η μόνη πυξίδα, έρχεται αργά

Αέρας… Όταν του είπε ότι το πιο σέξι σημείο είναι η καμπύλη του λαιμού του δε φαντάστηκε ποτέ ότι η Μέρνα θα ήταν βαμπίρ, και σαν σμέρνα θα τον δάγκωνε εκεί, ρουφώντας το αίμα του με λύσσα–όχι, καμία αναβολή επειδή είναι Σαρακοστή. Κι όταν του έλεγε ότι θα έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου για χάρη του, εκείνος νόμιζε πώς θα διάβαινε μαζί του τις σκοτεινές πύλες του μυαλού του, κι όχι πώς θα τον έσερνε ανήμπορο στα έγκατα της γης, για να τον γευματίσει με την ησυχία της.
Και τώρα ο Στεφάν βρίσκεται χαμένος σε ατέρμονους δαιδάλους, πλήρως αποπροσανατολισμένος, να βλαστημάει που δεν πιάνει το GPS του ρολογιού του εκεί μέσα και να μετανιώνει που δεν πήγε ποτέ στους πρόσκοπους, ώστε να μάθει να φτιάχνει μια πυξίδα –λες κι άμα είχε μια, θα ήξερε αν έπρεπε να πάει προς Ανατολή ή Δύση, Νότο ή Βορρά.

Φωτιά… Βορά στα νύχια της θα γίνει αν δεν καταφέρει να βρει την έξοδο. Αν έβρισκε ένα σημάδι, έστω μια σταγόνα απ’ το φως του πρωινού, αν ήξερε πού είναι η επιφάνεια –πόσο μακριά, σε τι ύψος από εκεί, ίσως θα μπορούσε να οργανωθεί. Μα όλοι οι διάδρομοι μοιάζουν ίδιοι, όλα τα δωμάτια σκοτεινά και πόρτα πουθενά.

Γη… Έτσι, στο τέλος, ξαπλώνει αποκαμωμένος, με χέρια και πόδια ανοιχτά σαν τον άνθρωπο του Βιτρούβιου, ένα -κατά του Ντα Βίντσι- ένα ανθρώπινο Χ εγγεγραμμένο στο στρογγυλό μωσαϊκό, ένα τέλειο κι αρμονικό ανθρώπινο Χ, που πια δεν αναμασά τις δυσαρμονίες του- δεν αναρωτιέται τι κάνει, πού πάει και ποιος είναι. Ξέρει πως το τέλος του έρχεται, κι εκείνος ο άγνωστος Χ εαυτός, μοιάζει πολύ οικείος και γνωστός. Σταματάει τη μάχη μαζί του. Σταματάει να τον μισεί. Μα είναι αργά

Νερό… Φτερουγίσματα νυχτερίδων κι έπειτα το κρώξιμο, μια εκκωφαντική στριγκλιά, του γυναικόμορφου όρνιου. Πετάει από πάνω του και βλέποντας τον χάμω ξαπλωμένο, ημιθανή, και με ταχύτητα αξιοζήλευτη για γήινη μορφή, πάνω του χιμάει τις σάρκες του ξεσκίζει με ένα τρόπο ηδονικό –αρπακτικό σε ρόλο ερωμένης…
Ο Στεφάν κλείνει τα μάτια. Πόσο ο θάνατος σε κάνει να καταλάβεις τι ακριβώς είναι η ζωή. Πόσο ο θάνατος σε κάνει να ζήσεις τόσο έντονα, ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Πόσο σε ημερεύει όλη αυτή η αγριότητα που υφίστασαι, αφού στην υστάτη στιγμή αντιλαμβάνεσαι, ακαριαία κι οριστικά, τι είσαι: σάρκα και πνεύμα, μα κυρίως σάρκα- μια εν δυνάμει τροφή. Για τον Άλλο…