Μερικές αλήθειες για τις/ τους Νηπιαγωγούς (που όλοι νομιζουν ότι κάνουν μόνο "ποιηματάκια και τραγουδάκια"
-Δουλεύουμε καθημερινά 5 σχολικές ώρες στο τμήμα μας και επίσης ένα 3ωρο -κάθε μέρα!- στο σπίτι, για να προετοιμάσουμε ότι χρειαζόμαστε για τα project που προκύπτουν κάθε τρεις και δυο, ανατρέποντας το πρόγραμμα.
-Αυτές τις ώρες 5 ώρες δεν είμαστε καθισμένες σε μια έδρα να βάζουμε τα παιδιά να γράφουν γραμματάκια και να διαβάζουν προτασούλες, αλλά στο πόδι, συνεχως πάνω απο τα παιδιά, και τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνουμε ούτε τουαλέτα να πάμε!
-Αυτό γιατί αν εμείς οι Νηπιαγωγοί δε δουλέψουμε σωστά, αν δεν μάθει το παιδί να σκέπτεται, να ανακαλύπτει, να παρατηρεί τώρα, το έχει χάσει το σχολικό τρένο (ναι, το 70% της νοημοσύνη ενός ανθρώπου αναπτύσσεται ως τα 6 του χρόνια και μόνο το υπόλοιπο 30% μέχρι τα 18). Και τα παιδιά -δυστυχώς για όσους τα πήζουν στην φωτοτυπία- δε μαθαίνουν καθισμένα σε μια καρέκλα, αλλά βιωματικά- γεγονός που σημαίνει ότι τα παιχνίδια και η κίνηση στο χώρο, παράλληλα με ασκήσεις παρατήρησης και εμπλοκής του νηπίου σε επίλυση προβληματικών καταστάσεων, είναι μονόδρομος για να ανοίξει το μυαλό τους (εντάξει, μπορείς πάντα να τους το ανοίξεις και με έναν μπαλτά- και αυτός είναι άλλος ένας λόγος που οι Νηπιαγωγοί αντέχουν να δουλεύουν μονο 5 διδακτικές ώρες)
-Οι περισσότεροι γονείς έχουν 1 παιδί και δεν το αντέχουν και το παρκάρουν στο σχολείο ως τις 4, εμείς έχουμε 30 τέτοια και αυτό θεωρείται εύκολο! Σε μια τάξη με 25 παιδιά καθισμένα στα θρανία κι έναν Δάσκαλο να διδάσκει από καθέδρας όλα είναι εύκολα και απλά! Σε μια τάξη με 25 νήπια (τώρα θα τα κάνουν 30άρια τμήματα) που πρέπει να μάθουν παίζοντας ή δουλεύοντας σε ομάδες, φαντάζεστε τον θόρυβο; Το άγχος;; Σε ποια ομάδα να πρωτοπάς και ποιον να πρωτοβοηθήσεις; Πόσο αντέχουν τα νεύρα σου σε τόση ελευθερία- γιατί χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να δοκιμάσει νέα πράγματα, να πει ιδέες, να γίνει δημιουργικό και να σκεφτεί, αλλά πώς να επιβάλεις και μια στοιχειώδη πειθαρχία για να μην φτάσουν στην ασυδοσία;
-Και επίσης, όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν διάλλειμα- να πιουν καφέ, να κάνουν τσιγάρο, οι νηπιαγωγοί δεν έχουν διάλειμμα- το διάλειμμα είναι μάθημα: προσέχεις να μην χτυπήσει κάποιο- καταρχάς- κι εν συνεχεία όλη ηθική διαπαιδαγώγηση προκύπτει από εκεί- μην χτυπάς, μην δαγκώνεις, μην σκοτώνεις τα μυρμήγκια- κι άντε μετά, με τις ώρες, συζητήσεις επί συζητήσεων: «γιατί λέτε δεν είναι σωστό να χτυπάμε, τι θα έπρεπε να κάνουμε» και «τι τα χρειαζόμαστε τα μυρμήγκια». Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι, παρά μόνο με το να κακομαθαίνουν την πριγκίπισσα ή τον μάγκα που μεγαλώνουν! Μας φέρνουν αγρίμια και περιμένουν να τα κάνουμε πολίτες. Και αυτό κάνουμε…
-Στο νηπιαγωγείο έμαθες να μοιράζεσαι τα πράγματα σου, να μη φοβάσαι το αίμα όταν χτυπάς, να μη δαγκώνεις τον άλλο αλλά να του μιλάς και να ζητάς αυτό που θες, να μη λες «πάω για κατούρημα» αλλά «πάω τουαλέτα», να γραφείς γράμματα σε αυτούς που αγαπάς, να λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», να προσπαθείς να πεις ευχαριστώ για όσα θεωρείς αυτονόητα, όπως την αγκαλιά της μαμάς σου –έστω και μόνο στην γιορτή της μητέρα, να γλεντάς , να τραγουδάς, να γελάς και να βοηθάς τους άλλους –χωρίς να έχεις κάποιο κέρδος.
