when there' s a will, there' s a way - indieannalog set #40

Γη… Η επιστροφή στην πόλη σημαδεύτηκε με συννεφιά και βροχές- όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στο εργασιακό χώρο. Η μια συνάδελφος πέταγε κεραυνούς ή άλλη μπουμπούνιζε και η τρίτη κρατούσε το στυλό σαν αλεξικέραυνο πάνω από το κεφάλι της λέγοντας «μήπως να καταγράφαμε το γεγονός στα πρακτικά να είμαστε καλυμμένες»; Ο Αγιασμός με βρήκε να στέκομαι με τα καλοκαιρινά μου πέδιλα μέσα στη βροχή και να αναπολώ την ιαματική επίδραση του ήλιου -που γιατρεύει κάθε φθινοπωρινή διάθεση...

Αέρας… Δε γκρινιάζω για να γκρινιάξω. Αν η δουλειά σε ένα σχολείο είχε να κάνει μόνο με τα παιδιά, όλοι οι εκπαιδευτικοί θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι για 5 ώρες έχεις να κάνεις με υπέροχα πλάσματα αλλά όλη την υπόλοιπη μέρα αντιμετωπίζεις δηλητηριώδεις γονείς και τερατώδη γραφειοκρατία (διευθυντές που συμπεριφέρονται σαν άβουλα τσιράκια των προϊσταμένων τους και προϊσταμένους που την έχουν δει κυρίαρχοι του σύμπαντος και καλύπτουν γονείς οι οποίοι απαιτούν πέρα κάθε νόμου και τάξης)!

Φωτιά… Κι επιτέλους, έπειτα από τόσες μέρες στη βροχή έφτασε μια ηλιόλουστη Κυριακή. Ακούω μουσική, πίνω καφέ και ξεκαθαρίζω τη βιβλιοθήκη μου –α, ώστε εδώ είχα τα παλιά fractal press, τα magnet και τα fanzins μου! Σκέφτομαι όλους εκεινους τους ανθρώπους που επειδή γουστάρουν τη μουσική μαζεύονται και βγάζουν έντυπα γι' αυτήν. Σκέφτομαι ότι πρέπει να παραδειγματιστώ από αυτούς και να σταματήσω τη γκρίνια για τις φετινές συνθήκες εργασίας μου: είμαι lo- fi γενιάς οπότε και μόνο με το ψωράλογο του ενθουσιασμού μπορώ να ξεπεράσω την καλπάζουσα οκνηρία των βαριεστημένων καρεκλοκενταύρων, που για να σκοτώσουν την ώρα τους δημιουργούν προβλήματα αντί να επιλύνουν. Κι αφού τους ταράζει τον ύπνο η βραχνή μου σάλπιγγα μπορώ να δώσω το σύνθημα της δράσης με ένα χαρούμενο μπάντζο!

Νερό… «Τι θα κάνουμε μ’ εσένα βρε Δον Κιχώτισσα;» λέει ο καλός μου. «Τι κερδίζεις με το να πολεμάς τους ανεμόμυλους»; Κερδίζω το να μην προλαβαίνει να κάτσει η σκόνη πάνω μου. Το να μην καταντήσω ένα άβουλο λείψανο σαν τους περισσότερους μονιμάδες γύρω μου. Κερδίζω το να μ’ αγαπούν άνθρωποι σαν κι εσένα – ακόμα κι αν δεν ξετρελαίνονται με τον Θερβάντες όσο εγώ. Άνθρωποι που το σούρουπο της Κυριακής, την πιο μελαγχολική μου ώρα, σιγομιλούν μαζί μου καθώς χαζεύω τις πυγολαμπίδες που στραφταλίζουν.
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοείς τα φώτα της πόλης;
-Λέγοντας πυγολαμπίδες εννοώ τα μάτια σου μωρό μου!
;)