Γη… Καλά μπήκε η χρονιά. Να περπατάω κοιτώντας βιτρίνες –και να βρίζω τους σχεδιαστές, τους διακοσμητές, όλο τον κόσμο. Να μαλώνω με τα δέντρα που μου κρύβουνε το φως. Και να νιώθω τραγικά όταν οι άνθρωποι με χαιρετούν στα μαγαζιά. «Kαλημέρα, μπορώ να βοηθήσω»; «Δεν ξέρω, μπορείς;», θέλω να τους ρωτήσω. Μπορείς να μου εξηγήσεις πώς γίνεται να μπλέκω με ανώριμους ανθρώπους στις σχέσεις μου; Πώς με δεσποτικούς στις συνεργασίες; Πώς με παρεμβατικούς στο σπίτι μου; Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ο επιμελητής μου άλλαξε την πρώτη πρόταση στο βιβλίο μου, γιατί η μάνα μου και η μάνα του πάνε μαζί εκδρομές και μιλάνε για εμάς, και γιατί αυτός αποφάσισε αύριο να φύγει για διακοπές στην Σκανδιναβία αύριο και μου το είπε σήμερα;
Φωτιά… «Ο κόσμος μπορεί να είναι πολύ άδικο μέρος μερικές φορές, αλλά θα σ΄ ανεβάζει πού και πού, δε θα σε ρίχνει πάντα, κι αν κάποιοι σε εξαπατήσουν, σε εκμεταλλευτούν και σε πληγώσουν κράτα το κεφάλι ψηλά και φόρα τα τραύματα σου με περηφάνια». Αυτά είπαν οι Yeasayer για χιλιοστή φορά σε δυο ώρες που τους ακούω κι έτσι κι εγώ συνέχισα να περιφέρω τις ένδοξές πληγές μου στην αγορά, πιτσιλώντας αίματα πάνω σε απαστράπτουσες παγιέτες, κρουκς γυαλιστερά, γούνες, δέρματα, φανταχτερά φτερά. Δεν το αντέχω, Θεέ μου δεν θα αντέξω άλλη μια τέτοια χρονιά.
Αέρας… Αν είχα λεφτά. Αν είχα λεφτά θα έφευγα κι εγώ να πάω κάπου μακριά από όλα αυτά. Κάπου που οι άνθρωποι να μην είναι σπασμένοι σε χίλια κομμάτια και κάποιος να είναι δικός μου ολόκληρος. Κάπου που οι άνθρωποι να είναι ντροπαλοί και να μην κάνουν έτσι ξεδιάντροπα μαντάρα του άλλου τη ζωή. Κάπου που θα μπορώ να γράφω με την ησυχία μου, να πίνω και να οδηγώ, να έχει ήλιο και τη μουσική που αγαπώ, κάπου που να κυκλοφορούν ψιλολιγνοι φλαμανδοί και να μπορώ να ερωτεύομαι ανενόχλητη. Χωρίς ABS, χωρίς αερόσακους. Με όλη μου την ταχύτητα. Βαρέθηκα τη γεροντίστικη οδήγηση. Βαρέθηκα τις παρατηρήσεις επειδή πηγαίνω στην αριστερή. Βαρέθηκα την ήσυχη καλη ζωή που θες να σχεδιάζεις και για τους δυο μας εσύ. Όπως σε βολεύει κι όπως θες. Χωρίς να ρωτάς. Χωρίς να μοιράζεσαι ποτέ.
Νερό… Αβεβαιότητα, που χάνεται με τι; Διαμαντένια δαχτυλίδια που υπόσχονται αιώνια πίστη; Υπογραφές, συμβόλαια, συμφωνητικά –μαλακίες, κανείς δεν έχει ηθική. Ποιος θα σε αποζημιώσει για τον πόνο που πλήρωσες, κι όχι για τα υλικά αγαθά. Κανείς δεν έχει ηθική. Οι υποσχέσεις είναι μόνο λόγια και τίποτα δε γίνεται με λόγια. Κι αν οι υποσχέσεις γίνουν και πράγματα πάλι τίποτα δεν είναι. Διαμαντένιο δαχτυλίδι –δεν το θέλω. Δεν σε πιστεύω. Δεν σε πιστεύω. Γιατί οι υποσχέσεις πρέπει να κρατάνε για πάντα. Κι εσύ δεν ξέρεις τι θα κάνεις αύριο. Αν θα είσαι εδώ ή στην Σκανδιναβία. Δεν ξέρεις τι σου γίνεται φίλε, μα την αλήθεια…
11 σχόλια:
Καλή μου, αν θες και ήλιο και φλαμανδούς- έπαιξες κι έχασες! Μάλλον θα πρέπει να διαλέξεις ένα από τα δύο!
