Αέρας…
«Μη φωνάζεις» λέει ο Τζέισον πρωί πρωί, τη στιγμή που η Μίμι προσπαθεί να του εξηγήσει για δέκατη φορά σε τρία λεπτά ότι δεν έχει πονοκέφαλο από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ που ανεβαίνουν στον εγκέφαλό του, αλλά από το υγρό αλκοόλ που έχει περάσει στο αίμα του.
«Μη φωνάζεις» της λέει, ενώ το κεφάλι της πάει να εκραγεί από οργή κι εκείνος επιμένει ότι οι αναθυμιάσεις φταίνε που μεθάς, ενώ εκείνη προσπαθεί να του εξηγήσει ότι το υγρό αλκοόλ εισρέει στα υγρά του σώματος και τους ιστούς και δρα τοξικά.
«Μη φωνάζεις» της λέει για τρίτη φορά, «πώς να μη φωνάζω, αφού δεν ακούς! Σου εξηγώ και δεν με ακούς!» και πια τον στέλνει στον διάβολο μέσω διαβάσματος «Άει διαβάσου».
Μπαίνει στο μπάνιο και ενώσω βουρτσίζει μανιακά τα δόντια της αναρωτιέται «πού πήγε η μουσική που αρκούσε για να μη βλέπεις τα υπόλοιπα» και μονολογούσε, «να το βράσω που με έχει βασίλισσα άμα δε μπορεί να ξεχωρίσει ότι οι αναθυμιάσεις της βενζίνης και του αλκοόλ δεν είναι το ίδιο πράγμα»…
Φωτιά… Σηκώθηκε κι έφυγε από το σπίτι το πρωί και γύριζε στους δρόμους ως το βράδυ. Μισούσε να περιφέρεται χωρίς σκοπό, αλλά δε μπορούσε να γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο, αυτό που κυρίως σκεφτόταν ήταν ότι ήθελε να βρίσει τον Φιλιπ Ροθ: στα περισσότερα βιβλία του οι ήρωες είναι ακαδημαϊκού επιπέδου και τα έχουν με αδαείς πιτσιρίκες. Ποιον κορόιδευε ο τύπος; Μπορεί η αμάθεια να είναι σέξι, η άγνοια γοητευτική; Κατέληξε ότι η μόνη περίπτωση είναι όταν έχεις συνείδηση της άγνοιας σου και άρα στέκεσαι με συστολή, κι όχι με έπαρση, μπροστά σε αυτόν που ξέρει. Τότε έχεις πετύχει ένα ωραιότατο σύνδρομο Πυγμαλίωνα που λειτουργεί ερωτικά: αυτός που ξέρει χαίρεται να σε πλάθει σε κάτι "ανώτερο" και εσύ που δεν ξέρεις χαίρεσαι που βρήκες κάποιον να ασχολείται μαζί σου. Ε, ο Τζέισον όχι απλώς δε με αντιμετώπιζε ως Πυγμαλίωνα, αλλά αγνοούσε επιδεικτικά και όλα τα επιστημονικά στοιχεία που κατέθετα, προς επίρρωση των ισχυρισμών μου
Γη… Χωρίζεις κάποιον επειδή δεν ξέρει από επιστήμη; Όχι. Χωρίζεις κάποιον επειδή νομίζει ότι ξέρει από επιστήμη; Σαφώς! Γιατί αυτός που δεν ξέρει και νομίζει ότι ξέρει δεν πρόκειται ποτέ να κάτσει να μάθει- αφού όλα τα ξέρει. Κι ο δοκησίσοφος είναι επικίνδυνος γιατί παίρνει αποφάσεις που δεν πατάνε πουθενά- «ξέρω εγώ!»- και παίρνει στο λαιμό του όποιους είναι μαζί του (που μπορεί και να ξέρουν, αλλά δεν τους ακούει). Δεν είναι η επιστήμη το ζήτημα, είναι το αν έχεις μάθει όταν δεν ξέρεις να ψάχνεις αντί να κάνεις του κεφαλιού σου. Έχει να κάνει με την όλο και αυξανομένη ημιμάθεια γύρω μας που εξαπλώνεται σαν δηλητηριώδης κισσός και ταυτίζεται με την «γνώση»: μια αξιωματική, σίγουρη, μοναδική γνώση –ενώ αυτά τα χαρακτηριστικά αποδίδονται μονάχα στη βλακεία. Μόνο η αμάθεια μπορεί να είναι απόλυτη, σίγουρη και μοναδική. Η πραγματική γνώση αντέχει στον έλεγχο και επιδέχεται αποδείξεις, η αλήθεια της είναι υπό διαπραγμάτευση και ακόμα κι όταν όλα οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα, καλό είναι να θυμάσαι ότι αυτό ισχύει τώρα –αν σου μεταφυτεύσουν εξωγήινο DNA μπορεί να είναι και αλλιώς.
«Που είσαι όλη μέρα» τηλεφωνεί, νύχτα πια, ο Τζέισον.
