Oh, sweet Utopia

στις σκούρες των γραμμάτων φυλλωσιές, αναζητείστε μουσικές

Τρύπωσε στο περβόλι του εκεί, μες στο σκοτάδι. Ένα λαγούμι έσκαψε στο κόκκινο του χώμα - αφού από το φράχτη δεν μπορούσε να πηδήξει. Ήτανε εύθραυστη πολύ –η Λένια (εκ του Γυαλένια). Ήταν στ’ αλήθεια της φτιαγμένη από γυαλί.
«Είναι επαχθέστατο υλικό για να ‘σαι φτιαγμένος από αυτό, καθείς βλέπει τα μέσα μου -τι αισθάνεσαι, ποια είσαι, ψέματα δεν μπορείς να πεις κι αν κάποιος σου επιτεθεί αμέσως σε ραγίζει». Γι’ αυτό κι είχε απαγορέψει κουβέντες να της λεν’ βαριές- όπως πέτρα, ατσάλι, χτύπημα, χωρισμός.
Σε συναυλίες δεν εδύνατο να πάει (εκτός αν την συνόδευε ο Πουπουλένιος – φίλος που μπόγο θύμιζε, τεράστιο, ζουλώδη). Σαν αερόσακος εκείνος την αγκάλιαζε κι απορροφούσε τους κραδασμούς του πλήθους. Μα μόνη ως ήταν τον περισσότερο καιρό, στο δωμάτιο καθόταν: βότκα έπινε αντί νερό, με μουσικές τρεφόταν.
Στον κήπο της είχε φυτέψει δέντρα από σπάνια είδη μουσικής – εντόπια και ξένα, περίπλοκα και εύκολα, hi-fi και lo-fi. Μα για αγνώστους της λόγους μόνο τα indie pop στη γης της άνθιζαν. «Μήπως δεν τα ποτίζω αρκετά;» αναρωτιόταν συχνά. Κι ο Πουπουλένιος «το αντίθετο» της έλεγε, «το έχεις μουλιάσει στο αλατόνερο με τόσο κλάμα κάθε μέρα, κλείσε τις βρύσες πια απ’ τα μάτια σου, τι το ‘χεις μαραζώσει το κηπούλι».
Ερχόταν συχνά ο Πουπουλένιος κι αναπηδούσε στα κλαδιά –μιας κι εκείνος δεν έσπαγε- να της γεμίζει τα πανέρια με καρπούς απ’ τα ψηλά κλωνιά. Κι έκοβε έναν φρέσκο, ακόμα άγουρο καρπό, από το ένα δεντρό κι έναν ώριμο από το άλλο. Και μαζί με όσα είχε μαζέψει η Λένια από τους γύρω θάμνους της, τα ανέβαζαν στο σπίτι της να τα γευτούν παρέα.
Ωραίος ο κήπος της Γυαλένιας, μα μικρός: και πόσες φορές μπορείς να τρως το ίδιο φαγητό; Βαρέθηκε κάποια στιγμή. «Θέλω κι εγώ κάτι καινούριο» είπε. «Σε αυτό τον κήπο θέλω electro, από ambient ως ντάμπα ντούπα -έστω και disco στην ανάγκη»! Και κοίταζε από μακριά το περιβόλι του Σόκο. Κι έσφιγγε τα κρυστάλλινα δόντια της από ζήλια…

