Αιώνια ζωή -για βρικολακες και μη

Νερό… Τι ακριβώς συμβαίνει με τα βαμπίρ; Πριν 15 χρόνια είχαμε το Interview with a vampire και τον Dracula του Coppola, τώρα έχουμε τα Twilight –sequel κι άλλο sequel, δεν πεθαίνουν τα σιχαμένα, τα κάνεις όσες συνέχειες θες! Και δε μας έφτανε η Αμερική, ’γίναν παγκόσμια μόδα, από τη Σουηδία με το «Ασε το κακό να μπει» μέχρι την Κορέα -στη «Δίψα» του Τσαν- Γουκ Παρκ. Και, φυσικά, σειρά πήρε και η TV. Από την Buffy -προ δεκαετίας σχεδόν- μέχρι το πρόσφατο True blood, τα συναφή σήριαλ εκμεταλλεύονται τον μύθο των βρικολάκων που ενσαρκώνει το αιώνιο όνειρο: για πάντα νέοι και ωραίοι- χωρίς να επενδύουν περιουσίες σε πλαστικούς και είδη κοσμετολογίας-, με εσωτερικό βάθος και σταθερά συναισθήματα –κόντρα στην επιφανειακότητα της σύγχρονης εποχής- και χωρίς άγχος για δίαιτα, μαγείρεμα, δουλειά και άλλα προβλήματα της καθημερινότητας. Προσωπικά, βέβαια, ως γνωστός αρνητικός τύπος, όταν σκέφτομαι βρικόλακα δεν φαντασιώνομαι αψεγάδιαστους νεαρούς με εφηβικές ανησυχίες. Βλέπω ακαριαία στο μυαλό μου τον Νοσφεράτου του Μουρνάου και νιώθω όλο τον υπαρξιακό εφιάλτη του ήρωα αλλά και το αδιέξοδο των γύρω του- από τη μια η πανούκλα, από την άλλη αυτός –που δεν μπορείς και να τον σκοτώσεις αφού είναι πεθαμένος! Μπρρρ, ανατρίχιασα! Μακριά από εδώ συμφοριασμένε!

Αέρας… Στην πραγματική ζωή, αν θες να ζήσεις για πάντα το κάνεις μεταφορικά: δημιουργείς ένα αριστούργημα που μένει πίσω σου και ζεις μέσα από αυτό. Αν, πάλι, θες κάτι πιο χειροπιαστό, η κρυογονική κάνει θαύματα σε έμβρυα. Αλλά ακόμα δεν έχει βρει τον τρόπο να καταψύξει και να διατηρησει, νέους και ωραίους, ζωντανούς ενηλίκους (μια χαρά μπορεί να τους ψύξει, στην απόψυξη έχουν κολλήσει- όχι, τα μικροκύματα μάλλον δε εξυπηρετούν)! Άσε που με την κρυογονική, το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να ζήσεις όσα χρόνια σου απομένουν μετά την απόψυξη.
Αυτό δεν βόλευε καθόλου τον Aubrey de Grey, που γνώρισε την σύζυγό του πριν 25 χρόνια, όταν αυτός ήταν 22 κι αυτή 41. Πλέον, αυτός είναι 46 κι αυτή 65 και όπως καταλαβαίνεται νιώθει έντονα το άγχος του οριστικού αποχωρισμού αφού σε 2-3 δεκαετίες η αγάπη του θα εγκαταλείψει αυτόν και τον μάταιο τούτο κόσμο.

Φωτιά… ο Aubrey de Grey , λοιπόν, ξεκινά να βρει το κλειδί για την είσοδο στην αιώνια ζωή. Βάζει σε κορνίζα το πτυχίο Η/Υ και πετάει στα σκουπίδια εργασίες 10 ετών στο πεδίο της Τεχνητής Νοημοσύνης. Διαβάζει του σκοτωμού βιολογία, χτυπάει Διδακτορικό στην γενετική και καταλήγει ότι οι ζημίες στα μιτοχόνδρια των κυτάρρων, είναι από τους πιο βασικούς λόγους που γερνάμε. Συνεχίζει τις μελέτες του στην βιο-γεροντολογία και φτάνει σήμερα να διατυπώσει 7 σημεία στο κύτταρο, που αν καταφέρουν να ελεγχθούν από την επιστήμη, τότε το φώς και το λευκό δωμάτιο που σε καλεί καθώς πεθαίνεις, δε θα το επισκεφτείς. Γιατί, απλώς, δεν πρόκειται να πεθάνεις. Ποτέ! Θα ζήσεις όσες χιλιάδες χρόνια θες. Για πάντα!

