Last chance Harvey

Πολύ σπάνια μιλάω για ταινίες εδώ. Αλλά μετά από τόσα ιδεατά ρομάντζα μεταξύ αψεγάδιαστων χολιγουντιανών πλασμάτων, επιτέλους και κάτι ρεαλιστικό. Το σενάριο έχει καλές στιγμές αλλά τα περισσότερα τα λέει η Emma Tompsοn -ειδικά όταν δε μιλάει. Όλη της η φιγούρα εκπέμπει μοναξιά και το βλέμμα της δείχνει πόσο τρυφερή και ευάλωτη είναι η ηρωίδα που πλάθει. Υπέροχη ηθοποιός...

where do you run to? - indieannalog set #44

Γη… Άντε πάλι τα ίδια. Καυγάδες, γκρίνιες, κακοκαρδίσματα. Δε λέω ρε Νάνσυ, αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα, αλλά στο μεταξύ τα νεύρα μου έχουν γίνει διαχωριστικές γραμμές του οδοστρώματος και οι μπότες κοντεύουν να λιώσουν απ’ τα χιλιόμετρα! Κουράστηκα με τόσο περπάτημα. Πού θα τη βρω πια αυτή τη σχέση; Μήπως έχω χαθεί;

Αέρας… Πάω καλά από εδώ; Δεν έχει και ταμπέλες. Να είχε έστω ένα βελάκι, προς λεωφόρο βραχυπρόθεσμων σχέσεων ή προς ορεινό μονοπάτι μακράς συμβίωσης, κάτι… Προς τα πού να πάω? Υποτίθεται ότι το ένστικτο οφείλει να παίζει ρόλο GPS αλλά ως γνωστόν και το μηχάνημα υπάρχουν στιγμές που δεν «βλέπει» τον δορυφόρο και σε αφήνει ξεκρέμαστο. Αφού έχω βραχυκυκλώσει και πια όλα μου φαίνονται σωστά και ταυτόχρονα λάθος, θα αφήσω την απόφαση σε άλλους. Θα κάτσω σ’ αυτή την κοτρώνα και θα κάνω auto stop.
-Για πού το βαλες κοπελιά;
-Εεε, εσείς για πού είστε;
-Δύσκολων ερώτων και παθιασμένων φιλιών γωνία
-Χμμμ, ξέρετε αν αυτά είναι κάπου κοντά στην οδό συναισθηματικής ασφάλειας;
-Τι να σου πω ρε κοπελιά, δεν έχω ιδέα, έρχεσαι εκει που πάω;

Φωτιά… Βλέπω μέσα από το παράθυρο εικόνες να τρέχουν προς τα πίσω. Κάθε φορά που πρέπει να προχωρήσω μπροστά, κάθε που φεύγω για νέο τόπο -ακόμα κι αν δε με εξόρισαν από εκεί που αγαπούσα αλλά μόνη ξεριζώθηκα, πάλι με πιάνει μια θλίψη, μια στιφή γεύση νοσταλγίας. Αντί να θυμάμαι τις ξηρασίες και μετά τους κατακλυσμούς, τα σκουπίδια και την ηχορρύπανση, τις ακαθαρσίες των αδέσποτων και τις κουτσουλιές πάνω μου, θυμάμαι μόνο τις κόκκινες ανατολές κα τα μοβ ηλιοβασιλέματα, τους άδειους δρόμους τις νύχτες μεσοβδόμαδα και το ραδιόφωνο να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι τα πρωινά που ήμουν μποτιλιαρισμένη. Πώς αλλιώς αφού αγαπούσα τότε…

Νερό… «Σκέψου θετικά, δε μπορεί να σου λείψει κάτι που δεν είχες. Τουλάχιστον το είχες, για όσο το είχες»! Κοιτάω το δρόμο μπροστά από το παρμπρίζ. Κοιτάω το χέρι του καθώς αλλάζει ταχύτητα. Δε φοράει βέρα. Ωραία. Αλλά για πόσο θα μου κρατήσει πάλι; Αφού δεν πάμε στον ίδιο προορισμό. Απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν πάει στον τόπο που γυρεύω. Οπότε ας απολαύσω τη διαδρομή μαζί του. Μέχρι εκεί που πάει. Και μετά…
Αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα το βρω. Και ίσως στο δρόμο βρω κάποιον να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση…

ο κερδισμένος χρόνος

σήμερα μην ξεχάσετε να αλλάξετε τα ρολόγια σας και να τα πάτε μια ώρα πίσω:
έτσι έχετε μια ώρα παραπάνω για να διορθώσετε ό,τι πήγε στραβα χτες...

Εκείνη κοίταζε έξω από τη τζαμαρία, εκείνος μες στο μπαρ. Για ώρα. Εκείνοι δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια ούτε στιγμή. Τα χέρια τους δεν αγγίζονταν, τα γόνατα μήτε, εκείνοι ήταν σαν ξένοι την ώρα αυτή.
Σαν πέρασε η μπόρα ΄φυγαν. Την πήγε σπίτι της. Κι αυτή κατέβηκε με μια ξερή "καληνύχτα". Εκείνος κοίταξε την ώρα. 4.15. Τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη. Τα ρολόγια γυρνούν μια ώρα πίσω. Αν γύρναγε το ρολόι στις 3.15, αν μπορούσε να γύρναγε πίσω στο μαγαζί, που εκείνη κοίταγε έξω από το παράθυρο κι εκείνος μέσα στο μπαρ και κανείς δεν κοίταζε τον άλλο στα μάτια. Αν μπορούσε να ξαναζήσει τη στιγμή και να την έλεγε όσα αυτή περίμενε να ακούσει, να πάει απέναντι και να την αγκαλιάσει, να της χαμογελάσει και να της πει "σ΄αγαπάω ρε χαζό, ξεκόλλα, είμαστε μαζί κι όλα θα πάνε καλά".
Μα έμεινε εκεί να κοιτάζει το ρολόι του. Εκείνη ξεκλείδωσε την πόρτα και χάθηκε από μπρος του. Και τίποτα δεν έκανε. Ούτε το ρολόι γύριζε, ούτε τα λόγια του.
Κερδισμένος χρόνος είναι ο χρόνος που αξιοποιείς, που τον εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου. Κερδισμένος χρόνος είναι εκείνος που αγαπιέσαι κι αγαπάς. Κι εκείνος ένιωθε τόσο μόνος. Το ίδιο μόνος σα να μην είχε αλλάξει τίποτα. Κι ας έδειχνε η ώρα πια τρεις και δεκαεννιά και σαράντα δευτερόλεπτα Εκείνος τίποτα δεν κέρδισε εκείνο το βράδυ. Μόνο έχασε. Μόνο.

Καιρός για δυο (παπουτσια)- indieannalog set #43

το fileden πάλι μπλοκαρε και δε μπορώ να ανεβάσω κομμάτια, πάρτε κειμενο κι ελπίζω συντομα και σε μουσική...

Γη… Τι ήταν να πιάσουν οι βροχές, αναγκάστηκα να βγω στους δρόμους για «κλειστά» παπούτσια. Τα παπούτσια δεν είναι εύκολη αγορά: αν σου είναι μικρά σε χτυπάνε, αν είναι μεγάλα σου βγαίνουν κι αν είναι εξεζητημένα αναγκάζεσαι να ανανεώσεις όλη τη γκαρνταρόμπα σου για να ταιριάξουν. Τώρα που το σκέφτομαι, το να διαλέγεις παπούτσια μοιάζει αρκετά με το να διαλέγεις σύντροφο. Η Κάρυ π.χ στο sex & the city επιλέγει συνεχώς πανάκριβα, πολυτελή και παλαβά παπούτσια: ουσιαστικά είναι σα να δηλώνει ότι θέλει κάποιον πλούσιο που να αντέχει την συμπεριφορά κακομαθημένης πριγκίπισσας που επιδεικνύει. Σημειολογικά τα Manolo Blanik της ΕΙΝΑΙ ο Mr. Big.

Αέρας… Προσωπικά δοκιμάζω εξήντα ζευγάρια για να διαλέξω ένα. Αν μου βγουν καλά μπορεί να τα φοράω μέχρι να λιώσουν. Αλλά το δράμα μου είναι ότι συνήθως αγοράζω παπούτσια που μου αρέσουν μεν, αλλά δεν τα έχουν στο νούμερο μου! Και έτσι αρχίζουν οι παρεμβάσεις: τα φοράς μέσα στο σπίτι με τις ώρες μέχρι να μαλακώσουν, τα πας στο τσαγκάρη να τα βάλει στο καλαπόδι, κολλάς από μέσα τους επιθέματα σιλικόνης στα σημεία που σε στενεύουν, μετά καταλήγεις να γεμίσεις τα πόδια σου τσιρότα όπου σε χτυπάνε (οπότε μωρό μου μη με ξαναρωτήσεις "συνηθως προσπαθείς; παλευεις για να πάει καλά μια σχέση"- μέτρα φουσκάλες και κάλους και θα καταλάβεις)

Φωτιά… Όσο περνούν τα χρόνια το βρίσκω ψυχοφθόρο, χρονοβόρο και ανοικονόμητο να καταπιέζομαι για να χαρώ ένα ζευγάρι παπούτσια που εξαρχης το έβλεπες και όλοι στο έλεγαν πως ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ. Αφήστε που τόσα χρόνια να προσπαθώ να χωρέσω σε στενά γοβάκια, κατάφερα να παραμορφώσω τα πόδια μου: τα κότσια μου έχουν μεγαλώσει, τα δάχτυλα έχουν στραβώσει και κάθε νέο παπούτσι πλέον με ενοχλεί κάπου- αφού τα πόδια μου είναι γεμάτα εξογκώματα και πληγές

Νερό… Αυτό που με ανησυχεί λοιπόν είναι ότι με τόσες γόβες-- προκρούστες που φόρεσα, έτσι που έχουν γίνει τα πόδια μου, δεν πρόκειται να ξαναβρώ παπούτσι να με βολέψει. Κι αυτά που είναι μαλακά συνήθως είναι παλιομοδίτικα με απαίσιο σχέδιο. Κι αφού πια δεν θέλω να προσπαθώ και να υποφέρω τόσο να για φορέσω ένα design υπόδημα, έχω καταλήξει ότι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ξυπόλητη. Και το καλοκαίρι είναι καλά. Αλλά τώρα χειμωνιάζει. Κρυώνω. Θέλω κι εγώ ένα ζευγάρι να με ζεστάνει. Αλλά βαρέθηκα να δοκιμάζω. Και να πονάω. Και δεν ξέρω πού να το βρω...

Mrs Indieanne and Dr. House - indieannalog set #43

Γη… Είναι μερικές εβδομάδες τώρα, που με έχει πιάσει μια μανία καθαριότητας. Δεν εννοώ να πλένω τοίχους, εννοώ να πετάω πράγματα. Και δεδομένου ότι πια κάθε μέρα είναι μια κακή μέρα για κοινωνική συναναστροφή (ναι, έχω νεύρα!), κάθε μέρα είναι μια καλή μέρα για φασίνα και εκτόνωση: ξεκαθαρίσματα, τσαλακώματα, σκισίματα, πετάγματα, ανακυκλώσεις…

Φωτιά… Ενδεικτικό περιεχόμενο συρταριού στο κομοδίνο μου: λιωμένο κραγιόν, σπασμένο μενταγιόν, παλιές φωτογραφίες, ημερολόγιο με αξιομνημόνευτες προσωπικές ιστορίες (sic), αποδείξεις για την εφορία, αποκόμματα από θέατρα, σινεμά και μια συναυλία, τα δεύτερα κουμπιά που ράβουν στα ρούχα –και τα φυλάς μήπως χάσεις κάποιο- και τα δεύτερα κλειδιά απ’ το σπίτι του πρώην -που δεν άντεξα να επιστρέψω, ένα κουτί από τσίχλες που μέσα κρύβω τις καλές μου «ψείρες» (μην τις βρει ο ανιψιός και τις διαλύσει), 100 ευρώ κάτω από το ημερολόγιο- μικρό καταπίστευμα για έκτακτη χρήση… Το περιεχόμενο ενός συρταριού πολύ εύκολα αντιστρέφει τις μνήμες και αναδίδει διφορούμενες προφητείες:

Νερό… :άραγε μια ζωή θα συμβαίνει αυτό; Θα ζω την αληθινή μου ζωή μόνο ως ανάμνηση- θα συλλέγω τα θραύσματα της σε συρτάρια για να την θυμάμαι όταν τελειώνει; Να θυμάμαι ότι έζησα; Ότι κάποτε ήμουν καλά; Ότι πήγαινα διακοπές, ήμουν ευχάριστη, είχα παρέες και αγάπες. Και μετά, ξύπνησα ένα πρωί δέκα χρόνια μετά και βρέθηκα μεταμορφωμένη σε Dr House: μια στριμμένη στρίγγλα, που αρπάζεται με το παραμικρό, που δεν δίνει του αγγέλου της νερό, κι όσο και να θέλει να την αγαπήσει ο απέναντι του το κάνει αφόρητα δύσκολο αυτό. Κουράστηκα. Να πετάω πράγματα. Να στουμπώνω κιβώτια. Να στουμπώνω τα αισθήματα μου. Νιώθω χωρίς δύναμη. Χωρίς ρυθμό. Η καρδιά μου μοιάζει να έχει χάσει ένα χτύπο της.

Αέρας… Κάθομαι ακίνητη με το ξεσκονόπανο στο ένα χέρι, το βαποριζατέρ στο άλλο και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τα νύχια μου ξεφλουδίζω, τα λόγια μου τροχίζω «ετοιμάσου! Θα τα λιμάρω στο λαιμό σου ελαφίνα μου»- με απειλώ. Και ψεκάζω με φόρα το είδωλό μου. Υγρά δάκρυα απορρυπαντικού κυλάνε. Θέλω να γίνω πάλι καθαρή. Θέλω να φύγει όλη αυτή η σαπίλα και η κακία από μέσα μου. Θέλω να πάω στην Χώρα των Θαυμάτων –κι ας μη με λένε καν Αλίκη. Θέλω να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο τοίχος μπροστά μου.

Θα πετάξω ότι δεν χρειάζομαι. Θα τα στοιβάξω εκεί. Η παλιά μου ζωή ένα λοφάκι από σκουπίδια. Θα σκαρφαλώσω επάνω του και θα περάσω τον τοίχο. Θα συνεχίσω το ξεκαθάρισμα. Και θα περάσω απέναντι.

Πλειοψηφιοκρατία -indieannalog set #42

Γη… Κάποια χρόνια πριν ο Νομπελίστας οικονομολόγος Kenneth Arrow απέδειξε το «θεώρημα του αδύνατου» (the impossibility theorem). Βάσει αυτού δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να μπορεί να μεταφράσει τις προτιμήσεις των μεμονωμένων ψηφοφόρων μιας κοινωνίας στις προτιμήσεις την κοινωνίας αυτής ως συνόλου. Ο άνθρωπος, με λίγα λόγια, είπε οι εκλογές σε μια Δημοκρατία δεν προσφέρουν Δήμο- Κρατία αλλά μονάχα την βεβαιότητα ότι θα ακουστούν όλες οι ατομικές απόψεις, αλλά όχι η ΜΙΑ περιβόητη «κοινωνική εντολή» που όλοι βαυκαλίζονται ότι παίρνουν ως Πρωθυπουργοί. Οπότε γιατί τελικά να πάω να ψηφίσω, εγώ θα κάνω τη διαφορά;

Φωτιά…Δεν αμφισβητεί κανείς το προβάδισμα της Δημοκρατίας έναντι άλλων πολιτευμάτων, δεδομένης της γενναιοδωρία της -κατά την οποία «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο» και της γενικότερης φιλελεύθερης πνοής της. Αυτό που απασχολεί όμως είναι το πώς μπορεί να υπάρξει ουσιαστική δημοκρατία. Διότι δε θέλει και μεγάλη σοφία για να καταλάβεις ότι η «δημοκρατία» δεν εκφράζει πλέον τη δύναμη του λαού των 1000 κατοίκων της αρχαίας Αθήνας αλλά τα σφυρίγματα και τα ουρλιαχτά της πλειοψηφίας των 11.000.000 της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι φτάνουμε σε αυτό που εκτός από «δημοκρατία» στις μέρες μας ονομάζεται ενίοτε και «τυραννία της πλειοψηφίας».

