The last day of summer - indieannalog set 42

Chikita Violenta- Laydown. Παρότι έρχονται από το Mexico δεν μπόρεσαν να αποφύγουν μια cure εισαγωγή και ένα ύφος κοντά στα καναδικά indie συγκροτήματα (Broken Social Scene κλπ), γεγονός που τους κάνει υποσυνείδητα να συνδυάζουν τοπική σκόνη και κάψα που απαιτεί τεκίλα για να... σβήσει, με βόρειους ανέμους και χαλάζι μελωδίας - ο Αύγουστος επάτησε στην άκρη του Φλεβάρη λένε (και αν είναι σαν τον περσινό μου Φλεβάρη, τότε περιμένω τον χειμώνα πώς και πώς)! :)

Arrah & the Ferms- Emo Phillips. Ένα τραγούδι απ' την Ιndiana κλείνει από μια ηλιαχτίδα για όσα καλά περάσαμε αυτό το καλοκαίρι και ταξιδεύει χωμένο κάπου στις αποσκευές του φθινοπώρου, που σε λίγο θα βρίσκεται στις "αφιξεις". Μόλις η βαλιτσα ανοιξει η μελωδία θα χυθει στιν αέρα και ο ουρανός θα γεμισει ήλιο ξανά την μουτρωμένη και μουντή σημερινή Αθήνα -και μια μικρή πικρή νοσταλγια αλλα, ε, δεν μπορεις να τα έχεις και όλα!

Bedroom walls - No wedding cake. Το ντουέτο από την California αυτοαποκαλεί τη μουσική του "romanticore" και προσωπικά συμφωνώ- διαθέτουν αυτο το ελαφρά ρετρό electro-pop ύφος που τόσο αγαπάω- κατάλοιπο των 80ς και τέλος πάντων μέχρι πότε θα με καταδιώκουν τα παιδικά μου ακούσματα? Από τα τραγούδια που θα έβαζα την τελευταία μέρα του καλοκαιριού σ' ένα beach bar παροτρύνοντας τους θαμώνες να θάψουν στην άμμο, μέσα σε μια τεράστια πολυεπίπεδη τούρτα, όλα εκείνα που τους χάλασαν το καλοκαίρι και να τα αφήσουν εκεί, επιδόρπιο της θάλασσας και του αέρα αλλά όχι πια της σκέψης τους.

Brazos - Mary Jo. Απ' τα χωράφια του Texas φέρνουν την μινιμαλιστική τους φολκ- ποπ και στο συγκεκριμένο μου θυμίζουν μια πιο μελένια εκδοχή του λατρεμένου μου Baby Jane- δεν ξέρω γιατί! Ξαπλώστε και απολάυστε αυτη την Κυριακή... Από αύριο για τους περισσότερους, όπως προστάζει τι ημερολόγιο τουλάχιστον, τα κεφάλια μέσα!

Brooke Waggoner - Hush if you must. Από το Nashville και το Tenessi που εκτός από καλό μπέρμπον εξάγει και μεστή americana, με ζεστή φωνή και κρυστάλλινη άρθρωση, σαν την αίσθηση της δροσιστικής βροχής στην ηλιοκαμένη γή. Την ήσυχη αρχή διακόπτει το παιγνιδιώδες πιάνο και ακολουθεί ξανά το ημέρωμα, σα να λέει αυτό το φθινόπωρο παίξτε forte και piano κατα βούληση, μην ακολουθείτε μια πεπατημένη και συνταγές, ζείστε αυθόρμητα και let it.. Fall!

Μαύρισες καθολου? - indieannalog set 41

Γη... Kyuss - Demon Cleaner. Εκπρόσωποι του λεγόμενου stoner rock στα 90ς, επηρεασμένοι από τους Misfits και το φάντασμα του Danzig, παρότι ποτέ δεν έγιναν τόσο γνωστοι όσο οι Soundgarden ή οι Monster Magnet δεν παύουν να έχουν μαρκάρει με τον ήχο τους μια εποχή...

