Γη… Έβρεχε εκείνη την Κυριακή. Του είπα «πάμε να χαζέψουμε σαλιγκάρια»; «Μέσα στη βροχή;» είπε και γύρισε πλευρό. «Μα τότε βγαίνουν τα σαλιγκάρια» μούτρωσα εγώ. Φόρεσα το πουπουλένιο πανωφόρι μου και πήρα τα κλειδιά. «Που το πας το μανιτάρι;» φώναξε καθώς πέρναγα από μπροστά του. «Μα τι άνθρωπος είσαι πια; Θες να βγω έξω χωρίς ομπρέλα»;
Το χορτάρι γλιστρούσε σα να γαργαλιόταν από τα βήματά μου. Μερικά πουλιά τιτίβιζαν συνοδεύοντας το κουδούνισμα της βροχής . Βαδίζοντας ανάμεσα στα δέντρα, μου φάνηκε πώς είδα μέσα σε αυτά το πρόσωπό μου. Πλησίασα και πρόσεξα μια λακούβα με νερό που αντιστεκόταν στη βαρύτητα: αντι να κείτεται οριζόντια, στεκόταν κάθετη στο έδαφος και, το νερό, γουργούριζε μέσα της. «Απίστευτο!» είπα και ακούμπησα με το δάχτυλο την επιφάνειά της.
Αέρας… Και τότε, χωρίς να προλάβω τόσοδα να αντιδράσω, μια αστραπιαία δύναμημε ρούφηξε μέσα στου δέντρου τον κορμό. Βρέθηκα σε ένα ασανσέρ από ξύλινο φλοιό και- ομολογώ- αρκετά στενό. «Έχω κλειστοφοβία»μουρμούρισα ασθμαίνοντας στον σκίουρο που με κοιταγε αταραχος. Χωρίς να απαντήσει πάτησε ένα ρόζο στον κορμό και το ασανσέρ μας ανέβασε στο τελευταίο φύλλωμα του δέντρου.
Βγαίνοντας προσπάθησα να ισιώσω το μανιτάρι μου που είχε σκιστεί σε ένα σημείο απ’ το ζούληγμα.
«Δε θα χρειαστείς ομπρέλα εδώ» είπε μια φωνή.
Τουλάχιστον αυτή καταλάβαινε τι κουβάλαγα, συνεννοούμασταν! Γύρισα και είδα μια πυκνή ομίχλη να κινείται γύρω μου. Το θρόισμα των φύλλων είχε σταματήσει, το τιτίβισμα επίσης και οι στάλες τις βροχής ίπταντο ολογυρά μας χωρίς να πέφτουν.
«Πως γίνεται αυτό; Όλα εδώ αψηφούν τη βαρύτητα» είπα έκπληκτη.
«Εδώ δεν υπάρχει χρόνος» απάντησε ξανά η φωνή.
«Τι σχέση έχει ο χρόνος με την κίνηση»; Ρώτησα κάπως ακαδημαϊκά, καθώς χάιδευα τα νερένια πετράδια γύρω μου.
«Σκέψου μόνο πώς θα μέτραγες το χρόνο αν όλα έμεναν αιώνια σταθερά- χωρίς κίνηση ή φθορά. Λοιπόν, θα δειπνήσετε μαζί μου, φιλοπερίεργη ύπαρξις;».
Βγαίνοντας προσπάθησα να ισιώσω το μανιτάρι μου που είχε σκιστεί σε ένα σημείο απ’ το ζούληγμα.
«Δε θα χρειαστείς ομπρέλα εδώ» είπε μια φωνή.
Τουλάχιστον αυτή καταλάβαινε τι κουβάλαγα, συνεννοούμασταν! Γύρισα και είδα μια πυκνή ομίχλη να κινείται γύρω μου. Το θρόισμα των φύλλων είχε σταματήσει, το τιτίβισμα επίσης και οι στάλες τις βροχής ίπταντο ολογυρά μας χωρίς να πέφτουν.
«Πως γίνεται αυτό; Όλα εδώ αψηφούν τη βαρύτητα» είπα έκπληκτη.
«Εδώ δεν υπάρχει χρόνος» απάντησε ξανά η φωνή.
«Τι σχέση έχει ο χρόνος με την κίνηση»; Ρώτησα κάπως ακαδημαϊκά, καθώς χάιδευα τα νερένια πετράδια γύρω μου.
«Σκέψου μόνο πώς θα μέτραγες το χρόνο αν όλα έμεναν αιώνια σταθερά- χωρίς κίνηση ή φθορά. Λοιπόν, θα δειπνήσετε μαζί μου, φιλοπερίεργη ύπαρξις;».
