Γη… Μια 50άρα θείτσα δοκιμάζει μπότες για εφήβους που ζουν στην Δανία. «Πώς τις βλέπετε;» ρωτάει την πωλήτρια καθώς καμαρώνει το είδωλο της στον καθρέφτη –που όπως σε όλα τα μαγαζιά είναι παραμορφωτικός: ψηλώνει και αδυνατίζει. «Πάρα πολύ ωραίες πάνω σας» απαντά εκείνη, παρότι μέσα τους η θείτσα είναι σαν παπουτσωμένος γάτος! «Είναι σαν βάρκες στο πόδι σας» θέλω να της πω «και μεταξύ μας, μήπως στην ηλικία και στα κιλά σας να μη φοράτε γούνινες μπότες γιατί σας κάνουν να θυμίζετε αρκούδα»; Όχι, όχι, δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Απλά δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά!
Αέρας… «Σου αρέσει η δουλειά σου;» θέλω να ρωτήσω τον υπάλληλο που είναι αρκετά ωραίος για μοντέλο, αλλά πολύ χαμηλών τόνων για να περπατήσει στην πασαρέλα. «Τι να του αρέσει η δουλειά του, μας δουλεύεις;» μου λέει ο Ηλίας βγαίνοντας από το δοκιμαστήριο, «νομίζεις ότι ο Μηνάς δουλεύει εδώ για τον επιούσιον; Η οικογένεια του δεν ξέρει τι έχει! Απλά του αρέσει η μόδα, η επαφή με το αντικείμενο- τα ρούχα». Α, ώστε εδώ δουλεύουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη, ναι, βέβαια λογικό. Μπορώ να τσιρίξω τώρα;;;
«Α Ηλια, να σε ενημερώσω ότι την άλλη εβδομάδα έχουμε τριήμερο bazaar , 40% σε όλα» του λέει χαμηλόφωνα και σχεδον συνομωτικά ο υπάλληλος που δουλεύει για την πλάκα του.
«Θες να δεις κάτι να πούμε του Μηνά να μας το κρατήσει να το πάρεις με την έκπτωση;» με ρωτά ο Ηλίας. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, σε ποιον Γαλαξία ζεις; Τι παίρνεις και δε μας δίνεις;
«Ναι, τώρα που το λες, είδα ένα φουστάνι Burberry, έκανε 2.884 ευρώ- αλλά νομίζω ότι και με 90% έκπτωση δε θα μπορούσα να το πάρω»!
Φωτιά...
«Και να σε ρωτήσω κάτι; Αυτό το τζιν είναι σκισμένο κι έχει πάνω χυμένη μπογιά και κάνει 479 ευρώ, κι αυτό που δείχνει καινούριο κάνει 220; Είναι λογικό;;
«Ε, φυσικά, όσο πιο ταλαιπωρημένο είναι ένα ρούχο, τόσο περισσότερο κοστίζει η παραγωγή του».
Α, πεσ’ το βρε άνθρωπε! Πες μου ότι οι πλούσιοι αγοράζουν αυτό που δε μπορούν να έχουν. Την αληθινή ζωή! Πες μου ότι αγοράζουν τον ιδρώτα του εργάτη, πες μου ότι φοράνε σκισμένα τζιν για να δείξουν ότι ξέρουν τι σημαίνει να βάφεις όλη μέρα ή να ανακατεύεις ασβέστες και να σκίζεις τα τζιν σου σε καρφιά στα γιαπιά. Αχ, μόνο που αν τους βάλεις να πιάσουν στ’ αλήθεια ένα ρολό και να βάψουν θα ανοιγοκλείνουν τα μάτια σαν γουρουνάκια που κάποιοι παλαβοί τους ζητησαν να κοπιάρουν την Μόνα Λίζα. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, θες να ρίξω λίγη βαφή μαλλιών στο παλιό σου τζιν να στο κάνω εγώ …καινούριο;
Νερό...