Αέρας... Οι Black keys απ' το Οhio βαράνε γερά, θυμίζουν hard rock άλλων εποχών με τους Black Sabbath να μπερδεύονται σε ψηφιακά σήματα και είναι αρκέτα ακομπλεξάριστοι ώστε να μαλακώσουν τη φωνή και το ρεφρέν με έγχορδα στο Strange times. Λίγο παραπέρα, απ' το Texas ορμώμενοι, οι Black angels με neo- psychedelic στοιχεια κάνουν το Science killer να ακούγεται σαν black rebel motorcycle club που παίρνουν όπιο, κατέχουν την τεχνική να σε ναρκώνουν, να σε βυθίζουν σε ληθαργική κατάβαση 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, σ' ένα ταξίδι στο κέντρο της Γης…

Φωτιά... Νέο –φολκ ιρλανδικός ήχος και ρετρό πιάνο με συνειρμούς αγνού ροκ αναμειγνύονται σαν κόκκοι από διαφορετικά λιπάσματα στο ίδιο χωράφι και κάνουν το Sister των Λονδρέζων Captain black να απλώνει φύλλα και κλαδιά και να σκαλώνει για ώρα μετά το άκουσμα του μέσα στο μυαλό σου…

Νερό... Το Paisley Pattern Ground είναι ένα ωραίο κομμάτι, αλλά οι 60s αναβιώσεις που έχουν πλέον μπει στην ημερήσια διάταξη είναι απροκάλυπτες και σε περιπτώσεις σαν των Black Hollies απ' το New Jersey γίνονται ως και ενοχλητικές- όλη η αισθητική του εξωφύλλου τους είναι ανέμπνευστα παλιομοδίτικη...


Σημειώσεις:
1. Κατα ένα περίεργο τρόπο και οι επιρροές των συγκροτημάτων με τη λέξη black στο όνομά τους, είχαν την λέξη black μέσα!
2. Αν πατήσεις καταλάθος ελληνική γλώσσα και γράψεις black θα γραφτει βλαψκ- κάτι προς βλάκας δηλαδή... Κι επειδή γλώσσα λανθάνουσα αληθεια λέγει, μεγάλη βλακεια να μαυρίζεις ψυχολογικά καλοκαιριάτικα. Άντε ανεβείτε λέμε!!! : )

Εξωφρενικές μηνύσεις

Μια από τις δυο ιστορίες διαδίδεται ως αληθινή...

O 52χρονος Luther Maximilian από το Illinois μέτραγε αρκετά κιλά πάνω από το φυσιολογικό του βάρος. O γιατρός που τον κούραρε σύστησε τουλάχιστον μια ώρα αεροβική άσκηση την ημέρα, υπό την μορφή γρήγορου βαδίσματος. Ο Luther πήγαινε συνήθως μια βόλτα 8 οικοδομικών τετραγώνων μετα τη δουλειά του και επέστρεφε σπίτι του.
Μια μέρα όμως, κουρασμένος καθώς ήταν, άνοιξε το στόμα του περπατώντας για να χασμουρηθεί και χράπ, ένα έντομο μπήκε μέσα. Ο Maximilian τρόμαξε, έβηξε, έφτυσε, κατάπιε, ξεροκατάπιε και τελικά το έρ'μο έντομο κατέληξε να λιώνει στα γαστρικά του υγρά.
Ο Luther Maximilian μήνυσε τον Δήμο και τους ιδιοκτήτες των γειτονικών παρτεριών επειδή δεν είχαν ψεκάσει του κήπους τους, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελευθέρα σμήνη εντόμων επικίνδυνα για την υγειά των περιοίκων. Οι εναγόμενοι πλήρωσαν $83.0005 για ψυχική οδύνη.

