Κόκκινο, δεν ήταν κόκκινο

Δίπλωσε προσεκτικά την εμπριμέ μπλούζα και την έβαλε στο χαρτόκουτο. Έβγαλε ένα ακόμα ρούχο από την ντουλάπα, μια μπεζ φούστα τώρα, τη δίπλωσε κι αυτή και την τοποθέτησε πάνω από τη μπλούζα. Κόντευε να τελειώσει, η διπλανή ντουλάπα δεν είχε πια χρωματιστά, ενώ αυτή ήταν ήδη μισοάδεια. Η ξαδέρφη της είχε φύγει πριν από λίγο φωνάζοντας ότι δεν πρέπει να κάνει δουλειές τέτοια μέρα, αυτή όμως επέμεινε ότι τη βοηθούσε να ξεχαστεί. Έλεγε ψέματα, δεν μπορούσε να φαίνεται θλιμένη για πάρα πολλή ώρα συνεχόμενα, βαριόταν κι έπρεπε κάπως να κρυφτεί από τα βλέμματα των άλλων.
Άνοιξε το κάτω συρτάρι και έβγαλε τα εσώρουχα που φύλαγε στην πίσω γωνία του εδώ και τόσο καιρό. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, έβγαλε το νυχτικό της και στη συνέχεια τα λευκά της εσώρουχα. Κοίταξε για λίγο τον εαυτό της με ένα πικραμένο χαμόγελο, τα πεσμένα της στήθη, την χαλαρή κοιλιά και τις δίπλες στους γοφούς. Τις ρυτίδες τις είχε συνηθίσει, δεν τους έδινε πιά σημασία. Η εικόνα του σώματός της όμως πάντα της άφηνε μια ήρεμη θλίψη, σκεφτόταν πως έφυγαν έτσι τα χρόνια, σαν ατμός.

Πρώτα φόρεσε την κόκκινη κιλότα με τις δαντέλες. Η κοιλιά της έκρυβε λίγο το μπροστινό μέρος του εσώρουχου, αλλά δεν την πείραζε. Δεν τα φορούσε για να φαίνεται όμορφη. Έβαλε μετά και το κόκκινο σουτιέν, τακτοποιώντας τα χαλαρά της στήθη μέσα σε αυτό. Στερέωσε τη μασέλα της και χαμογέλασε πλατιά στον καθρέφτη, προσπαθώντας να φανεί προκλητική και σέξυ. Ξεκαρδίστηκε με το αποτέλεσμα και άρχισε να ντύνεται. Πήρε το μακρύ μαύρο φόρεμα από τη ντουλάπα και φόρεσε τις μαύρες γόβες της. Ήταν έτοιμη.

Στο δρόμο για τον τάφο, δύο γειτόνισσες σχολίαζαν ψιθυριστά: "Δες την πως κλαίει και χτυπιέται, πρέπει να τον αγαπούσε πολύ τελικά." "Και να σκεφτείς ότι κάθε μέρα την έβριζε και την χτυπούσε, μαύρη ψυχή είχε ο μακαρίτης." "Σουτ βρε δεν ντρέπεσαι λίγο; Θα μας ακούσουν." "Μμμ, σιγά λες και δεν τον ήξερε ο κόσμος τι άνθρωπος ήταν. Χρυσή καρδιά πρέπει να έχει πάντως, τέτοιο κλάμα μετά από τόσο ξύλο..."

Κι όμως, είχε φορέσει κόκκινα στην κηδεία του.