novocaine for the soul

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που έγραφε ποιήματα. Όσο μεγάλωνε, τόσο μεγάλωναν κι αυτά -της το είχε πει κι ο φίλος της ο Π: "δεν είναι περίεργο; οι περισσότεροι συγγραφείς ξεκινούν γράφοντας ποίηση,αλλά θεωρούν πως μεγαλώνοντας πρέπει να γραψούν λογοτεχνία, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο".

Το κοριτσάκι, που είχε γίνει φοιτήτρια στο μεταξύ, δε σταμάτησε να γράφει ποιήματά απλώς έσπαγε περισσότερη πλάκα με το να ζει στις παλαβές ιστορίες, που πλέον έγραφε Και οι οποίες, για ένα περίεργο λόγο, ήταν όλες εμπνευσμένες από τραγούδια. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως, όσα διηγήματα της δεν άρχιζαν με έναν θάνατο (ή μια απόπειρα αυτοκτονίας), τέλειωναν έτσι -κι αν όχι τραγικά, σίγουρα κωμικοτραγικά. Κι αυτό δε θα το συζητάγαμε τώρα, αν δε συνέβαινε το εξής περίεργο: αυτά που έγραφε, λίγο μετά, γίνονταν πραγματικότητα Και καλά όταν είχαν καλό τέλος, αλλά όταν είχαν κακό -όπως τότε που χάθηκε ο Μ.;

Έτσι η φοιτήτρια, που στο μεταξύ είχε γίνει γυναίκα, το πήρε απόφαση. "Δεν ξανασκοτώνω κανέναν γνωστό μου σε βιβλίο, κι ούτε πρόκειται να ξαναγράψω ρεαλιστική ιστορία για κανονικούς ανθρώπους- μόνο για αλλόκοτους ήρωες σε πόλεις στο πουθενά.

Έτσι γράφτηκε η Νοβοκαΐνη, που περιέχει περίπου 500 αυτοκτονίες -"αλλά είναι όλες αγνώστων και κανένας άνθρωπος δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια συγγραφής του βιβλίου -αν κι ο σχεδιαστής που πρωταγωνιστεί, ονόματι Alfred Novo Kaine, παραπέμπει στον Alexander McQueen, ο oποίος όμως εντελώς από μόνος του πήγε και πέθανε πριν δυο μήνες, και δε φταίει το βιβλίο, εντάξει";

Η μόνη που υπέφερε όσο γράφονταν αυτές οι σελίδες, ήταν η μουσική. Που έπαιζε στα cd και, δίχως να ερωτηθεί και ούτε καν να το θελήσει, βρέθηκε μπλεγμένη στην πλοκή, να γεννοβολά ονόματα για τους χαρακτήρες του βιβλίου και να βάζει λόγια στο στόμα τους (η συγγραφέας θα λογοδοτήσει στους Pavement, τους dEUS, τους Eels -και σ΄όσους ακόμα χρειαστεί)!

Αυτά και άλλα πολλά από κοντά την άλλη Κυριακή, 5.00 μ.μ, στο bar Capu. Με κρασί (κερνάνε οι εκδόσεις Κοντύλι), indie μουσική (απ' τον Δήμαρχο της Indieanapolis) και Νοβοκαΐνη (από τον Πέτρο Τατσόπουλο -που δεν έχει διαβάσει ακόμα το βιβλίο, κι αν το διαβάσει και δεν του αρέσει, δεν εγγυώμαι ότι θα έρθει να μιλήσει -ουπς)! ;Ρ