Γη... Ιούλιος. Επιτέλους η Αθήνα αδειάζει! Εδώ και πολύ (πολύ!) καιρό φαντασιώνομαι διακοπές σε ένα ερημονήσι από αυτά τα στερεοτυπικά -που βλέπεις στις αφίσες για ταξίδια εξωτικά: ένα αμμουδένιο λοφάκι στη μέση του τιρκουάζ πουθενά, με φοίνικες και ένα αγόρι που έχει γίνει σοκολατένιο απ' το μαύρισμα. Όλα είναι χρυσά και ζεστά. Όλα ειναι φωτεινά...
Φωτιά... Όταν, βέβαια, βλέπω να σκάει ο Devendra με το λοφίο στο κεφάλι, το μητροπολιτικό μούσι και το παρεό από κάτω σαν Ινδή πριγκίπισσα-τραβεστί, να αρχίζει να διηγείται ιστορίες Κυριακάτικου απογεύματος στο Νότο και μετά να χορευει bossa nova τραγουδώντας shabop shalom - καταλαβαίνω ότι ο ήλιος με χτύπησε κατακούτελα. Ή να έφταιγε η τρίτη κούπα γάλα καρύδας με ρούμι;
Αέρας... Για να βγάζουμε τα έξοδά μας "το νησί θα διατίθεται δια γάμους και δεξιώσεις", για την ακρίβεια το διήμερο εκει θα ονομαζόταν "δρόμοι της αγάπης" (ξέρω "μπλιαχ!", αλλά πουλάει). Και τα Σ-Κ θα είχαμε Σκανδιναβούς που θέλουν να ζήσουν ένα διήμερο τύπου Lost: me Sawyer, you Kate. Θα τους κοιμίζαμε σε ψάθινες αιώρες, θα τους ταΐζαμε φιλέτα σαλαχιού σε μπανανοφυλλα και σορμπέ παπάγιας (ναι, καλύτερα μαγείρεψε εσύ γιατί δεν ξέρω τίποτα από βραζιλιάνικη κουζίνα).
Νερό... "Είναι τόσα αυτά που θέλω να κάνω, μόνο μαζί σου" λέω καθώς ξαπλώνω το βράδυ δίπλα σου. Η άμμος είναι υγρή. Τα αστέρια - τρυπήματα καρφίτσας στον ουρανό. "Αυτά εκεί κάνουν ωραίο σχέδιο" λες και δείχνεις με το δάχτυλο σου. Γελάω. Όταν θα γυρίσουμε πίσω στον πολιτισμό, εσύ θα έχεις γεμίσει το σημειωματάριο σου με σχέδια για δαντέλες, κεντήματα, στενσιλ σε τοίχους, μπορντουρες για περιθώρια σελίδας και ότι άλλο γεννάει το υπέροχο μυαλό σου. Κι εγώ θα κοιτάω το ταβάνι και δε θα θέλω να γράψω τίποτα, να κάνω τίποτα, να μιλήσω με κανέναν. Γιατί θα μου αρκεί που τα έζησα αυτά. Και δε θα θέλω να τα κόψω σε λέξεις και να τα μοιράσω. Δε θα θέλω να τα μοιραστώ με κανέναν. Μόνο μαζί σου...
Άσε βέβαια που και να τα έλεγα, ποιος θα με πίστευε...!
Φωτιά... Όταν, βέβαια, βλέπω να σκάει ο Devendra με το λοφίο στο κεφάλι, το μητροπολιτικό μούσι και το παρεό από κάτω σαν Ινδή πριγκίπισσα-τραβεστί, να αρχίζει να διηγείται ιστορίες Κυριακάτικου απογεύματος στο Νότο και μετά να χορευει bossa nova τραγουδώντας shabop shalom - καταλαβαίνω ότι ο ήλιος με χτύπησε κατακούτελα. Ή να έφταιγε η τρίτη κούπα γάλα καρύδας με ρούμι;
Αέρας... Για να βγάζουμε τα έξοδά μας "το νησί θα διατίθεται δια γάμους και δεξιώσεις", για την ακρίβεια το διήμερο εκει θα ονομαζόταν "δρόμοι της αγάπης" (ξέρω "μπλιαχ!", αλλά πουλάει). Και τα Σ-Κ θα είχαμε Σκανδιναβούς που θέλουν να ζήσουν ένα διήμερο τύπου Lost: me Sawyer, you Kate. Θα τους κοιμίζαμε σε ψάθινες αιώρες, θα τους ταΐζαμε φιλέτα σαλαχιού σε μπανανοφυλλα και σορμπέ παπάγιας (ναι, καλύτερα μαγείρεψε εσύ γιατί δεν ξέρω τίποτα από βραζιλιάνικη κουζίνα).