Αέρας… Ξαφνικά μπαίνουν πολλές παράμετροι στη μέση: διότι ναι μεν ο λαός ψηφίζει, αλλά ο λαός είναι ένα πράγμα; Έχουν όλοι τα μυαλά στο κεφάλι τους –εννοώ, μετά τα 18 είναι όντως «μυαλωμένοι» όσοι ψηφίζουν; Είναι ενημερωμένοι για το τι χρειάζεται ο τόπος (γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο οι περισσότεροι γνωστοί μου από την επαρχία, ψηφίζουν ό,τι και οι γονείς τους και έχω δει πολλές γιαγιάδες να μπαίνουν στο παραβάν με το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο που τους έδωσε ο γιος τους). Κι εμείς οι υπόλοιποι που ψηφίζουμε με καθαρή την συνείδηση μας, πιστευουμε αλήθεια ότι με όσα ακούσαμε τσάτρα –πάτρα σε πολιτικά ντιμπέιτ έχουμε ενημερωθεί για το τι χρειάζεται ο τόπος (sic); Με κάτι τέτοια έχω αρχισει πάλι να σκέφτομαι γιατί να φέρεις ένα παιδί σε αυτο τον κόσμο, το να ζεις στη Γη δεν έχει πια πλάκα και άλλα πένθιμα...

Τελικά καταλήγουμε να ψηφίζουμε έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι κάποιον που υποθέτουμε ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά, χωρίς να ξέρουμε πώς θα γίνει η δουλειά, ούτε ποια είναι ακριβώς η δουλειά. Και πώς είναι δυνατόν να θέλουμε όλοι να γίνει η ίδια δουλειά: και ο αγρότης και ο άστεγος και ο εφοπλιστή και ο μικρομεσαίος! Μετά από αυτά είναι σαφές ότι η κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους. Η κάθε κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ικανοποιήσει κατά κύριο λόγο την τάξη που την επέλεξε (πλειοψηφία, θυμάστε); Στη χώρα μας αυτή είναι η μεσαία τάξη, που πάντα τρέφει την υπέροχη φαντασίωση ότι με λίγη οικονομική βοήθεια από το Κράτος θα γίνει ανώτερη τάξη. Αυτό που δεν καταλαβαίνει η μεσαία τάξη είναι ότι προκειται για ΦΑΝΤΑΣIΩΣΗ, και δε θα γίνει ποτέ! Όμως ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις τρέφοντας ελπίδες και οι Πρωθυπουργοί αισθάνονται όλο και πιο πιεσμένοι να πράξουν προς αυτό τον στόχο προκειμένου να μείνουν και στην εξουσία, επιβαρύνοντας φυσικά τα κατώτερα στρώματα, που εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.

Νερό…Έτσι καταλήγουμε σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό της δημοκρατίας: την αδυναμία της να προσφέρει πολιτική σταθερότητα και κοινωνική ασφάλεια. Το κυβερνών κόμμα έχει συνήθως μια εύθραυστη πλειοψηφία που εύκολα μπορούν να ανατρέψουν οι τρικλοποδιές της αντιπολίτευσης και ο διαρκής πόλεμος των ΜΜΕ (η 4η εξουσία - για όποιον δεν το θυμάται) . Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι σε αναπτυσσόμενες χώρες , με προσφυγικούς πληθυσμούς και αναταραχές, οι δημοκρατίες δεν ενδείκνυνται μέχρι να επιτευχθεί μια στοιχειώδης κοινωνική σταθερότητα. Ο Μακιαβέλι είχε μια κυκλική θεωρία των πολιτευμάτων βάσει της οποίας κάθε μοναρχία θα παρήκμαζε σε μια ολιγαρχία και αυτή με τη σειρά της σε μια δημοκρατία και αυτή με τη σειρά της σε μια αναρχία και μετά τυραννία και ξανά μοναρχία. Μετά την άναρχη κατάσταση πέρσι τον Δεκέμβρη, όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι, παρότι δε θέλουμε να σκεφτόμαστε πως είμαστε τριτοκοσμικοί, είμαστε μια αναπτυσσόμενη χώρα βουτηγμένη σε ένα κοινωνικό χαρμάνι που δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει. Κι όλο και περισσότερο τρέμω τον Μακιαβέλι. Και θα πάω να ψηφίσω. Σε αυτη την πλειοψηφική δημοκρατία δίχως νόημα. Τουλάχιστον ας ακουστεί και η δική μου άποψη. Γιατί έτσι που τα έχουμε κάνει, ίσως σε λίγα χρόνια η ΕΕ θα μας φέρει έναν Βασιλιά. Και πια δε θα ακούγεται καμία άλλη άποψη...