Αφιερωμένο στην Ινδιάννα, (χωρίς να την αφορά ντε και καλά)
[Στα italics θα διαβάσετε τους στίχους από την "Ερημιά" της Λένας Πλάτωνος, ένα από το τραγούδια του δίσκου "Ημερολόγια". Όλα τα υπόλοιπα λόγια είναι δικά μου.]
Μπήκε η άνοιξη
τα λουλούδια ανθίζουν
τα φώτα τής γιορτής
διασχίζουν την ερημιά μου
Στη μάλλον ανισόρροπη δεκαετία μου από τα 20 ως τα 30, οι γιορτές δε μου είχαν κάνει ποτέ καλό: άλλοτε απομονωνόμουνα υπερήφανος, άλλοτε κρυβόμουνα απελπισμένος, άλλοτε γλεντούσα ντελιριακά και μέχρι τελικής πτώσεως. Μιλώντας πλέον από διαφορετική πείρα και θέση, οι γιορτές δεν χρειάζεται να είναι μανία και η θλίψη δεν χρειάζεται να γίνεται κατάθλιψη - αρκεί βέβαια να χαλαρώσουμε λίγο με την πάρτη μας και τα προβλήματά της.
[Shortbus, In the end.]
που δεν είναι βρεγμένο ρούχο
ούτε σχισμένο πέπλο
είναι η σάρκα μου.
Κι όταν λέω “να χαλαρώσουμε με την πάρτη μας”, αναφέρομαι κατ' αρχήν στα κοινωνικά μας πρόσωπα, μια επίπονη διαδικασία η οποία ενώνει από τον μαχητικό φρίκουλα αναρχικό που πετάει μολότωφ στο πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέχρι την υπέρκομψη καταναλώτρια της Ερμού που ποζάρει λαμπερά τσιτωμένη μπροστά από το δεύτερο. Δεν τρέχει και τίποτα αν δεν είμαστε ηρωικοί/ές, υπέροχοι/ες, ευτυχείς ή επιτυχημένοι/ες. Μπορούμε απλώς να δείχνουμε τα δόντια μας και είτε μας βγει στο “γκρρρ” είτε στο χαμόγελο, κέρδος θα είναι.
[Batman returns, η μεταμόρφωση της Selina Kyle σε Catwoman]
Έρπει στον αιχμηρό πλανήτη
με όραση χαώδη
Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα για τον αυθεντικό εαυτό πίσω από το κοινωνικό πρόσωπο, το οποίο συχνά προκύπτει λίγο πριν ή λίγο μετά την πρωτοχρονιά (ποιος/α είμαι, από που έρχομαι και δε συμμαζεύεται). Στη δική μου περίπτωση αυτές οι ερωτήσεις έχουν κάνει σχεδόν μόνο κακό, εκτοξεύοντας με σε μια αφηρημένη κοσμάρα, όπου είχα εποπτεία για τα πάντα αλλά και για τίποτα συγκεκριμένα. Βαριεστημένος πια από το διανοουμενισμό και την αυτοψυχανάλυσή, αν σκεφτώ τον αυθεντικό εαυτό μου, βλέπω ένα ζωάκι που μιλάει και έχει ανάγκη από τρυφερούς οργασμούς, παρέα και δημιουργικότητα.
[2001 Space Odyssey, Η αυγή του ανθρώπου.]
με ήχο αλύχτισμα
πεινασμένης ἀγέλης.
Για τους/τις αγαπητούς/ές αναγνώστες/τριες που θα δυσανασχετήσουν με όλη αυτήν την ήπια αισιοδοξία και το μινιμαλισμό του ποστ, έχω αντιπρόταση: ακολουθήστε το εναλλακτικό πνεύμα των ημερών και εξοργιστείτε, με τον εαυτό σας, τους γύρω σας, το σύστημα. Αν δε μπορείτε δηλαδή να το φτιάξετε, χαλάστε το τελείως.
[Who's afraid of Virginia Wolf, Ο βίαιος χορός.]
“Που πηγαίνεις;” με ρώτησε ο Θεός.
Ενώ ήξερε.
Ας μην παρεξηγηθώ όμως, δεν προτρέπω σε καμία περίπτωση σε ένα νέο κύκλο βίαιων επεισοδίων (ειδικά μετά τη σημερινή απόπειρα εναντίον του αστυνομικού, η άποψη αυτή δείχνει μεγαλόπρεπα τον όλεθρο της ανοησίας της). Αναφέρομαι απλώς στη μεταφορά του πνεύματος της Αποκριάς στα Χριστούγεννα, στη βίαιη αντί για την ειρηνική αναγέννηση, στους άγριους χυμούς της Μητέρας Φύσης αντί για τον ήμερο λόγο του Πατέρα Θεού.
[Nightmare before Christmas, Εισαγωγή.]
Μπήκε η άνοιξη
τα λουλούδια ανθίζουν
τα φώτα τής γιορτής
διασχίζουν την ερημιά μου
Στη μάλλον ανισόρροπη δεκαετία μου από τα 20 ως τα 30, οι γιορτές δε μου είχαν κάνει ποτέ καλό: άλλοτε απομονωνόμουνα υπερήφανος, άλλοτε κρυβόμουνα απελπισμένος, άλλοτε γλεντούσα ντελιριακά και μέχρι τελικής πτώσεως. Μιλώντας πλέον από διαφορετική πείρα και θέση, οι γιορτές δεν χρειάζεται να είναι μανία και η θλίψη δεν χρειάζεται να γίνεται κατάθλιψη - αρκεί βέβαια να χαλαρώσουμε λίγο με την πάρτη μας και τα προβλήματά της.
[Shortbus, In the end.]
που δεν είναι βρεγμένο ρούχο
ούτε σχισμένο πέπλο
είναι η σάρκα μου.
Κι όταν λέω “να χαλαρώσουμε με την πάρτη μας”, αναφέρομαι κατ' αρχήν στα κοινωνικά μας πρόσωπα, μια επίπονη διαδικασία η οποία ενώνει από τον μαχητικό φρίκουλα αναρχικό που πετάει μολότωφ στο πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέχρι την υπέρκομψη καταναλώτρια της Ερμού που ποζάρει λαμπερά τσιτωμένη μπροστά από το δεύτερο. Δεν τρέχει και τίποτα αν δεν είμαστε ηρωικοί/ές, υπέροχοι/ες, ευτυχείς ή επιτυχημένοι/ες. Μπορούμε απλώς να δείχνουμε τα δόντια μας και είτε μας βγει στο “γκρρρ” είτε στο χαμόγελο, κέρδος θα είναι.
[Batman returns, η μεταμόρφωση της Selina Kyle σε Catwoman]
Έρπει στον αιχμηρό πλανήτη
με όραση χαώδη
Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα για τον αυθεντικό εαυτό πίσω από το κοινωνικό πρόσωπο, το οποίο συχνά προκύπτει λίγο πριν ή λίγο μετά την πρωτοχρονιά (ποιος/α είμαι, από που έρχομαι και δε συμμαζεύεται). Στη δική μου περίπτωση αυτές οι ερωτήσεις έχουν κάνει σχεδόν μόνο κακό, εκτοξεύοντας με σε μια αφηρημένη κοσμάρα, όπου είχα εποπτεία για τα πάντα αλλά και για τίποτα συγκεκριμένα. Βαριεστημένος πια από το διανοουμενισμό και την αυτοψυχανάλυσή, αν σκεφτώ τον αυθεντικό εαυτό μου, βλέπω ένα ζωάκι που μιλάει και έχει ανάγκη από τρυφερούς οργασμούς, παρέα και δημιουργικότητα.
[2001 Space Odyssey, Η αυγή του ανθρώπου.]
με ήχο αλύχτισμα
πεινασμένης ἀγέλης.
Για τους/τις αγαπητούς/ές αναγνώστες/τριες που θα δυσανασχετήσουν με όλη αυτήν την ήπια αισιοδοξία και το μινιμαλισμό του ποστ, έχω αντιπρόταση: ακολουθήστε το εναλλακτικό πνεύμα των ημερών και εξοργιστείτε, με τον εαυτό σας, τους γύρω σας, το σύστημα. Αν δε μπορείτε δηλαδή να το φτιάξετε, χαλάστε το τελείως.
[Who's afraid of Virginia Wolf, Ο βίαιος χορός.]
“Που πηγαίνεις;” με ρώτησε ο Θεός.
Ενώ ήξερε.
Ας μην παρεξηγηθώ όμως, δεν προτρέπω σε καμία περίπτωση σε ένα νέο κύκλο βίαιων επεισοδίων (ειδικά μετά τη σημερινή απόπειρα εναντίον του αστυνομικού, η άποψη αυτή δείχνει μεγαλόπρεπα τον όλεθρο της ανοησίας της). Αναφέρομαι απλώς στη μεταφορά του πνεύματος της Αποκριάς στα Χριστούγεννα, στη βίαιη αντί για την ειρηνική αναγέννηση, στους άγριους χυμούς της Μητέρας Φύσης αντί για τον ήμερο λόγο του Πατέρα Θεού.
[Nightmare before Christmas, Εισαγωγή.]
7 σχόλια:
Από τα καλύτερά σου, Phantom!
Λέξη λέξη το ρούφηξα, νότα νότα το απόλαυσα. Simply magnificent.
Μπράβο ρε συ! Από τα πιο ωραία ποστ σου! Ήπια, αλλά καθόλου χαζοχαρούμενη η αισιοδοξία σου! Είναι ευπρόσδεκτη και χαίρομαι ιδιαίτερα που ο καινούριος χρόνος σε βρήκε έτσι!
Μακραν το καλυτερο σου -ίσως επειδη συμφωνω αισθητικα και με τα βιντεάκια (χώρια που ειναι εξαιρετικα εύστοχα)
Α, ναι
για να μην ξεχνιώμαστε
ΝΙΑρρρρρρρρρρρρ
(για την ώρα ειμα στο ΑααααΟΥ αλλα πλησιάζω στο ΝΙΑΟΥ!)
Ε ρε κάτι …εμπνεύσεις!
Θα ήθελα να είμαι Ινδιάννος! :)
Παιδιά έμεινα θετικά έκπληκτος από τις αντιδράσεις, το ίδιο το κείμενο μου πήρε ελάχιστα, έφαγα κάμποση ώρα μόνο με τα βίντεο. Φαίνεται ότι είμαι τόσο ταλαντούχος, που μπορώ να γράψω αριστουργήματα και στο πόδι LOL.
Θεωρήμα σε ευχαριστώ πολύ, είναι μεγάλη χαρά να ικανοποιούμε το φαν κλαμπ μας.
Καλώς τη Μάγια, νόμιζα ότι είχες εξαφανιστεί από τη μπλογκόσφαιρα μετά από τη διαγραφή του παλιού σου μπλογκ. Άλλο ένα ευχάριστο νέο για το 2009. Γενικά τους τελευταίους μήνες είμαι όλο και πιο αισιόδοξα χαρούμενος. Άντε να τα πούμε κι από κοντά, φιλιά!
Ινδιάννα, αν δεν αρχίσεις σύντομα τα Νιάου θα αρχίσω εγώ τα Γκρρ :-) Χαίρομαι που σου άρεσε!
Αγαπητέ NAgo, μπορείς να θεωρείς ήδη τον εαυτό σου επίτιμο δημότη του Αμμαζονίου :-) Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Το ότι βγήκε χωρίς πολύ "ψαξιμο" μάλλον βοήθησε στο να βγει τόσο καλό.
Πολύ πρωτότυπη προσέγγιση στο εορταστικό πνεύμα.
Ευχαριστώ Σοτ. Έχεις δίκιο ότι τα αυθόρμητα είναι καμιά φορά και τα πιο επιτυχημένα. Χαίρομαι που σου μίλησε.
Δημοσίευση σχολίου