Νερό... "Είναι τόσα αυτά που θέλω να κάνω, μόνο μαζί σου" λέω καθώς ξαπλώνω το βράδυ δίπλα σου. Η άμμος είναι υγρή. Τα αστέρια - τρυπήματα καρφίτσας στον ουρανό. "Αυτά εκεί κάνουν ωραίο σχέδιο" λες και δείχνεις με το δάχτυλο σου. Γελάω. Όταν θα γυρίσουμε πίσω στον πολιτισμό, εσύ θα έχεις γεμίσει το σημειωματάριο σου με σχέδια για δαντέλες, κεντήματα, στενσιλ σε τοίχους, μπορντουρες για περιθώρια σελίδας και ότι άλλο γεννάει το υπέροχο μυαλό σου. Κι εγώ θα κοιτάω το ταβάνι και δε θα θέλω να γράψω τίποτα, να κάνω τίποτα, να μιλήσω με κανέναν. Γιατί θα μου αρκεί που τα έζησα αυτά. Και δε θα θέλω να τα κόψω σε λέξεις και να τα μοιράσω. Δε θα θέλω να τα μοιραστώ με κανέναν. Μόνο μαζί σου...
Άσε βέβαια που και να τα έλεγα, ποιος θα με πίστευε...!
6 σχόλια:
Θα ήθελα να κλείσω μια αιώρα για δυο. για το Σ-Κ 15- 16 Αυγούστου. ΥΓ. Δεν τρώω σαλάχι, μήπως υπαρχει κάτι σε παπαγάλο στα κάρβουνα με σαλάτα τεσσάρων χρωμάτων?
Ωραίο το περιβάλλον ωραία και η μουσική ακόμα και στην πόλη φέρνει αέρα παραλίας*. ...Και γη και νερό και φωτιά :)
*Αν δεν ήταν βραζιλιάνικη θα ήταν τέλεια.
Όχι γιατί δεν είναι ωραία η εικόνα και η μουσική από τις παραλίες της Βραζιλίας αλλά εδώ στην Ελλάδα με τη μουσική που παίζεται στα μαγαζιά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει συνείδηση ότι καλοκαίρι έχουν μόνο η Βραζιλία, η Τζαμάικα και η ... Αργεντινή!!!
Αχ να ρθω και γω;
Tom
ρε αδερφέ, δυο νοματαίοι είμαστε και περιποιούμαστε τόσο κόσμο, ποιος θα κυνηγάει να σου πιασει τον παπαγάλο; Θες να σου κάνω μια δροσερη σουπίτσα βελουτέ με κοκκινα μυρμηγκια;
Sulpice
καλώς να σε δεχτούμε -θα μεινεις τζάμπα δε, αν δεχτεις να πιάσεις τον παπαγάλο που θελει ψητό ο Τομ! ;)
Sot
βασικα το πορτογαλικο ήθελα να βάλω (το ruas de amor) και το βραζιλιάνικο μπήκε λόγω γλώσσας (πορτογαλικά!). Πάντως κι εγώ δεν αντέχω αυτη τη λάτιν καλοκαιρινή υπερβολή- πόσο δε μάλλον την ρέγγε υπερβολή (ρέγγε,ρεγγαι και σαρδέλαι που έλεγε και το άσμα)!
Παπαγάλο; Ποτέ; Γιατί καλέ το ζωάκι; Άντε να το παίξω Ποκαχόντας για κανα ψάρι :) Αχ πόσο θέλω διακοπές, ακόμα και πάνω σ΄ένα βράχο....
dear Sulpice
δεν φανταζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω! αυτη τη χρονια κουράστηκα τόσο που πραγματικα το σώμα μου ζητάει διακοπές απο τον Μάρτη (ω, ναι!) το δε μυαλο μου τις κάνει ήδη (είμαι τόσο αφηρημένη που εδω και δυο μήνες δε θυμάμαι ποτέ πού άφησα τι). Άσε!
Δημοσίευση σχολίου