Τα ψώνια του σαββατοκύριακου

Σηκώθηκε από το δρόμο με αργές κινήσεις και αμέσως μετά παραπάτησε, αλλά κρατήθηκε από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όλα γύριζαν και άστραφταν γύρω του, ψηλάφησε το κεφάλι του και βρήκε ένα σημείο που πονούσε υπερβολικά. Αυτό όμως που τον ενοχλούσε περισσότερο ήταν ότι δεν ήξερε που βρισκόταν.
Στο δεξί του χέρι κρατούσε ακόμα μια σακούλα σουπερμάρκετ, μισοάδεια με ένα βιταμ λάιτ και ένα γάλα. Κοίταξε τα τρόφιμα που ήταν σκορπισμένα στο δρόμο και άρχισε μηχανικά να τα μαζεύει. Στο τέλος αποφάσισε ότι ήταν δικές του και οι σερβιέτες, όπως και η γεμάτη σακούλα που ήταν αφημένη λίγο πιο πίσω.
Πέρασε την επόμενη μισή ώρα καθισμένος στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας, προσπαθώντας μάταια να θυμηθεί, οπότε από ένα σημείο και μετά προσπαθούσε να βγάλει συμπεράσματα για τον εαυτό του με βάση τα ψώνια του. Μπορεί να είχε νεαρή μητέρα, αδελφή ή γκόμενα αλλιώς δεν εξηγούνταν οι σερβιέτες. Κατέληξε τελικά στην εκδοχή της γκόμενας και γιατί του άρεσε περισσότερο, αλλά και από τις ποσότητες των τροφίμων: ένα κιλό πορτοκάλια, ένα κιλό πατάτες, μισό κοτόπουλο, δεν έμοιαζαν με προμήθειες κανονικής οικογένειας. Θα έπρεπε βέβαια να κουβαλάει και προφυλακτικά, αλλά υπέθεσε ότι ντρεπόταν να τα αγοράσει από το σουπερμάρκετ.
Το μπαλσάμικο, τα κυδώνια, η παρμεζάνα και το κόκκινο κρασί έδειχναν ανθρώπους που μαγείρευαν και καλοπερνούσαν, τον απασχόλησε όμως η μέτρια ποιότητα του κρασιού. "Τίποτα ιδιωτικοί υπάλληλοι θα είμαστε" σκέφτηκε με κάποια απογοήτευση. Τα αυγά βιολογικής καλλιέργειας τον έκαναν να υποθέσει και κάποια οικολογική συνείδηση, "από την άλλη όμως, αν είμαστε οικολόγοι, από σουπερμάρκετ θα ψωνίζαμε;" αναρωτήθηκε και δεν έβγαλε άκρη από αυτό.
Μια ιδέα άστραψε ξαφνικά στο μυαλό του: δεν είχε ψάξει ακόμη τις τσέπες του, μπορεί να είχε πάνω του την ταυτότητά του ή κάποιο άλλο στοιχείο που να δείχνει ποιος είναι. Απογοητεύτηκε όταν βρήκε ένα πορτοφόλι χωρίς ταυτότητα μέσα και μια λίστα με ψώνια, αυτά που κρατούσε. Στο πίσω μέρος της λίστας υπήρχε και μία διεύθυνση, "Θεοφίλου 35, δεύτερος όροφος". Αποφάσισε να πάει εκεί, ρωτώντας τους περαστικούς. Ίσως σε αυτό το σπίτι να ήξεραν ποιος είναι ή που έπρεπε να πάει για να βγάλει κάποια άκρη.

Στον όροφο υπήρχε μόνο ένα διαμέρισμα. Του άνοιξε μια αδύνατη και ψηλή γυναίκα που είχε τον αστράγαλό της τυλιγμένο με επιδέσμους, πριν όμως προλάβει να του μιλήσει, άρχισε να της εξηγεί ότι δε θυμάται τίποτα και ότι χρειάζεται τη βοήθειά της. Η γυναίκα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και έφερε τα χέρια της στο πρόσωπό της. "Αχ αγάπη μου, τι έπαθες, όλα μαζί μας βρίσκουν" είπε και τον οδήγησε μέσα. Δεν είχε υποθέσει λάθος, είχε κοπέλα και μάλιστα συζούσαν σε αυτό το σπίτι, τον ίδιο τον έλεγαν Γιώργο και την κοπέλα Μαρία. Κανονικά θα πήγαινε αυτή να ψωνίσει, αλλά είχε χτυπήσει τον αστράγαλό της και περπατούσε με δυσκολία. Την ρώτησε γιατί κουβαλούσε μαζί του τη διεύθυνση του σπιτιού τους και αυτή του εξήγησε ότι απλώς ήταν πολύ τυχερός, του το είχε γράψει για αστείο, επειδή το προηγούμενο βράδυ πέρασε από σπίτι ενός φίλου του για μια μπίρα και τελικά είχε γυρίσει ξημερώματα. Τον έπιασε από το χέρι και του είπε γλυκά: "Μην ανησυχείς, θα τα θυμηθείς όλα, λίγο υπομονή χρειάζεται." Την αγκάλιασε και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος της. Ένιωθε πολύ όμορφα μαζί της.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όταν μετά από μία εβδομάδα θυμήθηκε ότι ήταν ο υπάλληλος που έκανε τα ντελίβερι του σουπερμάρκετ και ότι τον έλεγαν Μανόλη αποφάσισε να μείνει με τη Μαρία. Εδώ και καιρό η ζωή του χρειαζόταν μια δραστική αλλαγή.

[Το τελευταίο μέρος της ιστορίας το σκέφτηκε η Λουίζα, η καλή μου συγκάτοικος.]