CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

2.8.09

retroτευμένοι... -indieannalog set #36

Γη… Απέραντα παιδικά καλοκαίρια στο νησί. Ο χρόνος δεν εχει νόημα ακόμα και καταλαβαίνεις την ώρα απο το τι τρως: γάλα με hemo το πρωί, λουκουμάς από πλανόδιους στην παραλία στις δέκα, τηγανιτά ψάρια και σαλάτα το μεσημέρι. Όλα είναι γρήγορα, όλα είναι δροσερά –κανείς δεν καταλαβαίνει τη μαμά που όλη την ωρα λέει «αφόρητος ήλιος, ζέστη, ζέστη» και κάνει αέρα με τη βεντάλια της σαν κάτι κυριες από ελληνική ταινία...

Φωτιά…Τα μεσημέρια ξεκινά το μέγα παιδικό μαρτύριο του ύπνου. Οι μεγάλοι θέλουν να ξεκουραστούν, τα παιδια πρέπει να κάνουν ησυχία. Βιβλία πάνω στο κομοδίνο μου, Μικι Μάους κάτω από το κρεβάτι, walkman με μισοάδειες μπαταρίες- διαβάζω, ζωγραφιζω, ακουω μουσική και κοιτάω το ρολόι ανά δέκα λεπτά: αυτός ο κοντοχοντρος, αργοκίνητος δείκτης, δεν λέει να προχωρήσει! Ο μεσημεριανός ύπνος ειναι η επιτομή της βαρεμάρας και της μοναξιάς. Όταν τελικά όλοι ξυπνούν τρέχω στο καφενειο –ο παππούς μου παίρνει γκαζόζα. Το ανθρακικό μου γαργαλάει το λαιμό μετα την άπνια της χαλαρότητας.

Aέρας… Τα βράδια γυρνάω σπίτι όλο παράσημα: γρατζουνιές από βάτα, σκισμένα γόνατα από κουτουλιές του τράγου (αξέχαστος θα μου μείνει αυτος ο τράγος!), σπασμένο δόντι από κλωτσιά του μουλαριού (πόσες φορές σου ειπα να μην τραβας την ουρα του;), σκισμένες φτέρνες από τρέξιμο πάνω στα βράχια ξυπόλητη (φόρα παιδι μου τα παπούτσια σου), φουσκιασμένο δέρμα από τσουκνίδες, προσωρινή τύφλωση από εκκλειψη ηλίου που την ειδα καταματα. Η μαμά μονολογεί από ποιον εχω πάρει και ειμαι τέτοια διαβόλου φύτρα ενω περιποιειται τις πληγές μου. Η γιαγιά μου μαγειρεύει πατάτες τηγανιτές με σάλτσα ντομάτα να φάει να γειάνει το κοπέλι και λέει ιστορίες από την εποχή των Τούρκων –όπως της τις έλεγαν οι γιαγιάδες της

Νερό… Φέτος είμαι σε ένα άλλο νησί. Αντι για κουβαδάκια απλώνω αρθρα science education στις ξαπλώστρες. Τα λεπτά μετριούνται με σελίδες (δέκα την ωρα). Το μεσημέρι ο καλός μου κοιμάται και θέλει να με έχει δίπλα του (εγώ ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ μεσημέρι- αλλά μ’ αρέσει να τον χαζεύω ετσι ξαπλωμενο, μέσα στο μελένιο μεσημεριανό φως που γλυστρά απ' τα στόρια). Τα απογεύματα πίνουμε μετεξελιγμένες γκαζόζες με 0% ζαχαρη, εγώ γράφω στο laptop του κι αυτός φτιάχνει playlists στο iphone του. Ο χρόνος ξανά δεν έχει νόημα- τον μετράμε με βλέματα, φιλιά και αγκαλιές. Απέραντο παιδικό καλοκαίρι στο νησί ξανά. Και είναι τόσο περισσότερο όμορφo τώρα που έχω κι ένα άλλο παιδάκι κοντά να το μοιραζόμαστε…

4 σχόλια:

sot είπε...

Έτσι επιβεβαιώνεται και ο στίχος "Είναι ωραία στον Παράδεισο" :)

Sulpice είπε...

Πω πω τι μου θύμισες.... Όλα αυτά γνώριμα και σε μένα... Το μεσημέρι να με φωνάζει ο μπαμπάς μου "Κάντε ησυχία, κοιμηθείτε". Το απόγευμα ποδήλατο και το βράδυ, αποκαμωμένη να γυρίζω σπίτι με γδαρσίματα από το ποδήλατο να κάθομαι στη βεράντα και να με πλημμυρίζουν οι μυρωδιές της γης... Αξέχαστα...
Να' σαι καλά!

Ινδιάννα είπε...

Sot
το κακό είναι ότι ο Παράδεισος είναι ωραίος να τον ζεις αλλά δεν έχει πλάκα να τον διηγείσαι (οπότε πρέπει να πάθω σύντομα μια κατάθλιψη να έχω κάτι ουσιώδες να πω, αλλιώς πάει το blog)! ;Ρ

Sulpice
ξέχασα βέβαια να αναφέρω την προτιμηση που μου έδειχναν τα κουνούπια εκεινα τα καλοκαιρια (γεγονός που με έκανε να τριγυρνάω στους δρόμους με το λουκ Πασχαλίτσα από τις βούλες- αυτο αποτελούσε και το μελανό σημείο των τότε ημερών) χα χα! ;)

Speedgrapher είπε...

Αναφορικά με τα πολλαπλά ατυχήματα των παιδικών αναζητήσεων, εγώ πάλι έχω μαρκάρει με το αίμα μου κάθε νησί και βουνό στο οποίο πήγα ως παιδί - μη χάσω!