«Ήθελα να φύγω, να πάρω λίγο αέρα. Θα μείνω στην Σαμάνθα απόψε, τα λέμε αύριο»
«Όλα αυτά για τις γαμω- αναθυμιάσεις;»
«Όλο αυτά για την γαμω- ξερολίαση σου»
Νερό…
«Τι θες ρε Μίμι, να σκύψει το κεφάλι και να δέχεται ό,τι του λες, να υποταχτεί στην αυθεντία σου».
«Όχι, θέλω απλά να δέχεται αυτά που ξέρω και να μην έχει άποψη για όλα! Όπως δεν του λέω πώς να φτιάχνει τον στόκο του ή πόσο να αραιώνει το χρώμα όταν βάφει, να το βουλώνει όταν κάνουμε κέικ και επιμένει ότι αν χτυπήσω πολύ το βούτυρο με τη ζάχαρη θα «κόψει»- το βούτυρο δεν κόβει, η κρέμα κόβει, το βούτυρο δεν κόβει, είναι ζήτημα γαμημένης χημείας, γιατί δεν το κατεβαίνει να το βουλώσει εκείνη τη στιγμή να με αφήσει να χτυπήσω το κέικ σαν άνθρωπος;»!
«Καλά, μαλώνετε για το βούτυρο και τη ζάχαρη, αλλά δεν έχετε πρόβλημα με τα αυγά, τη φαρίνα, το γάλα και η βανίλια. Οπότε μην τρελαίνεσαι. Εννοώ, πιθανολογώ ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που σας χωρίζουν αλλά υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν».
Η Μίμι την κοιτάει απορημένη.
«Ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που το σκέφτηκα. Άντε, πάμε για ύπνο, με έπιασε λιγούρα με τα κέικ και είμαι σε δίαιτα…»
«Μη φωνάζεις» λέει ο Τζέισον πρωί πρωί, τη στιγμή που η Μίμι προσπαθεί να του εξηγήσει για δέκατη φορά σε τρία λεπτά ότι δεν έχει πονοκέφαλο από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ που ανεβαίνουν στον εγκέφαλό του, αλλά από το υγρό αλκοόλ που έχει περάσει στο αίμα του.
«Μη φωνάζεις» της λέει, ενώ το κεφάλι της πάει να εκραγεί από οργή κι εκείνος επιμένει ότι οι αναθυμιάσεις φταίνε που μεθάς, ενώ εκείνη προσπαθεί να του εξηγήσει ότι το υγρό αλκοόλ εισρέει στα υγρά του σώματος και τους ιστούς και δρα τοξικά.
«Μη φωνάζεις» της λέει για τρίτη φορά, «πώς να μη φωνάζω, αφού δεν ακούς! Σου εξηγώ και δεν με ακούς!» και πια τον στέλνει στον διάβολο μέσω διαβάσματος «Άει διαβάσου».
Μπαίνει στο μπάνιο και ενώσω βουρτσίζει μανιακά τα δόντια της αναρωτιέται «πού πήγε η μουσική που αρκούσε για να μη βλέπεις τα υπόλοιπα» και μονολογούσε, «να το βράσω που με έχει βασίλισσα άμα δε μπορεί να ξεχωρίσει ότι οι αναθυμιάσεις της βενζίνης και του αλκοόλ δεν είναι το ίδιο πράγμα»…
Φωτιά… Σηκώθηκε κι έφυγε από το σπίτι το πρωί και γύριζε στους δρόμους ως το βράδυ. Μισούσε να περιφέρεται χωρίς σκοπό, αλλά δε μπορούσε να γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο, αυτό που κυρίως σκεφτόταν ήταν ότι ήθελε να βρίσει τον Φιλιπ Ροθ: στα περισσότερα βιβλία του οι ήρωες είναι ακαδημαϊκού επιπέδου και τα έχουν με αδαείς πιτσιρίκες. Ποιον κορόιδευε ο τύπος; Μπορεί η αμάθεια να είναι σέξι, η άγνοια γοητευτική; Κατέληξε ότι η μόνη περίπτωση είναι όταν έχεις συνείδηση της άγνοιας σου και άρα στέκεσαι με συστολή, κι όχι με έπαρση, μπροστά σε αυτόν που ξέρει. Τότε έχεις πετύχει ένα ωραιότατο σύνδρομο Πυγμαλίωνα που λειτουργεί ερωτικά: αυτός που ξέρει χαίρεται να σε πλάθει σε κάτι "ανώτερο" και εσύ που δεν ξέρεις χαίρεσαι που βρήκες κάποιον να ασχολείται μαζί σου. Ε, ο Τζέισον όχι απλώς δε με αντιμετώπιζε ως Πυγμαλίωνα, αλλά αγνοούσε επιδεικτικά και όλα τα επιστημονικά στοιχεία που κατέθετα, προς επίρρωση των ισχυρισμών μου
