ο κερδισμένος χρόνος

«Μην την κάνεις να νιώσει ηλίθια» του είχε πει. Δηλαδή ποτέ δεν του είχε πει έτσι, είχε πει «θυμάσαι στο love actually, εκείνη τη σκηνή που ο Άλαν Ρίκμαν λέει στην Εμα Τομσον «συγνώμη, είμαι ηλίθιος» επειδή νοερά την απατούσε με την γραμματέα του κι εκείνη του λέει «με έκανες να νιώσω ηλίθια, εγώ και όλη η ζωή που ζούμε». «Μην την κάνεις ποτέ να νιώσει ηλίθια», του είχε πει έτσι έμμεσα.
Κι εκείνος το σκέφτηκε, δε θα την έκανε ποτέ να νιώσει ηλίθια. Και περίμενε. Μήνες. Πολλούς μήνες. Μέχρι εκείνη την Κυριακή του Μάρτη.

Είχαν πάει σινεμά. Η νέα ταινία Τσαν Γουκ Παρκ. «Αυτού που έχει κάνει το Old Boy» της είπε. Όχι, η Ευγενία δεν ήθελε να την δει. ΟΚ, θα πήγαινε μόνος. Δηλαδή μόνος μαζί της. Ραντεβού στις 8 έξω απ’ το σινεμά.
Στις σκηνές με το αίμα η Νάντια έκλεινε τα μάτια κι έπεφτε με φόρα στον ώμο του κι εκείνος γέλαγε. Και όταν έβαλε τα κλάματα στο τέλος, της έπιασε το χέρι «έλα, μην κλαις». Και μετά για ποτό, «ένα στα γρήγορα, δε θέλω να αργήσω» της είπε. Κι εκείνη τον κοίταξε «ό,τι και να γίνει απόψε μην την κάνεις να νιώσει ηλίθια» κι εκείνος την κοίταξε «ξέρω τι κάνω».

Και έγινε ότι ήταν να γίνει. Και επιστρέφοντας σπίτι γύρισε το ρολόι του μια ώρα μπρος. Η τελευταία Κυριακή του Μάρτη. Τα ρολόγια από 3 δείχνουν 4.

-Γύρισες; Του είπε παραμιλώντας στον ύπνο της η Ευγενία.
-Μμμ, είπε αυτός καθώς ξεντυνόταν στα σκοτεινά.
-Καλό το έργο;
-Συμπαθητικό.
-Τι κάνει η Νάντια;
-Τα γνωστά;
-Τίποτα ενδιαφέρον;
-Να αλλάξουμε τα ρολόγια αύριο. Προσπεράσαμε μια ώρα. Από 3 πήγε ξαφνικά 4. Μη σκορπάς κι άλλη ώρα μιλώντας. Καληνύχτα!

Και ξάπλωσε δίπλα της. Το καλό ήταν ότι τα πόδια την ήταν ζεστά –παραδόξως. Το καλύτερο ότι δεν την έκανε να νιώσει ηλίθια.
Αυτό που έζησε δεν έγινε ποτέ. Αυτό που έζησε ήταν μια ώρα που ποτέ δεν υπήρξε. Και ήταν αλλόκοτο. Γιατί εκείνη τη στιγμή, εκείνη η ανύπαρκτη ώρα, είχε γεμίσει όλη του την ύπαρξη.