Ο 19χρονος Carl Truman από to Los Angeles έψαχνε πάντα τρόπους να κερδίσει χρήματα χωρίς κόπο. Εκείνο το βράδυ είχε τρυπώσει κάτω από το αμάξι του γείτονά του και, αφού είχε ήδη κλέψει τα τάσια δεκαπέντε μέρες πριν, τώρα προσπαθούσε να κλέψει και τις ζάντες απ’ τους τροχούς. Το κακό ήταν ότι ο Truman είχε καπνίσει αρκετή μαριχουάνα και δεν μπορούσε να διακρίνει αν όντως άκουγε ψιθύρους ή αν έφταιγε ο χορός του χόρτου μέσα στο κεφάλι του. Το σίγουρο είναι πώς δεν πήρε είδηση ότι ο γιος του γείτονα, ο οποιος χαμουρευόταν για ώρα μέσα στο αμάξι με την κοπέλα του, έβαλε μπροστά τη μηχανή για να την γυρίσει σπίτι της. Αν το είχε καταλάβει πιθανόν να είχε μαζέψει το χέρι του, πριν το πατήσει η ρόδα του αυτοκινήτου.
Ο Truman κέρδισε $74,000 και ιατρικά έξοδα επειδή ο γιος του γείτονα που πέρασε με το αυτοκίνητο πάνω απ’ το χέρι του, δεν είχε δίπλωμα! Φυσικά ο Truman αναγκάστηκε να πληρώσει τα 2/3 για να εξαγοράσει την ποινή του για κλοπή και τα υπόλοιπα για να ξαναγοράσει τις ζάντες στον γείτονά του.

δεν το περιμενα ποτέ αυτο από εσένα! - indieannalog set 40

Συνήθως οι προσδοκίες αποτελούν ένα στερεότυπο για το τι περιμένουμε να συμβεί. Στερεότυπο που δε βασίζεται σε αντικειμενικά, χειροπιαστά δεδομένα αλλα χτίζεται από την ανθρώπινη διαίσθηση (ένα ειδος άτυπης και χωρις περγαμηνές "κοινής λογικής", που τακτοποιει τα πράγματα σε προβλέψιμες βάσει αυτονόητων (χμ, ποιος θα αποφασίσει όμως το αυτονόητο;) αδιαπραγμάτευτων νόμων- σειρές και νόρμες. Οι U2 ας πούμε τρέλαναν πολύ κόσμο όταν έγραψαν το αριστουργηματικό Exit, που δεν ήταν τραγούδι που ταίριαζε στο "προφιλ" τους (όπως το δημιούργησαν εκεινη την εποχή τα MME και οι προσδοκίες μας για μια αμειγώς rock μπάντα).

Οι προσδοκίες είναι χρήσιμες γιατι χωρις αυτές θα ήμασταν σε μια διαρκή ανασφάλεια. Δεν θα ξέραμε τι να περιμένουμε από κανέναν και τίποτα. Οι προσδοκίες οργανώνουν έναν κόσμο που χειριζόμαστε εμεις, αφού εμεις του λέμε ποιες επιλογές έχει, τι μπορει να κάνει και τι όχι. Φυσικα κανεις δεν είναι του χεριού μας και οι Pulp απέδειξαν ότι δεν έχουν διάθεση να χειραγωγούνται από την ετικέτα του pop και κάποια στιγμή έγραψαν το Blue Glow, τραγούδι που μοιαζει να το έσκασε από δίσκο του Cave και σε κάποιο εφιάλτη του το φυλάκισε ο Jarvis Cocker και το εξέθεσε στο κοινό του.

Στις προσδοκίες ελοχεύει και μια μεγάλη παγίδα. Αν δεν ελπίζεις -λένε- δεν μπορεις να απελπιστείς. Οι περισσότερες σχέσεις χαλάνε όταν με το πέρασμα του χρόνου αρχίσουν να γινονται εμφανείς οι προσδοκίες εκατέρωθεν των συμβαλλομένων, οι οποιες μένουν στον αέρα. Για τις σχέσεις λένε ότι ο πρώτος χρόνος είναι της διάγνωσης, ο δευτερος της επικύρωσης και ο τρίτος της διάρκειας: είσαι τελικα όσα ονειρεύτικα και σε περιμένω να είσαι? Για τα συγκροτήματα το τρίτο λένε πως είναι το πιο δύσκολο άλμπουμ : το πρώτο δίνει το στίγμα, το δεύτερο το επιβεβαιώνει, το τρίτο θα καταφέρει να μας εκπλήξει και να ξεπεράσει το σκοπελο μιας μουσικής ρουτινας και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας για ένα μέλλον γεμάτο ηχητικές εκπλήξεις? Παρότι το "songs of faith & devotion" δεν ήταν το τρίτο lp των Depeche Mode πολλοί έπεσαν από τα σύννεφά όταν άκουσαν τις κιθάρες να κυριαρχούν έναντι του electro ύφους τους κι ένα single σαν το I feel you, που το riff του σου έπαιρνε το σκαλπ!