Γη… Το επιστημονικό περιοδικό του ΜΙΤ Technology Review έχει επικηρύξει τις ιδέες του Aubrey de Grey για $20.000 : τα κερδίζει όποιος καταφέρει να αποδείξει ότι ο τύπος λέει θεωρητικά μπουρμπούτσαλα και προσπαθεί να πάρει επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων με τσαρλατανισμούς. Κανείς όμως δεν πήρε το έπαθλο! Ο de Grey συνεχίζει να πετάει ψηλά και να ονειρεύεται ότι σε 10 χρόνια θα μπορεί να υποσχεθεί ρεαλιστικά την αιώνια ζωή- προφανώς κρατώντας και την τότε 75χρονη σύζυγό του, για πάντα δίπλα του. Θα το ομολογήσω: έχω συγκινηθεί με αυτόν τον άγγλο χίππη που έκανε τον έρωτα κινητήρια δύναμη για να φτιάξει μια εξωφρενική και συνάμα αληθοφανή θεωρία. Προσωπικά δε θέλω να ζήσω 1000 χρόνια, αλλά νομίζω ότι τα 100 θα ήταν καλά - μόνο μην το πείτε στον κύριο Παπακωνσταντίνου, γιατί θα μας ανεβάσει το όριο σύνταξης στα 95!

ΥΓ. Αν θέλετε να βρείτε πόσο θα ζήσετε, πάντως, χωρίς τη βοήθεια του κυρίου deGrey, πατήστε εδώ!

Άντρες. Πεταμένα λεφτά...

Νερό… Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι ανύπαντρη και πρακτικώς μόνη (θεωρητικά υπάρχει κάποιος εκεί έξω για εμένα, αλλά είναι σε ασφαλή απόσταση από την Αττική ώστε να μην ξέρω τι κάνει πίσω από την πλάτη μου -και αυτό βοηθάει να συντηρώ μια ψευδαίσθηση ότι "είμαστε καλά"). Μου πήρε πολλά χρόνια, πολλούς φίλους και πολλές ατάκες τους, για να συνειδητοποιήσω την τύχη του να είσαι μακριά κι αλάργα, από όσους αγαπάς:

«δεν ξέρω τι θα γίνει, καλά τα πάμε αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να ζήσω μια ζωή έτσι- χωρίς πάθος, χωρίς έρωτα. Εντάξει, υπάρχει αγάπη, αλλά και η μάνα μου με αγαπούσε, δεν την παντρεύτηκα!»

«απίστευτο πράγμα η συγκατοίκηση, τα διαλύει όλα, χάνεις ένα σωρό πράγματα- εντάξει, κερδίζεις άλλα, αλλά χάνεις και πολλά- ρε συ το πιστεύεις, δεν έχω εγώ σεξουαλική επιθυμία που σε άλλες εποχές…, θυμάσαι φαντάζομαι!»

«Πάει μια ώρα περίπου που ένα κουνούπι με παιδεύει αλλά το αγνοώ, η θερμοκρασία αυτή την ώρα είναι σχεδόν 30 και η ιδέα να γυρίσω στην προστασία του εσωτερικού μου φαίνεται χειρότερη απ τα σπυράκια και τη φαγούρα τους. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να γεμίσω αυτές της γαμημένες ώρες της σαββατιάτικης νύχτας..»

«κάθε πρωί από τις 6 πάμε για τρέξιμο με τα παιδιά του συλλόγου, μετά πάω κατευθείαν δουλειά και ως το βράδυ έχω τα ιδιαίτερα- τι να κουράζομαι ρε, όλοι στο σύλλογο λέμε μήπως να τρέχουμε και το βράδυ -αν μπορούσαμε να μη γυρνάμε και καθόλου σπίτι...!»

Επίσης «αν ξυπνήσεις στις 4 και με βρεις να λείπω από το κρεβάτι, θα έχω πάει να δω μήπως πήρε ο αέρας την κουκούλα του αυτοκινήτου», «αν πάω τον σκύλο βόλτα και γυρίσω μυρίζονταν γυναικείο άρωμα να θυμάσαι ότι στο είχα πει πώς το παλιόσκυλο είναι "αδερφή"» και «αγάπη μου, αν καμιά μέρα δεις το μυαλό μου αλλού και το κεφάλι μου να λείπει, θα έχω πάει για κυνήγι»…

Άντρες… Πεταμένα λεφτά.

