CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

16.5.10

Άντρες. Πεταμένα λεφτά...

Νερό… Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι ανύπαντρη και πρακτικώς μόνη (θεωρητικά υπάρχει κάποιος εκεί έξω για εμένα, αλλά είναι σε ασφαλή απόσταση από την Αττική ώστε να μην ξέρω τι κάνει πίσω από την πλάτη μου -και αυτό βοηθάει να συντηρώ μια ψευδαίσθηση ότι "είμαστε καλά"). Μου πήρε πολλά χρόνια, πολλούς φίλους και πολλές ατάκες τους, για να συνειδητοποιήσω την τύχη του να είσαι μακριά κι αλάργα, από όσους αγαπάς:

«δεν ξέρω τι θα γίνει, καλά τα πάμε αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να ζήσω μια ζωή έτσι- χωρίς πάθος, χωρίς έρωτα. Εντάξει, υπάρχει αγάπη, αλλά και η μάνα μου με αγαπούσε, δεν την παντρεύτηκα!»

«απίστευτο πράγμα η συγκατοίκηση, τα διαλύει όλα, χάνεις ένα σωρό πράγματα- εντάξει, κερδίζεις άλλα, αλλά χάνεις και πολλά- ρε συ το πιστεύεις, δεν έχω εγώ σεξουαλική επιθυμία που σε άλλες εποχές…, θυμάσαι φαντάζομαι!»

«Πάει μια ώρα περίπου που ένα κουνούπι με παιδεύει αλλά το αγνοώ, η θερμοκρασία αυτή την ώρα είναι σχεδόν 30 και η ιδέα να γυρίσω στην προστασία του εσωτερικού μου φαίνεται χειρότερη απ τα σπυράκια και τη φαγούρα τους. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να γεμίσω αυτές της γαμημένες ώρες της σαββατιάτικης νύχτας..»

«κάθε πρωί από τις 6 πάμε για τρέξιμο με τα παιδιά του συλλόγου, μετά πάω κατευθείαν δουλειά και ως το βράδυ έχω τα ιδιαίτερα- τι να κουράζομαι ρε, όλοι στο σύλλογο λέμε μήπως να τρέχουμε και το βράδυ -αν μπορούσαμε να μη γυρνάμε και καθόλου σπίτι...!»

Επίσης «αν ξυπνήσεις στις 4 και με βρεις να λείπω από το κρεβάτι, θα έχω πάει να δω μήπως πήρε ο αέρας την κουκούλα του αυτοκινήτου», «αν πάω τον σκύλο βόλτα και γυρίσω μυρίζονταν γυναικείο άρωμα να θυμάσαι ότι στο είχα πει πώς το παλιόσκυλο είναι "αδερφή"» και «αγάπη μου, αν καμιά μέρα δεις το μυαλό μου αλλού και το κεφάλι μου να λείπει, θα έχω πάει για κυνήγι»
Άντρες… Πεταμένα λεφτά.

Γη… Πάντα νόμιζα ότι το δύσκολο είναι να βρεις κάποιον, που να σου κάνει. Μετά κατάλαβα ότι το δύσκολο είναι να τον κρατήσεις. Και τελικά χαίρομαι που δεν τους κρατάω! Ζουν σε μια αιώνια νηπιακή ηλικία που κλαίνε, χτυπιούνται, κάνουν τα πάντα μέχρι να πάρουν το καινούριο παιχνιδάκι τους και σε έξι μήνες σε έχουν βαρεθεί. Το μυαλό λέει "δε μπορώ να ζήσω χωρίς την ένταση, το πάθος που ένωθα στην αρχή". Μα αν άκουγες και το σώμα σου, θα έλεγε πώς η συγκίνηση και το πάθος όλο και μειώνονται με το πέρασμα του χρόνου, γιατί είμαστε βιολογικά πλασμένοι να λειτουργούμε σε χαμηλότερες στροφές: μια ατέρμονη ορμονική έκρηξη μέσα σου θα έκαιγε το μηχάνημα, θα ήταν σαν να έπαιρνες κάθε μέρα υπερβολική δόση αμφεταμινών. Και τέλος πάντων, αν ονειρεύεσαι οικογένεια και παιδάκια, μπορούν αυτά να ζουν στο τεντωμένο σχοινί μιας καψούρας και να τραμπαλίζονται στα σκαμπανεβάσματα του πάθους σου;

