36 (χιλιάδες) υπαρξιακά!

Όσο περνούν τα χρόνια, οι άνθρωποι που κάνεις παρέα, μοιραία, μικραίνουν σε ηλικία. Αν έχεις παντρευτεί συγχρωτίζεσαι με τα παιδιά σου και τους συμμαθητές τους, αν πάλι τη γλύτωσες, όλο και κάποιο ανίψι θα σου θυμίζει ότι μεγάλωσες (κι έχω καμιά 15αριά ανίψια, αν αυτό λέει κάτι). Το να είσαι θεία, είναι καλύτερο από το να είσαι γονιός: οι γονείς εκφράζουν το Νόμο, οι θειες την Απόκλιση. Και αυτή η απόκλιση, είναι η εξαίρεση που αναφέρεται από τους γονείς, για να επιβεβαιώνει τον κανόνα:

-η θεία δεν παντρεύτηκε (ενώ όλες οι άλλες γυναίκες άνω των 35, παντρεύτηκαν)

-η θεία δεν δουλεύει πολλές ώρες (ενώ όλοι δουλεύουν 10ωρα)

-η θεία δεν έχει μυαλό στο κεφάλι της (το διδακτορικό το κάνω για αντιπερισπασμό και να ρίχνω στάχτη στα μάτια του κόσμου)

-η θεία χαλάει όλο το δεκαπενθήμερο σε βότκες και μετά κλαίγεται ότι δεν έχει λεφτά (δεν έχω λεφτά και άμα συνεχίσω έτσι θα κόψω και τις βότκες να κάθομαι σπίτι μόνη μου να κλαίω, να χαρείτε όλοι!)

-η θεία ερωτεύεται ακόμα ηθοποιούς (δεν ερωτεύομαι ηθοποιούς! Ερωτεύομαι τους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ που ερμηνεύουν οι ηθοποιοί, όπως όλες ερωτευτήκαμε κάποτε τον Ρωμαίο! Και δεν θέλω τον James McAvoy αλλά τον Steve McBride!)

-θεία ερωτεύεται τους πιο ακατάλληλους (υπάρχει και άλλο μοντέλο στον έρωτα; Αν ήταν «κατάλληλος» η επιλογή θα ήταν λογική και υπολογισμένη, άρα δε μιλάμε για έρωτα! Άμα δεν μπορείς να καταλάβεις για ποιο λόγο κόλλησες με τον πιο «ακατάλληλο», τότε λες «ερωτεύτηκα» σα να λες «στραβώθηκα», «είμαι βαριά άρρωστη» κλπ)

-η θεία δεν ξέρει να μαγειρεύει (ναι, γιατί συντηρούμαι από την βότκα, που είναι και λιποδιαλυτική!)

-η θεία είναι ανώριμη (για όλα τα παραπάνω)

Εγώ, από τη μεριά μου, δεν έχω αντιληφθεί γιατί όλα τα παραπάνω πρέπει να είναι αρνητικά. Ίσως γιατί πάει καιρός που έκανα την τελευταία λίστα με πράγματα, που πρέπει να κάνω μέχρι τα επόμενα γενέθλιά μου. Ίσως γιατί είδα ότι κι όσα ευχόμουν κι έγιναν, δε μου πρόσφεραν όση χαρά περίμενα. Ίσως γιατί κι όσα δεν έγιναν, τα ξέχασα λίγο καιρό μετά. Ίσως γιατί βλέπω ότι η χαρά μου κρατάει λίγο και μαραίνομαι πολύ εύκολα…

Πριν 15 χρόνια είχα μια κακή δουλειά, αλλά αυτό μου ήταν αρκετό. Έβγαινα πολύ, έπινα πολύ, άκουγα τραγικά πολλή θλιμμένη μουσική κι ενώ περίμενα τον πρίγκιπα, τα ξημερώματα με έβρισκαν συστηματικά με κάποιον άφραγκο, αμόρφωτο πλην απίστευτα χαριτωμένο ιπποκόμο. Η ατάκα «μέχρι τα 35 θα έχω παντρευτεί» πήγαινε κι ερχόταν την τελευταία 10ετία, όπως και οι άντρες. Μαντέψτε. Είμαι 35. Και δεν παντρεύτηκα.

15 χρόνια μετά έχω μια καλύτερη δουλειά και αυτό μου είναι αρκετό. Βγαίνω ξανά πολύ, πίνω πολύ και ακούω μόνο χαρούμενη μουσική από την Καλιφορνέζικη ακτή. Δεν περιμένω τον πρίγκιπα, γιατί παρά τα όσα λέω, οι πράξεις μου δείχνουν ότι –μάλλον- δεν θέλω να βρω πρίγκιπα. Τι θέλω να βρω; Δεν ξέρω. Όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνω την προδιαγεγραμμένη πορεία της ανθρώπινης ζωής –όσο διαφορετικές επιλογές και να κάνουμε, υπάρχει μια περιοδικότητα συναισθημάτων που θα τα βιώσουμε όλοι, ανεξάρτητα απ’ το αν είμαστε ή όχι με κάποιον, αν έχουμε ή όχι λεφτά κλπ. Όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό καταλήγω ότι, όντως, η ευτυχία είναι η διαδρομή και όχι ο προορισμός.

Πάει ένα εξάμηνο που μοιράζομαι το ίδιο βαγόνι με δυο-τρεις ανθρώπους που περνάμε καλά. Στο ταξίδι ανταλλάσουμε βιβλία, μουσικές και εμπειρίες. Δεν ξέρω σε ποιο σταθμό θα κατέβουν. Δεν ξέρω καν αν εγώ θα κατέβω νωρίτερα. Δεν ξέρω τίποτα. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο λιγότερα ξέρω πια. Αντί να θυμάμαι και να μαθαίνω, όλο και περισσότερο ξεχνάω. Μάλλον κάνω χώρο στο κεφάλι μου για να χωρέσουν νέες, ενθουσιώδεις, συναρπαστικές, αναμνήσεις. Μάλλον είμαι αισιόδοξη. Στα 36 μου, παρά τον ακραιφνή κυνισμό, μάλλον έγινα και λίγο αισιόδοξη…