Γη… Πάντα νόμιζα ότι το δύσκολο είναι να βρεις κάποιον, που να σου κάνει. Μετά κατάλαβα ότι το δύσκολο είναι να τον κρατήσεις. Και τελικά χαίρομαι που δεν τους κρατάω! Ζουν σε μια αιώνια νηπιακή ηλικία που κλαίνε, χτυπιούνται, κάνουν τα πάντα μέχρι να πάρουν το καινούριο παιχνιδάκι τους και σε έξι μήνες σε έχουν βαρεθεί. Το μυαλό λέει "δε μπορώ να ζήσω χωρίς την ένταση, το πάθος που ένωθα στην αρχή". Μα αν άκουγες και το σώμα σου, θα έλεγε πώς η συγκίνηση και το πάθος όλο και μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου, γιατί είμαστε βιολογικά πλασμένοι να λειτουργούμε σε χαμηλότερες στροφές: μια ατέρμονη ορμονική έκρηξη μέσα σου θα έκαιγε το μηχάνημα, θα ήταν σαν να έπαιρνες κάθε μέρα υπερβολική δόση αμφεταμινών. Και τέλος πάντων, αν ονειρεύεσαι οικογένεια και παιδάκια, μπορούν αυτά να ζουν στο τεντωμένο σχοινί μιας καψούρας και να τραμπαλίζονται στα σκαμπανεβάσματα του πάθους σου;

Φωτιά… Πάντα αγαπούσα τους άντρες. Τους θαύμαζα για δεκάδες πράγματα. Δεν είναι τυχαίο που έχω περισσότερους φίλους παρά φίλες, ούτε που οι αφηγητές στα βιβλία μου είναι άντρες. Μ’ άρεσαν οι ιστορίες τους κι όταν τις έγραφα προσπαθούσα να καταλάβω τα κίνητρα τους, να τους δω, να τους δικαιολογήσω, να ανατρέψω το εφηβικό στερεότυπο «όλοι οι άντρες είναι μαλάκες». Αλλά πια καταλήγω ότι οι περισσότεροι, ενώ έχουν την πρόθεση να μην είναι, απέχουν της ικανότητας να το πετύχουν. Και το «μαλάκας» δεν το εκστομίζω ως βρισιά, αλλά ως εύστοχο χαρακτηρισμό: αν το σκεφτείς, μαλάκας είναι κάποιος που περνάει καλά μόνος του, είναι κάποιος που δε σε χρειάζεται για να περάσει καλά! Οπότε, είναι γυναικεία φαντασιοπληξία να περιμένουμε να δεσμευτούν οι άντρες, επειδή αυτό τους αρέσει - από επιλογή και όχι από κοινωνική επιβολή. Το κάνουν, φυσικά, δεσμεύονται μαζί σου στα δακτυλίδια και στα χαρτιά (αλλά πώς αλλιώς, αφού από μικρούς τους τριβελίζουν το μυαλό ότι "θα τυφλωθούν αν δεν κόψουν τις κακές συνήθειες")! Κι αν μπορούσες να ξέρεις όσα ξέρει η κολλητή τους, θα έβλεπες πως τα βράδια που γυρνάνε σπίτι και το κεφάλι τους δεν είναι εκεί, το έχασαν όντως στο κυνήγι: της παλιάς τους, ανέμελης ζωής...

Αέρας… Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς την ευτυχία του να είσαι με κάποιον, σκέψου πώς τραγουδούν την ίδια θάλασσα της αγάπης, μια γυναίκα σαν την Cat Power (έλα για μια ρομαντική βαρκάδα σε διάφανα νερά, με φόντο το ηλιοβασίλεμα) κι ένας άντρας σαν τον Tom Waits (πνίγομαι και δε μπορώ να ανασάνω, κατεβάστε με από το κωλοπλοίο και αφήστε με σε ένα καπηλειό να γιάνω)! Τωρα, αν ακόμα θες να πετάξεις τα λεφτά σου...

ΥΓ. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Προσωπικά ξέρω μόνο έναν φίλο μου, παντρεμένο 25 χρόνια και τρελό για τη γυναίκα του. Αλλά αυτός είναι τρελός, έτσι κι αλλιώς και η γυναίκα του επίσης. Πιάνεται;

f*ck you very, very much!

Γη... ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας παραδέχτηκε δημόσια πως με την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, η χώρα δέχτηκε μείωση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, πράγμα όχι μόνο ηθικά επιλήψιμο αλλά και κατάφωρα αντισυνταγματικό (άρθρο 28, παράγραφος 3). Φυσικά δεν είχα ιδέα περί ποιου άρθρου πρόκειται, κι έτσι έψαξα στο σχολικό μου βιβλίο, το οποίο βρισκόταν στο πατάρι- διότι στο σχολείο δε μας έμαθαν ότι ΜΠΟΡΕΙ και να το χρειαζόμαστε με τους γελοίους πολιτικούς μας και καλό είναι να το έχουμε πρόχειρο στη βιβλιοθήκη μας. Αν διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο χωρίο δυσκολεύεται να εξηγησει με τι ΘΡΑΣΟΣ περνάνε τέτοια σχέδια και μηχανισμούς!