Το καλύτερο είναι μάλλον να διατηρεις μια στάση που να μην επιτρέπει να δημιουργηθούν προσδοκίες. Να δείχνεις "άτακτος" με την έννοια του "ανένταχτου" :κανεις δε μπορει να σε βάλει σε μια τάξη, μια συνομοταξία, να σε τακτοποιήσει σε μια παγιωμένη θέση και να περιμένει να συμπεριφερθεις όπως όσοι μοιραζονται κοινα χαρακτηριστικά μαζί σου. Οι Blur το έκαναν αυτο πρώτη φορά με το song 2 -που θα περιμέναμε να το λέει μια punk μπάντα και όχι αυτες οι ξενέρωτες αγγλικές μύξες- και συνέχισαν με το think tank, όπου πλέον ενέταξαν στο ρεπερτόριο από γκόσπελ μεχρι 70ς electro. Πια δεν ξέρεις τι να περιμένεις από ένα μυαλό σαν του Damon Albarn. Είναι "άτακτος"!

Όταν κάποιος δεν επαληθεύει τις προσδοκίες σου μια λύση είναι να σταματήσεις να ελπίζεις σε κάτι καλό από αυτον, αφού σε απογοητεύει συνεχώς (βλέπετε οι προσδοκίες ταυτίζονται με κάτι θετικό, μεγάλο και καλό που περιμένουμε να συμβει). Μια άλλη οπτική είναι να δεις τελικα τι σου δινει ο άλλος και να προσπαθήσεις να βρεις γιατι στο δίνει -γιατι κι αυτος απ' την πλευρά του θα το βρίσκει θετικό, μεγάλο και καλό για να το προσφέρει. Με λίγα λόγια οι ματαιωμένες προσδοκίες είναι ένα μονοπάτι που μπορει να σε βοηθήσει να δεις πραγματικά τον άλλο. Δεν είναι αυτό που θες να είναι: είναι αυτό που είναι και πρέπει να δεις αν τελικα το θες! Προσωπικά οι white stripes ξεπέρασαν όλες τις προσδοκίες μου όταν έγραψαν το fell in love with a girl, το πιο ζόρικο τραγούδι που είχα ακούσει να βγαινει από ένα drum-kit και μια κιθάρα -αλλά θα μπορούσα άραγε να το εκτιμήσω αν περιμένα πάντα να γράφουν post- folk τραγουδάκια σαν το pretty good looking for a girl?

Οι ματαιωμένες προσδοκίες μπορεί να αποτελέσουν μεγάλο πλήγμα. Μου πήρε καιρο να συγχωρήσω τους pumpkins γαι το machina -που ήταν μέσα στον καλιφορνέζικο ήλιο ή τους interpol για our love to admire που δε μου λέει τίποτα καινούριο. Και φυσικά δε θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή όταν άκουσα για πρώτη φορά το vintage point των dEUS και ούρλιαξα "δε μπορει να μου το κάνουν αυτο! Δεν το περίμενα ΠΟΤΕ από αυτους ένα τόσο συνηθισμένο άλμπουμ"! Στην πορεια που ανασκευάζονται οι προσδοκίες μου και προσπαθούν να προσαρμοστουν στην πραγματικότητα και όχι σε αυτο που δημιουργώ στο κεφάλι μου ως πραγματικότητα, μου αρέσει να ακούω το always crash me των guided by voices -κομμάτι που κανεις δεν περιμενε ποτέ να γράψει μια power- pop μπάντα και που δέκα χρόνια μετά αποτέλεσε επηρροή για το the ghost of you lingers των spoon.

Ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

Ξύπνησα στο δωμάτιο του Μίλτου. Το φως τρύπωνε από τις γρίλιες και ένα τζιτζίκι τραγουδούσε μανιακά. Η βιβλιοθήκη ήταν όπως την άφησα: μισοφτιαγμένη με την ελπίδα να πάω ξανά ένα βράδυ και να την τακτοποιήσουμε τελείως. Ποτέ δεν ξαναγύρισα. Ένας χωρισμός, η κατάθλιψη μετά και ύστερα αποφάσισα πώς θα μείνω για πάντα μόνη. No man, no harm –που θα έλεγε και ο Bob…

Ο Μίλτος κοιμόταν πλάι μου. Όπως πήγα να γυρίσω άνοιξε τα μάτια
-Buongiorno principessa, είπε και μου χαμογέλασε.
-Πώς βρέθηκα εδώ; Μουρμούρισα μειδιώντας νυσταγμένα
-Εννοείς στην αγκαλιά μου ή στο δωμάτιό μου;
-Θυμάμαι χτες βράδυ ένα μήνυμά σου, «τι κάνεις» κι εγώ σου είπα «δεν είμαι καλά», σου είπα «με προδίδει διαρκώς ένας άνθρωπος που αγάπησα, το ψέμα και η υποκρισία του- με κάνει να νιώθω ηλίθια επειδή τον πίστεψα και δεν θέλω να νιώθω ηλίθια», κι εσύ «δεν είναι αδυναμία να εμπιστεύεσαι τους άλλους ως αληθινούς, αδυναμία είναι οι άλλοι να μην τολμούν να αντικρύσουν την αλήθεια τους και να στην πουν, έλα, ξέχνα τέτοια περιστατικά, όλα θα πάνε καλά. Σου στέλνω την πιο σφιχτή μου αγκαλιά». Θυμάμαι ότι εκεί που ήμουν κομμάτια έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα ότι είσαι δίπλα μου και με αγκάλιαζες και ξαφνικά, σαν ένα μαγικό: όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους κι ένιωσα τόσο ανακουφισμένη. Αλλά εγώ σε φαντάστηκα στο δικό μου δωμάτιο…
-Ναι αλλά εγώ σε φαντάζομαι στο δικό μου. Και ίσως αυτή τη στιγμή να είσαι στο δικό μου όνειρο, ακριβώς όπως σε θέλω να είσαι. Στην αγκαλιά μου, ήρεμη και ανέμελη, μακριά απ’ ότι μπορεί να σε πονέσει… Κοιμήθηκες στον δικό σου ύπνο και ξύπνησες στο δικό μου όνειρο.
-Δηλαδή τώρα κοιμάμαι κι ονειρεύομαι ότι με ονειρεύεσαι και βλέπω το δικό σου όνειρο…
-Ίσως. Δεν ξέρω. Είμαι τόσο ευτυχισμένος που είσαι εδώ και δείχνεις καλά, δε μπορώ ούτε και θέλω να σκεφτώ!
-Ξέρεις τι; Κι εγώ...!

Ξαπλώσαμε και οι δυο ανάσκελα. Το φως να στάζει από τις γρίλιες στους τοίχους σαν μέλι και να κυλάει πάνω μας. Μια θαμπή ζέστα μας βύθιζε στη νωχελικότητα κι εγώ χαμογελούσα σαν χαζή κοιτώντας το ταβάνι. Πόσο μου είχε λείψει το δωμάτιό του. Το μονό κρεβάτι, τα άπειρα βινύλια, οι ατέλειωτες συζητήσεις μας, η ησυχία του κήπου και του νου μου εκει μέσα.

- Μ' αρέσει το δωμάτιό σου... Εχω μονάχα όμορφες αναμνησεις από εδώ... Μοιάζει με μαγικο κουτί μιας αιώνιας παιδικής ηλικίας. Ένα μέρος που μπορώ να κρυφτώ.
-Δεν είναι το ψέμα μα είναι η αλήθεια, ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς. Το δωμάτιο μου είναι αληθινό κι όποτε νιώθεις έτσι μην περιμένεις μήνυμα, κλείνε τα μάτια και ταξίδευε εδώ. Όταν σε πληγώνουν μην χάνεις χρόνο, τρέχα γρήγορα σ' ένα μέρος που μπορεις να κρυφτείς. Μέσα σ' εκείνους που αληθινά σε αγαπούν.

