τι έγινε, τα ξαναβρήκατε με τη μουσική λοιπον; - indieannalog set #28

Γη... Όταν περνάει καιρός που δε μπορώ να βρω μουσική να μου αρέσει, νιώθω μεγάλη απογοήτευση. Είναι σα να έχεις μακροχρόνια σχέση που περνάει τέλμα και αφενός δεν θες να χωρίσεις, αφετέρου μοιάζει να μη σώνεται το πράγμα.Αρχίζω τα δώρα –καινούριο ipod, shure ακουστικά, νέα ηχεία στο pc κλπ. μπας και την ξανα«ακούσω» κάπως. Μετά αρχίζω τους συμβούλους γάμου- νέα blogs, ξεφύλλισμα διαδικτυακών περιοδικών, indie radio –κάθε γνώμη και προσφορά δεκτή. Όταν όλα αυτά έχουν αποτύχει –διότι όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει- ζητάς παρηγοριά αλλού- π.χ στο θέατρο. Ή τα βιβλία. Αλλά οι απιστίες δεν βοηθούν ιδιαίτερα να φτιάξει η σχέση σου. Και να ήταν και καμιά επιφανειακή σχέση, ΟΚ, αλλά δεν είναι. Αυτή η σχέση που φτιάχτηκε για να τα διαλύει όλα, είναι το κέντρο του κόσμου σου…

Φωτιά... Όσοι πάνε από μια χάλια σχέση σε μια άλλη χάλια σχέση είναι γιατί, συνήθως, επιλέγουν το «ίδιο» άνθρωπο κάθε φορά. Αυτά λέει η ψυχολογία. Γιατί η βιολογία το εξηγεί αλλιώς το πράγμα: κολλάμε με έναν αταίριαστο φαινομενικά σύντροφο γιατί αλληλοσυμπληρωνόμαστε βιολογικά. Κολλάμε με την μυρωδιά του δέρματος κάποιου γιατί ταιριάζουν οι φερομόνες μας, και κολλάμε με συγκεκριμένο «ήχο» γιατί εναρμονίζεται με τα κύτταρα του αφτιού μας. Βέβαια η κοινωνιολογία λέει ότι η μουσική είναι κοινωνική κατασκευή και η ψυχολογία ότι συνδέεται αναπόδραστα με προηγούμενες εμπειρίες και όταν ακούμε μουσική ανακαλούμε αυτές τις εμπειρίες και έτσι την κρίνουμε. Απ΄ όπου και να το πιάσεις, καμιά θεωρία δε σε βοηθάει να το ελέγξεις. Κάτι μη χειραγωγήσιμο σε έλκει σε ανθρώπους και μουσικές. Και βαρέθηκα να το αναλύω, θέλω μόνο να σας πω να κατεβάσετε cymbals eat guitars μιας και θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές των pavement και της lo-fi αυτοκρατορίας.

Αέρας... Κανένας φίλος δε σε αντέχει να γκρινιάζεις που είσαι μόνος τόσο καιρό (ή που η μουσική δε σε φτιάχνει πια). Σου λένε να αλλάξεις το πρότυπο συντρόφου που κυνηγάς. Να εστιάζεις σε άλλα κριτήρια για να τον βρεις («μα επιτέλους σύνελθε, δεν είναι σοβαρό κριτήριο η μουσική! Ας ακούει και όπερα τι σε πειράζει». «Μα πας καλά; Εγώ να θέλω να ακούσω την Somer Bingham που τα σπάει στη σκηνή υπό το όνομα «Clinical Trials», να θέλω να συζητήσω το καυτό ερώτημα «το Polly got away στο τίτλο του τραγουδιού παραπέμπει στην PJ ή στο Polly των Nirvana- γιατί το ύφος είναι PJ αλλά η μελωδία Nirvana» και ο υποψήφιος σύντροφος να σε κοιτάει με ύφος «Ω, ώστε σου αρέσει ο Παύλος Νιρβάνας»; Όχι. Ούτε και τα παγωτά Nirvana. Γαμώτο!

Νερό... Χτες σε ένα πάρτι έπεσα πάνω σε έναν τύπο που ήταν ο πιο ωραίος μπάρμαν του μπαρ που πέρασα την 3ετία 1996- 1999. Ήταν αγνώριστος. Το χάλι του το μαύρο. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί ότι μεγαλώνω. Μέχρι χτες. «Πόσο είσαι;;;» ούρλιαξε μια κοπέλα όταν της είπα την ηλικία μου. «Κάτσε ρε, αν εσύ είσαι τόσο, εγώ πρέπει να είμαι 38» είπε η φίλη μου δίπλα «είπες ότι είσαι ένα χρόνο παραπάνω». «Δε μου αρέσουν τα ζυγά νούμερα, συνήθως λέω το μονό και το κρατάω για δυο χρόνια». «Και μετά θες να ζευγαρώσεις με τέτοια απέχθεια που έχεις για τα ζυγά νούμερα»; «Ζυγά- μονά, όλοι νούμερα είμαστε..». Γύρισα σπίτι και έπεσα για ύπνο. Έπεσα σε έναν ύπνο. Ηλίθιο. Γιατί όταν ξύπνησα όλα μου φαίνονταν καλύτερα. Και η μουσική. Και μόνο οι ηλίθιοι είναι ευτυχισμένοι. Και νιώθω αρκετά ηλίθια σήμερα…!