Αέρας... " η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δε θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας". Κάθεται, λοιπόν, το λαμπερό σταρ συστεμ της Βουλής, με τις ρητορείες του και τις άψογες επιχειρηματολογίες του (ε, βέβαια το Αμερικάνικο Κολέγιο έχει και σχολικό μάθημα "ρητορείας", δεν γίνεται τυχαία αυτό- όταν ο υπόλοιπος λαός κάνει αμάν να μάθει δέκα κολλυβογράμματα στο ερειπωμένο δημόσιο σε τριτοκοσμικές συνθήκες, οι βουλευτές μας μάθαιναν πώς να μιλάνε για το καλό μας, χωρίς να δίνουν δεκάρα για εμάς)! Έτσι λοιπόν, για το "σπουδαίο εθνικό συμφέρον" (χα χα, εδώ γελάμε με τα χάλια μας), περνάνε σε σχέδια χωρίς απόλυτη πλειοψηφία, ξεχνώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα (εντάξει, σε αυτό φταίμε κι εμείς, αν τους ανεβάσαμε εκεί πάνω παίζει η πιθανότητα να μην είμαστε άνθρωποι αλλά μοσχάρια, πρόβατα, κλπ).

Φωτιά... Για να προσληφθεί το κάθε ανθρωπάκι στο δημόσιο περνάει εξετάσεις ΑΣΕΠ, διάβασμα κι άλλο διάβασμα, κι όταν οι εκπαιδευτικοί λένε ότι το θεωρούν ξεφτίλα να μην αρκούν τόσα χρόνια στο Πανεπιστήμιο και στα Μεταπτυχιακά για να διοριστούν τους λένε "α, πρέπει να πιστοποιηθούν τα προσόντα σας". Κι αναρωτιέμαι κυρία Διαμαντοπούλου μου, χάθηκε ένας ΑΣΕΠ και για τους βουλευτές πριν τον διορισμό τους; Με βασικά μαθήματα Πολιτική Οικονομία (και όχι μόνο τη Θεωρία Παιγνίων, που φαίνεται να γνωρίζουν φαρσί), Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος (το Σύνταγμα από στήθους και κατά γράμμα- διότι έχουν χάσει και το γράμμα και το πνεύμα του), Κοινωνική Ψυχολογία (και όμως υπάρχει κάτι που το λένε Κοινωνία και αποτελείται από ανθρώπους που έχουν την ψυχολογία τους) και τέλος Έκθεση ιδεών μέσω της τέχνης (θα εξετάζονται δίνοντας τους μια ιδέα την οποία θα πρέπει να απεικονίσουν εικαστικά και πρωτότυπα -σ' αυτό θα πέφτουν κεφάλια γιατί θα πρέπει να νιώθουν κιόλας πέρα από το να σκέφτονται και δε θα μπορούν να ξεμπερδέψουν με αριστοτεχνικούς βερμπαλισμούς).

Στο μεταξύ, f@ck you very, very much Prime MINIster (πιο mini δε γίνεται)

Νερό... Αν κάποιοι θυμώνουν να κατέβουν το απόγευμα στο Σύνταγμα, μαζί με το υπόλοιπο ποτάμι των εξοργισμένων, να φουσκώσει το ρέμα, να ανέβει η στάθμη, να ξεπλύνει την δυσωδία, να καθαρίσει το τοπίο. Σε όλη την Ευρώπη σήμερα οι άνθρωποι μαζεύονται για χάρη μας, διαμαρτυρίες παντού για όσα συμβαινουν στην Ελλάδα.

Οσοι ελπίζουν ακόμα θα κατέβουν στην καθιστική διαμαρτυρία
αντι να κάτσουν να κλαίνε μόνοι πάνω στη βαλίτσα,
που ετοιμάζουν για να φύγουν απ' τη χώρα.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 9 ΜΑΪΟΥ
SITTING, WAITING, WISHING!

η φτώχια θέλει καλοπέραση...

4 τρόποι να ξεφυγεις από την πραγματικοτητα που δεν αντέχεις

1. Απόλαυσε την ιδιοφυία των καλλιτεχνών.

