Πασχαλιά ή μήπως... Πας χάλια;

Νερό... Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την αραμαϊκή pascha < εβραϊκή pesah, που σημαίνει "πέρασμα, διάβαση". Η λέξη περιέγραφε μια από τις πληγές κατά των Αιγυπτίων, όπου -σύμφωνα με τη βιβλική παράδοση- ο άγγελος προσπερνούσε τις πόρτες των Ιουδαίων, που ήταν βαμμένες με αίμα αρνιού και δε σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά τους. Η εορτή ταυτίστηκε με την ελπίδα και βρήκε τη θέση της μέσα στην Άνοιξη: την εποχή που τηρεί την υπόσχεση την ανάσταση της φύσης, μετά τον βαθύ, σαν θάνατο, ύπνο του Χειμώνα.

Αέρας... Από τότε έχουν περάσει 2000 χρόνια και κάτι ψιλά. Ο αυταρχικός Θεός αντικαταστάθηκε από διαλλακτικούς ανθρώπους, από την κοινωνία και τον πολιτισμό. Που παρότι πολεμούν τον συντηρητισμό και την τυφλή υπακοή που επιζητούν οι θρησκείες, κι αυτοί με τη σειρά τους απαιτούν την υπακοή μας. Ένα νέο, ανεξερεύνητο είδος τοξικότητας παραλύει τους πολίτες της Δύσης και είναι υπεύθυνο για την έξαρση που γνωρίζουν οι ψυχικές ασθένειες στην εποχή μας.

Στις μέρες μας, πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι από την ψυχική καταπίεση, αφού δεν καταπονούμε το σώμα και την ψυχή μας με νηστείες, στερήσεις και απαγορεύσεις, προκειμένου να εκπληρώσουμε τις θεϊκές εντολές. Στερούμαστε, όμως, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση, τον ελεύθερο χρόνο μας και νηστεύουμε ευλαβικά αξίες, γνώσεις και ιδεολογίες, για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες της Κοινωνίας. Που η δική της εντολή διατάζει για μέγιστη επιτυχία και αναγνώριση, ανεξαρτήτου κόστους για το σώμα και την ψυχή. «ΟΚ, αλλά κι εγώ τι μπορώ να κάνω;»

Γη... Προσπάθησε να θυμάσαι ότι δεν είσαι «ελεύθερος» να επιλέξεις, όπως νομίζεις. Και μην συνηθίζεις και θεωρείς αυτονόητο τον καθημερινό πόνο που σου παρέχουν οι επιλογές που σου αφήνει. Το καλάθι της σύγχρονης κουλτούρας διαθέτει κυρίως πολιτική παρακμή, αξίες σαπουνόπερας, αποθέωση της κοινής γνώμης, πασαλείμματα εκλαϊκευμένης επιστήμης και μια καταναλωτική πανδαισία πανάκριβου τρόπου διαβίωσης και πανέμορφων ανθρώπων. Και, παρότι η Κοινωνία στηριζει τις μειονότητες με μια political- correct επηρμένη ρητορική, ναρκώνει την συντριπτική πλειοψηφία με «λάμψη» κι «ευκολία», δελεάζοντας την να ασπαστεί την κυρίαρχη ιδεολογία: να χαζεύουμε βιτρίνες, περιοδικά και τηλεόραση και να μην ξεστραβωνόμαστε να δούμε τίποτε άλλο.

Φωτιά... Αυτή την Ανάσταση , ένας φίλος πέρασε από αυτό τον κόσμο σε άλλο, μακρινό. Ξέμπλεξε από τις πληγές του Φαραώ, την κόλαση των άλλων και έλυσε το υπαρξιακό «να ζει κανείς ή να μη ζει». Όσοι μείναμε πίσω σκεφτόμαστε ποιο είναι το δικό μας καθημερινό «πάσχα» μέσα στη ζωή. Κι αν άραγε θα αποφασίσουμε να θυσιάσουμε τη βόλεψή μας και να βάψουμε με το αίμα της την πόρτα μας. Μπας και μας λυπηθεί ο άγγελος.