Φωτιά… Πάντα αγαπούσα τους άντρες. Τους θαύμαζα για δεκάδες πράγματα. Δεν είναι τυχαίο που έχω περισσότερους φίλους παρά φίλες, ούτε που οι αφηγητές στα βιβλία μου είναι άντρες. Μ’ άρεσαν οι ιστορίες τους κι όταν τις έγραφα προσπαθούσα να καταλάβω τα κίνητρα τους, να τους δω, να τους δικαιολογήσω, να ανατρέψω το εφηβικό στερεότυπο «όλοι οι άντρες είναι μαλάκες». Αλλά πια καταλήγω ότι οι περισσότεροι, ενώ έχουν την πρόθεση να μην είναι, απέχουν της ικανότητας να το πετύχουν. Και το «μαλάκας» δεν το εκστομίζω ως βρισιά, αλλά ως εύστοχο χαρακτηρισμό: αν το σκεφτείς, μαλάκας είναι κάποιος που περνάει καλά μόνος του, είναι κάποιος που δε σε χρειάζεται για να περάσει καλά! Οπότε, είναι γυναικεία φαντασιοπληξία να περιμένουμε να δεσμευτούν οι άντρες, επειδή αυτό τους αρέσει - από επιλογή και όχι από κοινωνική επιβολή. Το κάνουν, φυσικά, δεσμεύονται μαζί σου στα δακτυλίδια και στα χαρτιά (αλλά πώς αλλιώς, αφού από μικρούς τους τριβελίζουν το μυαλό ότι "θα τυφλωθούν αν δεν κόψουν τις κακές συνήθειες")! Κι αν μπορούσες να ξέρεις όσα ξέρει η κολλητή τους, θα έβλεπες πως τα βράδια που γυρνάνε σπίτι και το κεφάλι τους δεν είναι εκεί, το έχασαν όντως στο κυνήγι: της παλιάς τους, ανέμελης ζωής...

Αέρας… Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς την ευτυχία του να είσαι με κάποιον, σκέψου πώς τραγουδούν την ίδια θάλασσα της αγάπης, μια γυναίκα σαν την Cat Power (έλα για μια ρομαντική βαρκάδα σε διάφανα νερά, με φόντο το ηλιοβασίλεμα) κι ένας άντρας σαν τον Tom Waits (πνίγομαι και δε μπορώ να ανασάνω, κατεβάστε με από το κωλοπλοίο και αφήστε με σε ένα καπηλειό να γιάνω)! Τωρα, αν ακόμα θες να πετάξεις τα λεφτά σου...

ΥΓ. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Προσωπικά ξέρω μόνο έναν φίλο μου, παντρεμένο 25 χρόνια και τρελό για τη γυναίκα του. Αλλά αυτός είναι τρελός, έτσι κι αλλιώς και η γυναίκα του επίσης. Πιάνεται;

8 σχόλια:

sot είπε...

Αν πιάνονται οι τρελλοί,τότε αυτοί αξίζουνε πολύ.
Τώρα όμως που το χρήμα γίνεται αέρας θα γίνουνε πολλοί και οι τρελλοί.
Αν όμως πληθύνουν θα πέσει και η αξία τους. Βγάλε άκρη :)

Ινδιάννα είπε...

άστα Sot μου,
σε εποχές κρίσεων χάνεται όλως διόλου η λογική ...κρίση!
Είναι πάντως μια εποχή που μας βάζει σε σκέψεις για τα πεταμένα λεφτά- κυριολεκτικά και μεταφορικά! Καλη εβδομάδα!
:)

barracuda είπε...

γυναίκα χωρίς άντρα
ψάρι δίχως ποδήλατο

Ινδιάννα είπε...

@Noilly
χα χα
καλοοοοοοοοοοο!

Speedgrapher είπε...

Αν πιάσουμε τώρα το θέμα του παραλογισμού στους άντρες και τις γυναίκες, δεν θα κάνουμε τίποτα πρωτότυπο εκτός από το να καταλήξουμε σε αυτό που έυστοχα είπε ο House: "we are different species!"

Παρεμπιπτόντως τελείωσα το βιβλίο σου... Τα θερμά μου συγχαρητήρια! Είναι ένα εξαιρετικό, αστικό αλληγορικό παραμύθι και από ένα σημείο και πέρα είναι αδύνατο να σταματήσεις το διάβασμα (το τέλειωσα σήμερα στις 6:30-7:00 το πρωί.

Έχω πάρα πολλά να πω για αυτό, αλλά νομίζω ότι θα τα δεις postαρισμένα στο ελληνικό blog, μόλις κάτσω να τα γράψω. Επειδή περιμένω την ερώτηση: αγαπημένος χαρακτήρας η Κατ.

Και σ' ανώτερα!

Ινδιάννα είπε...

είσαι ο μοναδικός που έχει πει τη λέξη "αλληγορικό" ως τώρα, αφου ειχα αρχισει να πιστευω οτι μόνο εγώ βλέπω τους συμβολισμους του :( Περιμένω τα σχόλια σου, καλά και κακά- και μόνο που ασχολεισαι να γραψεις γι αυτό, ειναι πολυ σημαντικο! Ευχαριστώ! ΥΓ. Εγω ακόμα δεν διάβασα το δικό σου, έχω πήξει τρελά αυτές τις μέρες :(

Speedgrapher είπε...

Μικρή Ινδιάννα, μπορείς να πας και να διαβάσεις το κείμενο εις το ακόλουθο:

http://andymichaelides.wordpress.com/2010/05/19/novokaine-anna-varsamou/

Sulpice είπε...

Σε βρίσκω σωστή! Αυτοί που έλεγαν "Μόναχος σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα" δεν παραλογιζόντουσαν. Είναι δύσκολη επιλογή αλλά...