Για τα (αμερικάνικα) πανηγύρια - indieannalogset 39

Φωτιά... Δεκαπενταύγουστος, ημέρα της Μεγαλόχαρης στο κέντρο του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού, τα αίματα ανάβουν απ' τη ζέστη και τα πανηγύρια δίνουν και παίρνουν στην επαρχία, με κλαρίνα και νταούλια. Τα τελευταία χρόνια τα "δημοτικά" των Βαλκανίων έγιναν πολύ της μόδας και μπορει ο Bregovic να ανοιξε τα μουσικα σύνορα , αλλα ήταν οι Beirut (και η "ψυχή" τους ο Zach Condon) που έκαναν δημοφιλές το neo- Balcan ύφος.

Αέρας... Το κουαρτέτο των Devotchka, που δραστηριοποιειται απ' το 2000, είναι απ' τους πρώτους σκαπανεις του είδους και έδωσαν επαρκές δείγμα του στο soundtrack του Little miss sunshine. Ακόμα και οι Parenthetical girls πήραν θάρρος και το έριξαν σε ανάλογο πειραματισμό -άσε τις κιθάρες και πες το μ' ένα γιουκαλίλι...!

Γη.... Εμένα αυτα τα εξευγενισμένα παραδοσιακά μου φαίνονται νερόβραστα: ή θα το ακούσεις σωστό και "βρόμικο" το κλαρίνο να σου τρυπά το τύμπανο ή άντε να ακούσεις κλαρινέτο και τζαζ. Απ' την άλλη οι Rilo Kiley έχουν πολλα προτερήματα: εκτός του ότι δεν φοβούνται την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους, έχουν και την Jenny Lewis να μη λυπάται τα country γυρίσματα και τους λυγμους στη φωνή της, γεγονός που κάνει το I never ωραίο μπλουζ να χορέψεις μέσα στο ράντσο τη βραδια του πανηγυριού. Ιιιι-χα!

Νερό... Στα πανηγυρια τα κρασια και οι ρακές πάνε κι έρχονται και δεν είναι τυχαίο που το χώμα βάφεται κόκκινο για μικροπαρέξηγησεις και, ακομα πιο συχνα, κοκκινη βάφεται η άσφαλτος. Αν πιειτε τον άμπακα, πράγμα που ειλικρινα σας εύχομαι και σκοπεύω κι εγώ να κάνω, ζητήστε από κάποιον να σας γυρίσει σπίτι. Αν είναι και ο ανύπανδρος γυμναστής του χωριού, ακόμα καλύτερα- χε χε! Ryan Adams- Anybody wanna take me home

Το τέλος είναι η αρχή είναι το τέλος

Μια από τις δυο ιστοριες είναι αληθινή

Ήταν στα 19 της που η Sylvia Tornado ερωτεύτηκε τον Giovanni Barteggi- άνδρα γλυκό και περιποιητικό, που ήξερε να υπερασπίζεται και να φροντίζει μια γυναίκα, να της γράφει ποιήματα και να την εκθειάζει στα γραπτά του. Μα ο Giovanni ποτέ δε ζήτησε κάτι παραπάνω από τη φιλία της και έφυγε να πάει να δουλέψει σε τυπογραφείο στη Φλωρεντία.

Η Sylvia παντρεύτηκε και μετακόμισε στον τόπο του συζυγου της. Εκει όμως δεν έπαψε, χρόνια πολλα μετά, να θυμάται και να σκέφτεται τον Giovanni και να τον φαντάζεται με λιγότερα μαλλια, με περισσότερα κιλά, μα με το ίδιο ζεστο βλέμμα να την τυλίγει.

Δέκα χρόνια αργότερα βρέθηκαν στη Φλωρεντία και πήγε στο τυπογραφειο να τον αναζητήσει. Της είπαν "πως άργησε να τον ψάξει". Ο Giovanni είχε αυτοκτονήσει δυο χρόνια πριν.

Τον ίδιο καιρό στη δουλεια έφεραν νέο διευθυντή πωλήσεων. Τον ερωτεύητκε με την πρώτη ματια και δε μπορούσε να καταλάβει πώς έγινε αυτο- δεν ήταν ο τύπος της ούτε και κανένας Αλεν Ντελόν, ώσπου μια μέρα που τον παρατηρούσε, εκεινος ανασηκωσε τα γυαλιά του με ένα τρόπο που εκεινη αναφώνησε "έχει τις κινησεις του Giovanni... Κάτω απ' το δέρμα μοιαζει στον Giovanni μου"!

