δεν το περιμενα ποτέ αυτο από εσένα! - indieannalog set 40

Συνήθως οι προσδοκίες αποτελούν ένα στερεότυπο για το τι περιμένουμε να συμβεί. Στερεότυπο που δε βασίζεται σε αντικειμενικά, χειροπιαστά δεδομένα αλλα χτίζεται από την ανθρώπινη διαίσθηση (ένα ειδος άτυπης και χωρις περγαμηνές "κοινής λογικής", που τακτοποιει τα πράγματα σε προβλέψιμες βάσει αυτονόητων (χμ, ποιος θα αποφασίσει όμως το αυτονόητο;) αδιαπραγμάτευτων νόμων- σειρές και νόρμες. Οι U2 ας πούμε τρέλαναν πολύ κόσμο όταν έγραψαν το αριστουργηματικό Exit, που δεν ήταν τραγούδι που ταίριαζε στο "προφιλ" τους (όπως το δημιούργησαν εκεινη την εποχή τα MME και οι προσδοκίες μας για μια αμειγώς rock μπάντα).

Οι προσδοκίες είναι χρήσιμες γιατι χωρις αυτές θα ήμασταν σε μια διαρκή ανασφάλεια. Δεν θα ξέραμε τι να περιμένουμε από κανέναν και τίποτα. Οι προσδοκίες οργανώνουν έναν κόσμο που χειριζόμαστε εμεις, αφού εμεις του λέμε ποιες επιλογές έχει, τι μπορει να κάνει και τι όχι. Φυσικα κανεις δεν είναι του χεριού μας και οι Pulp απέδειξαν ότι δεν έχουν διάθεση να χειραγωγούνται από την ετικέτα του pop και κάποια στιγμή έγραψαν το Blue Glow, τραγούδι που μοιαζει να το έσκασε από δίσκο του Cave και σε κάποιο εφιάλτη του το φυλάκισε ο Jarvis Cocker και το εξέθεσε στο κοινό του.

Στις προσδοκίες ελοχεύει και μια μεγάλη παγίδα. Αν δεν ελπίζεις -λένε- δεν μπορεις να απελπιστείς. Οι περισσότερες σχέσεις χαλάνε όταν με το πέρασμα του χρόνου αρχίσουν να γινονται εμφανείς οι προσδοκίες εκατέρωθεν των συμβαλλομένων, οι οποιες μένουν στον αέρα. Για τις σχέσεις λένε ότι ο πρώτος χρόνος είναι της διάγνωσης, ο δευτερος της επικύρωσης και ο τρίτος της διάρκειας: είσαι τελικα όσα ονειρεύτικα και σε περιμένω να είσαι? Για τα συγκροτήματα το τρίτο λένε πως είναι το πιο δύσκολο άλμπουμ : το πρώτο δίνει το στίγμα, το δεύτερο το επιβεβαιώνει, το τρίτο θα καταφέρει να μας εκπλήξει και να ξεπεράσει το σκοπελο μιας μουσικής ρουτινας και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας για ένα μέλλον γεμάτο ηχητικές εκπλήξεις? Παρότι το "songs of faith & devotion" δεν ήταν το τρίτο lp των Depeche Mode πολλοί έπεσαν από τα σύννεφά όταν άκουσαν τις κιθάρες να κυριαρχούν έναντι του electro ύφους τους κι ένα single σαν το I feel you, που το riff του σου έπαιρνε το σκαλπ!

Το καλύτερο είναι μάλλον να διατηρεις μια στάση που να μην επιτρέπει να δημιουργηθούν προσδοκίες. Να δείχνεις "άτακτος" με την έννοια του "ανένταχτου" :κανεις δε μπορει να σε βάλει σε μια τάξη, μια συνομοταξία, να σε τακτοποιήσει σε μια παγιωμένη θέση και να περιμένει να συμπεριφερθεις όπως όσοι μοιραζονται κοινα χαρακτηριστικά μαζί σου. Οι Blur το έκαναν αυτο πρώτη φορά με το song 2 -που θα περιμέναμε να το λέει μια punk μπάντα και όχι αυτες οι ξενέρωτες αγγλικές μύξες- και συνέχισαν με το think tank, όπου πλέον ενέταξαν στο ρεπερτόριο από γκόσπελ μεχρι 70ς electro. Πια δεν ξέρεις τι να περιμένεις από ένα μυαλό σαν του Damon Albarn. Είναι "άτακτος"!

Όταν κάποιος δεν επαληθεύει τις προσδοκίες σου μια λύση είναι να σταματήσεις να ελπίζεις σε κάτι καλό από αυτον, αφού σε απογοητεύει συνεχώς (βλέπετε οι προσδοκίες ταυτίζονται με κάτι θετικό, μεγάλο και καλό που περιμένουμε να συμβει). Μια άλλη οπτική είναι να δεις τελικα τι σου δινει ο άλλος και να προσπαθήσεις να βρεις γιατι στο δίνει -γιατι κι αυτος απ' την πλευρά του θα το βρίσκει θετικό, μεγάλο και καλό για να το προσφέρει. Με λίγα λόγια οι ματαιωμένες προσδοκίες είναι ένα μονοπάτι που μπορει να σε βοηθήσει να δεις πραγματικά τον άλλο. Δεν είναι αυτό που θες να είναι: είναι αυτό που είναι και πρέπει να δεις αν τελικα το θες! Προσωπικά οι white stripes ξεπέρασαν όλες τις προσδοκίες μου όταν έγραψαν το fell in love with a girl, το πιο ζόρικο τραγούδι που είχα ακούσει να βγαινει από ένα drum-kit και μια κιθάρα -αλλά θα μπορούσα άραγε να το εκτιμήσω αν περιμένα πάντα να γράφουν post- folk τραγουδάκια σαν το pretty good looking for a girl?

Οι ματαιωμένες προσδοκίες μπορεί να αποτελέσουν μεγάλο πλήγμα. Μου πήρε καιρο να συγχωρήσω τους pumpkins γαι το machina -που ήταν μέσα στον καλιφορνέζικο ήλιο ή τους interpol για our love to admire που δε μου λέει τίποτα καινούριο. Και φυσικά δε θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή όταν άκουσα για πρώτη φορά το vintage point των dEUS και ούρλιαξα "δε μπορει να μου το κάνουν αυτο! Δεν το περίμενα ΠΟΤΕ από αυτους ένα τόσο συνηθισμένο άλμπουμ"! Στην πορεια που ανασκευάζονται οι προσδοκίες μου και προσπαθούν να προσαρμοστουν στην πραγματικότητα και όχι σε αυτο που δημιουργώ στο κεφάλι μου ως πραγματικότητα, μου αρέσει να ακούω το always crash me των guided by voices -κομμάτι που κανεις δεν περιμενε ποτέ να γράψει μια power- pop μπάντα και που δέκα χρόνια μετά αποτέλεσε επηρροή για το the ghost of you lingers των spoon.