πολιτισμός vs ενστίκτων - indieannalog set #16

τα λινκ των τραγουδιών ειναι στα σχόλια

Γη... Βρίσκω την καθιέρωση Παγκόσμιων Ημερών μια απ' τις πιο ηλίθιες εφευρέσεις όλων των εποχών. Αισθάνομαι σχεδον προσβεβλημένη που πρέπει να υπάρχει μια ημέρα για να θυμόμαστε τον έρωτα, τις γυναικες, τις μαμάδες, το AIDS ή ακόμα και τον πλανητη μας. Προσβεβλημένη όχι ως "γυναίκα" αλλά ως άνθρωπος που βλέπει να γιορτάζουμε τα στερεότυπα και τους κοινωνικους εγκλεισμους σε κατηγορίες. Janis Joplin- Move over (η Janis δεν ήταν ούτε άντρας, ούτε γυναικα, ήταν και τα δυο μαζι και μάλιστα πιο άντρας από όσους ξέρω και σιγουρα πιο γυναικα από πολλές- και αυτο το καταλαβαινεις από ένα άλαθητο στοιχειο- από το πώς ένας άνθρωπος μπαίνει στον έρωτα και τον θάνατο. Κι εκεινη έμπαινε με θάρρος. Και αφηνόταν ολοκληρη)

Φωτιά... Στα Όσκαρ ο σεναριογράφος του Milk (ένας κούκλος gay που δεν συγκράτησα το όνομά του) βγήκε να παραλάβει το αγαλματάκι και θεώρησε την βραβευση μια νίκη για την "κοινοτητα"- "αν μας αποδέχεται η Ακαδημία, θα μας αποδεχτει και η Εκκλησία- αδελφια μου ο Θεος μας αγαπάει". Μου ήρθε να τσιριξω εκεινη την ώρα, για την πλυση εγκεφάλου του Καθολικισμού στην αμερικανική νεολαία, για τον τρόπο που η θρησκεια ως τηλεχειριστήριο των ενστικτων πιστευει ότι μπορει να σου πατάει το pause στα πάθη και να σε κρατάει σε μια διαρκή αναμονή- ούτε μπρος, ούτε πίσω, στη μέση, στο πουθενά, χωρις νόημα, στο τίποτα. Απλα γιατι δεν εισαι όπως η μάζα! Karen O - Backass (το αγοροκόριτσο των Yeah Yeah Yeahs δεν τραβάει το ίδιο κουπί με το κοριτσάγορο Antony Hagerty, γιατι για κάποιο λόγο το να εισαι αγοροκόριτσο ειναι μια χαρά αποδεκτό - όπως μας διδαξε και η Birkin στα 70ς- αλλά να είσαι άνδρας θηλυπρεπής χμ, αυτό είναι σοβαρό παραπτωμα. Και μετά μιλάμε για...ισότητα ε;)

Νερό... Στην ψυχολογία διάβαζα για τα "τρία κυμματα" που περιγράφουν τις κοινωνικές και άρα τις, συνακολουθα επηρεαζόμενες, ψυχολογικές μας δομές: πρώτο ήταν το συντηριτικό, των οικογενειών του παρελθοντος μας- καθορισμένοι ρόλοι, το κάθε φύλο ήξερε τη θέση του, πώς, πού και πότε υποτάσσεται στο άλλο. Στα μέσα των 70ς ως και το 2000 σηκωνεται το δευτερο κύμα: της επαναστασης- οι ρολοι δεν ειναι πλέον ορισμένοι, οι άντρες γινονται πιο γυναικες, οι γυναικες αρρενοποιούνται στον επαγγελματικο στιβο, η κάθε μέρα ειναι μια μάχη επικράτησης. Ειναι το κύμα της συγκρουσης, της φθοράς, των διαζυγίων. Και πλέον προσπαθούμε να περάσουμε στο τρίτο κύμα, αυτο της σύνθεσης: οι ρόλοι δεν ειναι καθορισμένοι και fix για όλους αλλα τους καθοριζεις και τους προσδιορίζεις σε σχέση με το ποιον έχεις απεναντι. Οι ρόλοι φτιάχνονται για να δουλεψει σωστά η σχέση σου, η ομάδα στην εργασία. Ειναι ρευστοί, επιδέχονται αλλαγές και μπορούμε να ειμαστε ό,τι θέλουμε πια- στο βαθμο που αφηνουμε και τον άλλο να ειναι αυτο που θέλει να είναι. Πώς αλλιως αφου αγαπιούνται οι άνθρωποι- θα έλεγε ο Ελύτης. Πώς αλλιως αφού θα κατασπαραζε ο ένας τον άλλο μωρο μου- λέω εγώ! :) Hole- Violet (η Courtney Love, η γυναικα -αράχνη της show-biz που εκανε την Madonna να μοιαζει με κοριτσι του παρθεναγωγείου και έχει "πάρει" τα πιο κουλ αγόρια της υφηλίου -James Moreland. Kurt Cobain, Mickey Rourke, Edward Norton, και πια και τον Billy Corgan- έχει δηλώσει πώς "I'm not a woman, I'm a force of nature". Αυτο ξαναπέστο...!)

Αέρας... Πάντα ήθελα να ειμαι αγόρι, μου αρέσουν πολυ τα αγόρια, το σώμα τους, τα ρούχα τους, το στυλ τους. Επειδη βεβαια θα ήμουν μάλλον πιο άσχημο αγόρι απ' ότι κοριτσι, η φυση προνοησε και με έφτιαξε στο σωστό σώμα. Και τελευταια συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πώς σε αυτή τη ζωή ειναι καλύτερα να εισαι γυναικα. Και παρότι δεν παθαινω συχνά κρίσης ανωτερότητας, τελευταια όλο και πιο συχνα πιάνω τον εαυτο μου να λυπάται τους άνδρες. Γιατι ειναι ευνουχισμένοι από τον πολιτισμό. Γιατι ως "δυνατο" φύλο τους έχουν πεισει ότι πρέπει να ειναι "έτσι" και όχι "αλλιώς" και καταπιέζονται μια ζωή να μπουν στο καλούπι που τους έβαλαν. Γιατι δεν έχουν προσωπικά όνειρα παρα μόνο κοινωνικα -και αν έχουν απλα δεν τα κυνηγούν. Αυτη την Hμέρα της Γυναικας εγώ σκέφτομαι όλους τους άντρες που ξέρω- ξαδέρφια, φίλους, εραστές και συναδέλφους- και εύχομαι τις υπολοιπες 364 ημέρες του χρονου- που δεν ...γιορταζουμε εμεις- να γιορτάζετε εσεις. Γιατι αγόρια, ειστε πολυ λυπημένα τελευταία. Πολυ καταπιεσμένα. Και σας θαυμάζουμε και σας αγαπάμε πολυ για να σας βλέπουμε σε αυτα τα χάλια... (το Hardly wait της PJ Harvey σε εκπληκτική εκτέλεση της Juliette Lewis -δειτε και την live performance της στην ταινία Strange Days της Kathleen Bigelow)