O πωλητής ήταν εργένης και συναψε μαζι της σχέση ερωτική κι εκεινη επιτέλους, με 20 και βάλε χρόνια καθυστέρηση, ζούσε τον έρωτα που ειχε ονειρευτει. Γιατι ο Marcello έμοιαζε μετενσάρωση τους Giovanni της σε ένα ξένο κορμί.

Ώσπου ένα καλοκαίρι η Sylvia έφυγε οικογενειακώς για διακοπές και όταν γύρισε δυο μήνες μετά o Marcello είχε χαθει από το μαγαζί. Στο τηλέφωνο κανεις δεν απαντούσε, τα γράμματα είχαν γυρίσει πίσω κλειστά και στο σπίτι του ο νέος αγοραστής της είπε πως "αγόρασε το σπιτι από μεσίτη, δεν ξέρει τίποτα για τον παλιο ιδιοκτήτη".

Η Sylvia δεν πίστευε ότι έχασε για δεύτερη φορά τον Giovanni με τον ίδιο αλλοκοτο τρόπο. Απλα εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

Πολλα χρόνια μετά, η μεγάλη κόρη της η Blanca που είχε γίνει αρχαιολόγος, της έστειλε φωτογραφίες από μια ανασκαφή σ' ένα Σικελικο χωριό. Η Sylvia είδε την κορη της σε πρώτο πλάνο και πίσω της είδε έναν ψηλό τύπο με γυαλιά, με ένα ρολόι με μπλε λουράκι και ένα πουκάμισο λινο σαν του Giovanni. Η Sylvia τον είδε και τον αναγνώρισε, τόσα χρόνια μετά, εκεινος δεν είχε αλλάξει.

Οι Ινδιάνοι φοβούνται τις φωτογραφίες γιατι λένε πως σου κλέβουν την ψυχή. Ήταν αλήθεια. Κι εκεινη η φωτογραφία είχε καταφέρει να απεικονήσει μια ψυχή: το φάντασμα του Giovanni της.

Η Sylvia πέθανε από τη συγκίνηση και πήγε επιτέλους να τον βρει.

Η κόρη της που νομισε ότι πέθανε απ΄τη χαρά για τα ευρυματά της, ποτέ δεν καταφερε να ξεπεράσει τις ενοχές της και τη θλίψη που επισκίαζε όλες τις κατοπινές επιτυχίες της...