ΥΓ. Έχω χαθεί, το ξέρω. Αλλά σε ακούω συχνά, ακόμα κι αν δεν αφηνω μηνυματα!
Καλή χρονιά μικρή Ινδιάννα κι αν όχι, καλύτερη από την προηγούμενη (να έχεις).
Πάντως ξέρεις ότι η απάντηση στις ερωτήσεις σου είναι προφανής: θέλεις κάτι πολύ συγκεκριμένο, κάτι με ιδιαίτερες προδιαγραφές, κάτι που για σένα είναι τέλειο, ενώ εκεί έξω υπάρχουν μόνο άνθρωποι.
Μόνο όταν πάψεις να ψάχνεις το αρχέτυπο που έχεις στο μυαλό σου (ή να το στριμώχνεις μέσα στην κάθε σου σχέση) θα βγάλεις (ενδεχομένως) άκρη. Αλλιώς παίζεις τον ίδιο δίσκο σε loop, αλλάζοντας μόνο εξώφυλλα.
Ο κυνικός της διαδικτυακής γειτονιάς σας, με θερμούς ασπασμούς.
Υ.Γ. Βγήκε το βιβλίο σου? Θύμισέ μου τίτλο και εκδόσεις.
vgike to vivlio sou kai den mas to les, mari? iiiii!!!!
Όσοι κάνουν τέτοια όνειρα δεν έχουν λεφτά κι όσοι έχουν λεφτά δεν κάνουν τέτοια όνειρα.
Most of all I like "Promises"
Τομ
τώρα που το λες, ένα δίκιο το έχεις - και δυο μπορώ να σου πω! Νομιζω εκει εντοπίζεται και το πρόβλημα: θέλω ΚΑΙ τον ήλιο και ΤΟΝ φλαμανδό!!! ;)
Speedgrapher darling
καλέ, εδώ τζιν αγοράζεις και θες να μην σε βαζανιζουν οι ραφές, να μην σε πιέζει, να μην το ένα και το άλλο του. Δε θα θες να μη σε βασανιζει ο άνθρωπος σου; Αυτο δεν το λέμε "ψάχνω τον τέλειο" το λέμε "ψάχνω κάποιον να μη μου βγάζει την πίστη ανάποδα, τρεις την ώρα" . Και πίστεψέ με, αυτό απέχει πολύ απο τον κύριο τέλειο!
Ο οποιος υπάρχει. Αλλα δεν τον ψάχνω, γιατι ξέρω ότι κι εγώ δεν ειμαι τέλεια- και έτσι δε θα μου "κάτσει"! ;Ρ
ΥΓ. Το βιβλιο θα βγει μάλλλον τέλη Φλεβάρη, τώρα έχει πάει για σελιδοποιηση και διαλέγουμε εξώφυλλα
Vain dear
α. δεν βγήκε το βιβλίο
β. αν βγει θα στο στείλω
γ. δεν στο ειχα πει γιατι δεν ειναι το στυλ σου, δεν ειναι από αυτα που διαβάζεις
δ. αλλά έχει ωραίο soundtrack -πάντα έλεγα ότι πρέπει να το εκδωσω μαζι με cd!
θα σου στειλω πρόσκληση για την παρουσίαση, θα γινει σε μπαρ
:)
Sot
γαμώτο, έχεις δίκιο
ειναι τοσο κρίμα που έχεις δίκιο
ειναι τόσο κριμα που ειμαστε έτσι ως είδος -εμεις οι άνθρωποι
ΥΓ. Κυκλοφορει και μια πολύ όμορφη πιο χορευτική εκτέλεση του promises -αλλά διακριτικά χορευτική- από τους Jazzanova ή Mr. Scruff -κάτι απ' τα δυο! :)
Meine lieblienge Ινδιάννα,
δεν μπορώ να είμαι σίγουρος τι σημαίνει το "να μην σε βασανίζει", αλλά υποπτεύομαι ότι ακόμα κιαν ήταν ο πιο ήπιος άνθρωπος του κόσμου, πάλι θα είχες άλλα προβλήματα (που κατά καιρούς έχουμε συζητήσει σε άλλα ποστ).