-Στο νηπιαγωγείο θα ακούσεις πρώτη φορά ότι τη βροχή δεν την στέλνει ο θεός, ότι τα μυρμήγκια είναι μακρινοί σου πρόγονοι και ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο πάνω σε πλάκες που κολυμπούν στην επιφάνεια της λάβας- κι όταν αυτές κουτουλάνε όπως κινούνται έχουμε σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων. Εδώ θα μάθεις να σέβεσαι το περιβάλλον, να μην καταναλώνεις 10 Α4 για να ζωγραφίσεις, αλλά να σκεφτείς και να πάρεις μόνο 1. Εδώ θα μάθεις να μην πιστεύεις κανέναν, ούτε καν τη Δασκάλα σου, και να ελέγχεις τις πληροφορίες που σου δίνουν- κι όταν θα ρωτήσεις «γιατί οι άνθρωποι δεν πέφτουν από τη γη αφού είναι στρογγυλή» η Νηπιαγωγος σου θα χαρεί που έχεις ερωτήσεις, γιατί αν δεν υπάρχουν απαντήσεις ή αν δεν σου αρέσουν αυτές οι απαντήσεις, θα ψάξεις άλλες να βρεις (άσε που κανείς δεν ξέρει ακόμα την φύση της βαρυτικης δύναμης, οπότε περιμένουμε μήπως εσύ, όταν μεγαλώσεις, βρεις όσα δεν κατάφερε να μας πει ο Νεύτωνας).
-Πληρωνόμαστε για να πιστέψουμε στα παιδιά, για να βγάλουμε το καλύτερο δυναμικό τους, για να πούμε σε γονείς, που δεν βλέπουν το ίδιο τους το παιδί, τα χαρίσματα του και τις ελλείψεις του, για να βοηθήσουμε το κάθε παιδί να νιώσει ασφαλές σε όσα καταφέρνει, για να καταφέρουν όλα ότι περισσότερο μπορούν, για να μάθουν να μοιράζονται όλα ότι ξέρουν με τους άλλους.
-Πληρωνόμαστε και ο μισθός σημαίνει ότι το κράτος σέβεται τον κόπο, το ψυχικό δόσιμο και την προσπάθεια μας! Αλλά όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου, το κράτος θεώρει λογικό να πληρώνεται περισσότερο ένας υδραυλικός παρά κάποιος που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών!
Και έρχεται, λοιπόν, η κυρία Διαμαντοπούλου, που δεν έχει δουλέψει μια ώρα στη ζωή της, που στέλνει το παιδί της σε ιδιωτικό και λέει ότι οι Νηπιαγωγοί …δουλεύουμε λίγο, να μας κόψει τον μισθό στο 70% ανεβάζοντας το ωράριο κατά… 3 διδακτικές ώρες, κάνοντας 30 τα τμήματα (σαρδελοποίηση στις τάξεις), επιβάλλοντας την αξιολόγηση (από την κάθε κομπλεξική που θα έρθει να σε αξιολογήσει αρνητικά επειδή φρικάρει που κάνεις και διδακτορικό κι αυτή έχει τελειώσει 2 έτη Ακαδημία πριν 40 χρόνια). Έρχεται η κυρία Διαμαντοπούλου να μας πει να κάνουμε περισσότερη γλώσσα και μαθηματικά, περισσότερη σχολειοποίηση της παιδείας δηλαδή, αντί να επεκτείνει την παιγνιώδη μάθηση και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και να μπορούν τα παιδιά να μαθαίνουν διασκεδάζοντας.