Ο Σόκο είχε κάτι μάτια σαν ελιές σοκολατένιες - όπως εκείνες που αγόραζαν οι γονείς της στις μεγάλες γιορτές και στο ντουλάπι τις κλείδωναν για να μην τις βρίσκει και τις τρώει η Λένια. Οι βλεφαρίδες του ήταν φτιαγμένες από σιρόπι κουβερτούρας, και το δέρμα του δροσερή σοκολάτα γάλακτος με καραμέλα.
Ο Σόκο είχε κληρονομήσει εκείνο το περιβόλι που ήταν γεμάτο μουσική. Και αγόρασε και το διπλανό και το παραδίπλα και πια είχε φυτέψει τα πάντα εκεί μέσα -αν και για κάποιο άγνωστο σε αυτόν λόγο μόνο τα electro ευδοκιμούσαν στη γη του.
«Όλα το ίδιο τα φροντίζω, μα μόνο μπιμπλικόδεντρα ευδοκιμούν εδώ» έλεγε στον φίλο του τον Μένιο (εκ του Κολλημένο- μιας και το μυαλό του κόλλαγε συνέχεια και δεν έπαιρνε στροφές). «Να πάρεις register για βιολογική καλλιέργεια μεγάλε» του έλεγε ο Μένιος, «να τα πιστοποιήσεις μιας και μόνο εσύ έχεις τέτοια εδώ, να βγάλεις φράγκα μεγάλε» του έλεγε.
Μα τον Σόκο δεν τον ένοιαζαν τα λεφτά- εκείνος μίλαγε με τα δέντρα του. Κατέβαινε τις νύχτες και μίλαγε με το Parovious (το γένος των πλατύφυλλων Stelarious) και το χρυσοπράσινο με τον στριφογυριστό κορμό του Οro Bendatura. Κατέβαινε τις νύχτες γιατί είχε σκιά κι ήταν δροσερά –κι ο Σόκο δεν μπορούσε στον ήλιο να κυκλοφορεί: το δέρμα του έλιωνε και τότε έπαιρνε αλλόκοτες μορφές και οι άλλοι του έλεγαν «σταμάτα να αλλάζεις όψεις –μα τι ανωριμότητα», κι αφού πάντα ήταν διαφορετικός όλοι ψιθύριζαν πώς άνθρωπος δεν είναι εμπιστοσύνης –κι έτσι δεν είχε φίλους. Μόνο τον Μένιο - που ήταν κολλημένος. Κι ο Σόκο πήγαινε τα βράδια και μίλαγε στα δέντρα του. Στα δέντρα του τις νύχτες.