Βρε παιδί μου, απλώς λέω, δες τι είναι αυτό που σε τράβηξε στους "λάθος" ή τι σε έκανε να παραβλέψεις και έχε το νου σου. Δέχομαι το ότι "δεν βάζεις μυαλό" που λες κι εσύ, άλλα κάνε και κανένα πάθημα μάθημα (όχι γιατί σκέτο πάθημα σε ρεπετέ είναι λίγο μαζοχισμός).
Luv ya with your imperfections (cause I have more :P)
speedgrapher
κάνω το πάθημα μάθημα, οπότε μαθαινω να μη θέλω τα βασανιστηρια που εχω ηδη πάθει, αλλά βρε παιδί μου,εσεις οι άντρες έχετε μεγάλο ρεπερτόριο βασανιστηρίων!
Ο ένας ήταν τελείως μούχλας, άκουγε σκυλάδικα και μ' εσερνε στα μπουζουκια (φαντασαι μια Ινδιάννα στα ελληνάδικα ΣΥΝΕΧΕΙΑ;), ο άλλος ήταν psycho in bed και με έσερνε στα σαδομαζοχιστικά του Φακίνου (εντάξει, αφου από αυτον γλύτωσα in one piece, δε μιλάω). Άλλος έβλεπε 4 μέρες την εβδομάδα ποδόσφαιρο και τις υπολοιπες σηριαλ (ριζες στον καναπέ η Ινδιάννα), άλλος δεν συμμαζευόταν και με ειχε από μπαρ σε μπαρ να κοψομεσιάζομαι- εχω και μια ηλικία. Άλλος ζηλευε και δε με άφηνε να ξεμυτισω μονη και ο ίδιος ειχε παραλληλη σχέση για μήνες με την κοπέλα του κολλητού του! Γενικά έχω μάθει να αποφευγω τους καπνιστές, τους μανιακους με την TV και τη μπάλα, αυτους που ακουνε μουσικη που δεν αντέχω, αυτούς που δε θέλουν σεξ κι αυτούς που θέλουν βίαιο σεξ, αυτους που έχουν ροπή στο κεράτωμα κλπ, κλπ.
Όπως βλέπεις μαθαινω απ' όσα παθαίνω αλλά τελικά ο μονος τρόπος να μην σε βασανιζουν άλλοι ειναι να εισαι μονος σου! Εχετε μεγάλο ρεπερτόριο βασανιστηρίων σου λέω, δεν ειναι τυχαιο που ο Ντε Σαντ ήταν άνδρας!
ΥΓ. Η αλήθεια ειναι ότι όντως εισαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που ξέρω που δεχεσαι τον άλλο όπως ειναι. Cool...!
Είναι εντυπωσιακή αυτή η οπτική που μου δίνεις, δεδομένου ότι εγώ συνήθως βλέπω το δικό σας ρεπερτόριο βασανιστηρίων (και δεν μιλάμε για μένα - διότι εγώ γίνομαι Houdini όταν αρχίζει και μυρίζει θειάφι - αλλά το βλέπω χρόνια τώρα σε γνωστούς και φίλους).
Το τραγικό είναι ότι δεν καταφέρνουμε να συναντηθούμε στη μέση.
Πάντως έχεις αξιόλογη συλλογή: κάποια στιγμή να συγκρίνουμε άλμπουμ (γιατί οι συλλογές Paninni συμπληρώνονται πάντα). Ομολογώ τον Φακινό-πληκτο δεν τον περίμενα στο κασέ σου...
giati den einai sto style mou?
Vain
(pantws polu eyxaristo pou vgainei to vivlio sou - syghxaritiria!)
mousika tha eixe endiaferon i fasi me ton fakinoplikto
Vain
Vain
νομιζω ότι το βιβλιο ειναι πολυ "ροζ" και "απλοϊκό" για εσένα. :)
Δημοσίευση σχολίου