«Μωρό μου, επειδή εσύ δε ντύνεσαι έτσι και δε μπορείς να εκτιμήσεις ένα καλοραμμένο ρούχο, δε σημαίνει ότι είναι όλα αηδίες»! Όχι Ηλία μου, απλά να σου θυμίσω εκείνο το McQ κοντομάνικο που πλήρωσες 180 ευρώ και δεν έστρωσε ποτέ η καλοραμμένη ΣΤΡΑΒΗ ραφή του;;; Δε θα μιλήσω, υπάρχουν στιγμές που η μεγαλύτερη εξυπνάδα είναι να κάνεις τον μικρόνου
«Ξέρεις το έχω σκεφτεί, ο Γαβαλάς ντύνεται έτσι εκκεντρικά γιατί τι άλλο να κάνει; Εννοώ από παιδάκι ντυνόταν με όλα αυτά τα υπέροχα ρούχα, αυτός ο άνθρωπος δεν πάει ποτέ να ψωνίσει και μονό από τους δειγματισμούς που κάνει μπορεί να βρει ό,τι θέλει, πώς να μη βαρεθεί και να κυκλοφορεί με κιλτ και τιγρέ σορτς μετά;
Πίνω τον φραπέ μου (που αγοράσαμε από το μοναδικό ίσως καφέ που σερβίρει ακόμα φραπέ στο Κολωνάκι του εσπρέσο και του καπουτσίνο). Τον κοιτάω. Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που έχει τζιπ και που έχει κολλητό τον Γαβαλά. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που οι άνθρωποι γυρω του απολυονται απο τις δουλειές τους, μένουν άνεργοι, άστεγοι, ανασφάλιστοι κι όλα τα α- στερητικά κι αυτος σκέφτεται το δράμα του Γαβαλά. Αχ Ηλια μου, σ' αγαπάω και μη στενοχωριέσαι, θα στειλω εγώ λεφτά στη WWF και απ' τουε δυο μας, εσυ στηριξε τα Burburry μην φαλιρισουν με την οικονονική κρίση!
«Πάμε μετά να πάρω κι εγώ εκείνο το παλτό που είδα στα ZARA ;» του λέω.
«Ναι αμέ. Πόσο έκανε είπες»!
«79.99 ευρώ»
«Αποκλειεται! 799 θα ήταν και δεν το πρόσεξες μωρό μου»
Κι όμως ναι, υπαρχουν άνθρωποι που αγοράζουν παλτά στην τιμη που εσυ αγοράζεις ένα ζευγάρι κάλτσες απο κασμιρι αγάπη μου. Ηλια μου, αχ Ηλια μου...
Αέρας… «Σου αρέσει η δουλειά σου;» θέλω να ρωτήσω τον υπάλληλο που είναι αρκετά ωραίος για μοντέλο, αλλά πολύ χαμηλών τόνων για να περπατήσει στην πασαρέλα. «Τι να του αρέσει η δουλειά του, μας δουλεύεις;» μου λέει ο Ηλίας βγαίνοντας από το δοκιμαστήριο, «νομίζεις ότι ο Μηνάς δουλεύει εδώ για τον επιούσιον; Η οικογένεια του δεν ξέρει τι έχει! Απλά του αρέσει η μόδα, η επαφή με το αντικείμενο- τα ρούχα». Α, ώστε εδώ δουλεύουν μόνο όσοι δεν έχουν ανάγκη, ναι, βέβαια λογικό. Μπορώ να τσιρίξω τώρα;;;
«Α Ηλια, να σε ενημερώσω ότι την άλλη εβδομάδα έχουμε τριήμερο bazaar , 40% σε όλα» του λέει χαμηλόφωνα και σχεδον συνομωτικά ο υπάλληλος που δουλεύει για την πλάκα του.
«Θες να δεις κάτι να πούμε του Μηνά να μας το κρατήσει να το πάρεις με την έκπτωση;» με ρωτά ο Ηλίας. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, σε ποιον Γαλαξία ζεις; Τι παίρνεις και δε μας δίνεις;
«Ναι, τώρα που το λες, είδα ένα φουστάνι Burberry, έκανε 2.884 ευρώ- αλλά νομίζω ότι και με 90% έκπτωση δε θα μπορούσα να το πάρω»!
Φωτιά...
«Και να σε ρωτήσω κάτι; Αυτό το τζιν είναι σκισμένο κι έχει πάνω χυμένη μπογιά και κάνει 479 ευρώ, κι αυτό που δείχνει καινούριο κάνει 220; Είναι λογικό;;
«Ε, φυσικά, όσο πιο ταλαιπωρημένο είναι ένα ρούχο, τόσο περισσότερο κοστίζει η παραγωγή του».
