Θα μου λείψεις -αλλά αυτό μιλάει για εμένα κι όχι για εσένα.
Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά – αλλά δεν έχει νόημα, αφού δεν είσαι πια εδώ για να τα ακούσεις.
Σε βλέπω σαν τώρα, να λες «είναι οι Polyphonic Spree –με double e»! και «είναι το Today is the day –στην E.P version» (βλέπεις, γνωριστήκαμε την εποχή που δεν υπήρχε το tag music στα κινητά και, για να μάθεις τι παίζει ο DJ, έπρεπε να ρωτήσεις τον DJ) !
Σε βλέπω ξανά, σε ένα άδειο ΡΟΡ –θα ΄χε, δε θα΄χε ανοίξει δυο μήνες: εσύ, Χριστοφορος, Λιλίκα, εγώ και Δημήτρης κι εκείνο το αγόρι με την μπλούζα YLT παραδίπλα να στέκεται μόνο. Απ’ τα ηχεία το if you need someone κι όλοι να νιώθουμε ότι εδώ είναι το μόνο μέρος στη γη που θέλουμε να είμαστε. Εδώ. Και έτσι!
Θα σε θυμάμαι πάντα να ανεβαίνεις τη σκάλα, για το πατάρι που φύλαγες τους δίσκους στο μαγαζί. Ένα δωμάτιο γεμάτο δίσκους κι εσύ, σαν αλχημιστής, να ψάχνεις κάθε βράδυ τη σωστή δοσολογία θορύβου και μελωδίας για το ελιξίριο της ευτυχίας. Το είχες φτιάξει, είναι η αλήθεια! Αλλά πήρες το μυστικό μαζί σου.
Και, τώρα, οι Δευτέρες μένουν καθημερινές, αφού δεν είσαι εσύ στα πικ-απ να τις κάνεις γιορτές. Και μόνο με παρηγορεί, που θα βρεις και τον Μίλτο εκεί. Και την Χαρούλα μας. Κι εσείς οι τρεις μαζί, oh, you know how to throw a party!
- Ελπίζω να έχεις ειδοποιήσει τον Άγιο Πέτρο να έχει σκληρή πόρτα τις Παρασκευές στον Παράδεισο, γιατί με τις μουσικές σου θα γίνεται της …Κολάσεως, εκεί πάνω! Φωνάζω, καθώς σε βλέπω να απομακρύνεσαι.
Μια μικρή μαύρη γραμμούλα ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και των ανοιξιάτικων χρωμάτων.
Σηκώνεις το χέρι καθώς ξεμακραίνεις. Σα να λες «το άκουσα» και «αντίο» κι «ευχαριστώ για το tip» .
Δε γυρνάς πίσω. Πώς αλλιώς αφού, σίγουρα θα τραγούδαγες, καθώς βάδιζες…
Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά – αλλά δεν έχει νόημα, αφού δεν είσαι πια εδώ για να τα ακούσεις.
Σε βλέπω σαν τώρα, να λες «είναι οι Polyphonic Spree –με double e»! και «είναι το Today is the day –στην E.P version» (βλέπεις, γνωριστήκαμε την εποχή που δεν υπήρχε το tag music στα κινητά και, για να μάθεις τι παίζει ο DJ, έπρεπε να ρωτήσεις τον DJ) !
Σε βλέπω ξανά, σε ένα άδειο ΡΟΡ –θα ΄χε, δε θα΄χε ανοίξει δυο μήνες: εσύ, Χριστοφορος, Λιλίκα, εγώ και Δημήτρης κι εκείνο το αγόρι με την μπλούζα YLT παραδίπλα να στέκεται μόνο. Απ’ τα ηχεία το if you need someone κι όλοι να νιώθουμε ότι εδώ είναι το μόνο μέρος στη γη που θέλουμε να είμαστε. Εδώ. Και έτσι!
Θα σε θυμάμαι πάντα να ανεβαίνεις τη σκάλα, για το πατάρι που φύλαγες τους δίσκους στο μαγαζί. Ένα δωμάτιο γεμάτο δίσκους κι εσύ, σαν αλχημιστής, να ψάχνεις κάθε βράδυ τη σωστή δοσολογία θορύβου και μελωδίας για το ελιξίριο της ευτυχίας. Το είχες φτιάξει, είναι η αλήθεια! Αλλά πήρες το μυστικό μαζί σου.
Και, τώρα, οι Δευτέρες μένουν καθημερινές, αφού δεν είσαι εσύ στα πικ-απ να τις κάνεις γιορτές. Και μόνο με παρηγορεί, που θα βρεις και τον Μίλτο εκεί. Και την Χαρούλα μας. Κι εσείς οι τρεις μαζί, oh, you know how to throw a party!
- Ελπίζω να έχεις ειδοποιήσει τον Άγιο Πέτρο να έχει σκληρή πόρτα τις Παρασκευές στον Παράδεισο, γιατί με τις μουσικές σου θα γίνεται της …Κολάσεως, εκεί πάνω! Φωνάζω, καθώς σε βλέπω να απομακρύνεσαι.
Μια μικρή μαύρη γραμμούλα ανάμεσα σε τόσες διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και των ανοιξιάτικων χρωμάτων.
Σηκώνεις το χέρι καθώς ξεμακραίνεις. Σα να λες «το άκουσα» και «αντίο» κι «ευχαριστώ για το tip» .
Δε γυρνάς πίσω. Πώς αλλιώς αφού, σίγουρα θα τραγούδαγες, καθώς βάδιζες…
...and if they follow you
don’ t look back
like Dylan in the movies...
don’ t look back
like Dylan in the movies...
ΥΓ. Όλα τα τραγούδια ειναι επιλογές από όσα έπαιζε ο Νίκος, τον πρώτο καιρό στο ΡΟΡ
2 σχόλια:
Πολλοί είναι αυτοί που φεύγουν τελευταία. Βιάζονται άραγε να φύγουν ή να ξεφύγουν;
ποιητικά- αν το δεις- ήταν πολύ τρυφερό που ο Παπάζογλου έφυγε τόσο κοντά με τον Ρασούλη- λες και το ειχαν σχεδιάσει να ειναι κι εκει μαζι...
αν το σκεφτείς λογικά, αυτοί καλά είναι τώρα! Αλί σ' εμάς που μένουμε πίσω. Αλλά, ως γνωστόν, heart cooks brain, κι είναι δύσκολο να αποδεχτεις ότι κάθε μέρα χάνεις ανθρώπους που αγαπάς, θαυμάζεις, εκτιμάς και πρέπει να συνεχισεις να ζεις με αυτό το κενό που αφήνουν, και δεν γεμίζει αλλιώς.
και, δεν είναι ειρωνικό, ότι πάντα φευγουν αυτοί που έχεις περισσότερο ανάγκη και όχι αυτοί που σου έχουν κάνει κακό ή σε έχουν πληγώσει; :(
Δημοσίευση σχολίου