Φωτιά…
«Αν μου επιτρέψετε να κινώ τα σαγόνια μου, αλλιώς δε θα μπορώ να μασήσω»
«Ω, μα φυσικά»
Κοίταξα αδιάκριτα κι επισταμένως, προσπαθώντας να δω ποιος μιλάει, μα έβλεπα μονάχα μια ομίχλη, που κατά τόπους πύκνωνε περισσότερο. Εκτός από το χρόνο, δεν πρέπει να τα πήγαινε πολύ καλά ούτε με την ύλη, ο οικοδεσπότης μου.
«Παρεμπιπτόντως, να σας ενημερώσω πως δεν τρώω σαλιγκάρια» είπα, «ούτε μανιτάρια»
«Μην ανησυχείτε, το πιάτο ημέρας δεν περιλαμβάνει πλάσματα του δάσους. Ένεκα της επισκέψεώς σας ετοιμάσαμε, ειδικά για εσάς, διαβολικές καρδιές πρωθυπουργών στη σχάρα και για επιδόρπιο έχουμε Καντάφι σιροπιαστό».
«Ακούγονται πολύ δελεαστικά. Αλλά νηστεύω- Σαρακοστή, βλέπετε»!
Η ομίχλη ξεφύσησε «αυτό το θέμα…, που τηρείτε ευλαβικά το γράμμα του νόμου ενώ παραβαίνετε επιδεικτικά το πνεύμα τους, θα έστελνε ακόμα Εμένα για ψυχανάλυση… Αλλά εδώ μιλάμε για τους ανθρώπους! Που σας έδωσα το προνόμιο του χρόνου, ώστε να βελτιώνεστε, κι εσείς κοιτάτε πώς να τον σταματήσετε: δε σας φτάνει που σκέφτεστε σαν σχολιαρόπαιδα, θέλετε και να δείχνετε έτσι. Αιώνες σπαταλημένοι στην επιδερμικότητα της ματαιοδοξίας σας, με μόνο μερικές στιγμές να στρέφεστε στα τάρταρα της ύπαρξης σας. Όσο μπλαστρώνετε την επιφάνεια αντί να καλλωπίζετε την ουσία, πάντα τάρταρα η ύπαρξις. Πάντα τάρταρα!»
Και πριν προλάβω να απαντήσω, η ίδια απότομη δύναμη που με παρέσυρε εκεί, με ξαναρούφηξε στο ασανσέρ του δέντρου και με αστραπιαία ταχύτητα με έφτυσε πάνω στο βρεγμένο χορτάρι.
Νερό… Η βροχή τώρα έπεφτε πιο γρήγορα- ή εμένα μου φάνηκε μετά από τόση ώρα ακινησίας της. Το πρόσωπο μου πόναγε από τις στάλες και κράταγα το μαραμένο μανιτάρι αγκαλιά. Σαν γύρισα σπίτι εκείνος «πώς είσαι έτσι» είπε, «γλίστρησες κάπου»; «Θα το έλεγες κι έτσι…» είπα και κάθισα στον καναπέ.
Εκείνος πλησίασε, ανέβασε την πεσμένη μου κάλτσα και έφερε πετσέτα να σφουγγίσει τα μαλλιά μου.
«Σε κατάβρεξε κανένας περαστικός με το αυτοκίνητο;» με ρώτησε ξανά.
«Θα το έλεγες και έτσι…» είπα, «αν και δεν μου φάνηκε πολύ περαστικός, μάλλον κάτι σε πιο αιώνιος… Αν έγραφες ξανά τις 10 εντολές ποιες θα έβαζες μέσα»;
Σταμάτησε ό,τι έκανε και με κοίταξε, «α, όχι, όχι, δε θα μου κάνεις πάλι κήρυγμα για το ου μοιχευσεις, νισάφι πια, νισάφι! Είμαι ενήλικος και θα μιλάω με όποιες θέλω όποτε θέλω, εντάξει»; Και πήγε στο μέσα δωμάτιο.
Εβαλα για μαξιλάρι το σπασμένο μανιτάρι και σαν άλλη Μαίρη Πόππινς ονειρεύτηκα έναν κόσμο που θα βασιζόταν σε 10 νέες εντολές*, για 10 πραγματικά σημαντικά πράγματα, που αν τα τηρούσαμε όλα θα ήταν καλύτερα. Για όλους...
«Αν μου επιτρέψετε να κινώ τα σαγόνια μου, αλλιώς δε θα μπορώ να μασήσω»
«Ω, μα φυσικά»
Κοίταξα αδιάκριτα κι επισταμένως, προσπαθώντας να δω ποιος μιλάει, μα έβλεπα μονάχα μια ομίχλη, που κατά τόπους πύκνωνε περισσότερο. Εκτός από το χρόνο, δεν πρέπει να τα πήγαινε πολύ καλά ούτε με την ύλη, ο οικοδεσπότης μου.