Αέρας… Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των αρσενικών και η TV το όπιο των γυναικών –εκτός αν είσαι παντελώς λοξή σαν κι εμένα, που το μονό που μπορεί να με κρατήσει σε καταστολή ή σε κατάσταση διαρκούς μέθης είναι οι dEUS. Αυτή την Τρίτη, λοιπόν, πήγα και αγόρασα και, έκτοτε, έχω λιώσει να ακούω το deluxe edition του πρώτου E.P & L.P της μπάντας. Και δε χρειάζεται να εισαι διάνοια για να κατανοήσεις τον καταλυτικό ρόλο του «παραγωγού», αν ακούσεις Suds & Soda στην demo εκδοχη –που θυμιζει απροκάλυπτα πρώιμους Smashing Pumpkins και όταν το ακουσεις στην single εκδοχη, που έχει γινει ένα ντελιριακο συνονθυλευμα indie, punk, folk, psychedelic, grange,…., -θα μπορουσα να αναφέρω δεκάδες ακόμα μουσικα είδη που έχουν πετσοκοψει στο μπλεντερ τους! Είναι τρομερό πως αυτό το κομμάτι σταμάτησε να θυμιζει ότιδήποτε άλλο, με δυο πραγματικά avantgard και χαρισματικούς παραγωγούς και κατέληξε να γίνει ο καλοκαιρινος ύμνος του 1995 (πω, πω, πέρασαν 15 χρόνια που το χόρευα στον Πηγασο στην Ιο;; Νιωθω γριά)!

2. Ζήσε σα να μην υπάρχει αύριο, σα να είσαι ακόμα 20χρονο και να μη σε νοιαζει η συνταξη *που δε θα πάρεις, παρεμπιπτόντως!

Φωτιά… Μ’ άρεσαν παλιά οι Guillemots- είχαν κάτι ρομαντικό χωρίς να γίνονται νερόβραστοι , οι μελωδίες τους ήταν ενίοτε ήταν αφελείς αλλά όταν έβλεπες τα μουτράκια τους καταλάβαινες πως ηταν ακομα γαλαθηνά οπότε τους έδινες ελαφρυντικά. Άκουσα προχτές το Faster than the setting sun του τραγουδιστη τους, Fyfe Dangerfield *προφέρεται Φάιφ αλλά τον αποκαλώ Φίφη, του πάει το Φιφης αν τον δείτε! Αυτός πάλι δεν έχει καλλιτέχνη παραγωγό, ο παραγωγος του είναι έμπορος κι έχει μεινει στα ‘90ς κι αντι να του κάνει μια διεστραμμένα τρυφερή ενορχήστρωση αλά Magnetic Fields του κάνει ακόμα- μια- αφου- πουλάει brit pop ενορχηστρωση αλά Suede. Πάραυτα, έχω καιρό να ακουσω ένα pop ηφαιστειο όπως αυτό- πραγματικά σε τινάζει στα ουράνια με πολλαπλές εκρήξεις χαράς και φωτός. Φυσικά δεν κρατάει πολύ: καίγεται σύντομα. Αλλά μέχρι τότε … enjoy!

3. ‘Αραξε στην νυχτερινή άμμο και προσποιησου ότι θα είναι πάντα καλοκαίρι.

Νερό… Κι αν σε έκαψε τόσος ήλιος και θες κάτι να δροσιστείς να κάτσεις κάτω από τις μουριές δίπλα στα κελαριστά νερά του Bonobo. Για αυτόν δεν έχω λόγια, ποτέ δεν έχω αρκετά λόγια. Ιαπωνικός μινιμαλισμός παρέα με μεσαιωνικό πάθος ερωτοκαμένου τροβαδούρου. Ευθραυστη κλωστή αράχνης που λυγίζει κάτω από την πρωινή δροσιά –μην την πιάσης θα σπάσει, πλησιάζε μονο το πρόσωό σου κι άσε τις σταγόνες της να κυλήσουν πάνω σου.

4. Επέστρεψε στο ασφαλές μέρος των παιδικών σου ονείρων και συνεχισε να ονειρευεσαι κι όταν ξυπνας

Γη… Και αν τίποτε από αυτά δε σου έφτιαξε το κέφι, κι αν τίποτε δεν σε έκανε να ξεχαστείς, κάτσε μπροστα στην γυαλινη σφαιρα του Ulrich Schnauss και ευχησου ένα χειμωνιάτικο παραμύθι και θα το δεις –πασπαλισμένο με ασημόσκονη από τα ζαχαρένια συννεφα του pictures of you των cure, απαλό σαν χιονομπαλα απο παρφέ βανιλια που σε παρασέρνει στη χώρα του παγωτού, μια μέρα καυτη σαν και την σημερινή, που μας κόβει παντού η στενή καθημερινοτητα που μας φόρεσαν και μαζι της πρέπει να μάθουμε πια να ζούμε…