Κάθε μέρα, ημέρα Αγιου Καρναβαλεντίνου

Φωτιά… «Τέτοια νύχτα δεν ξανάγινε» λέει η Μιράντα, «τελευταία Αποκριά και Βαλεντίνος μαζί- θες να ντυθείς Λύκος να ντυθώ Κοκκινοσκουφίτσα μωρό μου»; Μα ο Θοδωρής δεν θέλει να ντυθεί και πολύ περισσότερο δε θέλει να γδυθεί μετά. Αυτό το ψυχαναγκαστικό, ντε και σώνει σεξ και αγάπες, ντε και σώνει να δείχνουν «ζευγάρι» επειδή είναι η γιορτή των ερωτευμένων. Ξενερώνει απίστευτα.
-Θες να ντυθείς πειρατής να ντυθώ πριγκίπισσα; Δράκουλας κι εγώ το θύμα σου; Νοσοκόμα κι εσύ ασθενής;
«Ψυχασθενής, μ εσένα που έχω μπλέξει…», παραμιλάει εκείνος.
-Μιράντα να χαρείς, μασκαρέψου ό,τι θες κι άσε με εμένα.
-Μα αφού το πάρτι και έχει θέμα «διάσημα ζευγάρια», νιαουρίζει αυτή

-Αχ, τέλεια καλόγρια, λέει η Στέλλα μόλις τους βλέπει!
-Σέξι καλόγρια, λέει η Μιράντα και δείχνει την καλτσοδέτα της από μέσα.
-Μην ξεράσω, σκέφτεται ο Θοδωρής
-Κι εσύ τι ντύθηκες καλέ; τον ρωτάει η Στέλλα
Στο κεφάλι του φορούσε ένα τεράστιο φιόγκο και κρεμόταν μια κάρτα που έγραφε «από τον Θεό, με αγάπη!»
-Απλώς φώναζε με με το όνομά μου! λέει εκείνος και προχωρά.
-Ντύθηκε «θεού δώρο» για να μου ταιριάξει, γελάει η Μιράντα και μπαίνουν μέσα.

Αέρας… Το λοφτ της Στέλλας στους πρόποδες του Λυκαβηττού, και η Αθήνα από κάτω βασίλισσα μες στ΄ αστραφτερά πετράδια των φώτων της. Χαμός από κόσμο και η μουσική να σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. Να κάνει τα σωθικά σου να χοροπηδούν από την ένταση και την καρδιά σου να πάλλεται δυνατά. Όλο και πιο γρήγορα. Οι σαμπάνιες ανοιγμένες, οι φυσαλίδες ανεβαίνουν σαν high- tech χαρταετοί, η Μιράντα χορεύει μέσα στο πλήθος κι εκείνος βγάζει το ipod για να κάνει tag το τραγούδι που παίζει.

-Θα σου στείλει με sms τον παραλήπτη; ρωτάει μια φωνή
-Ποιος;
Εκεινη δειχνει τον ουρανό
-Ο Θεός! Σ’ ‘εστειλε αλλα δεν ξέρεις ακόμα σε ποιον;
Ο Θοδωρής γελάει, «εσύ τι έχεις ντυθει;» τη ρωτάει
-Εχω ντυθεί «τα ρούχα που δε φοράω τις άλλες μέρες»- βασικά όλα αυτά είναι πράγματα που εχω αγοράσει για γάμους και δεν τα ξαναφορεσα από τότε, είπα δεν τα βάζω σήμερα να βγω!
-Δείχνεις πολύ αυτοκρατορική πάντως. Κάτι σαν μεταμοντέρνα Αντουανέτα! Θοδωρής, συστηνεται και απλώνει το χέρι του.
-Αντουανέτα, γελάει αυτή, Αντωνία δηλαδή, και του σφιγγει την παλάμη.
-Α, ωραία, βλέπω σήμερα έχουμε ντυθεί και οι δύο ο εαυτός μας!
Μιλάνε για λίγο, γελάνε περισσότερο, το λοφτ μοιάζει ξαφνικά με εξωτικό ενυδρείο στο βυθό του σύμπαντος, κοράλλια στραφταλίζουν, φονικοί καρχαρίες τους τσαλαπατούν χορεύοντας και ένα ηλεκτροφόρο χέλι πάει και καρφώνεται με φόρα στο στέρνο του. «Ύπαγε πίσω μου Έρωτα», μονολογεί και χτυπάει με δύναμη το στήθος του βήχοντας, λες κι έτσι θα ξεράσει όλη τη φωτιά που στροβιλίζεται μέσα του.
-Είσαι καλά; Ρωτάει αυτή
-Ναι, ναι, μια χαρά. Απλά σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να πάρω acid μαζί σου!
-Ορίστε; Λέει εκείνη γελώντας
-Για να νιώσεις όπως νιώθω εγώ τώρα.

Νερό... Εκείνη χαμηλώνει τα μάτια και βλέπει τις φυσαλίδες μέσα στη σαμπάνια του. Πιάνει το χέρι της και το ακουμπά στο ποτήρι . Το κρατάνε μαζί σαν σφαίρα μαγική, κοιτάνε μέσα του κι εκείνος «μέσα στη φυσαλίδα» της λέει, «μας βλέπεις; ταξιδεύουμε απόψε -πετάμε πάνω από την πόλη, πάνω από θάλασσες και βουνά, πάνω από ανθρώπους καθημερινούς και συνηθισμένους, πάνω απ’ ότι είμαστε κάθε μέρα κι αυτό τον εαυτό που πάλι θα ξυπνήσουμε φορώντας αύριο.
-Μόνο που εσύ δεν είσαι μασκαρεμένος σήμερα, του λέει εκείνη
-Ούτε κι εσύ, της λέει εκείνος
-Δεν είναι απαραίτητο να μασκαρευτείς για να είσαι μασκαράς, λέει πλησιάζοντας η Μιράντα. Θα πας να μου βάλεις λίγη ακόμα σαμπάνια, μωρό μου;

Γη... Ανώμαλη προσγείωση. Φυσαλίδα καλεί Γη. Πέφτουμε. Χάνουμε το οξυγόνο. Χάνουμε το. Οξυ..γο… νoooo… Σα να χάνει τις αισθήσεις του και να πέφτει σε λήθαργο. Δε βλέπει τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του μα νιώθει τα συναισθήματα του σε αργή επανάληψη. Όσα ειχε νιώσει παλια, μα δεν τα ένιωθε πια. Δε μιλάει, μόνο παίρνει το ποτήρι της. «Όχι καραγκιοζιλίκια απόψε», λέει καθώς το γεμίζει, «όχι μασκαράτες και ψέματα , αύριο θα μιλήσουμε, αύριο να πάρουμε λίγο χρόνο χωριστά, να δούμε κι άλλους ανθρώπους για λίγο. Αύριο χωριστά, για λίγο». Και γυρίζει πίσω με το ποτό. Η Αντωνία έχει φύγει. Πλησιάζει τη Μιράντα . Δε μιλούν μα ξέρουν και οι δυο πως δε χρειάζεται μια Αντωνία ή η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου για να ερωτευτείς. Ούτε χρειάζεται να έρθουν οι Αποκριές για να φερθείς σα μασκαράς. Κι αν το ενα συμβεί, φέρνει το άλλο. Και οι ημέρες του Αγίου Καρναβαλεντίνου είναι πολύ περισσότερες από μια- δυο το χρόνο. Δυστυχώς.