L.F.E.

Νερό… Όταν είσαι παιδάκι σου στέλνει ραβασάκια στο νηπιαγωγείο και σε καλεί σπίτι του να δεις την καινούρια του μπετονιέρα. Θα μπορούσες να σκεφτείς ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει οικοδόμος, εσύ όμως τον σκέφτεσαι γαλάζιο πρίγκιπα. Μετά μεγαλώνεις, ο πρίγκιπας γίνεται ροκ σταρ, ήρωας από σήριαλ, σχολικός καθηγητής, ιδιοφυής συμφοιτητής ή ακόμα και ο μαλάκας μπάρμαν –τον οποίο λατρεύεις να μισείς. Σε όλες τις περιπτώσεις, το εφηβικό όνειρο LFE φουσκώνει σε μια πελώρια τσιχλόφουσκα που κολλάει σε κάθε κομμάτι του εγκεφάλου σου και όση μόρφωση κι αν λάβεις, όσες εμπειρίες κι αν ζήσεις, όσο και να έχεις καταφέρει να την ξεκολλήσεις πάντα θα μένει γεύση φράουλας στα όνειρά σου και θα περιμένεις η ερωτική σου ιστορία να είναι τόσο ρομαντική και υπέροχη όσο την έχεις φαντασιωθεί, χωρίς την παραμικρή αλλαγή: να γίνουν όλη απ’ την αρχή ως το τέλος, ως το τελευταίο θαυμαστικό –που θα έχει και καρδούλα, αντί για τελεία!

Αέρας… Μετά ξυπνάς και είναι καλοκαίρι και είσαι χάλια, μετά φθινόπωρο και χειμώνας και είσαι συνέχεια χάλια. Το Love For Ever σου έχει μετονομαστεί σε Lοve Fucks Everything. Κι αυτό γιατί νόμιζες ότι αγάπη είναι να ζεις σ ένα ροζ σύννεφο. Ενώ είναι το να αντιμετωπίζεις τις συνεχόμενες πτώσεις από αυτό, να σηκώνεσαι να σκουπίζεσαι και να ξανανεβαίνεις, μέχρι την επόμενη πτώση. Η υπέροχη σχέση δεν είναι χωρίς ασυνεννοησίες και κακοκαρδίσματα, αλλά βασίζεται στην παραφθορά του Ταοϊστικού μότο: αν κάτι αλλάζει στη σχέση, άλλαξε το. Αν κάτι δεν αλλάζει, δέξου ότι δεν αλλάζει ή χώρισε τον. Και μάθε να διακρίνεις τι αλλάζει και τι όχι. Αυτό το λέμε συναισθηματική νοημοσύνη.
Και ύστερα, εσύ που κοπανιόσουν και αγωνιζόσουν να σου πουν για γάμο, μόλις οριστεί η ημερομηνία παθαίνεις συνεχόμενες κρίσεις πανικού «τι το θελα, πού πάω, γιατί να το κάνω, μια χαρά δεν είμαι μόνη μου, πώς θα περάσω όλη μου τη ζωή με τόση ένταση σε επικοινωνιακό χάος»; Ξαφνικά το ροζ συννεφάκι μοιάζει με πεινασμένο κροκόδειλο, έτοιμο να σε καταπιεί, και σκέφτεσαι διάφορα τσιτάτα όπως «ο γάμος είναι το ιδεωδέστερο σύστημα αυτόβουλης καθυποταγής» και «είμαι πολύ καλύτερα χωρίς εσένα»

Φωτιά… Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή τουλάχιστον, είσαι. Γιατί μετά από μια βδομάδα το σύνδρομο στέρησης χτυπάει καμπανάκι, δε μπορούσες να κάνεις τίποτα μαζί του και τώρα δε θες να κάνεις τίποτα χωρίς αυτόν, παρότι λες πως όταν τον δεις θα σου ρίξεις καμιά ξανάστροφη καταλήγετε αγκαλιά και ενώ λες «θα τον χωρίσω αύριο το πρωί» οι μήνες περνάνε και είστε μαζί. Συναισθηματική νοημοσύνη, είπαμε; Μηδέν.

Γη… Ο έρωτας είναι τυφλός κάτω από τους πολυέλαιους του ενθουσιασμού. Όταν δεν ξέρεις τίποτα για τον άλλο και γεμίζεις τα κενά με όσα θα ήθελες να βρεις εκεί. Μετά, περνά ο καιρός, ψάχνεις στις τσέπες του για αστερίες και βρίσκεις αχινούς -λογικό είναι να τσιμπηθείς. Δεν είναι που ο άλλος δε θέλει να σου δώσει- είναι που θέλεις αστερίες και αυτός προσφέρει αχινούς. Το ξέρω ότι έτσι ειναι, τελικά. Το ζω και το νιωθω όλο αυτό και υπάρχουν στιγμές που δεν ειναι τόσο άσχημο. Θα ήθελα όμως, για μια φορά, μόνο για μια ,να έβγαινε το εφηβικό όνειρο, κι ας μην είναι όλο σωστό. Ας έχω κάνει και όλες τις εκπτώσεις -που μου λένε οι φίλοι να μην κάνω-, κι ας έχω ρίξει τον πήχη στα περισσότερα. Θα ήθελα να έβγαινε, έστω, αυτό το ρημάδι, το τέλος της ιστορίας: να με φροντίζει στα καλά και στα άσχημα, να με αγαπάει εμπράκτως! –και ναι, θέλω και το θαυμαστικό στο τέλος- κι ας έχει και τελίτσα αντί για καρδούλα. Ας έχει και τελίτσα, τελικά. Αλλά θέλω και το θαυμαστικό στη ζωή μου. Το θέλω!