Γη… Χωρίζεις κάποιον επειδή δεν ξέρει από επιστήμη; Όχι. Χωρίζεις κάποιον επειδή νομίζει ότι ξέρει από επιστήμη; Σαφώς! Γιατί αυτός που δεν ξέρει και νομίζει ότι ξέρει δεν πρόκειται ποτέ να κάτσει να μάθει- αφού όλα τα ξέρει. Κι ο δοκησίσοφος είναι επικίνδυνος γιατί παίρνει αποφάσεις που δεν πατάνε πουθενά- «ξέρω εγώ!»- και παίρνει στο λαιμό του όποιους είναι μαζί του (που μπορεί και να ξέρουν, αλλά δεν τους ακούει). Δεν είναι η επιστήμη το ζήτημα, είναι το αν έχεις μάθει όταν δεν ξέρεις να ψάχνεις αντί να κάνεις του κεφαλιού σου. Έχει να κάνει με την όλο και αυξανομένη ημιμάθεια γύρω μας που εξαπλώνεται σαν δηλητηριώδης κισσός και ταυτίζεται με την «γνώση»: μια αξιωματική, σίγουρη, μοναδική γνώση –ενώ αυτά τα χαρακτηριστικά αποδίδονται μονάχα στη βλακεία. Μόνο η αμάθεια μπορεί να είναι απόλυτη, σίγουρη και μοναδική. Η πραγματική γνώση αντέχει στον έλεγχο και επιδέχεται αποδείξεις, η αλήθεια της είναι υπό διαπραγμάτευση και ακόμα κι όταν όλα οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα, καλό είναι να θυμάσαι ότι αυτό ισχύει τώρα –αν σου μεταφυτεύσουν εξωγήινο DNA μπορεί να είναι και αλλιώς.
«Που είσαι όλη μέρα» τηλεφωνεί, νύχτα πια, ο Τζέισον.
«Ήθελα να φύγω, να πάρω λίγο αέρα. Θα μείνω στην Σαμάνθα απόψε, τα λέμε αύριο»
«Όλα αυτά για τις γαμω- αναθυμιάσεις;»
«Όλο αυτά για την γαμω- ξερολίαση σου»
Νερό…
«Τι θες ρε Μίμι, να σκύψει το κεφάλι και να δέχεται ό,τι του λες, να υποταχτεί στην αυθεντία σου».
«Όχι, θέλω απλά να δέχεται αυτά που ξέρω και να μην έχει άποψη για όλα! Όπως δεν του λέω πώς να φτιάχνει τον στόκο του ή πόσο να αραιώνει το χρώμα όταν βάφει, να το βουλώνει όταν κάνουμε κέικ και επιμένει ότι αν χτυπήσω πολύ το βούτυρο με τη ζάχαρη θα «κόψει»- το βούτυρο δεν κόβει, η κρέμα κόβει, το βούτυρο δεν κόβει, είναι ζήτημα γαμημένης χημείας, γιατί δεν το κατεβαίνει να το βουλώσει εκείνη τη στιγμή να με αφήσει να χτυπήσω το κέικ σαν άνθρωπος;»!
«Καλά, μαλώνετε για το βούτυρο και τη ζάχαρη, αλλά δεν έχετε πρόβλημα με τα αυγά, τη φαρίνα, το γάλα και η βανίλια. Οπότε μην τρελαίνεσαι. Εννοώ, πιθανολογώ ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που σας χωρίζουν αλλά υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν».
Η Μίμι την κοιτάει απορημένη.
«Ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που το σκέφτηκα. Άντε, πάμε για ύπνο, με έπιασε λιγούρα με τα κέικ και είμαι σε δίαιτα…»
5 σχόλια:
Η γνώση συνδέεται άμεσα με την επίγνωση της άγνοιας.
Πάντως γνωρίζω σίγουρα πως το σημερινό είναι αυτό που θα άκουγα πιο πολύ από όλα τα πρόσφατα EP :)
Sot
είσαι "σκληρό" αγόρι, πώς να το κάνουμε! :)
καλημέρα και- μέρα που ειναι σήμερα- ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Κυρία, κυρία! Έχω καλύτερο: δεν ξέρει, το δέχεται, σου ζητάει να εξηγήσεις και μετά επειδή ενοχλείται από την άγνοια, υποβαθμίζει συλλογικά τους επιστήμονες σαν οντότητες.
:))
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!
Μπορεί η αμάθεια να είναι σέξι, η άγνοια γοητευτική; Κατέληξε ότι η μόνη περίπτωση είναι όταν έχεις συνείδηση της άγνοιας σου και άρα στέκεσαι με συστολή, κι όχι με έπαρση, μπροστά σε αυτόν που ξέρει. Τότε έχεις πετύχει ένα ωραιότατο σύνδρομο Πυγμαλίωνα που λειτουργεί ερωτικά
πολυ ωραια τα περιεγραψες
φιλια
Δημοσίευση σχολίου