Α, πεσ’ το βρε άνθρωπε! Πες μου ότι οι πλούσιοι αγοράζουν αυτό που δε μπορούν να έχουν. Την αληθινή ζωή! Πες μου ότι αγοράζουν τον ιδρώτα του εργάτη, πες μου ότι φοράνε σκισμένα τζιν για να δείξουν ότι ξέρουν τι σημαίνει να βάφεις όλη μέρα ή να ανακατεύεις ασβέστες και να σκίζεις τα τζιν σου σε καρφιά στα γιαπιά. Αχ, μόνο που αν τους βάλεις να πιάσουν στ’ αλήθεια ένα ρολό και να βάψουν θα ανοιγοκλείνουν τα μάτια σαν γουρουνάκια που κάποιοι παλαβοί τους ζητησαν να κοπιάρουν την Μόνα Λίζα. Αχ, Ηλία μου, Ηλία μου, θες να ρίξω λίγη βαφή μαλλιών στο παλιό σου τζιν να στο κάνω εγώ …καινούριο;
Νερό...
«Μωρό μου, επειδή εσύ δε ντύνεσαι έτσι και δε μπορείς να εκτιμήσεις ένα καλοραμμένο ρούχο, δε σημαίνει ότι είναι όλα αηδίες»! Όχι Ηλία μου, απλά να σου θυμίσω εκείνο το McQ κοντομάνικο που πλήρωσες 180 ευρώ και δεν έστρωσε ποτέ η καλοραμμένη ΣΤΡΑΒΗ ραφή του;;; Δε θα μιλήσω, υπάρχουν στιγμές που η μεγαλύτερη εξυπνάδα είναι να κάνεις τον μικρόνου
«Ξέρεις το έχω σκεφτεί, ο Γαβαλάς ντύνεται έτσι εκκεντρικά γιατί τι άλλο να κάνει; Εννοώ από παιδάκι ντυνόταν με όλα αυτά τα υπέροχα ρούχα, αυτός ο άνθρωπος δεν πάει ποτέ να ψωνίσει και μονό από τους δειγματισμούς που κάνει μπορεί να βρει ό,τι θέλει, πώς να μη βαρεθεί και να κυκλοφορεί με κιλτ και τιγρέ σορτς μετά;
Πίνω τον φραπέ μου (που αγοράσαμε από το μοναδικό ίσως καφέ που σερβίρει ακόμα φραπέ στο Κολωνάκι του εσπρέσο και του καπουτσίνο). Τον κοιτάω. Το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που έχει τζιπ και που έχει κολλητό τον Γαβαλά. Ούτε καν μπορώ να του κακιώσω που οι άνθρωποι γυρω του απολυονται απο τις δουλειές τους, μένουν άνεργοι, άστεγοι, ανασφάλιστοι κι όλα τα α- στερητικά κι αυτος σκέφτεται το δράμα του Γαβαλά. Αχ Ηλια μου, σ' αγαπάω και μη στενοχωριέσαι, θα στειλω εγώ λεφτά στη WWF και απ' τουε δυο μας, εσυ στηριξε τα Burburry μην φαλιρισουν με την οικονονική κρίση!
«Πάμε μετά να πάρω κι εγώ εκείνο το παλτό που είδα στα ZARA ;» του λέω.
«Ναι αμέ. Πόσο έκανε είπες»!
«79.99 ευρώ»
«Αποκλειεται! 799 θα ήταν και δεν το πρόσεξες μωρό μου»
Κι όμως ναι, υπαρχουν άνθρωποι που αγοράζουν παλτά στην τιμη που εσυ αγοράζεις ένα ζευγάρι κάλτσες απο κασμιρι αγάπη μου. Ηλια μου, αχ Ηλια μου...
*(Ο Ηλιας ειναι το αγόρι βορείων προαστίων της κομμώτριας εκ Μπουρναζίου Λίτσας, στο Litsa.com -τη σειρά με το super indie- pop soundtrack που προβάλλεται κάθε Τετάρτη στις 22.00 στην ελληνική TV)
