Γη... Ήταν, λοιπον, εκείνη η παραλία στο νησί. Τα νερά ήταν πράσινα και τα ψάρια βιολετί. Τα μάτια της σαν μαύρα αμύγδαλα, αλλά εκείνη δεν είχε δει ποτέ αμύγδαλα, στο τροπίκο νησί. Και ο αέρας δρόσιζε τα βράδια, μα δε γινόταν ποτέ κρύος. Ποτέ δυσάρεστος. Όπως οι σκέψεις του.
Αέρας... Του ειχαν πει πως εκει στα νότια θα ξεχάσει. Του ειχαν πει ότι η θαλασσα θα μουλιάσει και τους πιο δυσκολους λεκέδες στη μνημη του. Όλα θα καθαρίσουν. Του ειχαν πει πως θα γυρισει άλλος άνθρωπος. Μα σάμπως ήξερε πια ποιος είναι; Καθοταν, λοιπον, σ’ εκεινη την παραλία και άκουγε τραγούδια από τους ντοπιους. Μα όλα λυπημενα του φαίνονταν. Και πώς να χαρεί. Έμεινε εκει κάποιο καιρό. Μα δε μπορούσε να χαλαρωσει στ’ αλήθεια.
Ο τρόπος που κοιτούσαν, ο τρόπος που μιλούσαν στην αγνωστη διάλεκτο, ένα σούσουρο αδιάκριτων ηχων και βλεμμάτων δεν τον άφηνε να στραφει μέσα του, να αφουγκραστεί τις φωνές που δεν τον αφηναν να ησυχάσει.
Νερό... Ωσπου ένα βράδυ «έλα», του ειπε εκεινη με τα μαύρα αμύγδαλα για μάτια, «έλα να σου δειξω ένα μέρος που μπορείς να ημερέψεις. Γιατι μερικους τους ξεκουράζει η θάλασσα και ο βουβός ορίζοντας, μα όχι όλους. Έλα απόψε το βράδυ να σου δείξω ένα μέρος που μπορεις να νιωσεις ασφάλεια, ένα μέρος που δεν μπορεις να κάνεις κακό στον εαυτο σου»
Φωτιά... Το βράδυ τον πήγε στο δωμάτιο με τα σκεπάσματα. Ένα δωμάτιο που αντί για τοίχους ειχε ράφια και τα ράφια ήταν γεματα αφράτες, φρεσκοπλυμένες, μοσχομυρωδάτες πετσέτες και σεντόνια. «Τιποτα κακο δε μπορει να συμβεί εδώ. Όλα είναι μαλακά και ευωδιαστά και μπορεις να γείρεις το κεφάλι σου και να νιώσεις την ασφάλεια μιας αγκαλιάς. Μείνε εδώ όσο θες. Μόνο φέρε μου το κλειδί βγαίνοντας». Εκείνος, μές στο μισοσκόταδο χαμογέλασε. Ακούμπησε το αξυριστο μάγουλο του σε μια πετσέτα. Κι ένιωσε το κεφάλι του να αδειάζει. Ένιωσε πως για πρώτη φορά η ηρεμία βρήκε το μυαλό του. Κι ήρθε για να μείνει… Χαμογέλασε σα να σκέφτηκε πως όσο μαύρα και να είναι όλα, παντα κάπου είναι καλοκαίρι... Κι αυτο έμοιαζε πολυ αισιόδοξο ξαφνικά!
6 σχόλια:
einai 4 istories, einai 1 i kati anamesa san px thes na peis mia istoria alla tholwneis ligo ta nera?
i teleutaia istoria ti deixnei telika? oti skavoume gia na vroume ame kai nte ayto pou exoume sto myalo mas, ayto pou theloume na pisteuoume oti uparxei? skapse-skapse ligo nero px vrisketai??
nightblue
είναι μια ιστορία, όχι τεσσερις
η σκέψη πίσω της είναι ότι συνηθως τρεχουμε μακριά από το πρόβλημα, περιμενοντας ότι θα το ξεχάσουμε, αλλά μόνο όταν περιορισεις το μυαλό σου και τελικά "συγκεντρωθείς" σε κάτι που δε σε πονάει έχεις ελπίδα να ξεχάσεις στ' αλήθεια.
και η σκέψη ότι "πάντα κάπου ειναι καλοκαίρι" ουσιαστικα σημαινει "ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά κάνε την προσπάθεια να τα ισιώσεις- γιατι εδω μπορει να έρχεται φθινοπωρο, λασπουριά και γκρίνια αλλά αν το θες μπορεις να εχεις διαρκές καλοκαίρι"
θεωρητικα φυσικά μιλάω, διότι στην πράξη σκαλωνω ως γνωστον!
Βάζε τέτοια μουσική για να κρατήσεις το καλοκαίρι όσο γίνεται περισσότερο κοντά μας :)
Κοντέψαμε να πάθουμε στερητικό σύνδρομο. Ευτυχώς, μας αντάμειψες με ακόμα ένα εθιστικά υπέροχο και γλαφυρά περιγραφικό set, όπου κείμενο και μουσική συνδυάζονται απολαυστικά.
ΥΓ. Αν το σχόλιό σου είχε ήχο θα μου ακουγόταν κάπως έτσι.
ΥΓ. (2) Ελπίζω να πέρασες όμορφα στις διακοπές σου!
Sotχτες πάτησα πόδι στην πιο κρύα Αθήν απου εχω συναντησει Σεπτέμβρη μήνα. Μπρρρρρ. Λες με την καλοκαιρινή μουσικη να ζεσταθει το κοκαλάκι μου;
mystery falls down
καλές ήταν οι διακοπές, αλλά έχω πέσει σε τρελή καταθλιψη απ'τον καιρό στην πόλη και το στρες των εκκρεμοτήτων που άφησα φεύγοντας..
ΥΓ. Σ' ευχαριστώ πάντα για τα καλά λόγια και τη μουσικη που προσθέτεις/ μοιράζεσαι εδώ! :)
Δημοσίευση σχολίου