Ανασύνταξη

"αφού το συναίσθημα είναι πρώτο 

όποιος και λίγο νοιάζεται για των πραγμάτων τη σύνταξη 

ποτέ του δε θα σε φιλήσει ολοκληρωτικά"

e.e.cummings

Τα ομόηχα με ανάβουν, 
μου θυμίζουν εμάς
ακουγόμαστε ίδιοι, 
σημαίνουμε άλλα
αν συναντηθούμε σε φράση 
το νόημα θα εκραγεί
με προσωδία αναπάντεχη.

Δρασκελίζω της σύνταξης τον φράχτη
κι έρχομαι να σε βρω
με αυτόματη γραφή.
Μα, να'σαι πάνω σε ένα συνώνυμο
σε μια σελίδα αντιγραφής.

Δε λέω, "επανάληψις μήτηρ πάσις μαθήσεως"
μα το έπαιζες "περιπετειώδης εκ φύσεως".
Τα ρήματα ανώμαλα τα ΄θελες σταθερά,
τις εξαιρέσεις ζήταγες και τα υπερθετικά
πηδούσες τα ονόματα χωρίς σταματημό
ξεχνούσες τα ουσιαστικά για ένα κοσμητικό.
Και τώρα αποφάσισες να αφήσεις τη σαγήνη
"όχι περίτεχνη γραφή, θέλω να βρω γαλήνη";

Εγώ θέλω εσένα κι όχι από ματαιοδοξία
δεν είναι προορισμός η ομοιοκαταληξία.
Σε επιθυμώ αναπόδραστα, όχι για τη ρίμα
ακραία με ενεργοποιείς, με κάνεις ρήμα.

Μα τώρα με αφήνεις στα επιρρήματα:
ίσως, μπορεί, μετά,
άμα, όταν, ξανά,
όποτε η δική σου γραμματική
ξεμείνει από επίθετα
χρειαστεί επιβεβαίωση.

Κι όσο μιλάς σκέφτομαι πόσο είναι κρίμα
εντοιχίζεις τον εαυτό σου στο πεζό
αντι να 
ρέουμε
μαζί 
σαν
ένα 
π
ο
ί
η
μ
α
.

Πεζή

 Όλη νύχτα η σκέψη σου με είχε καταλάβει. 

Το ξημέρωμα με βρίσκει πεζή
σέρνοντας κάτω τη ζακέτα της ποίησης.

"Δε θα την είχες χωρίς εμένα" λες.

Μα δε σε έχω

και είμαι γυμνή.

Carpe DM

Αν το μόνο που έχεις 
είναι οι λέξεις
-απ' ευθείας μηνύματα
σε μηχανήματα-
άδραξε κάθε γράμμα
κάνε το να μετρά
το νόημα του σε χρυσάφι
(ο χρόνος είναι χρήμα, και δεν έχω καιρό
να σπαταλάω στο κινητό).

Άδραξε τα λόγια μου
διαπερνούν το κενό
την ψηφιακή ανυπαρξία
την ειδωλολατρική αυταξία
τη γυάλινη αυτάρκεια.
Σε κάνουν να αισθάνεσαι 
ζωντανός
αληθινός
σάρκινος.
(Βγες απ' την οθόνη, έλα κάτω απ' το δέρμα μου).

Ακόμα κι αν οδηγούν
σε παρεξηγήσεις
όταν σε θυμώνουν

και σε ξενερώνουν
είναι οι λέξεις αυτές 

οι τόσο μικροσκοπικές

μια επαφή πολύ χειροπιαστή

(ειδικά όταν περιγράφεις 

τι θα κάνεις 

όταν θα βρεθούμε μαζί).

Η Ινδιάννα μετακόμιζει

Με το φόβο ότι τα blogs θα θεωρηθούν διαδικτυακές κατοικίες, και ο αριθμός αναρτήσεων τους τεκμήριο για τη φορολογία τους ως ακίνητα. Κι επειδή είναι στενόχωρο να ζεις σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι χωρίς συγκάτοικους (τον Άμμο, τον Σαμμάνο, το Φάντασμα του Άμμου, τον Δύνη), αλλά και γείτονες σαν την Vain που μας έφερνε κουλουράκια ή τον Albert που κέρναγε νερό που καίει, λέω να μετακομίσω σε ένα μικρότερο χώρο, με περισσότερο παρόν αντί για αναμνήσεις.