-Δουλεύουμε καθημερινά 5 σχολικές ώρες στο τμήμα μας και επίσης ένα 3ωρο -κάθε μέρα!- στο σπίτι, για να προετοιμάσουμε ότι χρειαζόμαστε για τα project που προκύπτουν κάθε τρεις και δυο, ανατρέποντας το πρόγραμμα.
-Αυτές τις ώρες 5 ώρες δεν είμαστε καθισμένες σε μια έδρα να βάζουμε τα παιδιά να γράφουν γραμματάκια και να διαβάζουν προτασούλες, αλλά στο πόδι, συνεχως πάνω απο τα παιδιά, και τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνουμε ούτε τουαλέτα να πάμε!
-Αυτό γιατί αν εμείς οι Νηπιαγωγοί δε δουλέψουμε σωστά, αν δεν μάθει το παιδί να σκέπτεται, να ανακαλύπτει, να παρατηρεί τώρα, το έχει χάσει το σχολικό τρένο (ναι, το 70% της νοημοσύνη ενός ανθρώπου αναπτύσσεται ως τα 6 του χρόνια και μόνο το υπόλοιπο 30% μέχρι τα 18). Και τα παιδιά -δυστυχώς για όσους τα πήζουν στην φωτοτυπία- δε μαθαίνουν καθισμένα σε μια καρέκλα, αλλά βιωματικά- γεγονός που σημαίνει ότι τα παιχνίδια και η κίνηση στο χώρο, παράλληλα με ασκήσεις παρατήρησης και εμπλοκής του νηπίου σε επίλυση προβληματικών καταστάσεων, είναι μονόδρομος για να ανοίξει το μυαλό τους (εντάξει, μπορείς πάντα να τους το ανοίξεις και με έναν μπαλτά- και αυτός είναι άλλος ένας λόγος που οι Νηπιαγωγοί αντέχουν να δουλεύουν μονο 5 διδακτικές ώρες)
-Οι περισσότεροι γονείς έχουν 1 παιδί και δεν το αντέχουν και το παρκάρουν στο σχολείο ως τις 4, εμείς έχουμε 30 τέτοια και αυτό θεωρείται εύκολο! Σε μια τάξη με 25 παιδιά καθισμένα στα θρανία κι έναν Δάσκαλο να διδάσκει από καθέδρας όλα είναι εύκολα και απλά! Σε μια τάξη με 25 νήπια (τώρα θα τα κάνουν 30άρια τμήματα) που πρέπει να μάθουν παίζοντας ή δουλεύοντας σε ομάδες, φαντάζεστε τον θόρυβο; Το άγχος;; Σε ποια ομάδα να πρωτοπάς και ποιον να πρωτοβοηθήσεις; Πόσο αντέχουν τα νεύρα σου σε τόση ελευθερία- γιατί χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να δοκιμάσει νέα πράγματα, να πει ιδέες, να γίνει δημιουργικό και να σκεφτεί, αλλά πώς να επιβάλεις και μια στοιχειώδη πειθαρχία για να μην φτάσουν στην ασυδοσία;
-Και επίσης, όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν διάλλειμα- να πιουν καφέ, να κάνουν τσιγάρο, οι νηπιαγωγοί δεν έχουν διάλειμμα- το διάλειμμα είναι μάθημα: προσέχεις να μην χτυπήσει κάποιο- καταρχάς- κι εν συνεχεία όλη ηθική διαπαιδαγώγηση προκύπτει από εκεί- μην χτυπάς, μην δαγκώνεις, μην σκοτώνεις τα μυρμήγκια- κι άντε μετά, με τις ώρες, συζητήσεις επί συζητήσεων: «γιατί λέτε δεν είναι σωστό να χτυπάμε, τι θα έπρεπε να κάνουμε» και «τι τα χρειαζόμαστε τα μυρμήγκια». Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι, παρά μόνο με το να κακομαθαίνουν την πριγκίπισσα ή τον μάγκα που μεγαλώνουν! Μας φέρνουν αγρίμια και περιμένουν να τα κάνουμε πολίτες. Και αυτό κάνουμε…
-Στο νηπιαγωγείο έμαθες να μοιράζεσαι τα πράγματα σου, να μη φοβάσαι το αίμα όταν χτυπάς, να μη δαγκώνεις τον άλλο αλλά να του μιλάς και να ζητάς αυτό που θες, να μη λες «πάω για κατούρημα» αλλά «πάω τουαλέτα», να γραφείς γράμματα σε αυτούς που αγαπάς, να λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ», να προσπαθείς να πεις ευχαριστώ για όσα θεωρείς αυτονόητα, όπως την αγκαλιά της μαμάς σου –έστω και μόνο στην γιορτή της μητέρα, να γλεντάς , να τραγουδάς, να γελάς και να βοηθάς τους άλλους –χωρίς να έχεις κάποιο κέρδος.