Μέσα στο έρεβος λοιπόν, νύχτα χωρίς φεγγάρι, ήταν που Λένια βγήκε από το λαγούμι της και τίναξε απ’ το σκληρό κορμί το σκουριασμένο χώμα. Και το γυαλένιο σώμα της διάφανο έγινε ξανά. Αόρατη για όλους περπατούσε στο απαλό χορτάρι. «Bοnοbο της οικογενείας Pan Paniscus» ψιθύρισε ενθουσιασμένη χαιδεύοντας τον κορμό του. «Αχ, θεέ μου, έχει και σκουρόχρωμα φρούτα του πάθους!!! Κι αυτό εκεί, κι αυτό εκεί… Αυτό εκεί, αυτό το τεράστιο –μη με γελούν τα μάτια μου ή είναι… είναι Parovious ο πλατύφυλλος»; Κι έτρεξε προς το μέρος του πλούσιου δεντρού. Μα όπως έτρεχε κάπου χτύπησε μες στο πυχτό σκοτάδι. Ένα μπάμ άκουσε και «άουτς» είπε αυτή -και μια ανδρική φωνή ταυτόχρονα. Και ξαφνικά κράκ, κάτι έσπασε και σμάκ η Λένια έσκασε πάνω σ’ έναν θάμνο.
«Άουτς διάολε» είπε κι έπιασε τον δεξί της δείχτη που είχε σπάσει «όχι ρε γαμώτο αυτό το δάχτυλο, όχι» φώναξε, «πώς θα πιάνω τώρα τη βελόνα να την ακουμπάω στο δίσκο»;
Εκείνη την ώρα μυρωδιά σοκολάτας την έκανε να κοιτάξει μπροστά και ένιωσε μια σκοτεινή ύλη να πλησιάζει.
- Σόκο; Είπε καταντροπιασμένη.
-Κι εσύ μιας και με κόπο σε διακρίνω, να υποθέσω είσαι η Γυαλένια;
-Λένια, είπε εκείνη χαμηλώνοντας το βλέμμα.
-Τι γυρεύεις εδώ…
Δεν μπορούσε να πει ψέματα.
-Ήρθα καρπούς να δρέψω από τα μπιμπλικόδεντρα- οι σπόροι που αγοράζω δεν κάνουν δουλειά κι ήθελα να γευτώ λίγους ολόδροσους καρπούς απ’ τα δικά σου. Κι ύστερα να σπείρω τα κουκούτσια στη δική μου γη μπας και και κάτι φυτρώσει εκει απ' τη δική σου συγκομιδή.
-Εσύ δεν καλλιεργείς indie μουσική; Εμένα δεν πιάνουν indie εδώ -μάλλον δεν ξέρω πώς να τα φροντίσω. Κόψε ότι θες, ποιο το νόημα τόσης παραγωγής αν δεν την μοιράζεσαι…
Και της έδωσε το χέρι να τη σηκώσει.
«Άουτς» ξαναείπαν μαζί. Αυτός κόπηκε στο σπασμένο της ακροδάχτυλο κι εκείνη τσίριξε απ’ την καυτή πραλίνα στην πληγή της.
-Πήζει ή είσαι αιμορροφιλικός; Του είπε βλέποντας την πραλίνα να τρέχει ποτάμι.
-θέλει λίγο χρόνο, αλλά κοκαλώνει, κάνει ένα κακάδι σαν σοκοφρέτα μετά. Εσένα κολλάει το δάχτυλό σου
-Δύσκολα… Αν βρω καλή κόλλα..
-Αν όμως, αν σου έκανα ένα σοκολατένιο δάχτυλο, με κάλυψη από βάφλα, και στο κόλλαγα εκεί με λίγη νωπή πραλίνα;

Κι έτσι κι έγινε. Την μέρα την επόμενη –ψέματα, την επόμενη νύχτα- ο Σόκο πήγε σπίτι της με ένα σοκολατένιο δάχτυλο και ένα καλάθι ολόδροσα downtempo.
-Μα χρειαζόμαστε κάτι σαν νάρθηκα μέχρι η πραλίνα να πήξει και το δάχτυλο να κολλήσει…
-Γάζα; Επίδεσμο; Τον ρώτησε η Λένια.
-Κάτι στέρεο, σαν… σαν κι αυτό!
Κι ο Σόκο έπιασε μέσα από το πιάτο με τα κουλουράκια που του είχε σερβίρει, ένα με μια τρύπα στη μέση. Και της το φόρεσε σαν δαχτυλίδι. Που μετά κόλλησε στην πραλίνα και δεν έβγαινε.

-Και τι δηλαδή, το σκεφτήκατε σοβαρά; Θα παντρευτείτε; Την ρώταγε ο Πουπουλένιος;
-Ναι μεγάλε, να παντρευτείτε, να ενώσετε και τις περιουσίες με τα μουσικόδεντρα, μιλάμε για πλούτο όχι αστεία- του έλεγε ο Μένιος ο Κολλημένος.
-Και με τι γάμο το βλέπετε; Πολιτικό; Ρώταγαν και οι δυο φίλοι τους φίλους τους.
-Κουζινικό… έλεγε η Λένια
-Ους η σοκολάτα ένωσε, άνθρωπος μη χωριζέτω! απαντούσε ο Σόκο

Και λίγο καιρό μετά η Λένια έβαλε ένα δαντελένιο νυφικό από ζάχαρη άχνη και ο Σόκο ένα κοστούμι από Μόκα (εξαιρετικής ποιότητας σύνθεση, 22% καφές Κολομβίας και 78% κακάο Περού).

Και ζήσαν αυτοί γλυκά κι εμείς γλυκύτερα…