Αν έρθει κάποιο γράμμα στο όνομα μου, 

η νέα μου διεύθυνση είναι πάντα κάπου είναι καλοκαίρι

Τι Ελλάδα θα εκπροσωπήσεις, μωρή Eurovision;

Χτες ειπα να κάνω παρέα στη μητέρα μου και να δω μαζί της τον τελικό για την επιλογή τραγουδιού στη Eurovision. Δεν τα κατάφερα. Στη μια ώρα έβγαζα αφρούς απ' το στομα και καπνούς από τ' αφτιά.  Κι αυτό γιατί η μητέρα μου με ενημέρωνε προκαταβολικά, πριν ακούσω κάθε τραγούδι, για τους λόγους που δεν της άρεσε. Λόγους που ειχε ακουσει σε μεσημεριανά και πρωινά ενημερωτικά προγράμματα και τους μετέφερε κατά λέξη, λες και διάβαζε Ευαγγέλιο:

-Η Απέργη μοιαζει στην Γερμανίδα που εστειλαν πέρσι στον διαγωνισμό -ε, όχι και να αντιγράφουμε τουε Γερμανούς τώρα.

-Η Ηλιάδη είναι σαν Τουρκάλα και ο διαγωνισμός ειναι να διαφημίσουμε τον ελληνικό πολιτισμό, όχι των τούρκικο.

-Οι Koza Mostra με τις φούστες και με τον γέρο, τον ρεμπέτη, είναι σκηνική παρουσία τώρα αυτή; 

Τέτοια άκουσα και άλλα. Και κάθε χρόνο φουρκίζομαι με την Eurovision, μα φέτος πια δεν άντεξα άλλο. 

Κάθονται και μαλώνουν στα μεσημεριανά για το ποια Ελλάδα εκπροσωπεί ποιος. Λες και η Ελλάδα ειναι μια. Κι αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει από σχολικά θρανία.

Είμαστε στην άκρη μιας κωλοηπείρου που μας έχει χεσμένους. Μια Μεσόγειος δρόμος απ' τον Τρίτο Κόσμο και την εμπόλεμη Ανατολή. Στα νότιαδυτικά ειμαστε Μεσόγειος, στα βοριόανατολικά Ανατολή, στα βόρεια Βαλκάνια στα αστικά κέντρα Ευρώπη. Ποια Ευρώπη; Για ποια ευρωπαϊκή ταυτότητα μιλάς;  Και για ποια ελληνική ακριβώς; 

Στην ιστορία μας έχουμε επιρροές από Πέρσες, Αραβες, Ρωμαίους, Φράγκους, Οθωμανούς, Γερμανούς, Αμερικάνους. Και ταυτόχρονα αυτοί έχουν επιρροές Ιώνων, Αχαιών, Μακεδόνων, Ελλήνων, Βυζαντινών, Γρεκών. Οι πολιτισμοί κυλάνε ο ένας μέσα στον άλλο και κανεις ποτέ δε θα βρει έναν ακραιφνή εθνικό πολιτισμό. Ακόμα και τα Δημοτικά μας τραγούδια, ακόμα κι αυτά τα παραδοσιακά μας όργανα, μπολιασμένα είναι. Αν ηταν να κρατησουμε μονο τα ελληνικά, με μια άρπα του Απολλωνα θα παίζαμε ακόμα και μια φλογέρα του Πάνα.

Αυτές λοιπόν οι ταμπέλες, της Ηλιάδη με τα κακά-Τούρκικα και του Αγάθωνα με τα καλά-ρεμπέτικα (που δεν ειναι λες τουρκικα κι αυτά ε;) είναι διαχωρισμοί γελοίοι. Αλλά όχι για γέλια, για κλάμματα.

Οι Έλληνες ειμαστε για κλαμματα. Τόσα χρόνια, τόσες επιρροές και θα έπρεπε να έχουμε την πιο πλούσια κουλτούρα. Να ειμαστε ανοιχτόμυαλοι, δημιουργικοί, καινοτόμοι. Και αντι να κοιτάξουμε να δούμε ενωτικά τις συνιστώσες μας, να βρουμε μια εθνική ταυτότητα κοσμοπολίτικη, πλούσια και μεστή, τελικά, το μόνο που κάνουμε ειναι να μαλώνουμε ποια πολιτιστική συνιστώσα θέλουμε να προβάλλουμε! Ποια θα βαφτίσουμε εθνική. Μια μόνο. Οι άλλες να κρυφτούν κάτω από ευρωπαϊκό χαλί! Ε, ντροπή. 

