Άμλετ, θέλω να βγω έξω. Πάμε για καφέ;

Τελευταία αισθάνομαι αφόρητα πληκτική. Δε θέλω να μιλήσω σε άνθωπο. Μια μέρα σαν κι αυτή, που ξαναχειμώνιασε αιφνιδίως, ο μόνος με τον οποίο θα έπινα καφέ θα ήταν ο Αμλετ (να μου λέει τον πόνο του, να μη χρειάζεται να μιλάω εγώ) Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου. Δανός πρίγκηπας, ορφανός από πατέρα (πριν χωνέψουμε τα κόλλυβα απ’ την κηδεία του φάγαμε τα κουφέτα των γάμων της μητέρας μου με το θείο). Θα έλεγα πως αυτό που βλέπετε σ΄εμένα είναι κάτι λιγότερο από τρέλα μα κάτι παραπάνω από προσποίηση. Πώς περνάς τη μέρα σου; Αν δεν διαβάζω «λέξεις, λέξεις, λέξεις» βγαίνω για κυνήγι –μου αρέσει ιδιαιτέρως να κυνηγάω πεταλούδες, να σκοτώνω περιστέρες και ν’ αποκεφαλίζω χαρούμενα λουλούδια στο διάβα μου. Πού σε βρίσκει η νύχτα; Συνήθως στον ψηλότερο πύργο –αφ’ υψηλού όπως ορίζει η πριγκηπική οίηση!- συνομιλώ με τον πατέρα για την ποίηση της τέχνης του θανάτου –γιατί ένας ωραίος θάνατος, ως το τελευταίο έργο μιας ζωής, είναι αυτός που ανεβάζει στα ύψη την αξίας της. Τι σε κάνει χαρούμενο; Με έκανε χαρούμενο ο Γιόρικ –ο Τρελός του παλατιού μας- πριν πεθάνει. Ο Ροζενγκρατς κι ο Γκιλντεστερν –πριν με προδώσουν και σκοτώσουν τη φιλία μας. Τον τελευταίο καιρό δεν έχω καμία χαρά, βάρυνε μέσα μου ο κόσμος. Τι σε βασανίζει ρε παιδί μου; Αν κατάφερε τελικά το ποτάμι -αγιασμένο απ’ το κορμί της Οφηλίας – να ξεπλύνει τη ντροπή των γυναικών, που φόρτωσε στο γένος τους η άπιστη μητέρα μου. Έχεις μετανιώσει για την Οφηλία; Εννοώ πλήρωσε για... Δεν την πλήρωσε για κανέναν. Δε θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Εσύ τι κάνεις; Βγαίνεις με κανέναν τελευταία; Δε βρίσκω λόγο ούτε νόημα να βγω. Με κανέναν. Νιώθω πληκτική. Βαριέμαι και με βαριέμαι. Τι δίνει νόημα στο χρόνο που περνά; Ο κόσμος μας που γέρνει και γκρεμίζεται. Και ξέρουμε ότι έπρεπε να γεννηθούμε εμείς για να τον στεριώσουμε. Να σου πω, βγες απ' την τσιχλόφουσκα που έχεις κολλήσει μέσα της. Ξεκόλλα. Βυθίζεσαι σε μια μολυσματική αίσθηση απελπισίας – που όσο την ρουφάς τόσο το κενό μένει και θες κι άλλη κι άλλη. Μέχρι που η απελπισία σε γεμίζει και είσαι μονάχα αυτό (νομίζω μια άλλη λέξη για τον εθισμό στην απελπισία είναι ο κυνισμός) Τι θα είσαι στην επόμενη ζωή; Δαχτυλίδι –για να χωράω την αγάπη μιας γυναίκας μέσα μου -μη γελάς, το εννοώ Πώς θες να σε θυμούνται από αυτήν; Δεν έχω επιλογή. Ο καθένας έχει ήδη κάνει τις κρίσεις του. Με θυμάται όπως θέλει. Εσύ πώς θα με θυμάσαι; Δεν ξέρω. Σαν δικό μου άνθρωπο, μάλλον. Αλήθεια όταν σε βλέπουν στο δρόμο ποια είναι η ερώτηση που σου κάνουν πιο συχνά; Αν το “To be or not to be” είναι πληρέστερο στην στη μετάφραση του Ρώτα ή του Χειμωνά. Θα κεράσεις τους καφέδες, τα οικονομικά μου είναι ένα δράμα. Δεν ξέρω! Θα πεις κανένα καλό λόγο για την Δανέζικη μουσική σκηνή; (Στα χρωματιστά γράμματα είναι αυτούσιες λέξεις από τους Cure – Prayers for rain, Jules Laforges - Αμλέτος & Σαίξπηρ – Άμλετ)