Στους άλικους αγρούς

Άλικοι αγροί του θέρους. Το γρασίδι τους είναι απαλό.
«Το ποτίζουν με την καλύτερη τεκίλα» μου λες.
«Don Julio»?
«El Jimador»!

Τα δάχτυλα σου περπατάνε σαν χαρούμενα μαμούδια πάνω στο δέρμα μου. Κι εμένα μου έλειψες. Τι εννοείς «δεν υπάρχει ζωή -μονάχα στιγμές». Όλες οι στιγμές μου μαζί σου ήταν ζωή. Είναι ακόμα.
Αναπνέω. Ξεφυσάς- λες και θες να ρίξεις χάμω το φεγγάρι.

«Απ’ όλους τους ανθρώπους στην οικογένειά σου ταυτίζομαι περισσότερο με τον πατέρα σου, κι ας μην το γνώρισα ποτέ».
«Α, δε σου είπα: έχετε γεννηθεί την ίδια μέρα».
«Περίεργη σύμπτωση»- λες.
«Μετά σου λένε να μην πιστεύεις στα ζώδια»- λέω.

Κοιτάω πάλι τ’ άστρα. Όσα αφήνει το φεγγάρι να φανούν. «Οι αστερισμοί είναι ανθρώπινες κατασκευές, δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Αρα πώς μπορεί να επηρεάζουν και να γεννούν τα ζώδια, αφού δεν υπάρχουν».
«Έσκισα στο συνέδριο -σου λέω! Όλοι κατάλαβαν τι είναι ο αστερισμός! Έσκισα- το ξέρω».
«Ψωνάρα»- λες και γελάς.
Με φιλάς. Σε κοιτάω.
«Μ’ αρέσουν οι άλικοι αγροί» -μου λες.

Γιατί πάντα είχες μια ροπή στην κόλαση. Και στο αίμα. Που κοχλάζει. Όπως πάντα κάνεις το αίμα μου να κοχλάζει. Σαν είμαστε μαζί. Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, τι παραλήρημα κι αυτό.

Σε θέλω και νιώθω αμήχανα. Ποιος είσαι πια εσύ που σε θέλω; Ποιος είσαι; Τι μου είσαι; Γιατί είμαστε ακόμα εδώ; Και γιατί τα λιβάδια είναι πάντα πράσινα και μόνο μαζί σου κοκκινίζουν; Γιατί το φεγγάρι μοιάζει να ανέβηκε εκεί πάνω μόνο επειδή εσύ ζήτησες «να πάμε κάπου να να σε βλέπω, πάμε κάπου να έχει λίγο φως να σε χαζεύω όσο θέλω, ναι»;

Στους άλικους αγρούς το φως είναι σα χνούδι λαμπερό και το χορτάρι δροσερό.
«Παιδιά, προσοχή τώρα που ανεβαίνετε στο βουνό- είναι περίοδος πυρκαγιών»- λέει ο φύλακας στην πόρτα.
«Με τέτοια κάψα κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο, όσες συστάσεις και να μας κάνουν δε μπορούμε να αποφύγουμε μερικές εστίες φωτιάς»- λες. Γελάω κι οδηγώ κατά εκεί.

Στους άλικους αγρούς η μουσική πέφτει απ’ τα αστέρια καθώς μιλάς, και όσο και να κοιτάω δεν μπορώ να δω κανέναν αστερισμό. «Γιατί δεν υπάρχουν στ' αλήθεια» με μαλώνω νοερά, «γιατί δεν υπάρχουν: τα άστρα υπάρχουν αντικειμενικά, οι αστερισμοί όχι, είναι μονάχα ανθρώπινες, υποκειμενικές οπτικές κατασκευές».
Μα στραμμένη με το πρόσωπό στον ουρανό, με εκείνο το φεγγαρίσιο φως να με κάνει γήινη και ταυτόχρονα εξαϋλωμένη σαν σε πίνακα του Βερμεέρ, ψάχνω .

«Μωρό μου δε μπορώ» λες, «σε θέλω τόσο, μια νύχτα γύρναγα σπίτι, σε ήθελα, δεν μπορείς να φανταστείς, ήταν αργά δεν τόλμησα να σε πάρω τηλέφωνο, δεν ήξερα πού ήσουν, αλλά σου έστειλα μήνυμα, κάτι του τύπου «πάρε με αμέσως μόλις το δεις, πάρε με αμέσως». Δεν ήρθε ποτέ. Αλλά σαν από τότε να σε θέλω τόσο».

Ψάχνω στα αστέρια με αγωνία. «Δεν μπορεί», παραμιλάω, «δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει ένας αστερισμός, πρέπει να υπάρχει κάτι εκεί πάνω απόψε, δεν μπορεί να κυκλοφορεί τόσος έρωτας αδέσποτος, κάποιος τον ορίζει, δεν μπορεί απλά να βρισκόμαστε έτσι στα τυφλά και στα χαμένα...

«Αχ μωρό μου, δεν αντέχω άλλο, δε μπορώ να κρατηθώ» –λες και νοιώθω το δέρμα μου να καίγεται, νοιώθω το κορμί μου να βουλιάζει στο υγρό χώμα, το άλικο λιβάδι μουσκεύει στην καλοκαιρινή δροσιά κι απλώνω το χέρι ψηλά, βουτάω στην τύχη μια χούφτα άστρα και τα χώνω με στο στόμα μου για να μην ουρλιάξω. Από ευτυχία.
«Σ’ αγαπώ» –μου λες. Πνίγομαι. Τα χάνω. Τ’ αστέρια χύνονται έξω απ’ το στόμα μου όπως βήχω. Και λάμπω.
Για άλλη μια φορά μέσα στα χέρια σου, στους άλικους αγρούς. Χωρίς ανάσα.
Και λάμπω…