Τελικά ελληνικότητα (?!?) ειναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με ενα ένδοξο παρελθόν. Η τουρκοκρατία δεν αποτελει ένδοξο παρελθόν άρα τα τσιφτετέλια ειναι εκτός ελληνικότητας, παρότι τα τσιφτετέλια εκπροσωπούν την μουσική επιλογή και επομένως την κουλτούρα και νοοτροπία του 70% των Ελλήνων.
Ελληνικότητα για κάποιους είχε μόνο ο Τσαρούχης, ο Χατζιδάκης, ο Ελύτης. Ήταν πράγματι κάποτε, για μια άλλη Ελλάδα. Αλλά η ελληνικότητα ειναι κάτι δυναμικό, έχει ρίζες στο παρελθόν αλλά ανθίζει στο παρόν και θα καρπίσει στο μέλλον. Ελληνικότητα έχει κι ο Λάνθιμος με τον Αλεξίου, ο Π. Παυλίδης κι ο Θ. Παπακωνσταντίνου κι ο Κ. Μαραβέγιας. Ελληνικότητα που δεν ελίναι εσωστρεφής και τόσο αφοσιωμλενη στην ομφαλοσκ΄πηξη της ένδοξης (προ)ιστορίας της, μας ζει στο σήμερα, κοιτάει γύρω της. Κοιτά ποιοι είμαστε τώρα και πού πάμε.
Πού πάμε, γλυκό μου παιδί; Πού πάμε...

Κριστούγεννα

Τα φετινά Χριστούγεννα, είναι τα καλύτερα που έχω περάσει. Γιατί δεν έχω λεφτά! 

Όχι, δεν είμαι τρελή. Να πώς η φτώχεια μου έφερε την ευτυχία:

1. ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ: Είμαι μονογαμική και –όπως κατέληξε η κολλητή μου, μάλλον και «μονοφιλική»- οπότε βλέπω μόνο δυο –τρεις ανθρώπους που πραγματικά θέλω, και έχω ανάγκη, να δω και δεν τρέχω από καφέ σε καφέ με τον κάθε γνωστό, επειδή είναι «γιορτές» ή «έτσι κάνουν οι άνθρωποι».
2. ΓΛΥΤΩΣΑ ΤΟΝ Ψ: Αφού δεν έβγαινα με «άσχετο» κόσμο, δε χρειαζόταν «να δείχνω καλά», και γλύτωσα όλη αυτή την καταπίεση και τον ψυχαναγκασμό της επίπλαστης ευτυχίας_για_να _φαινόμαστε.  
3. ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: Δεν έχω λεφτά να αγοράσω νέα βιβλία (οπότε ελπίζω μέσα στο 2013 να διαβάσω τα 34 αδιάβαστα ή μισοδιαβασμένα βιβλία που βρήκα στη βιβλιοθήκη μου)
4. ΔΕΝ VALUE FOR MONEY: Αγοράζω παλιότερα βιβλία από βιβλιοπωλεία που βγάζουν κοψοχρονιά το στοκ τους – μόλις τελείωσα δυο αριστουργήματα, που το καθένα μου κόστισε 3,5 ευρώ και κατά πάσα πιθανότητα δε θα τα έβρισκα ποτέ αν δεν έψαχνα εκεί! 
5.  ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΝ ΔΩΡΑ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΙΣΘΩΤΟΣ: Δεν σπατάλησα τις άπειρες ώρες να διαλέγω δώρα για την οικογένεια, δώρα που κάθε χρόνο τα προσφέρουμε αγχωμένοι, αφού σπανίως κάποιος πετυχαίνει αυτό που ήθελε ο άλλος και την επόμενη μέρα τρέχουμε να τα αλλάξουμε. Απ’ την άλλη σκοπεύω να δώσω μικροδωράκια αστεία ή συμβολικά σε ανθρώπους που συμπαθώ και δεν περιμένουν δώρο από εμένα, παρά σε όσους θεωρούν «δεδομένο» να τους κάνω δώρο λόγω «γιορτών». Την αγαπάω την οικογένειά μου, αλλά δεν αντέχω άλλο αυτό το άγχος και τον πανικό για το «σωστό δώρο»! 
6.  ΤΟ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΣΗΜΟ ΤΟΥ ΝΑ ΠΙΝΕΙΣ, ΤΕΛΙΚΑ: Αφού δεν έχω λεφτά να πιω, βγαίνω με φίλους, οι άλλοι πίνουν εγώ τη βγάζω με νερό. Αποτέλεσμα: περνάω μια χαρά και δεν ξυπνάω με hang-over τα πρωινά! 
7.  ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ: Επειδή βγαίνω πια αραιά και πού, δεν ασχολούμαι με το τι άκυρα μπορεί να παίζει ο κάθε ντι-τζέι ή πόσο με τσαλαπατάνε μέσα στο μαγαζί, μου αρκεί που έχω βγει, βλέπω κόσμο και χαίρομαι σαν χωριατόπαιδο που το πήγαν στη μεγάλη πόλη για ένα βράδυ. 
8.  ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ…: Τις υπόλοιπες μέρες που μένω σπίτι μπορώ να ασχολούμαι με το αγαπημένο μου άθλημα, που είναι οι ταξινομήσεις (αφού τελείωσα με τις βιβλιοθήκες αποφάσισα ότι θέλω να ταξινομήσω τους δíσκους μου θεματικά και κατά εξώφυλλα –ε, ναι, πρώτο θα είναι το Sgt. Pepers)! 
9.  WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS: Για κάποιο λόγο αισθάνομαι ότι οι φίλοι μου με αγαπάνε περισσότερο φέτος. Τα τηλέφωνα έχουν πληθύνει, όταν βρισκόμαστε κάνουμε σα να έχουμε χρόνια να ειδωθούμε (ενώ είναι μόνο καμιά δεκαριά μέρες), γενικώς υπάρχει ένας ενθουσιασμός (ακόμα και όταν σερνόμαστε) και μέσα μου νιώθω μια τεράστια χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία, λες και μόνο φέτος κατανοώ πραγματικά το μήνυμα των ημερών. 
10. ALL I WANT FOR XMAS, IS YOU: Αλλά αυτό δε θα το πετύχαινα ούτε με όλα τα χρήματα του κόσμου, οπότε...