Η Stella Del Ettore ήταν κόρη παπά. Εκεινος ηλιου αχτιδα δεν άφηνε να τη δει, κι έτσι κανένας στο χωριο δεν την γνωρισε για να την παντρευτει. Μονάχα ο γιος του γείτονα καμια φορά την έβλεπε κρυφά, όταν ο πατέρας της τη συνόδευε στο Παρθεναγωγειο ή στην εκκλησιά. Ντυμένη ως το λαιμό, με μαντίλι στα μαλλιά, σαν θλιμμένη χλωμή Παναγιά.
ο Angelo Bruncci, του γείτονα ο γιος, σαν έγινε 18 πήγε και ζήτησε το χέρι της μα ο πατήρ- Frangellico τον ξαπόστειλε "που θαρρεις θα δώσω την κορη μου στον ξεβράκωτο, το παρταλι του χωριου". Κι έκλεισε την κόρη του σε μοναστηρι μέχρι να βρει γαμπρο να της αξίζει.
Μα εκεινη μην αντέχονταςνα ζει πια ζωη φυλακισμένης, κλέφτηκε μ' έναν μάστορα που επισκεύαζε τις στερνες στη Μονη. Εκανε μαζι του δυο παιδιά και έζησε ζωή θλιβερή -χωρις λεφτά, με μπεκρουλιασματα και ξυλοφορτώματα καθημερινά.
Ο Θεός έδωσε και ο Χάρος τονε πήρε στα 10 χρόνια γάμου μα έπειτα άρχισε δεύτερος Γολγοθας: να βρει δουλεια, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να τα προικίσει -και ούτε να τολμησει βοηθεια να ζητησει απ' τον παπά, ούτε που έμενε δεν το χε πει μην τη βρει και την ξεκάνει να ξεπλύνει τη ντροπή.
Μα τα έβγαλε πέρα παληκαρίσια και πια, στα 50 της, που είχε παντρέψει τα παιδιά της και ζούσε μόνη με τα υφαντά της, πέθανε ο παπάς. Πήγε πίσω στο χωριο στην κηδεια του πατέρα της μα εκει είδε τον Angelo Bruncci. Χήρος αυτος και με ένα μεγάλο γραφειο τελετών δικο του.
Μόλις την είδε τα μάτια τού μούσκεψαν κι εκεινη χαμογέλασε κι έπεσε ο ένας στην αγκαλια του άλλου- σαν να είχαν ξαναγίνει παιδια, σα να είχαν ξαναγεννηθει. Την ειπε ότι θέλει να την παντρευτει και η ζωή η υπολοιπη θα ήταν δική τους. Κι εκεινη, που τόσα χρόνια δεν παντρεύτηκε "άλλο νταη δε βάζω εγώ στο κεφάλι μου" δέχτηκε.
Μα το μικρο θαυμα τρεις μέρες και το μεγάλο τέσσερις, και στο τρίμηνο πάνω ο Angelo μαθαινει πως έχει ηπατίτιδα C και ένα μηνα μετά, "φεύγει" απ τη ζωή της, όπως είχε μπει: αιφνιδίως.
Μα ο έρωτας πεθαινει τελευταιος. Η Stella έζησε τα υπολοιπα χρόνια της ευτυχισμένη που τον ξαναβρήκε, να μνημονευει τις λίγες στιγμές κοντα του σαν να έζησαν μια ολοκληρη ζωη μαζι.

Following your heart down to Greece on holidays... indieannalog set 38

Φωτιά... Αύγουστος. Μήνας διακοπών. Όλοι οι μισθοσυντήρητοι τον περιμένουν για να ξεχάσουν ότι δουλεύουν. H αστική πανίδα μετακομίζει στα νησιά και η Αθήνα μοιαζει με ερημονήσι σεν τσιμεντένια θάλασσα που κοχλάζει. Island - Creeper

Γη... Τα κοκαλιάρικα αγόρια από το βορρά και οι νταρντάνες φίλες τους ονειρεύονται βουτιές στα τιρκουάζ ελληνικά νερά που είδαν στο Mamma Mia και οι Blur λένε να ακολουθήσεις στην καρδια σου για την Ελλάδα και δίνουν τις απαραίτητες συμβουλές για safe sex στους τουρίστες : looking for girls who are boys/ who like boys to be girls/ who do boys like they' re girls/ and do girls like they' re boys/ oh it should be someone you really love (ε, δεν είναι κι εύκολο να βρεις έναν τέτοιο βρε Damοn μου)!

Aέρας... Για μεγάλο ξεσάλωμα, πιτσιρικαρία, πιώματα και θόρυβο πάντα οι σωστές επιλογές είναι οι προορισμοί της 5ήμερης: Πάρος, Κέρκυρα και Ρόδος. Ειδικα η τελευταία με το Φαληράκι κρατα ψηλά τη σημαία με το ρητο που όλοι όι τουρίστες περιμένουν να γίνει πραγματικοτητα: "ιδού η Ρόδος, ιδού και το... " . Dusty Rhodes - Dear honey και New Rhodes- You' ve given me something that Ι can' t give back

Nερό... Σε περιπτωση δε που το ταίρι σου αποφασίσει να πάει στη Μύκονο να πάρει τον αέρα του, να υπενθυμίσουμε ότι η Μύκονος εκτός από νησί των ανέμων και αφροστόλιστη νεράιδα του Αιγαίου φημίζεται για τη νυχτερινη ζωή, τους celebrities και την ακρίβειά της. Άσε τον συντροφο σου να πάει όπου θέλει, αλλά κράτα την καρδιά σου και ειδικα την πιστωτική σου πάνω σου. Το πιθανότερο είναι ότι αν δεν το κάνεις θα τα χάσεις και τα δυο. Και καλά κερατάς, αλλα και χρεωμένος- ε, παραπάει... Fleet foxes- Myconos