(ώχου ρε) μάνα, μητέρα, μαμά!

Αέρας… Η μαμά σε λέει «φυστικόμπαλα» όταν είσαι μικρό. Σου γαργαλάει τα πόδια και σου ζουλάει τον αφαλό. Είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και παίζεις ξύλο με τους συμμαθητές σου για χάρη της. Η μαμά είναι αυτή που σε φροντίζει, σε κανακεύει και ανησυχεί όταν είσαι μικρούλι : «πάρε με μόλις φτάσεις στην κατασκήνωση»! Βέβαια, μόλις μεγαλώσεις λίγο, ο τόνος στη φωνή της αλλάζει. Η τρυφερή μητερούλα μοιάζει με δυνάστη σε έξαρση εξουσιαστικής παντοδυναμίας που τσιρίζει κάθε φορά που πας να κλείσεις την πόρτα: «πάρε κι ένα τηλέφωνο άμα αργήσεις ΠΑΛΙ»! ’Ασε μας ρε μαμά, 19 είμαι πια!

Γη… Όταν πλέον φτάσεις στα 29, η μητέρα αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν κουάκερος σε γαλέρα, που ψάχνει να τακτοποιήσει σε ένα καλό και τίμιο σπίτι, τους σκλάβους τους οποίους δε μπορεί πια να ταΐζει: όπου βρεθεί κι όπου σταθεί απαριθμεί τις σπουδές και τα προσόντα σου, παραπονιέται για το πόσο ζώον είσαι, που στερείσαι καπατσοσύνης, που πώς να γνωρίσεις άνθρωπο έτσι που είσαι συνέχεια μέσα στο σπίτι και στον υπολογιστή και παραθέτει όλα σου τα προτερήματα, περιμένοντας να ακούσει μια καλή προσφορά. Για γάμο!

Φωτιά… Τίποτα σαν την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας, γελάει η Ίλια και όλοι στην παρέα ψάχνουμε να θυμηθούμε σε ποια ηλικίας αυτή η αγάπη μετατρέπεται σε παραλυτικό δηλητήριο που τρέχει υποδόρια και σου καταστρέφει κάθε κύτταρο αυθεντικότητας, προσπαθώντας να σε κάνει το καλό παιδί για το οποίο θα καμαρώνουν οι άλλοι: και κυρίως η μαμά σου. Πότε φτάνει η στιγμή που τα κορίτσια, που ως τα 12 θέλουμε να γίνουμε ίδιες η υπέροχη μανούλα μας, ξυπνάμε ένα πρωί και κάνουμε τα πάντα για να μην της μοιάσουμε; Και τελικά καταλήγουμε στα 40 να κουβαλάμε τις ίδιες νευρώσεις και υστερίες της, λες και μας έβγαλαν με καρμπόν.

Νερό… Όχι ρε μάνα, δε θα σε πετάξω έξω από το σπίτι αν το γράψεις στο όνομά μου. Όχι, δε θα σε κλείσω σε γηροκομείο όταν δε θα είσαι πια λειτουργική. Ναι, θυμώνω που με ρωτάς 4 φορές το ίδιο πράγμα επειδή δεν ακούς καλά πια. Και που με ρωτάς συνέχεια «τι λέει εδώ» γιατί ξέχασες τα γυαλιά σου και δε βλέπεις. Γιατί σε θυμάμαι αλλιώς και είναι δύσκολο να καταλάβω πόσο αλλάξαμε και οι δύο. Και γιατί είμαι κουρασμένη κι εγώ με τη δική μου ζωή, για να πρέπει να ρυθμίζω κάθε πτυχή της δικής σου. Αλλά είμαι στο πλευρό σου. Γκρινιάζοντας- φυσικά! Αλλά είμαι. Και θα είμαι. Απλώς σταμάτα να με πρήζεις να παντρευτώ! Γιατί δεν ξέρω αν θέλω, αν μπορώ, αν γουστάρω και αν αντέχω να γίνω μάνα!