Χρόνια πολλά και καλά

πλούσια σε χαμόγελα, αγάπη, ζεστασιά!

Ουρανός έχει πέσει στο κεφάλι μου

χρειάζομαι μια. τώρα...

Tape stories/ On melancholy hill

 A: Sunset Side*

1. dEUS - The end of romance 

2. Joywave - Anemone 

3. Volcano choir - Island, Is 

4. KO KO – Float 

5. Heavenly beat – Desire

6. Dolphins – CSO with a drug queen 

7. Sebastien Schuller - Tears coming home

8. Mint Julep – Aviary 

9. College – A real hero (ft Electric Youth) 

10. Gorillaz – On melancholy Hill

*Οταν κορίτσι συναντάει αγόρι και εκδράμουν μαζί στην εξοχή. Οταν όλα είναι ωραία,  γιατί είναι η αρχή. Όταν η επιθυμία σου ειναι μεγαλύτερη απ' όλο το νησί. Οταν το αγόρι επιμένει να δείτε το ηλιοβασίλεμα μαζί. Κι όταν επιτέλους σκύβει να σου δώσει το φιλί. Κι αυτός ο μπουνταλάς  μετατρέπεται στον σούπερ ήρωα που περίμενες μια ζωή

Τα λερωμένα, τ΄άπλυτα

Έφερες τα ρούχα στη σακούλα
«θα τα βάλεις με τα δικά σου; χάλασε το πλυντήριο σπίτι…»
Τα έριξα μέσα στη μπανιέρα
σκούρα, ανοιχτά, λευκά, μάλλινα, βαμβακερά, όλα ανακατεμένα
δικά σου

Ξάπλωσα πάνω τους, βούτηξα στη μυρωδιά σου
με πήρε ο ύπνος χωμένη μες στα άπλυτά σου
θυμήθηκα πώς ήταν να κοιμάμαι δίπλα σου
σηκώθηκα πιασμένη και πασαλειμμένη νοσταλγία
-νερό κι απορρυπαντικό δεν είχαν καμία επιτυχία
με δύσκολο λεκέ λερώνει η ξεραμένη ευτυχία

και είναι να απορείς
πόσο αποτρόπαια ερωτική υπόθεση γίνεται η μπουγάδα
κάτι τέτοιες στιγμές

Την άλλη μέρα ήρθες να πάρεις τα πλυμένα
έσκυψες να με φιλήσεις για «ευχαριστώ»
με κοίταξες περίεργα: «μυρίζεις …μαλακτικό»
και μου έκανες μια απίστευτη αγκαλιά
(αααχ, μη χώνεις το μουσούδι σου στο λαιμό μου
τουλάχιστον όχι τόσο γλυκά…)

Σε έδιωξα και έμεινα με τα μανταλάκια κρεμασμένη στην απλώστρα
Άντε να δούμε, θα στεγνώσω απο την επιθυμία μου για 'σένα
καμιά φορά;

η αμυγδαλωμάτα

Είχε δυο μάτια καστανά
μα κάστανα δεν θύμιζαν
είχανε σχήμα εξωτικό:
γατίσια αμυγδαλωτό

Στα ρούχα της όλες οι τσέπες
είχαν τρύπες σαν ρακέτες
και μόλις έβαζε λεφτά
εξαφανίζονταν με μιάς

Και ήρθε μια Κυριακή
που ο φίλος της είχε γιορτή
Μα πώς να αγοράσει δώρο
στον χρυσό της λιμοκοντόρο;

«Μωρό μου» ειπε εκείνος τρυφερά
«δε χρειάζονται έξοδα περιττά
Φέρε μονάχα λίγα γλυκά:
Ισλί, φοντάν ή αμυγδαλωτά»

Έτσι έκανε κι εκείνη
Κι από τότε τυφλή έχει μείνει.


Τα αμυγδαλωτά την κόστισαν φθηνά
κι άρεσαν πολύ στην αδερφή του και στην μαμά.