THE WORLD ON 25TH APRIL 2008. LET'S NOT FORGET NURIN JAZLIN.
Έτσι ρε Κωστή! Μου είχαν λείψει αυτές οι πτυχές σου!
Κι εγώ χαμένη, ένεκα δανεικών ρολογιών και ξεχειλωμένων χρόνων... Θα βρεθούμε στην καλή πλευρά brother!
Δημοσίευση σχολίου