ΠαράδειS.O.S - indieannalog set #33

Νερό… Χτες βράδυ στις εγκαταστάσεις του Tae Kwon Do στο Φάληρο, έπαιρνες μια ιδέα του πώς είναι ο Παράδεισος. Περπατώντας στην ξύλινη, ήσυχη προβλήτα, με το λιμάνι απέναντι πασπαλισμένο στα πολύχρωμα φωτάκια του. Την ζέστη του καλοκαιριού, τη νοτισμένη αύρα και την αίσθηση που πάντα αφήνει η θάλασσα -ότι μπορείς να φύγεις, να αφήσεις πίσω όλη την ασχήμια και να ανοιχτείς στην ομορφιά, στο όνειρο...

Αέρας... Ίσως αυτό να ήθελε να πει και το πάρτι που οργανώθηκε εκεί χτες. Με νέα συγκροτήματα και μουσικές στις κονσόλες, που έκαναν τον Παράδεισο να μοιάζει το πιο κακόφωνο και εφιαλτικό μέρος για να πιείς ένα ποτό. Ίσως αυτό να ήθελε να πει και όλη η Μπιενάλε: ότι αν δεις αυτά τα έργα των νέων καλλιτεχνών (το μεταμοντέρνο του μεταμοντέρνου, το ακατανόητο του ακατανόητου, το δύσμορφο του δύσμορφου), κατόπιν η Αθήνα εκεί έξω θα σου φαίνεται ένας …Παράδεισος!

Γη… Ο Παράδεισος του Δάντη -δια χειρός Καστελούτσι- ήταν επίσης ένα …έναλλακτικό θέαμα. Μια ζεστή τρύπα, υγρασία και ένας γυμνός άνδρας να θέλει να γυρίσει πίσω στη μήτρα που τον γέννησε. Δεν συμφωνώ με την επιστροφή στη μήτρα ως Παράδεισο (μακάριοι οι πτωχοί του πνεύματι –και τα βρέφη επίσης- αλλά η ζωή στη μήτρα μοιάζει με τη ζωή μιας αμοιβάδας: απλά δεν έχει ενδιαφέρον). Απ’ την άλλη το να βυθίζεσαι στο σώμα του άλλου, όχι, δεν αντιλέγω: feels like heaven

Φωτιά… Για κάποιους ο Παράδεισος είναι κάτι κοντινό- στο Μαρούσι του Mall, στην Κηφισιά του Golden Hall, στο Κέντρο του Attica. Για άλλους κάτι μακρινό - στο Λονδίνο του Jude Law ως Hamlet, στη Νέα Υόρκη του Hugh Jackman στο Broadway, στην Αμβέρσα του Greg Timmermans. Για άλλους ο Παράδεισος είναι κάτι απλό. Τα μάτια που κοιτάζουν. Τα χέρια που τους αγκαλιάζουν. Έχω βρει τον προσωπικό μου Παράδεισο. Και ειναι Theoσταλτος! Επιτέλους, γιατι βαρέθηκα να τον ψάχνω σε Μπιενάλε και θέατρα...!