-Στο νηπιαγωγείο θα ακούσεις πρώτη φορά ότι τη βροχή δεν την στέλνει ο θεός, ότι τα μυρμήγκια είναι μακρινοί σου πρόγονοι και ότι το σπίτι σου είναι χτισμένο πάνω σε πλάκες που κολυμπούν στην επιφάνεια της λάβας- κι όταν αυτές κουτουλάνε όπως κινούνται έχουμε σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων. Εδώ θα μάθεις να σέβεσαι το περιβάλλον, να μην καταναλώνεις 10 Α4 για να ζωγραφίσεις, αλλά να σκεφτείς και να πάρεις μόνο 1. Εδώ θα μάθεις να μην πιστεύεις κανέναν, ούτε καν τη Δασκάλα σου, και να ελέγχεις τις πληροφορίες που σου δίνουν- κι όταν θα ρωτήσεις «γιατί οι άνθρωποι δεν πέφτουν από τη γη αφού είναι στρογγυλή» η Νηπιαγωγος σου θα χαρεί που έχεις ερωτήσεις, γιατί αν δεν υπάρχουν απαντήσεις ή αν δεν σου αρέσουν αυτές οι απαντήσεις, θα ψάξεις άλλες να βρεις (άσε που κανείς δεν ξέρει ακόμα την φύση της βαρυτικης δύναμης, οπότε περιμένουμε μήπως εσύ, όταν μεγαλώσεις, βρεις όσα δεν κατάφερε να μας πει ο Νεύτωνας).
-Πληρωνόμαστε για να πιστέψουμε στα παιδιά, για να βγάλουμε το καλύτερο δυναμικό τους, για να πούμε σε γονείς, που δεν βλέπουν το ίδιο τους το παιδί, τα χαρίσματα του και τις ελλείψεις του, για να βοηθήσουμε το κάθε παιδί να νιώσει ασφαλές σε όσα καταφέρνει, για να καταφέρουν όλα ότι περισσότερο μπορούν, για να μάθουν να μοιράζονται όλα ότι ξέρουν με τους άλλους.
-Πληρωνόμαστε και ο μισθός σημαίνει ότι το κράτος σέβεται τον κόπο, το ψυχικό δόσιμο και την προσπάθεια μας! Αλλά όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου, το κράτος θεώρει λογικό να πληρώνεται περισσότερο ένας υδραυλικός παρά κάποιος που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών!
Και έρχεται, λοιπόν, η κυρία Διαμαντοπούλου, που δεν έχει δουλέψει μια ώρα στη ζωή της, που στέλνει το παιδί της σε ιδιωτικό και λέει ότι οι Νηπιαγωγοί …δουλεύουμε λίγο, να μας κόψει τον μισθό στο 70% ανεβάζοντας το ωράριο κατά… 3 διδακτικές ώρες, κάνοντας 30 τα τμήματα (σαρδελοποίηση στις τάξεις), επιβάλλοντας την αξιολόγηση (από την κάθε κομπλεξική που θα έρθει να σε αξιολογήσει αρνητικά επειδή φρικάρει που κάνεις και διδακτορικό κι αυτή έχει τελειώσει 2 έτη Ακαδημία πριν 40 χρόνια). Έρχεται η κυρία Διαμαντοπούλου να μας πει να κάνουμε περισσότερη γλώσσα και μαθηματικά, περισσότερη σχολειοποίηση της παιδείας δηλαδή, αντί να επεκτείνει την παιγνιώδη μάθηση και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και να μπορούν τα παιδιά να μαθαίνουν διασκεδάζοντας.
Και , τι τραγικό. Κανείς δεν απεργεί!!!
Αν αυτά δεν είναι αιτήματα, τι περιμένουμε ακριβώς για να απεργήσουμε, κύριοι συνδικαλιστές και κυρίες συνάδελφοι ε;
Αν αυτά δεν είναι αιτήματα, τι περιμένουμε ακριβώς για να απεργήσουμε, κύριοι συνδικαλιστές και κυρίες συνάδελφοι ε;