«Παρεμπιπτόντως, να σας ενημερώσω πως δεν τρώω σαλιγκάρια» είπα, «ούτε μανιτάρια»
«Μην ανησυχείτε, το πιάτο ημέρας δεν περιλαμβάνει πλάσματα του δάσους. Ένεκα της επισκέψεώς σας ετοιμάσαμε, ειδικά για εσάς, διαβολικές καρδιές πρωθυπουργών στη σχάρα και για επιδόρπιο έχουμε Καντάφι σιροπιαστό».
«Ακούγονται πολύ δελεαστικά. Αλλά νηστεύω- Σαρακοστή, βλέπετε»!
Η ομίχλη ξεφύσησε «αυτό το θέμα…, που τηρείτε ευλαβικά το γράμμα του νόμου ενώ παραβαίνετε επιδεικτικά το πνεύμα τους, θα έστελνε ακόμα Εμένα για ψυχανάλυση… Αλλά εδώ μιλάμε για τους ανθρώπους! Που σας έδωσα το προνόμιο του χρόνου, ώστε να βελτιώνεστε, κι εσείς κοιτάτε πώς να τον σταματήσετε: δε σας φτάνει που σκέφτεστε σαν σχολιαρόπαιδα, θέλετε και να δείχνετε έτσι. Αιώνες σπαταλημένοι στην επιδερμικότητα της ματαιοδοξίας σας, με μόνο μερικές στιγμές να στρέφεστε στα τάρταρα της ύπαρξης σας. Όσο μπλαστρώνετε την επιφάνεια αντί να καλλωπίζετε την ουσία, πάντα τάρταρα η ύπαρξις. Πάντα τάρταρα!»
Και πριν προλάβω να απαντήσω, η ίδια απότομη δύναμη που με παρέσυρε εκεί, με ξαναρούφηξε στο ασανσέρ του δέντρου και με αστραπιαία ταχύτητα με έφτυσε πάνω στο βρεγμένο χορτάρι.
Νερό… Η βροχή τώρα έπεφτε πιο γρήγορα- ή εμένα μου φάνηκε μετά από τόση ώρα ακινησίας της. Το πρόσωπο μου πόναγε από τις στάλες και κράταγα το μαραμένο μανιτάρι αγκαλιά. Σαν γύρισα σπίτι εκείνος «πώς είσαι έτσι» είπε, «γλίστρησες κάπου»; «Θα το έλεγες κι έτσι…» είπα και κάθισα στον καναπέ.
Εκείνος πλησίασε, ανέβασε την πεσμένη μου κάλτσα και έφερε πετσέτα να σφουγγίσει τα μαλλιά μου.
«Σε κατάβρεξε κανένας περαστικός με το αυτοκίνητο;» με ρώτησε ξανά.
«Θα το έλεγες και έτσι…» είπα, «αν και δεν μου φάνηκε πολύ περαστικός, μάλλον κάτι σε πιο αιώνιος… Αν έγραφες ξανά τις 10 εντολές ποιες θα έβαζες μέσα»;
Σταμάτησε ό,τι έκανε και με κοίταξε, «α, όχι, όχι, δε θα μου κάνεις πάλι κήρυγμα για το ου μοιχευσεις, νισάφι πια, νισάφι! Είμαι ενήλικος και θα μιλάω με όποιες θέλω όποτε θέλω, εντάξει»; Και πήγε στο μέσα δωμάτιο.
Εβαλα για μαξιλάρι το σπασμένο μανιτάρι και σαν άλλη Μαίρη Πόππινς ονειρεύτηκα έναν κόσμο που θα βασιζόταν σε 10 νέες εντολές*, για 10 πραγματικά σημαντικά πράγματα, που αν τα τηρούσαμε όλα θα ήταν καλύτερα. Για όλους...
2. Να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου
3. Να φέρεσαι στους άλλους, όπως θα ήθελες να σου φέρονται
4. Να εκτιμάς όσα καλά έχεις
5. Να απολαμβάνεις τη ζωή
6. Να φροντίζεις τους ανθρώπους που αγαπάς
7. Μην υποκρίνεσαι και ψεύδεσαι
8. Μην αδικείς και βιαιοπραγείς
9. Να φροντίζεις τους αδύναμους
10. Να θυμάσαι πως έχεις χρόνο -για να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος/η
*Οι δέκα εντολές βασιζονται στις new 10 commandments, οι οποίες υπερίσχυσαν σε δημοψήφισμα που έκανε o Jon Snow για την εκπομπή του, στο αγγλικό κανάλι C4, τον Φεβρουάριο του 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου